Tag: Live

Gogol Bordello, a story about music and people | Part 2: LIVE!

Gogol Bordello @ De Roma | Photo : Mathias Verschueren – June 3rd 2023

Part 2: Gogol Bordello: LIVE!

So, I have been hinting at this so-called review in a few posts now. I labelled it a concert review, but it has turned into so much more than that. It’s an ode to music, punk spirit, Purple People and community. My notes started off in Dutch, but then quickly veered into English because of all of the people who touched the experience. (I’m sorry if this is confusing, but this is just how my mind works.) 

Plus there’s another part to Gogol Bordello that isn’t even about the music or the people but is highly relevant in the world right now. By this I mean their activism and support for Ukraine. (I will definitely touch on that , but will have to expand on that subject in yet another post because there is just SO much to tell). So in saying all this, English makes my little voice louder, and that can amplify their message too. So there. Another three parter. Plus a Fourth. Which will really be the Fifth. (Hey, did I just declare a triology in five parts. Speaking of kindred spirits, I mean!)

Anyway. Enjoy Part two! Read: Part Zero, Part One (-ish)

I had made it in time. The show was about to start. To contain myself, I start typing basic notes. As usually happens when seeing bands, I discover they made new music since I got to know them. (I am very lax in following up on things that are not hyperfixations. That does not mean I love something less, it just means it hasn’t seared itself into my brain yet for some reason.)

Always good to see new music! Solidaritine is the full studio album from 2022. Even better to see is that, in true punk spirit, it is not just a collection of nice sounding notes and chords to dance to. It is a rebellion to the Russo-Ukraine War, taken on tour even as far as the actual frontline. (That’s that WHOLE other blogpost I was talking about. I am not going to go in it, because by now you must be sick of me bait-and-switching you. Just be aware at this point, new music exists. I feel I have to mention this fact on my honour as a journalist, because I will not be able to be neutral when I go on.) 

I quickly rush over to the bar to get hydrated before dancing my ass off, but to no avail. The line is too slow and the first tones of Gogol Bordello are sounding out. Oh well, I follow the music, skipping into the beautiful hall that is de Roma and I am instantly smiling.

The energy is purple today. Gogol Bordello radiates something unique from off of that stage. A vibrant life energy, as strong as the sun. You are drawn to it like a moth to a flame. Rhythmically moving your body to the tones, as if controlled like a puppet on a string. It takes you over. Their unique sound, their full-on enthusiasm, mixed in with what looks like absolute chaos. That’s the way I like my music! It is exhilarating. It breathes life into a whole room full of people who are transfixed in happiness. It is a sight for sore eyes.

Gogol Bordello @ De Roma | Photo : Mathias Verschueren – June 3rd 2023
Gogol Bordello @ De Roma | Photo : Mathias Verschueren – June 3rd 2023

It’s just an instant party from note one, is what I am saying. We are all the Purple People here and you can’t help but feel a part of something bigger. Unlike most Belgian crowds, this one dances and screams with joy. It’s all that purple, it bleeds out.

Meanwhile, the interval workout my Fitbit is telling me I am in, is wearing me out. These guys play no slow songs, I really have to work on my cardio for next time. But it’s all good, I have some notes to take to try and explain what is going on and why I am so ecstatic here.

A lot of my notes are about beautiful instruments again. Firstly I notice the gorgeous seafoam green archtop (not resonator) guitar that singer Eugene is handling. Then I go on to mention the electrical violin with a resolute ‘fuck yeah’ behind it. I am impressed by a solo the violinist Sergey was playing which I wrote down was a painful song that reminded me of El Tango de Roxanne from Moulin Rouge. (A huge plus in my book, I cannot tell you how much I love that movie and that soundtrack.)

I also get pretty excited about the ‘fucking accordeon lady, yeah’ further on in my notes. I also note she strapped a giant drum to herself and banged her heart out. Unfortunately, I was too far off to see who I was mentioning and my pictures are not helping. I also wrote ‘see X rocking the Banjo‘ but also have no photographic proof of banjos on stage to reference the great X. I am sorry for not being able to name these, clearly amazing, musicians. YOU ROCK so much I have no way of finding out who to shout this at!

Gogol Bordello @ De Roma | Photo : Mathias Verschueren – June 3rd 2023

There’s nine people on the stage dancing around the fire. The lung capacity of Eugene is impressive, how he can sing, jump and bellow out the words is an impressive feat to witness. This band has the same breaking-down-the-house energy as SONS did in this very same room. No wonder I had to be reminded of them pre-show.  When the band is just as drenched in sweat as their audience you know it’s a good show. Insert teaser pic from the last post:

During show selfie up the top of the stairs at de Roma
During-show-selfie up the top of the stairs at de Roma. Sweating and smiling. (THE sign of good music!)

The best mosh pit breaks out, people are surfing across the heads like there’s no tomorrow, so I run upstairs to the balcony to get a better look. I stop to take above selfie of my happy face and head in. What an amazing aerial view of the party of bobbing heads and bodies below! I sit myself down, (mostly because a nice man asked me to get out of the aisle, but happy to grant my body a little much needed rest.) and enjoy a few more songs like this. Excuse this crappy video quality below, but it serves to just to give you an idea of the mayhem and beauty of it all.

Then I hear it. I get up and thrust my Roma Feestbier in the hands of my compatriot. (Literal HOLD MY BEER moment.) I run up the aisle and see a like minded spirit doing the same. I call her out: ‘we have the same idea, you’re doing exactly the same thing’. We smile broadly, both rush downstairs and start dancing to ‘Start wearing Purple’. I dance so fast as to blur the reds and blues of my dress into pure purple. I lose her in the crowd. Besties for life, still, nameless person. ❤

There’s a little lull in the music. Is it over? A break? Someone saw that I was unsuccessfully trying to Soundhound a song, and comes over to help me out. (Somewhere in the dancing confusion, I lost track of where I was in my notes, so I had to go full on investigative journalist on myself to find out what song I was even referencing. Turns out it was the song I compared to El Tango de Roxanne earlier and is an Angelic Upstarts cover called Solidarity.)

Alright, thanks again Joris from Ruddervoorde for helping me out. I asked him if he’d ever seen a Belgian audience go wild like that and if he had danced himself. And he agreed he hadn’t yet seen that level of enthusiasm and he’d danced himself. He is a big fan and his last time at de Roma had also been for Gogol Bordello. The encore starts up and we lose eachother in the sea of happy, sweaty people.

More hopping around ensues and I keep stepping on my dress that is really too long for this. It’s all good and well. (I notice my preferred personal space circle gets a lot smaller in a happy dancing crowd, oddly enough. I don’t even mind the people bumping into me or getting drinks poured over me (usually). It’s just what happens when we’re having fun.) Gogol Bordello keep on playing encore after encore. This band is indestructible! 

So many encores already, that in another lull between encores I think they can’t possibly play anymore, so I strike up another conversation with some people near me. Turns out they can’t help me with my ‘enthusiastic dancing Belgians’ question since they’re British. They do confide in me that they were dancing like crazy because of the band and the beer.

I almost follow them out for their smoko, but decide against it when I hear some more music blasting off the stage. No way I am missing even a second of this party. Bye unknown strangers, no way I’ll ever find you in the crowd after the show to finish this story. (Spoiler for part three: I DO find them, in the most unlikely of places and they serenade me with MMMbop. Proof incoming.) 

In short. Gogol Bordello is life. The music and the musicians are amazing and wild. The crowd is a joy to be a part of. It’s not just a show. You make friends here. It’s a place to just enjoy life. It’s a world of its own. Full of purple people. Full of hope. 

The end of part two. Part Three will contain all after show events. Which includes:

  • The lovely ladies of Puzzled Panther, the opener I sadly missed!
  • A meet and greet with violinist Sergey.
  • A chance encounter with three Brits, long thought lost.
  • The birth of Polexia Miller.

Huge thanks (again) to de Roma for the beautiful professional shots I get to use. Featured image in this post also by Mathias, as shown in part one-ish.

Huisfotograaf Mathias Verschueren en Jef: <3!

GOGOL BORDELLO – Saturday June 3rd 2023, De Roma Antwerpen

Follow Gogol Bordello

0

Gogol Bordello, a story about music and people | Part 1 (-ish): The way to de Roma.

Gogol Bordello @ De Roma | Photo : Mathias Verschueren – June 3rd 2023

Part 1: Before the show.

So, I have been hinting at this so-called review in a few posts now. I labelled it a concert review, but it has turned into so much more than that. It’s an ode to music, punk spirit, purple people and community. My notes started off in Dutch, but then quickly veered into English because of all of the people who touched the experience. (I’m sorry if this is confusing, but this is just how my mind works.) 

Plus there’s another part to Gogol Bordello that isn’t even about the music or the people but is highly relevant in the world right now. By this I mean their activism and support for Ukraine. (I will definitely touch on that , but will probably have to expand on that subject in yet another post because there is just SO much to tell). So in saying all this, English makes my little voice louder, and that can amplify their message too. So there. Another three parter. Plus a Fourth. Which will really be the Fifth. (Hey, did I just declare a triology in five parts. Speaking of kindred spirits, I mean!)

Anyway. Enjoy Part One (-ish). (Read Part zero.)

Yes, this song again. I know they have others. Bear with me.

We’ll start at the beginning and that is long before the concert even started.
Actually, The Devil Makes Three were probably not even back on their tour bus yet, after an exhilarating performance at De Casino. Was walking to the car, drunk on music and experiences, as usual after a show. I was so happy about my night with the Three and SO looking forward to the show I will eventually start to describe. (I promise.) Then out of the corner of my eye, I saw this beautiful human walking ahead of us.

The Purple People energy is high in this picture!
The Purple People energy is high in this picture!

I caught up with him and possibly yelled at him: ‘DO YOU KNOW GOGOL BORDELLO!’ (Yes, it was a question, but not framed as one.)

He didn’t seem frightened or taken aback by this sudden attack on his way to the station.

No, he in fact did not know what a Gogol Bordello was. He in fact had known what a Devil Makes Three was for THREE YEARS before seeing them that night.

It was his mom who recommended he see this show. HIS FIRST EVER MUSIC SHOW Y’ALL. Because of all the bullshit that caused the lockdowns and the annus horribilis 2020 that set everything in motion. The year I had to put reviewing on hold, even though I had only started a few months earlier. The day I thought of my first Polexia Miller post. Two days before the birth of the actual idea behind it. That day was the day he saw the show of the band he had loved deeply for years. I can SO relate to that.

In my adrenaline filled excitement I either forgot to ask for his real name, or forgot to remember it. (BUT my brain DID have the forethought to ask for his Insta so I just sent him a frantic message. Second time I had to do this in a week. No wait, third! Anyway, it’s Noah, HI NOAH! ) It’s all good, who needs real names when we’re already 100% on the same-energy level and already planning drinks?

I usually just call those people babe or love.
Or simply such a good friend, a beautiful, talented, brilliant, powerful musk-ox.
You know, the usual.

Now. We’ve finally arrived. The wait is finally over. It is Saturday. It is time to mix among the Purple People. I am BURSTING to the core. So much so that I have to throw myself out of the car about a 10 minute walk from de Roma in Antwerp, because we HAD BEEN LOOKING FOR PARKING FOR 45 MINUTES. We had already missed the opener, I was starting to get really anxious, so I gave myself a breather. Shit. My partner in crime, still driving the car hopelessly around, had the tickets. SO CLOSE. Okay, don’t panic. He sent them. NO, it’s SONS! (Though I wouldn’t mind going back, I am just here for a different sort of mayhem today.)

After another frantic, and probably not so nice (sorry, I was really overwhelmed) call, I get the right tickets. I walk in awkwardly and finally find a place to sit (also awkwardly). But who do I spot with my kaleidoscopic eye, but yet another kindred spirit!

Julie en Regula Ysewijn- De Roma
Julie + her spirit person and outfit inspirator: Regula ‘Queen of Baking’ Ysewijn.

Of COURSE she is a Purple Person. A true free spirit, who brings colour and beauty into this world. I am by no means a Master Baker, but I am in absolute love with both the UK & Flemish version of The Bake Off. (It used to have Sandi Toksvig before she grew tired of merengues. Now she’s on one of my other favourites QI. But I digress)

So seeing the Queen of Baking (and fashion) there, after my mini freak out, (you probably can’t tell, but I had been crying just seconds before.) felt like the best possible omen. (Spoiler – because this is getting long- IT WAS!)

Gogol Bordello @ De Roma | Photo : Mathias Verschueren – June 3rd 2023
Gogol Bordello @ De Roma | Photo : Mathias Verschueren – June 3rd 2023

We made it. Part two will ACTUALLY contain a written record of the ACTUAL performance. Pinky promise. (I think you may have just witnessed the birth of a new hyperfixation.) Spoiler?

During show selfie up the top of the stairs at de Roma
During show selfie up the top of the stairs at de Roma. Sweating and smiling.
(THE sign of good music!)


The end. For NOW!

Huge thanks to de Roma for the beautiful professional shots I get to use.
Huisfotograaf Mathias Verschueren en Jef: <3!

GOGOL BORDELLO – Saturday June 3rd 2023, De Roma Antwerpen

Follow Gogol Bordello

0

The All Star Wedding Band (een foto zegt meer dan duizend woorden.)

Happy fan

Ik ben een vrouw van vele woorden. (Vraag maar aan wie me kent, of kijk hier gerust even rond.) Vandaag even niet. (Geloof me niet, het zijn er uiteindelijk toch wat meer woorden geworden. Had je iets anders verwacht hier?)

Enerzijds heb ik mezelf verplicht eens twee dagen letterlijk plat te rusten en geen ellelange stukken te beginnen waarin ik me helemaal ga verliezen. (*Kuch* Gogol Bordello *kuch*) Iets van uw grenzen kennen en respecteren.

Anderzijds omdat ik gisteren een grens genegeerd heb om toch maar deze The All Star Wedding Band te kunnen zien. Mijn lichaam vertelde me dat ik eigenlijk niet NOG een avond vol enthousiast rondspringen en brullen aankon. Goh, technisch gezien waar, want mijn verplichte rust vandaag is niet zo moeilijk vol te houden gezien mijn lijf als lood voelt en toch niet veel meer kan (en wil) dan liggen. (Sent to you van uit mijn geweldige tuinstoel!) En mijn stem ligt nog ergens in Poederlee. Wat er dan nog van overbleef na Antwerpen en Sint-Niklaas alleszins. En niet dat ik die hier nodig heb eigenlijk.

Maar dan krijg ik dit schitterende beeld doorgestuurd, dat van me werd gemaakt tijdens de set van The All Star Wedding Band op HeggeRock. Dit is Polexia Miller in levende lijve in 1 beeld. De foto vertelt het verhaal en verder hoef ik er eigenlijk niet teveel woorden aan moet vuilmaken. (De woorden tot hier tellen dus al niet he!) Here goes:

The All Star Wedding band is een coverband van Me First and The Gimme Gimmes. Meer nog, ze gaan verder waar MFaTGG begon en trekken hun eigen lijn in fijne eigenzinnige covers. Ze spelen de platen die jij kent, je moeder, je grootmoeder en zelfs je tiener (en misschien de kleintjes ook als #likeme ze al gecovered hebben.)

Het is altijd een FEEST. (Zie foto) Plus, je geniet er jaren van na, want ik denk dat eindelijk alle confetti had gevonden die we meebrachten sinds de laatste keer we ze zagen eind 2021. (Zie foto)

Die keer in 2021 gebeurde er overigens iets speciaals. In mijn grootste fantasie vroeg de zanger van ofwel Me First and the Gimme Gimmes of die van The All Star Wedding Band me mee op het podium, want ik ken zo goed als elk nummer in alle richtingen. En die keer gebeurde dat dus, he! Ik riep enthousiast en met een al compleet kapotgezongen stem dat ze O Sole Mio moesten spelen. Deden ze, maar alleen als ik mee deed. Challenge accepted!

Deze keer mocht ik de Olivia Newton John parts van Summer Nights meebrullen! (Helaas was mijn fantastische fotograaf van dienst op dat moment ook te afgeleid om hier beelden van te maken.) Dus, moet ik nog meer zeggen? Misschien dit:

Mark is Knap!
Zie ze genieten met haar drumstokje!
Zie ze genieten met haar drumstokje!

Oh, en aan bangelijke zanger Tom: onderstaande is waarom ik zeker wél de tekst kende. Of hoe één man een generatie tienermeisjes met een onrealistisch (maar hartverwarmend) beeld van liefdesbetuigingen opzadelde.

Verder alleen nog: GAAT DAT ZIEN! Ze komen naar zowat elk dorp in België. Ik ben alvast duchtig data in mijn agenda aan het markeren!

Volg The All Star Wedding Band

0

Polexia Miller (alter-ego #4)

“That groupie”? She was a Band-Aid! All she did was love your band. And you used her, all of you! You used her and threw her away! She almost died last night while you were with Bob Dylan. You guys, you’re always talking about the fans, the fans, the fans; she was your biggest fan, and you threw her away! And if you can’t see that, that’s your biggest problem. And I love her! I love her!

William Miller – Almost Famous
  • Pete Bernhard(One devil), me and the Devil makes Two! In totaal met vier. Ik ken mijn wiskunde.
  • The Chats at Trix - Josh Hardy, Matt Boggis | Clumsy Crane
    The Chats at Trix – Josh Hardy, Matt Boggis | Clumsy Crane
  • Zap Mama Marie Daulne en Julie
  • Julie and Dec Martens of Amyl And The Sniffers at Trix november 2023
    Julie and Dec Martens at Trix november 2023
  • Amy Taylor (Amyl and the Sniffers), Clumsy Crane and Seriously Hilary at Trix in november 2023
    Amy Taylor (Amyl and the Sniffers), Clumsy Crane and Seriously Hilary at Trix in november 2023
  • Post-show selfie with the one and only AFP
  • creeper view of the post-show-hug-selfie
    I got this picture courtesy of the only person I ever met at an AFP thing who was weird in a bad way. He let me know he snapped this pic (way better quality than my selfie) so I added him on messenger and then he turned full creep in 2 seconds. At least it brought me this picture. Photo credit,: THAT guy.
  • Me and Edward Ka-Spell
    Me, Edward Ka-Spell and the I can Spin a Rainbow merch (Amanda Palmer & Edward Ka-Spel – Trix – June 9th 2017)
  • Julie Van Craen WebWijf Zondag Zondag
    Julie Van Craen WebWijf Zondag Zondag

I just established my new alter ego. (Yes, yes, as if I needed any more. At least this one is not getting her own Instagram page.) Her name is Polexia Miller, she is the person I turn into when I experience (live) music.

She is part Band-Aid, part Rock-Journalist (and full on badass), so she gets the best of both worlds. The name is completely and lovingly inspired by the movie that made me want to be a (rock)journalist: Almost Famous*. My most feel good feel good film of all feel good films. Try to say that three times. 

Or, try and say ‘fantastisch’ as much as I do in the above video reviewing the movie for Prime. (Never before released to the general public.) The synchronicity (again, sorrynotsorry) of finding this today in the depths of my neglected Youtube archive made me get over the cringe of seeing myself say ‘fantastisch’ over, and over, and over. (And over, and over.) But it doesn’t matter because I was still fucking right, that movie is a classic. 

I’ll probably never really write about movies anymore because I still find it hard to recommend a film without spoiling the plot. But that’s the beauty with rock (whatever that means) journalism. The only plot I can ruin is whether or not you should get that ticket.

I’m pretty picky about what I go see, because I want to see SO much. I don’t think I’ve ever written a review for a performance I didn’t like and I probably won’t.

More to come still with Part 2 and 3 of Me, Pete, me and the Devil Makes Three, Gogol Bordello, The Interrupters and Brakrock soon. (Also The Rabids, but that is awaiting important input!)

So anyway, enjoy Polexia Miller’s wacky adventures in live music land and see where it goes!

POLEXIA MILLER ON TOUR

*Along with April O’neil in the series Teenage Mutant Ninja Turtles from 1987. (Earlier she was apparently a computer programmer, later she became a warrior. I think the eighties got the most sexist version, but still, she was a good role model for young me.) Same goes for Rory Gilmore from Girlmore Girls, her dedication to be a journalist was the second influence. And I said I never had female role models. For shame. 

Forgive me father, for I may sin tonight.

Polexia Aphrodisia 
0

Pete, me and the Devil makes Three. A tour in three parts | Deel 1

Deze reportage in drie delen is iets waar ik al even op broed. Ergens tussen de zeven en twee maanden ofzo. Ik moest er eerst iets anders uitkrijgen voor het allemaal een logisch gevolg van elkaar werd.
En natuurlijk wachten op het laatste deel uit de trilogie voor ik ze kon schrijven.

Geniet van deel een, op een van mijn meest favoriete plekken van de wereld.
De rest van het verhaal? Hier zijn Deel 2 en Deel 3.

Deel 1: Pete Bernhard, eerste Europese solo tour
FIRST STOP: The Black Flamingo, Nijlen – 24 maart 2023

Sugar Cane – Live @ Black Flamingo

Het begon allemaal met een zwarte flamingo met een roze binnenkant. (Ik ben zelf een roze flamingo met een diepzwarte binnenkant, dus wij komen goed overeen.) De underground & goed verscholen private music venue The Black Flamingo is niet te omschrijven in een kort paragraafje. Binnenkort lees je hier een epos van liefdevolle woorden, eens ik ze samengeraapt krijg.

Disclaimer: De synchroniciteit van het cijfer drie in deze post is HOOG. Het gebruik van de term synchroniciteit trouwens ook.

Het was maart en de donkere wolken boven mijn hoofd begonnen eindelijk een beetje te vervagen. Tijd om me terug volledig op muziektherapie te gooien nu mijn energieniveau het weer aankon. Afspraak in de verborgen parel van Nijlen, voor de allereerste solo tour in Europa door Pete Bernhard van The Devil Makes Three.

Wat was het mooi. Wat ben ik verliefd op zijn gitaargeluid en zijn stem. Wat maakte het me emotioneel en nostalgisch. Hoe graag had ons vader dit gehoord! Tijdens de doodse muziekstilte in 2020 bracht hij Harmony Ascension Division uit, zijn derde solo plaat na Straight line (2009) en Things I left Behind (2006). Het is de soort Americana die je bij je hart grijpt en opwarmt. Gooi daar een paar goed gemikte covers tussen en je hebt een avond vol geweldige muziek.

De brede smile hieronder vertelt de rest!

De traditie van de post-show selfie zet zich verder. Wist ik toen veel wat er nog ging komen.
Check de Pete Bernhard bandana, awkwardly placed op mijn eierhoofdje. (Kan je Merch-aankopen trouwens als onkosten inbrengen als rockjournalist? Asking for a friend.) Bovenaan de post bewonder je trouwens de setlist, met aanduiding van het enige nummer dat hij niet speelde.

Goed, spijtig genoeg, tijd om te gaan! Niet lang wachten, want binnen twee weken zien we hem alweer Live in Hulshout. Wordt vervolgd in deel 2!

We vertrekken. WACHT! *Springt uit auto om deze wazige foto te maken*
Deze boodschap komt niet voor niets vandaag op mijn pad.

Volg Pete Bernhard:

0

Guided by Angels – Ode to Amyl (And The Sniffers) in 3 parts

  • Part one: Rounding off the Edges – Guided by Angels
  • Part two: Live! Amyl And The Sniffers (Trix)
  • Part three: Guided by Amyl

When I heard Guided by Angels for the first time, I got into a heated discussion if they might be a Christian band (they’re not). It’s not always that I look up the lyrics immediately, (though it does happen A LOT) but in this case I just fell in love instantly. If I hadn’t already fallen head over heels for that pumping intro riff.

When they (inevitably, obviously) make a movie about my life, this song is going to be on the soundtrack. Right next to The Dresden Dolls’ Girl Anachronism. Both songs just radiate ADHD energy to me.   

Energy, good energy and bad energy
I’ve got plenty of energy
It’s my currency
I spend, protect my energy, currency

Guided by Angels
Rounding off the Edges - Guided by Angels pt. 1 - Number 37 n the series.
Rounding off the Edges – Guided by Angels pt. 1 – Number 37 in the series.

I had to use these words somehow, in the Rounding off the Edges Series. And I did. And believe me when I say I am not yet done with their words.
All this to say: I absolutely love this band. 

Another few lyric favourites:

https://www.youtube.com/watch?v=LuL1U4BRbOo


Does my opinion really make you that sick?
Every decision, every consequences
My choice is my own, my body’s my own
Opinion is my own, I own it, I own it

And I would rather figure it out the hard way
Even if it takes a little more time
I want all the experiences I have
To be explicitly exclusively mine

Choices

Does my opinion really make you that sick?
Every decision, every consequences
My choice is my own, my body’s my own
Opinion is my own, I own it, I own it

And I would rather figure it out the hard way
Even if it takes a little more time
I want all the experiences I have
To be explicitly exclusively mine

Freaks to the front

Live! Amyl And The Sniffers (Trix)

Australian invasion of Belgium – Part one! (See The Chats for part 2)

I got to see them at Trix on November 15th 2022 and I seriously almost started crying in the audience. To say it had been a rough few months for me would be an understatement. This gig was quite literally the first fun activity I had planned since the end of August. And I still didn’t really feel like going, even though I had been looking forward to it for over a year.

So I just stood there and let the energy the band emits (the song is not wrong!) wash all over me. I felt the loud basses coursing through my body. I felt the happiness and enthusiasm of the audience I was in (and then I’m not even addressing that same feeling radiating off of the stage). I felt like somewhat of a person again. Music is my home and Amyl And The Sniffers made me feel SO SO welcome.

At the time I wasn’t in a writing state of mind, so I never gave them the review they deserved. But everything felt a little lighter after that day. Got to meet the lovely Amyl (Amy Taylor) & Sniffer Dec Martens post-show, hanging out by their bus. Great and funny people, so down to earth and genuinly nice. You can tell by my crazy joyous smile. Next time they’re around, I will write them that review and then some!

Julie and Dec Martens of Amyl And The Sniffers at Trix november 2023
Julie and Dec Martens at Trix november 2023

Guided by Amyl

I search, search
For the angels guiding my energy
They’re so heavenly
I love their energy
Angels return my energy heavenly
….
From the angels heavenly guided—fuck!

Guided By Angels

It might not surprise you that I have a soft spot for the lady Amy(l) who is everything I want to be when I grow up. (Yes, she is 10 years younger than me, I just never had the right role models growing up. Still learning!) The above lyric rings so true to me. (See: Circle in a Square Puzzle.) It is so hard to find the people who bring the best out in you. And so glorious when you do find them.

It took me way longer than I would have liked, but I have found some of my angels both near me and in a ‘love-you-from-afar-way’. Both are represented in the below picture.

Amy Taylor (Amyl and the Sniffers), Clumsy Crane and Seriously Hilary at Trix in november 2023
Amy Taylor (Amyl and the Sniffers), Julie and Seriously Hilary at Trix in November 2023

Amyl and the Sniffers ,15th of november 2023, Trix antwerpen

Follow Amyl and the Sniffers

0

Live! CPeX (Trix)

Drie deuren lonken, badend in de spotlights. Eentje sierlijk beschilderd met delicate bloemen. De middelste geadorneerd met een bekende vurige gitaar. De derde simpelweg gekleurd met blauwe en zwarte strepen. De anticipatie in de zaal is tastbaar. Een dramatisch orgelgeluid doorbreekt het wachten. Daar zijn ze. Dé authentieke rockgod, een beeldige rockprinses en een energieke rockSylvain. We kunnen beginnen.

Sylvain “Black Magic” Aertbeliën neemt het publiek de woorden uit de mond. “We want more” scandeert hij samen met hen. Nog niet zoveel veranderd sinds Maanrock 2010, waar het ondertussen legendarische optreden* ook gewoon begon met de bisnummers. Op zich zo gek nog niet voor een succesformule als CPeX die, tot grote ontzetting van de rest van de Belgische muziekscene, de top van de hitlijsten blijft domineren. Hoe kan een mens dan nog een zorgvuldige spanningsboog in een optreden brengen, als alle nummers knallers van formaat zijn.

Het onvervalste muzikale genie dat achter de meesterlijke snor schuilhoudt, perst samen met zijn twee al even welbesnaarde kompanen een topplaat uit elke gitaarlick. Het publiek gaat dan ook keer op keer bij de eerste noten al uit zijn dak. Van heavy metal over blues tot een ontroerende ballad, het drietal sleept het publiek mee in hun ereronde doorheen de Trix. Elke noot met een haarzuivere perfectie ten berde gebracht. Elk akkoord dat door de virtuoze vingers van Peerens glijdt, een genot voor het gehoor. Alledrie perfect op elkaar afgestemd, zoals het hoort voor een supergroep van dit kaliber.

Peerens schept zijn geniale hersenkronkels uit zijn oprechte kennis van de menselijke natuur. Clement kan veel zeggen van de vrouwen in zijn leven, maar de woelige relaties leverden al behoorlijk veel inspiratie op. CPeX zet vanzelfsprekend dan ook in met de ode aan (de shopverslaving) van de Clement zijn wijf. “En 15 soutienkes, alej is da ni wa veul, ver lot os objectief zijn, een twietal tette, oh baby denkt na toch is een bietje rationeel”. Het wordt een trilogie van klaagzangen wanneer ze opvolgen met “Loeten” en “Mijn ambriage is een ravage”. Stuk voor stuk parels van lyrische liefdesbetuigingen aan zijn madam, die op veel bijval kunnen rekenen van gelijkgestemde zielen uit het publiek. Voor hen is Clement een poëtisch genie, een vat vol levenswijsheden, if you will. Zij keren aan het eind van het optreden naar huis vol nieuwe levensbeschouwelijk inzichten.

Andere confrontaties leverden dan weer platen op als het veelbesproken “Foêrwijf” met zinsneden als “en geeft uweige ni zo een air, uwe wereld is ni groeter dan de leste Flair.” en “Gij eddet sex-appeal van ne pot confituur en mentaal zedde gij nen blinde muur.” Het agressieve “Gijse vuile hypocriet” en nijdige “Dikke Lu” zorgen voor pieken in het testosterongehalte ter hoogte van de anders zo idyllische Noordersingel. Het emotioneel geladen “Moeder” tijdens de bisnummers zorgt dan weer voor introspectie en blinkende tranen in de ogen van eenieder die het spektakel gade slaat.

Lady Dave, in alle bevallige glorie, was mogelijk de tweede ster** van de avond. Prachtig uitgedost in een strak jurkje en glittertasje altijd bij de hand. Met een schitterend zoetgevooisde versie van “De Roos” van Ann Christy wist ze menig stoer mannenhart te beroeren. Samen met Sylvain brengt ze ook een interessante dance cover van het nummer “Blankenberge” van de bekende bard Hugo Matthysen dat door het publiek net iets beter gesmaakt wordt dan door Peerens zelf.

Alweer een victorietocht dus van de beste Belgische band uit Antwerpen, op hun eigen grondgebied. Heren, tot bij de boeren op de parking!

*Zoals feitelijk alle optredens van het fabelachtige Antwerpse supertrio.

**Zeddis serieus, Clement is altijd numero uno!

CPeX – Donderdag 5 december 2019, TRIX

Setlist:

Leve de clement zijn wijf
Loeten
Mijn ambriage is een ravage
Smeirkeis
There’s only one Sylvain
Boecht van Dunaldi
Pinokkio
Assenbak
Zagen
Vuilen Hypocriet
Ik kwam den Duvel tegen
De Roos
Ze was van Heist-Op-Den-Berg
Vriendinnen?
Blankenberge
Boormachien
Dikke Lu
Foêrwijf
Geft da kaske na is ier

Bis 1:
Moeder
Vinde gij mij gat (niet te dik in deze rok)

Ook verschenen op Brothers in Raw

0

Live! Rosanne Cash en John Leventahl

Rosanne Cash en John Leventahl

Enkele gitaren, een piano en de pure stem van Rosanne Cash, meer was er niet nodig om de AB voor één avond onder te dompelen in authentieke Americana. Cash bracht samen met haar man John Leventhal een intiem en ingetogen optreden dat bleef nazinderen.

Rosanne Cash is de oudste dochter van legende Johnny Cash. Net zoals haar vader is ze een verhalenverteller met een bijzondere stem. Haar laatste plaat heet “She remembers everything” en dat gevoel draagt ze uit in haar nummers en hoe ze die aan elkaar praat. Met een nuchtere zachtheid vertelt ze over haar leven, op de tonen van de muziek en ernaast. Aangrijpend en herkenbaar is het moment waar Cash beschrijft hoe ze opgroeide middenin de vrouwen- en burgerrechtenbeweging in de jaren 60 en 70 en met zoveel hoop naar de toekomst keek. Hoe ze dacht dat vooruitgang maar in één richting kon evolueren en hoe het nu zo anders blijkt te lopen.

De avond kent heel wat hoogtepunten. Van het aangrijpende “Blue Moon With Heartache” (What would I give to be a diamond in your eyes again, What would I give to bring back those old times, What did I say to make your cold heart bleed this way, Maybe I’ll just go away today) over het krachtig en fragiele “She remembers everything” (I didn’t know her then, My enemy, my treasured friend, Outside this waking dream, She remembers everything, I don’t know her now, My bitter pill, my broken vow, This girl, this bird who sings, She remembers everything) naar het melancholische en strijdvaardige “The Undiscovered Country” waar ze uithaalt naar het huidige politieke klimaat en de #metoo beweging (The old men never helped us, They took our every vow, Turned them into money, And look where we are now. Waiting for a savior, But she walks alone to sea, And someone’s going down, She went down for me).

Als bisnummer trakteert ze op Tennessee Flat Top Box, een nummer van Cash Sr. dat ze zich helemaal eigen maakt. Haar stem leent er zich perfect toe en het gitaargeluid van Leventhal knipoogt naar de unieke sound van de gitaar van haar vader.

Noot voor noot en woord voor woord sleept ze het publiek mee. Cash’s hele set ademt haar verhaal. Hoe ze haar stem vond en hoe ze die ook durft gebruiken nu ze ouder is. In haar woorden: “Women my age still have a lot to say. And that urgency and longing and righteous indignation and passion don’t go away. They don’t fade with time unless you let them.”(Billboard) En wees maar zeker: she won’t let them.

John Leventhal balanceert zijn gitaren en de snuifjes piano handig op de achtergrond en laat “zijn” ster schitteren. De liefde schijnt door in hun muziek en de onderlinge conversaties tussen de nummers. Na 24 jaar zijn ze een goed geolied team dat perfect op elkaar inspeelt. Wanneer Cash en Leventhal samen gitaar spelen, lijkt het wel alsof hun instrumenten converseren. Als Rosanne voor enkele nummers haar gitaar neerlegt gebeurt er iets extra bijzonder. Haar stem krijgt nog meer kracht en ze gooit zich nog zoveel harder in de tekst en gaat dieper in haar uithalen. Een overtreffende trap van een stem die sowieso al imponeert.

Cash hypnotiseert met haar stem, tegelijk krachtig en breekbaar. Haarzuiver gaat ze van hoge passages over naar de lagere stukken waar haar stem een extra warme ondertoon krijgt. De bijna eerbiedige stilte van het publiek tijdens de nummers spreekt evenveel boekdelen als de twee staande ovaties die ze na haar optreden krijgt. Een madam met een sound die er staat, de verrassende mix van country, blues, folk en popmuziek die ze samensmelt tot haar hoogsteigen bijzondere klankkarakter dat naar meer smaakt.

Setlist

Modern Blue The Sunken Lands
The Undiscovered Country
The Only Thing Worth Fighting For
Crossing to Jerusalem
A Feather’s Not a Bird
Long Black Veil (Lefty Frizzell cover)
Blue Moon With Heartache
Ode to Billie Joe (Bobbie Gentry cover)
I’m Movin’ On (Hank Snow cover)
Western Wall
She Remembers Everything
When the Master Calls the Roll
Motherless Children
Runaway Train (John Stewart cover)
Seven Year Ache

Encore:
Tennessee Flat Top Box (Johnny Cash cover)
500 Miles(Hedy West cover)

Rosanne Cash & John Leventahl – Zaterdag 14 september 2019 Ancienne Belgique, Brussel

Volg Rosanne Cash

Ook verschenen op Brothers in Raw

0

Live! Tenacious D (Vorst Nationaal)

Tenacious D Vorst Nationaal 2020 - Julie Van Craen

Ik ga eerlijk zijn, toen ik van Brothers In Raw de verlossende woorden “We hebben Tenacious D voor je kunnen fixen” hoorde, heb ik zowat de hele buurt bijeen geschreeuwd. (Sorry buren. En ook voor al die keren dat ik hun platen te hard draaide en zelf nog luider meebrulde.) Als er nu één band is die nog hoog op mijn bucket list stond, was het wel The D! Ondanks verwoede pogingen was ik altijd te laat om mijn ticket te verzilveren. En plots kon ik uitkijken naar de hoogdag waarop ik JB & KG eindelijk live kon beleven. Als een kind dat wacht op de komst van de Sint of Kerstman telde ik de dagen. En dan was het eindelijk 25 februari zo rond negen uur in de avond.

Het doek valt. Of net niet, want Tenacious D doet aan muzikale cinema. Post-Apocalypto, het album, is een verzameling van skits en muziek uit de gelijknamige Youtube serie die het tweetal uitbracht in 2018. De hele serie of animatiefilm wordt integraal afgespeeld op een doek, waar de band stiekem achter verstopt zit. Tijdens de muzikale intermezzo’s valt de projectie weg en zien en horen we de echte Kage & Jack verschijnen. Een leuke gimmick, versterkt door grappige beeldvorming zoals wanneer Kyle Gass zielig alleen achterblijft, met Jack Black zichtbaar door het raampje van de geprojecteerde raket die de ruimte in schiet.

Alleen, en het doet me als grote fan pijn om dit zwart op wit uit te schrijven, de muziek uit Post-Apocalypto is niet van het niveau dat we van Tenacious D gewend zijn. Een paar uitschieters van het album, Daddy Ding Dong en Woman Time, klinken wel als oldschool D, maar de rest is een beetje teleurstellend. Begrijp me niet verkeerd. Het is niet slecht, verre van zelfs. Ze hebben voor zichzelf echter met hun eerdere albums zo’n ongelofelijk hoge standaard gezet, dat ze er even niet meer lijken over te geraken.

Van het self-titled Tenacious D, over The Pick of Destiny tot Rize of The Fenix, elk van deze platen staat bomvol topnummers. Instant klassiekers, songs die zich in je hoofd nestelen. Die je als luisteraar elke keer met dezelfde theatrale overgave als Jack Black mee moet opvoeren alsof je leven ervan afhangt. Het muzikale genie dat van The Best Band in The World afstraalt, straalt net wat minder door op Post-Apocalypto. En dat is een tikje te merken in Vorst Nationaal, waar het publiek wel beleefd geboeid blijft, maar waar er weinig echt ruig enthousiasme van afspat.

Maar dan. Dan valt het doek over het doekverhaal. De gaas verdwijnt en Tenacious D verschijnt in al hun glorie. Ze zetten in met het epische Rize of the Fenix en de zaal ONTPLOFT. Zo’n 15.000 stembanden brullen luidkeels elke letter, elk woord en elk gitaarrif mee. Er komt beweging in de zaak, letterlijk en figuurlijk. Dit is mijn Tenacious D, hier beginnen we te zweten en onze strottenhoofden compleet naar de verdoemenis te helpen.

Van hieruit gaan we van hoogtepunt naar hoogtepunt, af en toe onderbroken door een klein toneeltje dat gesmaakt wordt door het publiek. Jack die tegen de grond gaat en opgelapt wordt door de roadies, om uiteraard op te volgen met een machtige versie van Roadie. De backing plaat die zogezegd blijft hangen tijdens het meesterlijke Master Exploder waarna Kyle helemaal terneergeslagen het podium afstormt. Om dan meteen weer terug naar de bühne gesust te worden door Jack en diezelfde 15.000 stemmen uit het publiek die Dude (I totally miss you) mee scanderen. Heerlijk. Perfect. Epic. Insert nog zo’n 1.000 superlatieven.

Ofwel zoals ze het zelf zingen in Master Exploder: “They do not mean to blow your mind, but that shit happens to them ALL THE TIME”! Ze zijn met hun mix van stijlen, geïnspireerd door hun eigen passie en liefde voor muziek moeilijk in een vakje te steken. De fenomenale stembanden van Black en de virtuoze vingers van Gass die zijn gitaar bezweren, samen met de brute overgave en al even beestige humor waarmee ze zich op de muziek smijten, zijn meer dan de som van al deze delen. Het duo is een musical match made in heaven en hebben bijgevolg al meerdere rockgoden als Ronnie James Dio, Meatloaf, Dave Grohl en laatst nog Jack White weten meeslepen in hun geniale gekte. (Eervolle vermelding hier voor John Konesky, gitarist van opening band Wynchester die tijdens het optreden met hen meespeelt. Dude knows how to rock our fucking socks off.)

Deel twee van het optreden was voor mij dus exact wat ik al zo’n veertien jaar had verwacht en gehoopt dat een live performance van Tenacious D met me zou doen. Namelijk: me volkomen drunk on music, helemaal ondersteboven en compleet opgeladen achterlaten. En smekend om meer, meer, MEER van dat. Tegelijk hopend dat ik niet te wervend ben geweest met deze review want volgend keer moet ik absoluut een ticket scoren. Zeker na wat ik maandag meemaakte, weet ik niet of ik een volgende ‘uitverkocht’ melding nog kan overleven.

Ook verschenen op Brothers in Raw

Volg Tenacious D

Tenacious D Vorst Nationaal 2020 close- Julie Van Craen

Setlist
Post-Apocalypto Theme
Film: “Chapter 1 – Hope”
Hope
Film: “Chapter 2 – Cave”
Making Love
Film: “Chapter 2 – Cave / Chapter 3 – Space”
FUCK YO-YO MA
Film: “Chapter 3 – Space / Chapter 4 – Robot”
Daddy Ding Dong
Film: “Chapter 4 – Robot”
Robot
Film: “Chapter 4 – Robot / Chapter 5 – Donald”
Colors
Film: “Chapter 5 – Donald / Chapter 6 – Home”
JB JR RAP
Woman Time
Save the World
Post-Apocalypto Theme (reprise°
Rize of the Fenix
Low Hangin’ Fruit
Sax-a-Boom (op speelgoedsax)
Roadie
Master Exploder
Dude (I Totally Miss You)
Kickapoo
Beelzeboss (The Final Showdown)
The Metal
Tribute
Double Team
Encore
Fuck Her Gently

0

Create a website or blog at WordPress.com

Up ↑