JAREN. Zo lang al was ik aan het uitkijken naar Punk in Drublic. Eind 2019 kocht ik dan vol anticipatie de tickets voor de eerste keer PiD op Belgisch grondgebied. The wait was almost over! Ja, niet dus. Nog eens 2,5 jaar later mocht ik dan toch eindelijk aanschuiven in de Schorre in Boom voor een licht gewijzigde affiche. Ik stuiterde als een botsbal door de wachtrij, en dat gevoel zou enkel nog versterkt worden doorheen de dag.

Het voordeel aan ouder worden is dat je beter voorbereid bent op het hele festivalgebeuren. Eerst maakte ik een lijstje met bovenaan een zitkussentje (waarover later meer), zonnecrème, oordopjes en mijn Gimmes & NOFX bandshirts. Het tweede dat ik deed was zorgen dat ik ruim op tijd voor de poort van de Schorre in Boom stond, zodat ik geen seconde van Punk in Drublic dreigde te missen!

Alle foto’s met dank aan Captured by Jonas!

Wat goed dat ik ruim op tijd was. De eerste noten klinken al vanaf het podium met de soundcheck van Days N’ Daze uit Texas. Nog snel een ‘Modeste‘ tanken bij het ‘bruin café’ Staminee Maritime ‘T Anker en dan beginnen ze er écht aan. Days N Daze noemen hun folky punk zelf H-Town Thrashgrass, een woordspeling op hun home town Houston en Amerikaanse Bluegrass. Ik kende ze schandelijk genoeg nog niet, maar ze staan ondertussen heel hoog in mijn Spotify favorieten.

Live klinken ze echter nog VEEL trashier, minder afgelikt en de energie die van het podium knalt zette de toon voor de dag. Het zootje ongeregeld lijkt recht van de straat geplukt. Akkoord, in het begin laten ze wat steken vallen, niettemin is dat snel vergeten eens ze echt beginnen knallen. Meagan Michelle op washboard en lead vocalist Whitney Flynn (die terwijl ook nog eens vlotjes trompet en ukelele speelt) worden schitterend aangevuld met Matt Willhelm op contrabas en andere lead vocalist Jesse Sendejas met beestig schorre stem (haha, hebt ge hem) en akoestische gitaar in de aanslag. Hier en daar aangevuld door een andere artiest die het podium opwaait met gitaar of banjo in de hand. Sterke start!

Daarna opnieuw topwijven op het podium met The Bombpops. Spijtig genoeg verliet Poli van Dam de band maar Punk rock pixie Jen Razavi & nieuwe aanwinst Remington (zie foto) spelen en zingen de spreekwoordelijke pannen van het onbestaande dak en het publiek leeft zich uit. Zo veel energieverbruik tijdens het dansen dat het alcoholniveau in het bloed van de deinende massa zienderogen zakt. Tegelijkertijd zie je iedereen met dezelfde gelukzalige glimlach op het bezwete gezicht genieten. Bier is maar bijzaak als de muziek en de sfeer zo goed zitten. (Maar goed, na deze wervelwind toch nog snel naar de bartent voor een Victoria.)

Het energieniveau wordt staande gehouden door volgende band Get Dead die met hun snelle lyrics en opzwepende drums de benen probleemloos in beweging houden. Geen moment rust voor die dansvoeten want de vrolijke Italiaanse ska van Talco vol saxofoon en trompetgeluiden komt daarna van het podium gedonderd.

Ignite vult het rijtje aan en houdt de punkfans geboeid ondanks eerdere zorgen over het eerste aantreden van de nieuwe zanger. Eli Santana stelt niet teleur en wel integendeel, hij wint meteen het hart van het publiek. Getuige daarvan het gesprek dat ik mocht overhoren in de rij voor een pakje friet. “Dat was bangelijk, veel beter dan de vorige vijf keer ik ze zag. De snelheid was veel strakker en ook de zanger was veel beter dan de vorige!” aldus D. die anoniem wenste te blijven. Wannes vond dan weer dat hij wel een goede stem had maar dat zijn haar te lang was. (Noot van de redactie: een absolute leugen, ik noteerde hier OMG ZIJN HAAR in mijn schriftje, wegens extreem jaloers op zo’n schitterend lange en verzorgde mannen-manen.) Wanners zei ook nog dat ze teveel nieuwe nummers hadden gespeeld waarop D. pareerde dat die nieuwe nummers gewoon nog moesten rijpen. (Dit intermezzo om aan te geven hoe ongelofelijk snel je vrienden maakt op een festival als Punk in Drublic.)

Mijn pakje friet was nog niet koud (en ook nog niet eens op) voor ik het (letterlijk) aan de kant gooide want Me First and the Gimme Gimmes stond plots al op het podium. Ik stuiterde luid zingend en zonder mijn entourage ervan te verwittigen weg richting front stage. Voor ik het wist stond ik mijn stem kapot te brullen op de eerste rij. In mijn haast had ik mijn prachtige regenboog-gekleurde zitkussentje (zie je dat het terug kwam) nog in de hand, dat ik dan ook driftig dansend in de lucht begon te pompen.

Voor wie de geweldige Gimmes nog niet kent, ze zijn de eerste (en beste) supergroep coverband in de wereld. Spike Slawson staat altijd aan de microfoon, de rest van de originele leden, waaronder ook Fat Mike, worden op tournee al eens vervangen. Deze keer staat C.J. Ramone (The Ramones) op het podium samen met John Reis (o.a. Drive like Jehu & Rocket from the Crypt), Jake Kiley (Strung Out) en Andrew Pinching (ex-drummer van the Damned).

Ze spelen punk covers van klassiekers, van Sinéad O’Connor tot Nat King Cole over Cher en de onnavolgbare Kermit the Frog. Alle nummers die (al dan niet als guilty pleasure) in het collectieve geheugen zitten dus: The Gimmes hebben ze gecovered.

Voor wie mij nog niet kent, ik ben een gigantische Gimmes fan. Ik wil dus al heel lang veel woorden aan hen vuilmaken op deze website.

Ik viel dan ook bijna in zwijm toen zanger Spike Slawson na ‘Somewhere over the Rainbow’ me vanop het podium aansprak en zei ‘This one was for the young lady with the Rainbow sign’ en moest bijna opgeraapt worden toen de enige echte C.J. fucking Ramone me daarna goedkeurend toelachte om mijn extreme enthousiasme en me zelfs hand horns toezwaaide. 🤘

Hun set was zoals altijd perfect voor zowel de die-hard fans als een een lekker proevertje voor nieuwe fans die de band nog niet kennen. Omdat ik ze al een ‘paar’ keer gezien heb ondertussen begin ik wel te merken dat ze vaak dezelfde overgangen maken tussen de nummers. Zo wordt er altijd gevraagd aan Spike gevraagd ‘If he is thankful for something’ net voor hij de eerste zin ‘I’d like to thank the guy…’ inzet van mijn favoriete cover ‘Who Put the Bomp’. Dat hun setlist ook vooral de meest bekende nummers bevat kan ook de pret niet drukken. Het is een band waarvan je weet dat je verdomme waar voor je geld krijgt als je er met je zuurverdiende centen een ticket voor koopt. De pijnlijke spieren van het rondspringen, gebrek aan stem van het meezingen en algehele energiedip voor minstens drie dagen na de show neem ik er héél graag bij.

Na Me First and the Gimme Gimmes is het helaas al tijd voor de laatste band van de dag: NOFX. Ze starten hun set altijd met ‘Time Warp’ uit de musical Rocky Horror, deze keer in de versie van Tenacious D. Wie me hier nog al heeft gelezen weet dat ze daarmee al dikke punten scoorden. NOFX is altijd een heerlijke liveband geweest die zich even hard amuseren tijdens het spelen (en mopjes maken) als dat je hun publiek plezier ziet maken front stage. Ook op PiD toonden ze zich weer van hun beste kant met klassiekers als ‘Perfect government’ en met reggae punk vibes met ‘Kill all the White man’. Het enige minpuntje dat ik zou kunnen aanhalen is dat de vocals wat mij betreft altijd nét te stil gemixt staan, wat me ook al opviel tijdens hun laatste Belgische passage op de Lokerse Feesten. Los daarvan was het een heerlijk gebeuren en een geweldige afsluiter van een zweterige dag vol muzikale hoogtepunten.

Serieus, ik heb op Punk in Drublic geen énkele groep gezien die ik niet goed vond. Sterker nog, ik heb een fantastische groep ontdekt die zelfs niet op de affiche stond: Cop/Out (Shout out to my new merch friend Joey Steel! ♥️)

Los daarvan pronken er ondertussen nu op mijn zitkussentje de handtekeningen van Spike & Fat Mike, welke laatste zich ook vanaf het podium afvroeg waarom ik een rainbow sign ophield. En ja, aan de prachtige foto van mij en Melvin van NOFX zie je hoe groot mijn liefde voor beide bands is. Year made! Merci aan Jonas voor deze beelden.

Dan nog even een woordje over het festival zelf. Punk in Drublic, het Punk & Beer festival van NOFX frontman ‘Fat’ Mike Burkett startte. De basis? De beste muziek meets de beste bieren op een absoluut feestival. Kleine kantnoot die weinig met muziek maar alles met het festival te maken heeft: hier in België een lichtjes andere insteek wegens geen verschillende craft bier standjes (noch gratis bier), maar een bruine kroeg in een tent. (Ter info Fat Mike: voor volgende jaren, Leffe is geen bier. Verder geen klachten over het aanbod, veel beter dan de platte pintjes op veel andere festivals. Ik dank u.)

Andere kantnoot die alles met de muziek en punk als een attitude te maken heeft: (mede) dankzij Mike’s label Fat Wreck Chords is punk alive and kicking! Een welgemeende fuck you aan iedereen die durft beweren dat punk dood is. Punk is niet dood, maar evolueert continu en blijft nieuwe & oude fans aanspraken. Ja, de muziek klinkt misschien wel soms anders dan in de tijden van The Sex Pistols, de kern is nog steeds hetzelfde: het onrecht in de wereld luidkeels bestrijden en taboes doorbreken. Niet voor niets staat NOFX met een Pride flag op het podium. Verschillende bands onder het label hebben LGBTQ leden, waaronder Fat Mike van NOFX zelf. Voor hun laatste plaat schreef hij onder andere het nummer Fuck Euphemism. Los daarvan zijn heel veel teksten van NOFX en andere bands onder (en gerelateerd aan) het label nog steeds doorspekt met politieke en andere schenenschopperij. Hell yeah!

Punk in Drublic – 04 juni 2022, De Schorre (Boom)

Ook verschenen op Brothers in Raw

Check tot slot ook zeker ook onderstaande Punk in Drublic documentaire op YouTube.