The Chats (Trix)

Australian invasion of Belgium – Part two!

Deel twee van de Australische invasie op Trix Antwerpen! We schrijven 29 mei 2023, een dikke 6 maanden na de eerste inval daar door de fantastische Amyl And The Sniffers.

Het begon niet geweldig goed. Vertraging. Gekken op de baan onderweg Geen parkeerplaats in de nabije omgeving en dus een half uur rondrijden en stress in het verkeer. Maar goed, eindelijk geparkeerd en in zeven haasten en een kwartier snelwandelen aan Trix te geraken. (Hey Trix, misschien een liefdevol mailtje sturen naar de tickethouders wanneer de Sinksenfoor (vermoed ik) in town is en dus ALLE parking in de buurt helemaal ingepalmd is.)

Maar goed, na wat gevloek in het algemeen en wat gefoeter op mijn date omdat het allemaal te TRAAG ging (#sorrynotsorry) raak ik nog op tijd in de zaal om eerst wat merch in te doen en snel in een locker te stompen. Om dan net op tijd op een relatief niet geweldige plek in de zaal te geraken. Geen zorgen, de vibe zit er goed in want onbewust open ik al een keep note en start ik de notities die zullen leiden tot deze blog.

Waar de weg er naartoe een kleine tocht door de hel was, begint de set formidabel. Die jonge ventjes beginnen daar verdomme met Bloody Belgium (1978) van de ultieme Belgische punkband The Kids. In orde, we zijn vertrokken.

Niet lang daarna, al tijd voor het tweede hoogtepunt: 6L GTR!

Wat een wall of sound. Young as fuck, loud as hell en met een delicious Aussie accent (TEMPARATJHURE) als kers op de taart. Eerlijk, als je de zanger & drummer (met mullets en eind 80s/begin 90s styling) van op een afstand naast de gitarist (in een very dad-energy shirt) ziet, verwacht je op het eerste zicht misschien een band die op weg is naar hun eerste gig, vervoerd door hun vader. Vanaf hun eerste noot versplintert dat beeld meteen. Die gasten kunnen rocken, wat een motherfucking wall of sound!

The Chats doen niets wereldschokkends, het is gewoon punk in de oudste zin van het woord. Luid, snel en hevig. Ze doen het alleen wél wereldschokkend goed. De set gaat aan een waanzinnig tempo, de vingers vliégen over de snaren. De drum moet op een bepaald moment zelfs meermaals door niet één, maar twee zwaar bebaarde roadies worden bijgesteld terwijl terwijl Matt Boggis gewoon verder speelt. (They are the Roadies, they make the rock go!)

Waar ik me aan het begin nog afvroeg waarom de bas van frontman Eamon Sandwith (Hoe Game of Thrones is die naam trouwens!) zo stil leek te staan, verdwijnt dit gevoel vanaf de eerste noot van Heat Stroke. (Al staat de hele set relatief stil gemixt voor zo’n gitaargeweld, ik kan zelfs zonder probleem mijn oordopjes opbergen. Ik vraag me echt af hoe deze mannen moeten geklonken hebben tijdens hun eerste optredens in dive bars waar ze zich niet aan decibelregels houden.)

Noot van de redactie: Vanaf hier wordt de Google Keep note wat moeilijker te vertalen in een vlotte blog omwille van onder andere de autocorrect fouten. (Het moest snel gaan, ik wou niks missen.)

De gevoelens omschreven als steeds vagere kernwoorden maken alleszins wel duidelijk dat deze Australische kerels GOED BEZIG zijn. Lees enkele van de letterlijke copy-pastes:

• sons in roma
• vingers vliegen over de srmtringsm
• Bass lick intro heat stroke yeah
• … maar raaah
• Struck by lightning yass

Met een cover ‘Rock and Roll All Nite’ van Kiss, aan een tempo dat zo’n 100x hoger ligt dan het origineel, bevestigen ze al de bovenstaande nonsenswoorden.

De volgende notitie is dat het met Smoko tijd is voor mijn absolute hoogtepunt van deze show. (Als ik goed kan rekenen, nu ongeveer het vierde hoogtepunt dat ik noteerde op een dik halfuur tijd.)

Het begint ongeloofwaardig te klinken, he? Deal with it. Ik ben absolute fan van The Chats in het bijzonder en de Australische punk sound in general. Ondertussen ben ik overigens allang gestopt met noteren en begonnen met dansen, dus heel veel zinnigs kan ik niet meer over de rest van de show vertellen.

Na het optreden als vanouds nog even rondgehangen in de buurt van de toerbus. (Je bent een groupie of je bent het niet. Hoe mooi trouwens dat dat bij een zaal als Trix ook gewoon nog kan!) Eigenlijk heb ik vooral even halt gehouden om mijn nieuwe Chats-pin een plekje te geven op mijn worn in (fake) leather jacket. Mijn brein vond dat er ergens iets misliep in de uitlijning van hun pin en die van The Bombpops.

Op dat moment registreerde een ander deel van mijn brein (#adhdproblems) Matthew Boggis (drums) en Josh Hardy (gitaar, backings en ex-The Unknowns) en moest ik even voor de selfie for posterity gaan. Mijn fantastische brein vond er overigens ook niets beter op om op dat moment te vragen ‘hey, but where’s your third one?’. (Achja, mogelijk doet het iets als je frontman wordt omschreven als the third guy en heb ik wat ego’s gestreeld.)

Ergens tussen beide momenten raakte ik laatstgenoemde pin kwijt. If anyone finds it, let me know, want ze heeft wel wat sentimentele waarde. Anderzijds, als ik ze kwijt ben is dat ook deel van de punk spirit. Wie raakte er nog nooit iets kwijt in een moshpit? (Also, er is iets met die pin, want ik had ze nog maar net terug na ze net na Punk in Drublic ook ergens kwijt te spelen, zij het in huis. Cursed, I tell you)

One last thing. Ik dacht voor vanavond niet dat Australiërs lichtgewichten waren als het over drankgebruik ging. (Ondertussen vraag ik me af of de gemiddelde bierdrinkende Belg misschien gewoon een te hoge tolerantie heeft.) Maar met in België op een podium te gaan wedden of je gitarist een HELE FLES Duvel (37,5 cl ofte 1,5 Duvels) op krijgt voor het einde van de set, terwijl het publiek er op dat punt grosso modo elk 2 achter de kiezen heeft, maak je niet meteen indruk. (Just kidding Josh, we love you!)

The Chats & Trix, tot snel! ❤