Ik ga eerlijk zijn, toen ik van Brothers In Raw de verlossende woorden “We hebben Tenacious D voor je kunnen fixen” hoorde, heb ik zowat de hele buurt bijeen geschreeuwd. (Sorry buren. En ook voor al die keren dat ik hun platen te hard draaide en zelf nog luider meebrulde.) Als er nu één band is die nog hoog op mijn bucket list stond, was het wel The D! Ondanks verwoede pogingen was ik altijd te laat om mijn ticket te verzilveren. En plots kon ik uitkijken naar de hoogdag waarop ik JB & KG eindelijk live kon beleven. Als een kind dat wacht op de komst van de Sint of Kerstman telde ik de dagen. En dan was het eindelijk 25 februari zo rond negen uur in de avond.

Het doek valt. Of net niet, want Tenacious D doet aan muzikale cinema. Post-Apocalypto, het album, is een verzameling van skits en muziek uit de gelijknamige Youtube serie die het tweetal uitbracht in 2018. De hele serie of animatiefilm wordt integraal afgespeeld op een doek, waar de band stiekem achter verstopt zit. Tijdens de muzikale intermezzo’s valt de projectie weg en zien en horen we de echte Kage & Jack verschijnen. Een leuke gimmick, versterkt door grappige beeldvorming zoals wanneer Kyle Gass zielig alleen achterblijft, met Jack Black zichtbaar door het raampje van de geprojecteerde raket die de ruimte in schiet.

Alleen, en het doet me als grote fan pijn om dit zwart op wit uit te schrijven, de muziek uit Post-Apocalypto is niet van het niveau dat we van Tenacious D gewend zijn. Een paar uitschieters van het album, Daddy Ding Dong en Woman Time, klinken wel als oldschool D, maar de rest is een beetje teleurstellend. Begrijp me niet verkeerd. Het is niet slecht, verre van zelfs. Ze hebben voor zichzelf echter met hun eerdere albums zo’n ongelofelijk hoge standaard gezet, dat ze er even niet meer lijken over te geraken.

Van het self-titled Tenacious D, over The Pick of Destiny tot Rize of The Fenix, elk van deze platen staat bomvol topnummers. Instant klassiekers, songs die zich in je hoofd nestelen. Die je als luisteraar elke keer met dezelfde theatrale overgave als Jack Black mee moet opvoeren alsof je leven ervan afhangt. Het muzikale genie dat van The Best Band in The World afstraalt, straalt net wat minder door op Post-Apocalypto. En dat is een tikje te merken in Vorst Nationaal, waar het publiek wel beleefd geboeid blijft, maar waar er weinig echt ruig enthousiasme van afspat.

Maar dan. Dan valt het doek over het doekverhaal. De gaas verdwijnt en Tenacious D verschijnt in al hun glorie. Ze zetten in met het epische Rize of the Fenix en de zaal ONTPLOFT. Zo’n 15.000 stembanden brullen luidkeels elke letter, elk woord en elk gitaarrif mee. Er komt beweging in de zaak, letterlijk en figuurlijk. Dit is mijn Tenacious D, hier beginnen we te zweten en onze strottenhoofden compleet naar de verdoemenis te helpen.

Van hieruit gaan we van hoogtepunt naar hoogtepunt, af en toe onderbroken door een klein toneeltje dat gesmaakt wordt door het publiek. Jack die tegen de grond gaat en opgelapt wordt door de roadies, om uiteraard op te volgen met een machtige versie van Roadie. De backing plaat die zogezegd blijft hangen tijdens het meesterlijke Master Exploder waarna Kyle helemaal terneergeslagen het podium afstormt. Om dan meteen weer terug naar de bühne gesust te worden door Jack en diezelfde 15.000 stemmen uit het publiek die Dude (I totally miss you) mee scanderen. Heerlijk. Perfect. Epic. Insert nog zo’n 1.000 superlatieven.

Ofwel zoals ze het zelf zingen in Master Exploder: “They do not mean to blow your mind, but that shit happens to them ALL THE TIME”! Ze zijn met hun mix van stijlen, geïnspireerd door hun eigen passie en liefde voor muziek moeilijk in een vakje te steken. De fenomenale stembanden van Black en de virtuoze vingers van Gass die zijn gitaar bezweren, samen met de brute overgave en al even beestige humor waarmee ze zich op de muziek smijten, zijn meer dan de som van al deze delen. Het duo is een musical match made in heaven en hebben bijgevolg al meerdere rockgoden als Ronnie James Dio, Meatloaf, Dave Grohl en laatst nog Jack White weten meeslepen in hun geniale gekte. (Eervolle vermelding hier voor John Konesky, gitarist van opening band Wynchester die tijdens het optreden met hen meespeelt. Dude knows how to rock our fucking socks off.)

Deel twee van het optreden was voor mij dus exact wat ik al zo’n veertien jaar had verwacht en gehoopt dat een live performance van Tenacious D met me zou doen. Namelijk: me volkomen drunk on music, helemaal ondersteboven en compleet opgeladen achterlaten. En smekend om meer, meer, MEER van dat. Tegelijk hopend dat ik niet te wervend ben geweest met deze review want volgend keer moet ik absoluut een ticket scoren. Zeker na wat ik maandag meemaakte, weet ik niet of ik een volgende ‘uitverkocht’ melding nog kan overleven.

Ook verschenen op Brothers in Raw