The Fallen Reverend Van Tastik: An ode to a unique artist.
It was June of the year 2023. I had followed Pete Bernhard from The Black Flamingo to Tequila Tattoos, and had been anxiously awaiting the show he was going to do with his band at De Casino. I’ve written at length about that show, but there was a side character of sorts that sorely (and finally) deserves his spotlight. I am talking of course about language specialist, Fallen Reverend and artist extraordinaire: the dishonourable Van Tastik!
We met at the merch-table where he was hocking the wares of opener The Bones of J.R. Jones. Something about me sounding French in my English accent got us talking and made me totally miss the music. A rarity for me to get this distracted when there’s live music THAT good going on. But I am intrigued by this Italian American, who moved to France and has now ended up in Utrecht. I called him an honorary Belgian for his language skills (add a bit of German to the above mix) ,and we start a multilingual conversation about the lighter things in life, such as Belgian politics, rednecks, religion, faith and anarchy. (I love discussing topics most people shy away from, so I feel like I’ve met a soulmate.)
Turns out Van is also a musician in his own right and dear (unholy) god is it good. I had a quick listen outside before the Devilish Three came out after their show, and I was immediately hooked on that voice. I’ll let him describe himself in his own words though:
Welcome to The Church of the Fallen Reverend VAN TASTIK where I tell people to “Shut up and Dance”. Music is meant to bring us together, this I know!
Seriously people, How good is this. ALSO: resonator = love!
Little did I know he was about to release his full album ‘The Church of the Fallen Reverend’ later that year. The day it got out I immediately devoured it front to back. One song caught my ear most and it had an enormous effect on me.
I laughed and cried at the same time. It was healing and hurting. It made me whole and strengthened my resolve. Just LISTEN to this and try not to fall to pieces.
It also got my creative juices flowing again and I started back up with a rounding the edges drawing and made a ‘formal’ version just a few weeks ago.
I absolutely love when art inspires art and music will always be my favourite art form to start from.
So, as you can see, this is again a story about synchronicity of chance encounters in the wake of the trilogy (thrillogy?) of things that was 2023. It would be followed by even more interweaving threads in the web of bands and artists that I’d discover in the months after. Right now for instance, Van Tastik is on tour in the States with Lightning Luke and King Strang of The Bridge City Sinners, which I also wrote a gushing review about.
The Fallen Reverend Van Tastik: Live at Tracks & Tr@vellers club – Knokke Heist November 11th 2023
Six months after meeting the Fallen Reverend, it was finally time to see him perform. ROADTRIP TIME! Off to Knokke I went with my music bestie Jo, who’d been informed about the amazing artist I’d discovered in real time, as we do. This is probably the furthest I’ve gone for a show that wasn’t in another country, but oh my lord, was it worth it! And then some.
Setting the scene of the night: I had no idea Knokke had such a perfect location for music! The Tracks & Tr@vellers blues café is really a treat for a music lover. We’ve only just sat down when Van comes over, shouts ‘Crane!’ and gives me a big bear hug. Seeing his one man band set up on stage is a good omen for what we’re about to experience! ‘Goeienavond, my name is Van Tastik en ik kom uit Virginia. Here’s taste of the sound where I am from in Appalachia.’
It was such a good performance that I sat there completely mesmerised and barely made any notes aside from the songs he played, so I am going to let the videos speak for themselves.
A very different but special rendition of my most favourite song Fire! After which he even got the sadly not so attentive audience (a lot of drinking going on) to join into a sing-along with his cover of John The Revellator.
That voice, that guitar playing, that dexterity in also adding in the drums. And most of all, the purple soul that is Van Tastik who BREATHES his love of music off of the stage into the oxygen deprived world. It was an amazing night I will not soon forget and hope to experience again this year in a Black Flamingo near me!
As a cherry on top of the synchronicitous events that lead to this night, we take this picture under a Jack Daniels Old n° 7 sign, that links back to that Devil Makes Three banger: Old number 7. We have gone full circle now for 2023. It all started with Pete Bernhard, went on an eleven month WILD musical ride with several interlinked turns, to end up here in Knokke-le-Zoute of all places, for the last show of my year in music.
As of last week this disc has been on repeat in my oldtimer car that can only take cd’s. It’s probably the only recent hard copy record I have. All thanks to Jo who bought it for me. See me ride out of the sunset, on another musical ride through 2024!
PART TWO – SCENE THREE Sunday, September 24th, 2023
FADE IN: INT. FAMILY APARTMENT, NIEUWPOORT BELGIUM – MORNING
See me sitting at the computer, trusted cup of coffee at hand, clicking and typing industriously. I am finally getting around to updating my website, reworking the layout of the basic pages. I had been meaning to do this overhaul for a while now, but I kept postponing it because life was happening. I was also having too much fun documenting all of those happenings in the words you read on here. Which is perfectly fine. Live while I’m alive and sleep when I am dead and all that, as Bon Jovi used to sing.
Today however, I do have a use for this restful Sunday. While the coastal town is busy bustling with activity, I am avoiding all that hustle by web designing with a view. It is nice to take a break for once. I’d been running on fumes for a while now, as I spoke about at length in the first part of this seaside series. But it wasn’t all stress and bad energy that left me in need of a break. After resurfacing from the dark abyss, I found the music again with Pete Bernhard at The Black Flamingo in March and I haven’t stopped seeing amazing shows (both large and small) since then.
On my fathers birthday in April and the second show of Pete’s I saw, I decided to get DownSideUp going again. I will be eternally grateful to Jo because as I said before , he played an integral part in me firing this website up again. Me being my neurodivergent self, I needed this space back online as soon as I could. This meant not thinking too much about where I wanted to go with this, and just throwing something together to get to posting. I didn’t want to lose myself in my overly perfectionist former marketing & communications self, and lose the momentum of writing. I am so glad I told UX, SEO and all that jazz to fuck right off.
But today, I carved out a bit of time to rework and translate. The design is still far from perfect, but from now on I live by the creed that done is always better than perfect. (And to be fair, perfection probably doesn’t even really exist, another man-made concept to steer clear of.) In any case, at least now the setup makes more sense and brings focus to what is the most important: THE WORDS! And seeing as how my bilingual narrator writes in both Dutch and English, I decided to translate the basic pages to the latter language. Most Flemish and Dutch people understand English anyway and I’m making international friends again who wouldn’t be able to understand the Dutch bits. So there, fixed(-ish).
Hunger calls me back to reality and I venture out for some much needed carbs to accompany my lovely meaty treat I bought yesterday. Something pulls at my gut again and I step into a store on the way back. There I find this cutie calling my name. My neurodivergent ass LOVES stuffed animals, so I could not resist when I saw this soft crocco-fella.
On the way home I named him Joey Clyde, for Joey Steel and Clyde McGee, as a reminder of a spectacular Friday and this subsequent ‘finding myself’ holiday at the coast. You will remember Clyde from that fateful Pete Bernhard gig in April at Tequila Tattoos, that helped set things in motion for the reemergence of DownSideUp. He’d promised me then to get me on the guestlist for his Bridge City Sinners show, which he graciously did. (Remember that BEST GIG OF THE YEAR bit in part one of this series? Yes, it was them. I will tell you ALL about it in due time.) Synchronicitous as always, this song starts playing in my headphones while I am writing this.
But have I told you about my friend Joey? I met him last year at Punk in Drublic and we have kept in contact ever since. He’s an amazing musician and singer in FIVE bands, an anarchist and LGBTQIA+ ally, a great thinker and self proclaimed shit talker, with his own most interesting podcast ‘Dispatches from the Underground‘. He’s also a tour manager and any band fortunate enough to count them into their entourage, should thank their lucky stars. (He will be prominently featured in the imminent Bridge City Sinners post.)
Thanks to Joey, I got to invite Jo, Tiho and Ann & David (Whom I’d met at the Whiskey Dick/James Hunnicutt double bill at The Black Flamingo. More on them later, because the music brought us back together for Gipsy Rufina and Kiel Grove a few weeks ago. That is YET ANOTHER series of posts I am working on!) to experience the chaos that was that amazing Bridge City Sinners gig with me. He made that night even more special for me, because I could share the music and pay it all forward by getting those lovely people on the guest list.
When I got to the apartment, I noticed Joey Clyde had a stitch loose on his neck which I fixed with needle and thread, giving him a badass scar. Joey recently underwent a major surgery, resulting in a similarly badass scar on his neck. Musical synchronicity in full force right there. (Have you noticed this is scene three? I HAVE!)
Me and Joey at Trefpunt Gent after the Bridge City Sinners show
I will forever treasure my new crocodile friend Joey Clyde as a visual reminder of a mindblowing night and seaside holiday.
Tiho, me and Clyde at Trefpunt Gent after the Bridge City Sinners show
Part 1: An ode to The Black Flamingo Part 2: An ode to The (Purple) Black Flamingo people Part 3: WhiskeyDick and James Hunnicut: Live Part 4: Post show Purple Flamingos! Part 5: Whiskey Dick and James Hunnicut: Live @ Den Oude Ketel
Part 2: An ode to The (Purple) Black Flamingo people
At this point in the story, we’re hanging out post Clyde McGee/pre Pete Bernhard in the lovely sunny garden of Tequila Tattoos. The two little doggos that hang out there flit from person to person, demanding pets everywhere. That’s how we get to talking to Mister Black Flamingo himself, we’ll call him Jo, because that’s his name and also very much shorter than writing Mister Black Flamingo himself. He’s accompanied by his son Tihomir (what a fucking BAD ASS name, by the way!) and since we’re all animal lovers, we bond instantly over the nice dogs.
I took a while before I realised who I was actually talking to. (That happens a lot more to me than you would think, especially when there are animals nearby.) When I realised he was the owner of THE BEST PLACE IN THE WORLD, I suddenly remembered I used to do this thing called writing. Like in general, but also more recently, specifically about music. I tell Jo that I would love to write a piece on the best hidden venue in the world and start telling him what kind of articles I already wrote. “Yeah, I did this bit on Amanda Palmer and also this photo thing on The Dresden Dolls”, full-on expecting the only half interested “who?” I usually get it when I tell people about my idols hyperfixations. But, get this. He not only knew of them, but he really liked them.
So in true Julie style, I start bombarding him with questions and recommendations and I go into full hyperfixation mode. If I hadn’t already lost my audience at the “who?“, this is where the rest usually take off. But not in this case. I had found my match, someone who is as hyper-fixated on music as I am. It wasn’t the longest of talks because we had to cut it short for the Pete gig and after that I got distracted by the whole setlist thing.
When I got home, I sent him the link to Amanda’s solo gig in New Zealand which felt so much like the one I wrote about in Antwerp. As you can maybe tell by the above, my self esteem was apparently so low, I wasn’t expecting much of a reaction. But then. He responded in exactly the way I would have. He GOT it. And we haven’t stopped messaging since. Whatever kind of crazy theory, idea or brain fart I throw at him, he just simply gets and runs with it.
Him, and his band of merry vagabonds at The Black Flamingo, might be just as much the instigator to my Purple People vision as that specific song by Gogol Bordello is. A lot of the synchronicities I talked (and will talk) about between the first Pete Bernhard gig and today have also been related to the music, The Black Flamingo as a safe space and all the people surrounding it, and Jo and his son Tihomir in specific.
The synchronicity in threes has not stopped since. Jo sees them everywhere now too, much like the Purple People. I am infectious! I start the Pete, me and The Devil Makes Three series off with a reference to a certain black flamingo with pink on the inside and me as a pink flamingo who is black on the inside. Turns out we’re both just different shades of purple.
Also birds. (Another hyperfixation of mine, go figure!) Lots of synchronicities with birds and feathers. Not just flamingos; black, purple or otherwise! Like the Crane, which I use for a nickname since my name is Van Craen. Turns out Jo has a taxidermy Crane. The road to WhiskeyDick and James Hunnicut was also littered (both literally and figuratively) with them (feathers, not cranes, thankfully), but I will get to that in one of their parts of this series.
I genuinely believe that I missed that first The Rabids gig for a reason. I feel like I needed to discover The Black Flamingo exactly when I did. A bit earlier and I might have missed the magic and the synchronicity. Life had knocked me out. I was battling my inner demons when my dad first suffered and then died. Nothing made me happy or hopeful. The world was too dark to see the pin pricks of light. Another thing I feel deeply (Not necessarily believe, but FEEL, so I chose to believe in it.) is how my dad had a hand in getting me there. It was all so intrinsically linked to each other with so many weird and wonderful signs and timings, it has been a helping thought in healing.
Nothing wrong with your brain…just a little bit jumpy I guess 😁
Jo
So what I have found here is a place full of people where I don’t have to pretend to be normal, because normal is boring. They see the passion behind the awkward and clumsy and are fully passionate about something too. They see the Purple. They ARE the Purple. I give a crazy band idea and everyone is in for it. (To be continued!) I blurt out all the wrong words in the wrong order and they understand the meaning behind the uttered words. When I am worried if my crazy theories and stories on here are even remotely understandable to read, I get a message that tells me they are.
In discovering new friends at The Black Flamingo, I found enough light in the dark to start up my old blog again, and then in turn synchronicitously getting back in touch with all the people I forgot I counted as friends. Music is one of them, but I also mean some actual Purple People in my life which have resurfaced. So for them, but also for all the people struggling with depression or burnout or whatever you (want to) call it. You see enemies everywhere, but that’s only because you are looking through the wrong glasses.
In the words of The Rabids:
AND YOU SEE ENEMIES EVERYWHERE FEEL LIKE YOU DON’T BELONG ANYWHERE YOU FEEL ABANDONED BUT YOUR PEOPLE ARE STILL THERE DON’T TELL YOURSELF THAT THEY DON’T CARE
The Rabids- Enemies Everywhere
And while simultaneously giving me LOADS to write about, Jo and The Black Flamingo, and everything that happened in the wake of my first visit there, gave me the actual confidence to find and use my voice again. So I started writing, writing and writing and I have barely stopped since. Meanwhile, Jo is always one of the first ones to read and like my blog. Better yet, he even started his own blog about music. While you wait for part three in the series, in which I ACTUALLY see the band for the first time and talk about their music, you can go read his The Blog Flamingo!
Beware though, you might also go down the rabbit hole of hyperfixation on music, because I can’t believe some of the things he recommends to me. Like, I can’t believe they haven’t been in my life until now and HOW COULD I HAVE MISSED THIS!
Like this guy. Wait for the voice. My immediate thought was ‘My dad would have loved this!’
So when this man tells me to not forget to come check out WhiskeyDick at The Black Flamingo, I say YES. Even though I have no idea who they are and bad imagery in my brain links them to about the complete opposite of what they turn out to be. Even though I barely have the time to even think about listening to them since it seems there’s a show every day. So I say fuck it, and just go.
PS: There is a ridiculous lack of photos in this post. It’s the music’s fault. See, I went there last Saturday in my Flamingo-est of outfits, fully prepared to take just one pic with Jo and Tiho and some internal shots of the place. I was NOT going to write about the bands there, I didn’t CARE HOW GOOD THEY WERE. I was there with a purpose. To enjoy the music and to get some pictures and hang out with nice people. About Three seconds into Kevlar, I was writing merrily away in my notes, and though I did notice SO MANY things to photograph for this post, I just simply forgot.
So one day, I will add photos. Or make the photos into another thread of this series, who knows. There’s also talk of a blog dedicated to all the animals at The Black Flamingo, I heard. (Where, who told you that?) But for the next few posts, this series will finally talk all about WhiskeyDick, James Hunnicutt and why the fuck they are so special. (And all of the synchronicities in between. And more of the Purple People.)
Onto part 3: Wherein WhiskeyDick and James Hunnicutt rock The Black Flamingo and leave me unexpectedly crying.
Deze reportage in drie delen is iets waar ik al even op broed. Ergens tussen de zeven en twee maanden ofzo. Ik moest er eerst iets anders uitkrijgen voor het allemaal een logisch gevolg van elkaar werd. En natuurlijk wachten op het laatste deel uit de trilogie voor ik ze kon schrijven.
Geniet van deel een, op een van mijn meest favoriete plekken van de wereld. De rest van het verhaal? Hier zijn Deel 1 en Deel 2.
Part 3: Pete Bernhard als een van The Devil Makes Three LAST STOP: De Casino, Sint Niklaas – 1 juni 2023
The Devil Makes Three @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023
Ok, nu moet ik proberen iets te maken van de notities van het optreden van The Devil Makes Three. Een kleine opgave, want het is weer een complete chaos van (halve) woorden en (half afgemaakte) gedachten. Ik ga er gewoon een ding van maken en bij elke reportage de slechtste/beste stukken copy pasten en in een lijstje te gieten. Ik noem het: een deel van mijn charme.
In de gevleugelde woorden van dit fantastische drietal: “If you wanna do wrong, do wrong right.” Hierbij: The Devil Makes Three, als beschreven door enthousiast persoon die niet goed kan typen zonder fouten tijdens het dansen:
Ode aan de banjo:
Banjosolo
Banjosolos!
Morher did bes she could done good banjolo, wie had er van 10j Julie gedacht dat ze zou gaan voo banjosolos (auto Johnny cas)
Cooper McBean (en zijn banjo) @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023
Bon, ik had het dus wel voor de banjo van Cooper McBean. Heel, heel, heel hard. Banjolo hard! (Nieuwe catchphrase, check!) Maar ik heb ook gewoon iets met bepaalde instrumenten. Ik wist nog niet dat ik het had met banjo’s. Altijd wel een leuk geluid gevonden, maar sinds dit optreden is het een absolute favoriet geworden. Wat die man met dat ronde ding deed was onbeschrijflijk. Zie bovenstaande BANJO lijstje als klinkend bewijs. Tienjarige Julie zou me trouwens ZO oncool vinden. Maar dat kind wist nu eens NIKS van muziek.
Hier het nummer dat ik in het laatste puntje vaag en vol spelfouten probeer te omschrijven, overigens.
Over de instrumenten gesproken. Relatief nieuwe aanwinst MorganEve Swain (2020 was ergens gisteren toch, in muziektermen?) en haar schitterende contrabas. Net een van de instrumenten die ik zou inkaderen, als er dan niet nooit meer geluid uit kwam. Kijk, bas is altijd al cool. Contrabas geeft een volle klank en heel andere sfeer die perfect aansluit bij de sound van deze muziek. Of zoals in het (deze keer verrassend leesbaar) noteerde: “Omg cello bas is het meest sexy instrument, sorry saxofoon” en “Heerlijke bassiste”.
MorganEve Swain @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023
Ik vind het overigens heerlijk om een relatief ‘klassiek’ instrument in een andere setting te zien. De blazers in Ska-sound van The Rabids, de viool bij Gogol Bordello, een vleugelpiano die bijna als percussie wordt gebruikt door Amanda Palmer. (Bij The Dresden Dolls speelt ze op een elektrische versie, maar heb me al vaak afgevraagd hoe de vleugel in die context zou passen.) MorganEve bespeelt haar contrabas alsof het een extensie is van haar ledematen en dat is zo mooi om te zien.
Pete Bernhard en MorganEve Swain @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023
Pete Bernhard en MorganEve Swain @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023
Ik lees verder: “All hell to the greatest esales/oh hell.” WAT? Waar wou ik daar nu weer mee naartoe? Ah, misschien weer een nummer. Ahja. Maar dus geen hell , noch esales (al snap ik dat mijn brein of autocorrect die fout maakte gezien mijn verleden op een klantendienst.) Het was: “all hail, all hail, to the greatest of sales” uit onderstaande:
All hail – Live! (Hier nog met ex-contrabassiste Lucia Turino.)
Soms slaagde ik er wel in om het nummer (alleszins enigszins) juist te benoemen.
Haleluh? Heerlijk!
Jubilieeeeeee (There will be a Jubilee, n.v.d.r.)
Graveyard of dreams (The Graveyard, n.v.d.r.)
“Twee keyhole guitars omg hartjes” schrijft enthousiaste muziekinstrumenten-leek Julie op bij het zien van volgend beeld. Ondertussen heb ik het eens opgezocht, in plaats van het kind zomaar een naam te geven, en het zijn dus archtop gitaren. (Anders dan deze van Clyde McGee overigens want dat is dan weer een resonator of dobro gitaar. The more you know!) Hoe ze dan ook officieel mogen heten, elke keer ik keyholes zie ben ik al verkocht. (Ook al hebben ze een heel andere sound. Maar ik ben niet kieskeurig, ik hoor het beide gewoon graag.)
Cooper McBean en Pete Bernhard @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023
Had ik nog puntjes? Het zal wel zijn!
Jammy guitar links solootje (Ik vermoed dat ik bedoelde dat Cooper zijn banjo inruilde voor de archtop, zijn naam niet meer wist en het dan heb aangeduid als de linkse gitaar. Ik geef mezelf punten voor het goede gebruik van links. Tenzij je natuurlijk van achter hen aan het kijken was, dat spreekt.)
Eigenzinnige versie bekendste (Kijk, ik ben slecht in titels, maar ik vermoed dat ik hier onderstaande bedoelde. Ik kan ook niet garanderen dat het voor mij bekendste nummer, ook effectief hun bekendste is. Ik ontdek muziek op een heel chaotische manier.)
De versie die ik hoorde voelde nog anders aan in mijn gedachten, maar hier heb je al een idee hoe het live toch al een tikje anders klinkt.
Ik weet niet vanwaar ik het haalde trouwens, maar ik had in mijn hoofd dat ik niet veel meer ging doen dan wiegen zoals in The Black Flamingo en Tequila Tattoos. Denkfout! IK was vergeten hoe dansbaar de Duivelse versie van Pete was. Toch was ik blijkbaar verbaasd dat er gecrowdsurft werd. (Lees: ‘Crowdsurfen onverwacht’ n.v.d.r.) Opnieuw een denkfout van mezelf, want: waarom zou een uiting van complete vrijheid (en ook vertrouwen in je medemens om je te ondersteunen) alleen maar kunnen beleven bij pakweg punk en metaloptredens?
The Devil Makes Three @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023
Aflsuiten doen ze (alvast in mijn relaas) met een nummer waar ik het volgende over schreef: “Gonna get high, in het publiek zijn we dat al.” Een natural high dankzij de geweldige muziek dan toch. (Al kan ik natuurlijk alleen maar over mezelf spreken. Weet ik veel welke soort Bluegrass daar in allemaal de zaal circuleerde.)
Het optreden is gedaan. Mijn verhaal nog niet. (Niet stoppen met lezen, er komen nog twee KEIgoeie artiesten aan bod!)
Cooper McBean, MorganEve Swain and me (also three). Zie mij blinken! (Van zowel blijdschap als adrenaline, dopamine en zweet van al dat rondgedans.)
Ik moet eerst schaamtelijk toegeven dat ik het voorprogramma zo goed als helemaal gemist heb. Niet door verkeersperikelen deze keer, dat excuus heb ik niet. De merchtafel was mij aan het roepen. Ik ging ‘snel’ ‘dat shirt’ halen. ‘Dat shirt’ werden er twee en ik deed er ook ineens een bandana en een poster bij. Ik mocht het van de lieve merchdame allemaal laten liggen tot na de show zodat ik mijn poster niet beschadigde. (En andere mensen niet raakte met het projectiel dat mijn veel te volgestopte handtas zou worden.) Dubbel dank, want als ik dat niet had gedaan, had ik ook geen poster gekocht tot na het optreden en waren er ook geen meer. En dan had ik deze foto niet gehad.
Pete Bernhard(One devil), me and the Devil makes Two! In totaal met vier. Ik ken mijn wiskunde.
Plots word ik afgeleid van rechts. De merchman van voorprogramma The Bones of J.R. Jones vraagt me of ik Franstalig ben, want blijkbaar heb ik een Frans accent in mijn Engels. (Toevallig genoeg de eerste keer ooit dat ik dat hoorde en ik hoorde het nog spontaan van 2 onafhankelijke andere Engelstaligen in dezelfde week. Iets met synchroniciteit.) We raken aan de praat want hij is een Italiaanse Amerikaan, die eerst naar Frankrijk verhuisde en dan naar Nederland. Ik noem hem een ereBelg en zeg dat hij nu nog enkel Duits moet kunnen en dan blijkt dat hij dat ook gewoon kan. Laat ons stellen dat er een veeltalige discussie ontstond over communautaire problemen, rednecks, religie en geloof en anarchie. Wie mij een beetje kent weet dat ik ondertussen het gevoel heb mijn soulmate tegen het lijf te hebben gelopen, haha. (Ik discussieer nogal graag en dan liefst over onderwerpen waar je volgens de normen vaak beter niet over praat. Of toch niet wanneer je iemand nieuw leert kennen.)
Julie en bestie Van Tastik
Blijkt dat hij naast merch verkopen van Mister Jones ook een ‘day job’ heeft: hij maakt zijn eigen muziek onder de naam ‘Van Tastik’. In de woorden die ik ergens op het internet vond, om maar aan te geven hoe hard hij op deze blog thuishoort:
Welcome to The Church of the Fallen Reverend VAN TASTIK where I tell people to “Shut up and Dance”. Music is meant to bring us together, this I know!
En serieus man, hoe goed is die? En weer zo’n resonator, aaah.
Bon, instant besties dus, maar ondertussen heb ik wel nagenoeg het hele optreden van The Bones of J.R. Jones gemist. Ik verontschuldig me na de show bij de man zelf en geef mee dat hij minder entertainende merchmensen moet inhuren. Ik beloof hierbij ook plechtig dat hij zijn eigen post krijgt, want hij was een absolute ontdekking voor mij in de stukken die ik wel zag. Hij had én een resonator én een banjo, hoe kan een mens geen fan zijn.
The Bones of J.R. Jones @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023
En die stem, dat komt nog al eens binnen. Groot bereik, warme weemoedige klank of zoals ik het iets plastischer uitdrukte in mijn notities: “Fokking sexy stem.”
En, heeft er iemand zich al afgevraagd waar Nico blijft? Wel, die is voor de derde keer aanwezig samen met Cedric. Ze waren ook al in de Flamingo en toen hadden onze levendige persoonlijkheden elkaar al aangetrokken. Dankzij Nico ben ik eigenlijk ook mee op ‘tour’ gegaan naar Tequila Tattoos, want anders had ik mogelijk niet eens geweten wat ik tussen Pete in maart en The Devil Makes Three in juni had gemist. Waarvoor dank!
The Bones of J.R. Jones en Julie
Waarvoor NIET dank? Awel, ik zal het eens zeggen, se! Als Nico je ooit iets over mijn eerbaarheid vertelt, mag je hem zéker niet geloven. Het ging weer over de setlist van vorige keer en ik glipte tussen de gordijnen van De Casino om snel te vragen aan de lieve merchlady of zij dat toevallig voor mij kon scoren. Nico had mijn move snel door en bracht zijn eigen pleidooi door te suggereren dat ik een groupie en geen band-aid ben.
Ik laat u met de laatste gevleugelde bedenking die ik maakte: Can I get a selfie with the instruments?
Want ja, ik ben ZO een groupie. Eentje die laaiend enthousiast is over de muziek en vooral foto’s en handtekeningen wil om het moment te kunnen capteren. Want heel eerlijk, toen ik hoorde dat Pete Bernhard naar The Black Flamingo kwam had ik wel een “Van The Devil Makes Three” nodig voor ik wist om wie het ging. Als ik je muziek KEIGOED vind, maar (nog) niet in hyperfixatie zit kan het best zijn dat ik je gewoon voorbijloop. Zwaai gerust naar mij, de kans is groot dat ik je muziek wil bespreken of in elk geval eerst ontdekken!
Laat Nico je dus nooit iets wijsmaken, hij is gewoon JALOERS! 🙂
PS: Ook een dikke merci aan Sven Dullaert voor zijn schitterende foto’s van het optreden. Veel beter dan mijn vage smartphone foto’s. ‘t is dat deze pagina al veel te zwaar geladen is, anders gooide ik de rest er ook nog bij.
Deze reportage in drie delen is iets waar ik al even op broed. Ergens tussen de zeven en twee maanden ofzo. Ik moest er eerst iets anders uitkrijgen voor het allemaal een logisch gevolg van elkaar werd.
En natuurlijk wachten op het laatste deel uit de trilogie voor ik ze kon schrijven.
Geniet van deel twee, op een van mijn meest favoriete herinneringen dit jaar. (Tot dan toe althans) De rest van het verhaal? Hier zijn Deel 1 en Deel 3.
Part 2: Pete Bernhard (met Clyde McGee), eerste Europese solo tour SECOND STOP: Tequila Tattoos, Hulshout- 9 april 2023
Het is symbolisch. Het is de verjaardag van ons pa en daarom ben ik hier. Daarom spelen ze hier. Synchroniciteit. Ze, want Pete Bernhard is herenigd met zijn tourbuddy Clyde McGee voor een bijzonder mooi intiem optreden.
De sfeer voor het optreden is ontspannen. Het is een van de eerste echte lentedagen en we zitten in de tuin van Tequila Tattoos. We zijn omringd door fijne mensen, schattige viervoeters en een gevoel van anticipatie. Er wordt gelachen, geaaid en gedronken. De eerste gitaartonen klinken van binnen en we schuifelen allemaal achter elkaar aan naar een plekje in de Tattoo shop.
Opnieuw: instant liefde voor het instrument. (Ook weer een thema in deze reeks.) En daarmee bedoel ik zowel stem als gitaar. Wat een mooie, warm-diepe sound heeft die man! Een absolute aanrader als je hem ooit in een van zijn gedaantes (solo of met The Bridge City Sinners of The Milltailers) kan zien? Niet denken, gewoon GAAN. En de gitaar? Ja, daar heb ik een zwak voor, zowel naar geluid als vorm. Helaas krijg ik voorlopig geen zinnig akkoord uit mijn vingers geperst, anders had ik er minstens al zo ééntje! (En dan nog liefst een blauwe, zoals Eugene van Gogol Bordello, maar da’s voor later!)
Zie die gitaar. HARTJES.
Na de show sprak ik Clyde even aan om te laten weten wat het me deed dit soort muziek te mogen ontdekken op de verjaardag van mijn pa. Ik weet niet meer exact wat er gezegd werd, maar het liet me alleszins achter met een heel warm gevoel.
Een kort sfeerbeeld. Onthou zeker de man in het oranje kostuum en de top hat. Hij komt later nog terug!
Dan werd het tijd voor hoofd act Pete Bernhard. De muziek komt bij mij even hard binnen als in The Black Flamingo. Ik sta daar wat op mijn voeten te wiegen met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht. Ik beweeg door de ruimte en raak in (fluisterend, geen zorgen) gesprek met Cedric, iemand die bij het vorige optreden ook aanwezig was. Ik kan me ook niet meer exact herinneren wat er werd gezegd maar het ging over burn-out. Het waren alleszins begrijpende woorden over de natuur, rust opzoeken en dergelijke meer. Alweer iets dat je kan verwachten in het publiek van een optreden. (H)erkenning. Schoon toch?
Excuses, ik heb geen goed beeld van Pete alleen omdat ik te hard bezig was met te wiegen en glimlachen.Ik ben dan ook schrijver en geen fotograaf.(Voor deel 3 én Gogol Bordello heb ik wel deftig beeldmateriaal gefixt. Enfin, ons Polexia met haar grote mond heeft dat geregeld.)
Na het optreden liet diezelfde kerel mijn autistische brein, geheel onbedoeld, achter met het grootste mysterie van mijn leven. (Overdrijving. n.v.d.r.) We stonden samen te wachten aan de geïmproviseerde Merchtafel. Komt daarbij: de man met het kostuum. Hij heet Nico en is een belevenis op zich. (In de beste zin van die woorden, mocht daar twijfel over bestaan.)
Er ontstaat een speelse schermutseling tussen Nico en mezelf om wie de originele set list krijgt en wie de kopie. Ik heb verloren en door die hele heisa ook mijn kans gemist om mijn setlist getekend te krijgen.
No worries, want die van de eerste show was al geannoteerd én gehandtekend door Pete. Ik zie nog de kans schoon om een van de prachtige tourposters te bemachtigen en laten signeren door beide artiesten. Veel beter.
Suck on that, Nico! (Pas op, hij komt NOG eens terug, he! Derde keer voor wie mee aan het tellen is.) Mijn setlistkopie krijg ik zeer uitgebreid en op geheel onleesbare wijze alsnog ondertekend terug. Schrijver van dienst is weer die Cedric, die zich op dat moment alleen maar als ‘De broer van Franky’ wil kenbaar maken. Komt daarbij dat mijn brein zijn hoofd plaatst op de man die me eerder in The Black Flamingo vroeg of ik ‘de zus van de Spijker’ was en het mysterie was geboren.
Toevalligerwijze kwam ik hem in deze Week Der Optredens tegen bij The Chats. Daardoor weet ik dat de broer van de Franky gewoon Cedric heet en helemaal niet mysterieus, maar gewoon lichtjes dronken was. (Ik liet hem trouwens achter met mijn eigen mysterie, (of dat beeld ik met toch in.) waarover later meer! Het is hier nogal iets met al die cliffhangers tegenwoordig, seg. En de haakjes.)
De Merchvangst van de dag, trots uitgestald op de tafel waar later mijn Kapsalon (dat ik niet opgegeten kreeg van de pure adrenaline) zou gebracht worden, door een man die het schouwspel met een zeer geamuseerde blik aanschouwde.
Deze, voor u als lezer mogelijk onnodige, zwierige zijsprong om aan te geven dat het hier niet alleen om de muziek maar om de verbondenheid draait. Ahja, en de traditionele selfies natuurlijk:
Deze reportage in drie delen is iets waar ik al even op broed. Ergens tussen de zeven en twee maanden ofzo. Ik moest er eerst iets anders uitkrijgen voor het allemaal een logisch gevolg van elkaar werd. En natuurlijk wachten op het laatste deel uit de trilogie voor ik ze kon schrijven.
Geniet van deel een, op een van mijn meest favoriete plekken van de wereld. De rest van het verhaal? Hier zijn Deel 2 en Deel 3.
Deel 1: Pete Bernhard, eerste Europese solo tour FIRST STOP: The Black Flamingo, Nijlen – 24 maart 2023
Sugar Cane – Live @ Black Flamingo
Het begon allemaal met een zwarte flamingo met een roze binnenkant. (Ik ben zelf een roze flamingo met een diepzwarte binnenkant, dus wij komen goed overeen.) De underground & goed verscholen private music venue The Black Flamingo is niet te omschrijven in een kort paragraafje. Binnenkort lees je hier een epos van liefdevolle woorden, eens ik ze samengeraapt krijg.
Disclaimer: De synchroniciteit van het cijfer drie in deze post is HOOG. Het gebruik van de term synchroniciteit trouwens ook.
Het was maart en de donkere wolken boven mijn hoofd begonnen eindelijk een beetje te vervagen. Tijd om me terug volledig op muziektherapie te gooien nu mijn energieniveau het weer aankon. Afspraak in de verborgen parel van Nijlen, voor de allereerste solo tour in Europa door Pete Bernhard van The Devil Makes Three.
Wat was het mooi. Wat ben ik verliefd op zijn gitaargeluid en zijn stem. Wat maakte het me emotioneel en nostalgisch. Hoe graag had ons vader dit gehoord! Tijdens de doodse muziekstilte in 2020 bracht hij Harmony Ascension Division uit, zijn derde solo plaat na Straight line (2009) en Things I left Behind (2006). Het is de soort Americana die je bij je hart grijpt en opwarmt. Gooi daar een paar goed gemikte covers tussen en je hebt een avond vol geweldige muziek.
De brede smile hieronder vertelt de rest!
De traditie van de post-show selfie zet zich verder. Wist ik toen veel wat er nog ging komen. Check de Pete Bernhard bandana, awkwardly placed op mijn eierhoofdje. (Kan je Merch-aankopen trouwens als onkosten inbrengen als rockjournalist? Asking for a friend.) Bovenaan de post bewonder je trouwens de setlist, met aanduiding van het enige nummer dat hij niet speelde.
Goed, spijtig genoeg, tijd om te gaan! Niet lang wachten, want binnen twee weken zien we hem alweer Live in Hulshout. Wordt vervolgd in deel 2!
We vertrekken. WACHT! *Springt uit auto om deze wazige foto te maken* Deze boodschap komt niet voor niets vandaag op mijn pad.
Ik haalde het aan in je grafrede. We begrepen elkaar niet altijd, maar vanaf een bepaalde leeftijd (aka voorbij mijn onuitstaanbare Get Ready fase) lukte het wel. Dankzij muziek. Er is ondertussen zoveel muziek die ik je nog wil laten horen.
Het begint al met al de nummers waarvan ik altijd al dacht, ahja, dat moet ik hem eens sturen. Waarna ik dat dan prompt niet deed natuurlijk.
Kijk, ik geloof niet in een hiernamaals of hoe je het ook wil noemen, maar het voelde vandaag echt of je met me meereed naar ons mama. Ik rij Zaventem binnen en Johnny Cash klinkt plots door de boxen. (Ok, toeval natuurlijk, er staan 100 van die nummers in mijn playlist.) Ik kom bij jullie thuis en ik hoor Brainpower op de radio. (Niet het nummer dat ik beschreef, maar hoe vaak komt het zelfs nog voor dat je Dansplaat hoort?)
Ik rij terug naar huis en hoor twee nummers van die ik je wil laten horen en begin te denken over hoe ik al die nummers hier het beste verzamel.
Het nummer stopt en begint daar toch wel Ballad of a Teenage Queen te spelen, mijn favoriete nummer toen ik jong was. Je vond het altijd geweldig dat ik zowel de diepe Cash stukken als de hoge harmonie uitbundig en luidkeels meezong in de auto. Want HOE VAAK hoorden we dat nummer niet in de auto bij jou?
Bon, hier maak ik uit op dat je het goed vond. Fijn om te horen. Plakt er daar nog eens Americana van The Offspring achter want ja, veel van de muziek die we deelden is Americana. (Ok, ok, I’m reaching maar just give me this) En dan begin ik de eerste post op te maken en bij het zoeken naar de nummers op Youtube springt onderstaander op.
Ja gast, ik weet hoe algoritmes werken. Maar dat het net DIT Gorki nummer is, dat precies elke keer uit mijn lijst van de honderden nummers in mijn algemene playlist gepikt werd toen ik op en neer reed tussen Mechelen, Vilvoorde en Zaventem. Dat vind ik straf. De synchroniciteit is HOOG deze week. Staat er een volle maan ofzo? (Yep, gisteren. Ik geloof niet in spoken, maar wel in energie!) In elk geval, als er nu nog docu’s over Luc De Vos op de tv komen ga ik ze sowieso missen. Jij was altijd degene die stuurde ‘Jul, documentaire over X om Xuur op (meestal) Canvas.’ Nu moet ik het zelf uitzoeken.
Het idee voor deze post is beginnen rijpen dankzij Peter Bernhard (The Devil Makes Three) en support Clyde McGee (Bridge City Sinners) die ik ergens in maart beide solo bezig zag. Het gevoel dat ik hem nu wel MOEST schrijven werd veroorzaakt door alweer een synchroniciteit van het leven. Kom ik deze week bij De Casino voor het optreden van The Devil Makes Three en wie zie ik daar boven de bonnetjesautomaat wanneer ik even vastgeklemd wordt in een doorgang :
Johnny Cash giving me the finger. Jij had die foto ingekaderd op je kast en ik liet ooit voor jou deze karikatuur maken. Toevallig genoeg door de vorige eigenaar van mijn huis Jan Op De Beeck. Alsof ik het woord synchroniciteit nog niet genoeg gebruikt heb op dit blog, maar als dit geen synchroniciteit is, dan weet ik het niet.
Het moment dat ik mezelf terug vind en mijn (bijna) beste leven leid, lachend en dansend op de tonen van de muziek, na een diepgaande conversatie over anarchie en de alternatieven. Net dat moment zie ik deze foto als bevestiging van de richting die ik in moet slaan. Ik voel je over mijn schouder meekijken hoe ik mezelf maak.
Ik word nu écht rockjournalist, papa. In welke vorm dan ook. Je gaat nog van mij horen! En zelfs als jij mij niet meer hoort, en ik allerlei onnozele toevalligheden probeer te bundelen om mezelf beter te voelen, dan hoor ik je toch nog spreken in de noten.
Hier zijn ze, al de liedjes die ik nog wilde laten horen in een playlist. A work in progress.
DownSideUp 