Tag: Synchroniciteit

Liefde voor Sarah Boo Punkelmees (en mijn rechterarm.)

In oktober van 2021 besliste ik dat ik eindelijk de tattoo zou laten zetten waar ik al enkele jaren op aan het broeden was. Iets van een innerlijk kind op een schommel en de grote boze wereld daarrond. Mijn idee was vaag maar de fotografische imprint in mijn brein heel gedefinieerd.

In verschillende berichten en telefoontjes probeerde ik aan mijn uitverkoren artieste uit te leggen wat ik net bedoelde. Het eerste idee dat Sarah me doorstuurde was fantastisch mooi, maar helaas niet mijn tattoo. No problem, back to the drawing board. Het lukte mij even niet om het idee beter verwoord te krijgen, en Sarah had het ook even veel te druk, dus ontstaat er een tijdelijke radiostilte.

Ergens zomer 2022 beslis ik dan toch nog maar eens een poging te wagen, Sarah nodigt me uit in de shop. Beste idee ooit. Sarah is sowieso ook een van de Purple People. We vuren ideeën op elkaar af, terwijl zij het in Procreate tot iets concreets begint te vormen en tegelijk driftig notities neemt. Ik raak nog geïnspireerd door een van haar ontwerpen dat ik vanuit mijn ooghoek opmerk, en de rest is history.

We beginnen met het babyvogeltje uit haar eerste ontwerp, met een boekje in de schoot. (Eentje van Sir Terry Pratchett, moest u het zich afvragen.) Die mag al gaan chillen op zijn schommeltje. Vogeltje, want ja, kleine hyperfixatie op vogels specifiek en dieren algemeen. Oh, en kan er nog een koptelefoontje bij? Muziek, u weet wel. 

De schommel hangt dan weer vast aan een (gespiegeld) dopamine symbool, omdat dat een belangrijk factor is voor mezelf, om in the moment op mijn schommeltje te geraken. Het boek, de headphones en de schommel zelf als herinnering aan wat me dopamine geeft. Woorden, noten en verbondenheid met mijn innerlijke kind.

Het oog binnen de dopamine is gebaseerd op het ontwerp aan de muur. Het staat symbool voor de kaleidoscopische blik die ik op de wereld heb. Opnieuw, een herinnering voor als ik vergeet van écht te kijken naar de kleine, mooie dingen.

Het schaduwkonijn dat errond zit is volledig Sarah haar geweldige ingeving. Een perfecte, maar toch niet te angstaanjagende afbeelding van de grote boze wereld rondom mij. Want als ik op alle andere elementen let, is de wereld ook draaglijk en niet echt ZO boos.

  • Innerlijke kind, check!
  • Grote ‘boze’ wereld, check!
  • Permanent visuele herinnering aan wat u energie brengt en beschermt tegen die ‘boze’ wereld, check!

Het wordt september en we beginnen eraan. Ik ben GEK van het ontwerp. Maar dan wordt het winter, in mijn hoofd en daarbuiten. Ik voelde me op een bepaald moment zo slecht, dat ik mezelf aanpraatte dat deze tattoo een foute impulsbeslissing was, waar ik nog spijt van zou krijgen. 

Dat maakt het des te mooier hoe ik vanaf het begin van korte-mouwen-seizoen 2023, opnieuw met veel liefde naar mijn arm begon te kijken. En vanaf vandaag ligt daar dus nog een extra laagje liefde over. 

Ik lig hier in de tuin een eenzame vaderdag te vieren met alleen muziek als gezelschap. (En dat is OK, het voelt niet alleen.) Maar door hier zo te te liggen soezen in de zon, met muziek in mij oren beginnen mijn gedachten te verdwalen in patronen.

lk besef net hoe super profetisch deze tattoo is voor de mentaliteitswijziging die ik in de laatste 2 weken aan het doormaken ben. En voor de relatie als dochter van mijn vader. Als in, toen ik ze liet zetten was ze hyperrelevant en sprekend, en nu heeft ze nog twee extra betekenislagen gekregen die ze nog ZO veel belangrijker voor me maakt. 

De timing rond deze tattoo en keuze voor deze artieste is al om verschillende redenen zeer synchronistisch gebleken. Deel van dat verhaal is niet van mij alleen, en ga ik hier niet uit de doeken doen. Je zal me moeten geloven op mijn woord.

Als ik mensen die een tattoo overwegen iets kan aanraden: de juiste artiest is veel belangrijker dan het juiste idee. En laat het rusten als het nog niet is wat je zoekt. Je zal hooguit een ontwerp moeten betalen waar je later misschien nog iets mee kan op een of andere manier.

*Een bedrag dat mee in de prijs van mijn uiteindelijke gezette tattoo opnieuw werd verrekend. Voordeel als je bij dezelfde artiest blijft. Maar nooit een verplichting. Wel om hen te betalen, want ook het uitwerken van een tattoo is voor hen werk. Vaak veel meer dan een leek kan vermoeden.

Voor mij was de juiste artiest in dit geval Sarah Boo Punkelmees. (De naam alleen al, komaan!) Het was misschien een zware bevalling maar ik denk dat we alle twee uiteindelijk uitermate enthousiast zijn over het eindresultaat. (En ik althans ook over het proces.)

Los van een super getalenteerd tekenaar en tattoo artist is ze trouwens ook een pracht van een mens, en een extra inspiratie om te leven zoals mijn tattoo het me aangeeft. Met een open blik op alles wat belangrijk is. ❤

Volg Sarah Boo Punkelmees en de shop The Lost Oasis waar ze werkt. Het loopt daar vol van Purple People volgens mij, met elk hun eigenwijze stijl en aanpak!
ALLEN DAARHEEN! (En zeg dat ik u gestuurd heb!)

Ik had kunnen zoeken dewelke ik het leukste vond, maar dan had ik volgende week nog niet op publish geklikt, dus hierbij haar laatste post! (Die ik voor de duidelijkheid dus ook absoluut bangelijk vind he!)
0

Pete, me and the Devil makes Three. A tour in three parts | Deel 2

Deze reportage in drie delen is iets waar ik al even op broed. Ergens tussen de zeven en twee maanden ofzo. Ik moest er eerst iets anders uitkrijgen voor het allemaal een logisch gevolg van elkaar werd.

En natuurlijk wachten op het laatste deel uit de trilogie voor ik ze kon schrijven.

Geniet van deel twee, op een van mijn meest favoriete herinneringen dit jaar. (Tot dan toe althans)
De rest van het verhaal? Hier zijn Deel 1 en Deel 3.

Part 2: Pete Bernhard (met Clyde McGee), eerste Europese solo tour
SECOND STOP: Tequila Tattoos, Hulshout- 9 april 2023

Het is symbolisch.
Het is de verjaardag van ons pa en daarom ben ik hier.
Daarom spelen ze hier. Synchroniciteit. Ze, want Pete Bernhard is herenigd met zijn tourbuddy Clyde McGee voor een bijzonder mooi intiem optreden.

De sfeer voor het optreden is ontspannen. Het is een van de eerste echte lentedagen en we zitten in de tuin van Tequila Tattoos. We zijn omringd door fijne mensen, schattige viervoeters en een gevoel van anticipatie. Er wordt gelachen, geaaid en gedronken. De eerste gitaartonen klinken van binnen en we schuifelen allemaal achter elkaar aan naar een plekje in de Tattoo shop.

Opnieuw: instant liefde voor het instrument. (Ook weer een thema in deze reeks.) En daarmee bedoel ik zowel stem als gitaar. Wat een mooie, warm-diepe sound heeft die man! Een absolute aanrader als je hem ooit in een van zijn gedaantes (solo of met The Bridge City Sinners of The Milltailers) kan zien? Niet denken, gewoon GAAN. En de gitaar? Ja, daar heb ik een zwak voor, zowel naar geluid als vorm. Helaas krijg ik voorlopig geen zinnig akkoord uit mijn vingers geperst, anders had ik er minstens al zo ééntje! (En dan nog liefst een blauwe, zoals Eugene van Gogol Bordello, maar da’s voor later!)

Zie die gitaar. HARTJES.

Na de show sprak ik Clyde even aan om te laten weten wat het me deed dit soort muziek te mogen ontdekken op de verjaardag van mijn pa. Ik weet niet meer exact wat er gezegd werd, maar het liet me alleszins achter met een heel warm gevoel.

Een kort sfeerbeeld. Onthou zeker de man in het oranje kostuum en de top hat. Hij komt later nog terug!

Dan werd het tijd voor hoofd act Pete Bernhard. De muziek komt bij mij even hard binnen als in The Black Flamingo. Ik sta daar wat op mijn voeten te wiegen met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht. Ik beweeg door de ruimte en raak in (fluisterend, geen zorgen) gesprek met Cedric, iemand die bij het vorige optreden ook aanwezig was. Ik kan me ook niet meer exact herinneren wat er werd gezegd maar het ging over burn-out. Het waren alleszins begrijpende woorden over de natuur, rust opzoeken en dergelijke meer. Alweer iets dat je kan verwachten in het publiek van een optreden. (H)erkenning. Schoon toch?

Excuses, ik heb geen goed beeld van Pete alleen omdat ik te hard bezig was met te wiegen en glimlachen. Ik ben dan ook schrijver en geen fotograaf. (Voor deel 3 én Gogol Bordello heb ik wel deftig beeldmateriaal gefixt. Enfin, ons Polexia met haar grote mond heeft dat geregeld.)

Na het optreden liet diezelfde kerel mijn autistische brein, geheel onbedoeld, achter met het grootste mysterie van mijn leven. (Overdrijving. n.v.d.r.) We stonden samen te wachten aan de geïmproviseerde Merchtafel. Komt daarbij: de man met het kostuum. Hij heet Nico en is een belevenis op zich. (In de beste zin van die woorden, mocht daar twijfel over bestaan.)

Er ontstaat een speelse schermutseling tussen Nico en mezelf om wie de originele set list krijgt en wie de kopie. Ik heb verloren en door die hele heisa ook mijn kans gemist om mijn setlist getekend te krijgen.

No worries, want die van de eerste show was al geannoteerd én gehandtekend door Pete. Ik zie nog de kans schoon om een van de prachtige tourposters te bemachtigen en laten signeren door beide artiesten. Veel beter.

Suck on that, Nico! (Pas op, hij komt NOG eens terug, he! Derde keer voor wie mee aan het tellen is.) Mijn setlistkopie krijg ik zeer uitgebreid en op geheel onleesbare wijze alsnog ondertekend terug. Schrijver van dienst is weer die Cedric, die zich op dat moment alleen maar als ‘De broer van Franky’ wil kenbaar maken. Komt daarbij dat mijn brein zijn hoofd plaatst op de man die me eerder in The Black Flamingo vroeg of ik ‘de zus van de Spijker’ was en het mysterie was geboren.

Toevalligerwijze kwam ik hem in deze Week Der Optredens tegen bij The Chats. Daardoor weet ik dat de broer van de Franky gewoon Cedric heet en helemaal niet mysterieus, maar gewoon lichtjes dronken was. (Ik liet hem trouwens achter met mijn eigen mysterie, (of dat beeld ik met toch in.) waarover later meer! Het is hier nogal iets met al die cliffhangers tegenwoordig, seg. En de haakjes.)

De Merchvangst van de dag, trots uitgestald op de tafel waar later mijn Kapsalon (dat ik niet opgegeten kreeg van de pure adrenaline) zou gebracht worden, door een man die het schouwspel met een zeer geamuseerde blik aanschouwde.

Deze, voor u als lezer mogelijk onnodige, zwierige zijsprong om aan te geven dat het hier niet alleen om de muziek maar om de verbondenheid draait. Ahja, en de traditionele selfies natuurlijk:

Volg Clyde McGee:

Volg Pete Bernhard:

0

Synchronicity in Threes

About keeping in touch with your inner child (and following all your old dreams.)

Okay, you might view *ALL OF THIS* (gestures wildly to this blog) by now as a dramatic midlife crisis. I call it keeping it touch with your inner child, because they knew what was up. (Maybe not necessarily about everything, but about the most important things.)

Anway, I was recently advised, (among many other things, but this one was the one I struggled with.) to use prayer as a means of getting through bad thoughts or moments. Not in a God shall smite Thee way, but more like any form of higher power you believe in. And I don’t really believe in a deity or other higher power. I mean, I love and worship Mother Nature daily, but I wouldn’t ask her for help with my issues. (She has too much work already, saving the bees.)

But the answer was so clear to me and has been staring me in the face with every blog & social post I’ve written in the past couple of weeks. I believe in the concept of synchronicity. I was pretty sure I wrote about it on my old blog, which I’m slowly trying to rehaul over to the current iteration. I was looking for that post and came across this one from 2010.

Written on the THIRD of June in 2010. The last few weeks and months have revolved around the number three in way or another. Just check this series called Pete, Me, And The Devil Makes THREE for instance. (A tour in THREE parts, full of THREES.) In the last crazy week of performances, Gogol Bordello finished the bill at De Roma on… You guessed it, the motherfucking THIRD of June of 202THREE, 1THREE years after writing that blog. (I know, I know, I should get to writing that Gogol Bordello love letter, but I am BOMBARDED BY SYNCHRONICITIES in THREES, so give me a second to catch my breath. – Also, I am writing this bit from the future where the review of the actual performance of the band is done: read it here!)

What does Gogol Bordello then have to do with anything I hear you wondering? (Aside from me accidentally finding this above song while simply looking for a gif and wondering how this would sound in a Gogol-Flavour.) The world needs this Eugene, the universe is telling me to tell you!). Well, they’re the Purple People. (I’ll explain later) What I mean is that I found community and meaning in music last week, in so much more ways than one. Walking out of de Roma that THIRD of June, I made a decision.

I am going to stop trying to see which parts that could fit me, and focus again on the parts that have always fit. Writing. Music. Yes!

After which I, by the way, totally accidentally located the THREE Brits I was trying to interview between the two encores. (That’s a show in THREE parts, in case you were counting.) I had lost all hope of finishing that bit of the story by then. They were the only people we crossed on a half hour trek to the car. They sang me MMMbop which was synchronicitous in and of itself.
My sis and I went to see Hanson together a few times now. They’re amazing musicians. Also, did you know they are a TRIO and the last show we saw was their 30TH Anniversary tour? Just saying.

The first one we were going to see, I missed because Amanda was in town and my sister understands my hyperfixated brain a little. But then Taylor and Amanda were playing not just on the same night but also the same venue. And when I saw them kick a ball backstage at Trix, my brain almost exploded. That performance you ask? The 3x3RD of the 2X6TH month of 2017 if you were wondering. But that weird and random link just settles it for me.

This as a complete aside just to mention all the THREES, but the rest of the Gogol Bordello Brits and their lovely rendition of MMMbop will grace this blog soon.

But, asides aside. The thing is, just yesterday I used that very same video (from the Prime Zomer van de Kijker campaign in 2010, not 2008 as I believed.) to cast my newest alter ego, Polexia Miller to this website, who is entirely based on THE MOVIE I AM PROMOTING IN THE CLIP. 

Yes, I am yelling. (Sorry, I get excited.) Yes, this all might not mean anything. It probably doesn’t, and I’m realistic enough to know that full well. They’re stupid coincidences. But I am choosing for them to mean something. 

Just like the jackdaw (another hyperfixation) that ‘followed’ me on my way to a big day, was the one I saved last year, wishing me luck this time. (Like any and all jackdaws I’ve since encountered.)

Just like I am choosing to see any reference to Johnny Cash as some sign from my dad.

Just like I am choosing to believe this came on my path (both literally and figuratively) for a reason. To learn to accept the donut, but also to see and appreciate the donut-givers.

“Gravity plays favorites, I know it cause I saw.“

I’m not sure if I’ve ever actually actively chosen to believe in something. And now I wholeheartedly CHOOSE to believe. In something that brings me great comfort. That some people could even find odd and stupid. I choose it and I own it. And it is goddamn liberating.

And that is what being a Purple Person is all about to me. That’s what my newest original soundtrack song means to me. Choose Purple. Choose anarchy from your own thoughts.

So that’s what I am going to do. Be the best purple version of myself, doing the things I love best. And I can never really tell what language the thing is going to take. So I am going to keep switching I am sorry if that is confusing to any readers out there, but I hope you appreciate the liberty I can feel by not limiting my creative quirks. And I think that no limits is best with the Gonzo Journalism style I’ve apparently adapted.

(Disclaimer: all the purples you see on this blog have been a personification of my inner Purple Person. I only very recently became obsessed with this song. Another beautiful synchronicity.)

0

Pete, me and the Devil makes Three. A tour in three parts | Deel 1

Deze reportage in drie delen is iets waar ik al even op broed. Ergens tussen de zeven en twee maanden ofzo. Ik moest er eerst iets anders uitkrijgen voor het allemaal een logisch gevolg van elkaar werd.
En natuurlijk wachten op het laatste deel uit de trilogie voor ik ze kon schrijven.

Geniet van deel een, op een van mijn meest favoriete plekken van de wereld.
De rest van het verhaal? Hier zijn Deel 2 en Deel 3.

Deel 1: Pete Bernhard, eerste Europese solo tour
FIRST STOP: The Black Flamingo, Nijlen – 24 maart 2023

Sugar Cane – Live @ Black Flamingo

Het begon allemaal met een zwarte flamingo met een roze binnenkant. (Ik ben zelf een roze flamingo met een diepzwarte binnenkant, dus wij komen goed overeen.) De underground & goed verscholen private music venue The Black Flamingo is niet te omschrijven in een kort paragraafje. Binnenkort lees je hier een epos van liefdevolle woorden, eens ik ze samengeraapt krijg.

Disclaimer: De synchroniciteit van het cijfer drie in deze post is HOOG. Het gebruik van de term synchroniciteit trouwens ook.

Het was maart en de donkere wolken boven mijn hoofd begonnen eindelijk een beetje te vervagen. Tijd om me terug volledig op muziektherapie te gooien nu mijn energieniveau het weer aankon. Afspraak in de verborgen parel van Nijlen, voor de allereerste solo tour in Europa door Pete Bernhard van The Devil Makes Three.

Wat was het mooi. Wat ben ik verliefd op zijn gitaargeluid en zijn stem. Wat maakte het me emotioneel en nostalgisch. Hoe graag had ons vader dit gehoord! Tijdens de doodse muziekstilte in 2020 bracht hij Harmony Ascension Division uit, zijn derde solo plaat na Straight line (2009) en Things I left Behind (2006). Het is de soort Americana die je bij je hart grijpt en opwarmt. Gooi daar een paar goed gemikte covers tussen en je hebt een avond vol geweldige muziek.

De brede smile hieronder vertelt de rest!

De traditie van de post-show selfie zet zich verder. Wist ik toen veel wat er nog ging komen.
Check de Pete Bernhard bandana, awkwardly placed op mijn eierhoofdje. (Kan je Merch-aankopen trouwens als onkosten inbrengen als rockjournalist? Asking for a friend.) Bovenaan de post bewonder je trouwens de setlist, met aanduiding van het enige nummer dat hij niet speelde.

Goed, spijtig genoeg, tijd om te gaan! Niet lang wachten, want binnen twee weken zien we hem alweer Live in Hulshout. Wordt vervolgd in deel 2!

We vertrekken. WACHT! *Springt uit auto om deze wazige foto te maken*
Deze boodschap komt niet voor niets vandaag op mijn pad.

Volg Pete Bernhard:

0

Alle nummers die ik je nog wilde laten horen.

Ik haalde het aan in je grafrede. We begrepen elkaar niet altijd, maar vanaf een bepaalde leeftijd (aka voorbij mijn onuitstaanbare Get Ready fase) lukte het wel. Dankzij muziek. Er is ondertussen zoveel muziek die ik je nog wil laten horen.

Het begint al met al de nummers waarvan ik altijd al dacht, ahja, dat moet ik hem eens sturen. Waarna ik dat dan prompt niet deed natuurlijk.

Kijk, ik geloof niet in een hiernamaals of hoe je het ook wil noemen, maar het voelde vandaag echt of je met me meereed naar ons mama. Ik rij Zaventem binnen en Johnny Cash klinkt plots door de boxen. (Ok, toeval natuurlijk, er staan 100 van die nummers in mijn playlist.) Ik kom bij jullie thuis en ik hoor Brainpower op de radio. (Niet het nummer dat ik beschreef, maar hoe vaak komt het zelfs nog voor dat je Dansplaat hoort?)

Ik rij terug naar huis en hoor twee nummers van die ik je wil laten horen en begin te denken over hoe ik al die nummers hier het beste verzamel.

Het nummer stopt en begint daar toch wel Ballad of a Teenage Queen te spelen, mijn favoriete nummer toen ik jong was. Je vond het altijd geweldig dat ik zowel de diepe Cash stukken als de hoge harmonie uitbundig en luidkeels meezong in de auto. Want HOE VAAK hoorden we dat nummer niet in de auto bij jou?

Bon, hier maak ik uit op dat je het goed vond. Fijn om te horen.
Plakt er daar nog eens Americana van The Offspring achter want ja, veel van de muziek die we deelden is Americana. (Ok, ok, I’m reaching maar just give me this) En dan begin ik de eerste post op te maken en bij het zoeken naar de nummers op Youtube springt onderstaander op.

Ja gast, ik weet hoe algoritmes werken. Maar dat het net DIT Gorki nummer is, dat precies elke keer uit mijn lijst van de honderden nummers in mijn algemene playlist gepikt werd toen ik op en neer reed tussen Mechelen, Vilvoorde en Zaventem. Dat vind ik straf. De synchroniciteit is HOOG deze week. Staat er een volle maan ofzo? (Yep, gisteren. Ik geloof niet in spoken, maar wel in energie!) In elk geval, als er nu nog docu’s over Luc De Vos op de tv komen ga ik ze sowieso missen. Jij was altijd degene die stuurde ‘Jul, documentaire over X om Xuur op (meestal) Canvas.’ Nu moet ik het zelf uitzoeken.

Het idee voor deze post is beginnen rijpen dankzij Peter Bernhard (The Devil Makes Three) en support Clyde McGee (Bridge City Sinners) die ik ergens in maart beide solo bezig zag. Het gevoel dat ik hem nu wel MOEST schrijven werd veroorzaakt door alweer een synchroniciteit van het leven. Kom ik deze week bij De Casino voor het optreden van The Devil Makes Three en wie zie ik daar boven de bonnetjesautomaat wanneer ik even vastgeklemd wordt in een doorgang :

Johnny Cash giving me the finger. Jij had die foto ingekaderd op je kast en ik liet ooit voor jou deze karikatuur maken. Toevallig genoeg door de vorige eigenaar van mijn huis Jan Op De Beeck. Alsof ik het woord synchroniciteit nog niet genoeg gebruikt heb op dit blog, maar als dit geen synchroniciteit is, dan weet ik het niet.

Het moment dat ik mezelf terug vind en mijn (bijna) beste leven leid, lachend en dansend op de tonen van de muziek, na een diepgaande conversatie over anarchie en de alternatieven. Net dat moment zie ik deze foto als bevestiging van de richting die ik in moet slaan. Ik voel je over mijn schouder meekijken hoe ik mezelf maak.


Ik word nu écht rockjournalist, papa. In welke vorm dan ook. Je gaat nog van mij horen! En zelfs als jij mij niet meer hoort, en ik allerlei onnozele toevalligheden probeer te bundelen om mezelf beter te voelen, dan hoor ik je toch nog spreken in de noten.

Hier zijn ze, al de liedjes die ik nog wilde laten horen in een playlist. A work in progress.

0

Gefilmd.

Er waren zo wat kriebels in de buik. En een lichte trilling in de benen. En het was vooral geen goed idee om mijn haar te kleuren vlak voor ik vertrok. En er was een klok die net iets te snel de minuten tikte en bijgevolg een gemiste trein. Er was mijn prachtige zomerkleedje, dat waaide in de zomerbries, onderweg naar de studio.

De mensen die me kennen, die weten dat ik camera’s en fototoestellen ontwijk en dat ge me lichtjes kunt zien wegkruipen als ik mijn eigen opgenomen stemgeluid waarneem. Maar, er was een wedstrijd die me vroeg wat films te kiezen en voor te stellen voor zo’n camera en natuurlijk evengoed ook met geluid. Ik ben niet te stoppen ben als ik aan het ratelen en tateren ben over films en series, dus MOEST ik het gewoon doen. Ik daag mezelf af en toe eens graag uit om iets te doen waarbij ik me niet 100% op mijn gemak voel. Om iets te doen, dat het stemmetje in mij liever niet zou doen. Bijgevolg schreef ik me in en gaf mijn films op, en vandaag was dan de filmdag.

Ik werd ontvangen in een prachtig gebouw met fantastisch interieur. Industrieel aanvoelende ruimtes, afgewerkt met designmeubelen die ik maar wat graag allemaal in mijn sjakos had gestoken. Eerst werden er wat korte shots genomen op het dak, waarna ik de make-up in mocht. Ik zat me daar even wat sterallures aan te meten, waarna het tijd was voor de echte opname.

De film die ik uiteindelijk heb voorgesteld is Almost Famous. Een film die me nauw aan het hart ligt, want IK WIL WILLIAM ZIJN! (Dit even ter zijde,  maar als ik een onbeperkte lijst had gekregen, denk ik dat ik Eternal Sunshine of the Spotless Mind had gekozen. Da’s de film, die voor mij een wereld van film opengooide, mijn liefde is daar ontstaan.) Er werden een paar vragen gesteld waar ik zo beknopt mogelijk op probeerde te reageren. (Again, zij die mij kennen weten hoe moeilijk het concept ‘beknopt’ voor mij is.) Daarna was het tijd voor wat zotte shots, waarover ik waarschijnlijk niet al te veel mag loslaten.

Nu, the point van dit verhaal, is dat ik eigenlijk, ergens, misschien toch wel zo een beetje het gevoel heb gekregen dat ik me niet hoef te beperken tot mijn lettertjes. Dat er mogelijk nog een andere weg is die ik kan inslaan. Dat ik dat toch wel graag deed en graag zou kunnen doen. En dat ik dat godverdomme blijkbaar nog niet eens zo slecht deed. Het smijt wat opties op de tafel, en dat, dat vind ik dik in orde. Dus binnenkort op Prime, ikke en Almost Famous! (En fantastisch.) En nog zo’n vier andere films, ziet dat ge het niet mist!

0

Create a website or blog at WordPress.com

Up ↑