The Fallen Reverend Van Tastik: An ode to a unique artist.
It was June of the year 2023. I had followed Pete Bernhard from The Black Flamingo to Tequila Tattoos, and had been anxiously awaiting the show he was going to do with his band at De Casino. I’ve written at length about that show, but there was a side character of sorts that sorely (and finally) deserves his spotlight. I am talking of course about language specialist, Fallen Reverend and artist extraordinaire: the dishonourable Van Tastik!
We met at the merch-table where he was hocking the wares of opener The Bones of J.R. Jones. Something about me sounding French in my English accent got us talking and made me totally miss the music. A rarity for me to get this distracted when there’s live music THAT good going on. But I am intrigued by this Italian American, who moved to France and has now ended up in Utrecht. I called him an honorary Belgian for his language skills (add a bit of German to the above mix) ,and we start a multilingual conversation about the lighter things in life, such as Belgian politics, rednecks, religion, faith and anarchy. (I love discussing topics most people shy away from, so I feel like I’ve met a soulmate.)
Turns out Van is also a musician in his own right and dear (unholy) god is it good. I had a quick listen outside before the Devilish Three came out after their show, and I was immediately hooked on that voice. I’ll let him describe himself in his own words though:
Welcome to The Church of the Fallen Reverend VAN TASTIK where I tell people to “Shut up and Dance”. Music is meant to bring us together, this I know!
Seriously people, How good is this. ALSO: resonator = love!
Little did I know he was about to release his full album ‘The Church of the Fallen Reverend’ later that year. The day it got out I immediately devoured it front to back. One song caught my ear most and it had an enormous effect on me.
I laughed and cried at the same time. It was healing and hurting. It made me whole and strengthened my resolve. Just LISTEN to this and try not to fall to pieces.
It also got my creative juices flowing again and I started back up with a rounding the edges drawing and made a ‘formal’ version just a few weeks ago.
I absolutely love when art inspires art and music will always be my favourite art form to start from.
So, as you can see, this is again a story about synchronicity of chance encounters in the wake of the trilogy (thrillogy?) of things that was 2023. It would be followed by even more interweaving threads in the web of bands and artists that I’d discover in the months after. Right now for instance, Van Tastik is on tour in the States with Lightning Luke and King Strang of The Bridge City Sinners, which I also wrote a gushing review about.
The Fallen Reverend Van Tastik: Live at Tracks & Tr@vellers club – Knokke Heist November 11th 2023
Six months after meeting the Fallen Reverend, it was finally time to see him perform. ROADTRIP TIME! Off to Knokke I went with my music bestie Jo, who’d been informed about the amazing artist I’d discovered in real time, as we do. This is probably the furthest I’ve gone for a show that wasn’t in another country, but oh my lord, was it worth it! And then some.
Setting the scene of the night: I had no idea Knokke had such a perfect location for music! The Tracks & Tr@vellers blues café is really a treat for a music lover. We’ve only just sat down when Van comes over, shouts ‘Crane!’ and gives me a big bear hug. Seeing his one man band set up on stage is a good omen for what we’re about to experience! ‘Goeienavond, my name is Van Tastik en ik kom uit Virginia. Here’s taste of the sound where I am from in Appalachia.’
It was such a good performance that I sat there completely mesmerised and barely made any notes aside from the songs he played, so I am going to let the videos speak for themselves.
A very different but special rendition of my most favourite song Fire! After which he even got the sadly not so attentive audience (a lot of drinking going on) to join into a sing-along with his cover of John The Revellator.
That voice, that guitar playing, that dexterity in also adding in the drums. And most of all, the purple soul that is Van Tastik who BREATHES his love of music off of the stage into the oxygen deprived world. It was an amazing night I will not soon forget and hope to experience again this year in a Black Flamingo near me!
As a cherry on top of the synchronicitous events that lead to this night, we take this picture under a Jack Daniels Old n° 7 sign, that links back to that Devil Makes Three banger: Old number 7. We have gone full circle now for 2023. It all started with Pete Bernhard, went on an eleven month WILD musical ride with several interlinked turns, to end up here in Knokke-le-Zoute of all places, for the last show of my year in music.
As of last week this disc has been on repeat in my oldtimer car that can only take cd’s. It’s probably the only recent hard copy record I have. All thanks to Jo who bought it for me. See me ride out of the sunset, on another musical ride through 2024!
Shawn James | Tuesday, February 20th 2024, Live @ De Casino, Sint-Niklaas (Part 1 of 2)
It is well past midnight and I just got home. Adrenaline alone is going to fuel this story of yet another incredible evening in music’s embrace. When you write down ‘How can this year get any better than this?’ when it’s not even Spring yet, you know it was a fucking treat. (Especially knowing what I know of summer highlights yet to come! Clyde & The Milltailers, Bridge City Sinners, Whiskeydick & James Hunnicutt. Probably forgetting a bunch. But anyway, back to tonight!)
For synchronicity’s sake, I got invited to see Shawn James by two completely unrelated people at the same time, give or take a couple of minutes. There’s a whole other story I could tell about just how crazy coincidental it all is, and how it ties into all the synchronicity of threes in 2023, but it would take me too far off course. I NEED to tell you about what I got to experience tonight. Right now. This fucking instant.
Set the stage.
A piano. A long haired man in a hat. A voice that reaches inside and touches your soul from the first note on.
I rather enthusiastically go ‘WAAAHAAAHAAAHAAJAAAA’ into Jo’s ear (Sorry not sorry). The room goes completely silent and a huge smile is plastered on my face. It hath begun. I have fallen in love. Instantly. Wholeheartedly. Closing my eyes and becoming one with the sweet sweet music.
Shawn James @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – Feb 20th 2024
Shawn James @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – Feb 20th 2024
Shawn James @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – Feb 20th 2024
Shawn James @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – Feb 20th 2024
Shawn James @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – Feb 20th 2024
After a breathtaking and intimate moment between a man and his piano, Shawn is joined on stage by a fiddler, drummer and bassist and trades in his keys for an acoustic guitar. It is on!
Shawn James @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – Feb 20th 2024
Shawn James @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – Feb 20th 2024
Look at this AMAZING collection of sound. Arch top bass in front. ❤
Julie & ‘amazing’ bassist Zackary Sawyer
Firstly, I have to tell you about the amazing (Ha, I said it again. I told him yesterday 20 times how amazingly amazing this amazing instrument was. There’s no better word for it though, he agreed.) arch top bass. What a beautiful instrument! Look at it SHINE:
Shawn James @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – Feb 20th 2024
Shawn James @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – Feb 20th 2024
Shawn James @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – Feb 20th 2024
Aside from that, would you believe the crazy sounds coming from ‘Rage’ Sage’s fiddling? The energy that man exudes is completely enchanting from the moments he gets on stage.
Julie, Sage & Ann (thanks for the invite, babe!)
In his own words: The most metal fiddle player you know. If 2023 was the year of the banjo, 2024 is sure to turn out to be the year of the fiddle! (Ain’t that right, mister Lighting Luke!)
Especially when the instrument is played with such melancholy and pure heart. In true Julie fashion, it makes several appearances in the notes:
Have I mentioned here how much I ADORE the violin?
Man oh man (or mannekes for the Flemish people) that VIOLIN!
THAT VIOLIN!
Instant goosebumps, that violin.
Fiddle Baby!
Guitar & Fiddle 💜
Go Violinist GOOOOOOOO!
Yes Shawn, you were singing? Love will find a way? Oh yeah baby, all the love from the audience is directed at the stage. I write down ‘FUCK FUCK FUCK, what a voice, what a band, what a sound.’ And we’re just about at song two. We still have an hour and a half of this rollercoaster of bewilderment ahead.
This voice, it is all around. I feel it in my bones. My gut. My heart. I am rejoicing in the vocals and bathing in the music.
There aren’t enough adjectives in the world to describe the range Shawn has, it is beyond incredible. From gut wrenching to near growling in an instant. This man and his band are unmissable, I would follow them to the ends of the world just to experience this again.
Ear shattering chills to the bone. I use the term goosebumps so much it almost starts to lose its power. Almost. This performance brings highlight after highlight. From acoustic to borderline metal as fuck, this band and this man with that astonishing voice can do it all to near perfection. Few words can describe this musical frenzy we’ve found here in the city of Sint-Niklaas.
Some more nonsense that should tell you all about what it evoked (people familiar with my writing know this only comes out when I lose all other words for what is happening.):
Wahaaahooo!
Ohohohog
Hohohohoooo.
Whaaaatwhaaaatwhaaat.
Love! Love! Love!
If my smile could get any wider, I would become The Joker. Seriously, this show is nearly unrivalled and I have gotten to experience so much beauty in such a short time, that alone should tell you something. I haven’t often seen such a completely captivated audience, especially in larger venues.
And who should we run into after the show but beard men Rob & Juice who were at The Black Flamingo for Whiskeydick/James Hunnicutt where I also met Ann & David? YES!
De Casino, I love you! (And your Kerel Saison beer, YUM!) You bet it was a badass Tuesday, Shawn, the badassessed of the badass. We want more and we get more. Encore after encore after encore. We eat it up. The acoustic guitar has been switched for an electric and then another gorgeous arch top. Could this night get any better? You’d think it couldn’t, but it incrementally got better, better and best.
PS: Honourable mention to the fantastic drummer from Dublin who more than kept up with the rhythmic variations in the set. Much love! PPS: Actual pictures taken by a serious photographer incoming, but I just could NOT wait to throw this online!
Deze reportage in drie delen is iets waar ik al even op broed. Ergens tussen de zeven en twee maanden ofzo. Ik moest er eerst iets anders uitkrijgen voor het allemaal een logisch gevolg van elkaar werd. En natuurlijk wachten op het laatste deel uit de trilogie voor ik ze kon schrijven.
Geniet van deel een, op een van mijn meest favoriete plekken van de wereld. De rest van het verhaal? Hier zijn Deel 1 en Deel 2.
Part 3: Pete Bernhard als een van The Devil Makes Three LAST STOP: De Casino, Sint Niklaas – 1 juni 2023
The Devil Makes Three @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023
Ok, nu moet ik proberen iets te maken van de notities van het optreden van The Devil Makes Three. Een kleine opgave, want het is weer een complete chaos van (halve) woorden en (half afgemaakte) gedachten. Ik ga er gewoon een ding van maken en bij elke reportage de slechtste/beste stukken copy pasten en in een lijstje te gieten. Ik noem het: een deel van mijn charme.
In de gevleugelde woorden van dit fantastische drietal: “If you wanna do wrong, do wrong right.” Hierbij: The Devil Makes Three, als beschreven door enthousiast persoon die niet goed kan typen zonder fouten tijdens het dansen:
Ode aan de banjo:
Banjosolo
Banjosolos!
Morher did bes she could done good banjolo, wie had er van 10j Julie gedacht dat ze zou gaan voo banjosolos (auto Johnny cas)
Cooper McBean (en zijn banjo) @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023
Bon, ik had het dus wel voor de banjo van Cooper McBean. Heel, heel, heel hard. Banjolo hard! (Nieuwe catchphrase, check!) Maar ik heb ook gewoon iets met bepaalde instrumenten. Ik wist nog niet dat ik het had met banjo’s. Altijd wel een leuk geluid gevonden, maar sinds dit optreden is het een absolute favoriet geworden. Wat die man met dat ronde ding deed was onbeschrijflijk. Zie bovenstaande BANJO lijstje als klinkend bewijs. Tienjarige Julie zou me trouwens ZO oncool vinden. Maar dat kind wist nu eens NIKS van muziek.
Hier het nummer dat ik in het laatste puntje vaag en vol spelfouten probeer te omschrijven, overigens.
Over de instrumenten gesproken. Relatief nieuwe aanwinst MorganEve Swain (2020 was ergens gisteren toch, in muziektermen?) en haar schitterende contrabas. Net een van de instrumenten die ik zou inkaderen, als er dan niet nooit meer geluid uit kwam. Kijk, bas is altijd al cool. Contrabas geeft een volle klank en heel andere sfeer die perfect aansluit bij de sound van deze muziek. Of zoals in het (deze keer verrassend leesbaar) noteerde: “Omg cello bas is het meest sexy instrument, sorry saxofoon” en “Heerlijke bassiste”.
MorganEve Swain @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023
Ik vind het overigens heerlijk om een relatief ‘klassiek’ instrument in een andere setting te zien. De blazers in Ska-sound van The Rabids, de viool bij Gogol Bordello, een vleugelpiano die bijna als percussie wordt gebruikt door Amanda Palmer. (Bij The Dresden Dolls speelt ze op een elektrische versie, maar heb me al vaak afgevraagd hoe de vleugel in die context zou passen.) MorganEve bespeelt haar contrabas alsof het een extensie is van haar ledematen en dat is zo mooi om te zien.
Pete Bernhard en MorganEve Swain @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023
Pete Bernhard en MorganEve Swain @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023
Ik lees verder: “All hell to the greatest esales/oh hell.” WAT? Waar wou ik daar nu weer mee naartoe? Ah, misschien weer een nummer. Ahja. Maar dus geen hell , noch esales (al snap ik dat mijn brein of autocorrect die fout maakte gezien mijn verleden op een klantendienst.) Het was: “all hail, all hail, to the greatest of sales” uit onderstaande:
All hail – Live! (Hier nog met ex-contrabassiste Lucia Turino.)
Soms slaagde ik er wel in om het nummer (alleszins enigszins) juist te benoemen.
Haleluh? Heerlijk!
Jubilieeeeeee (There will be a Jubilee, n.v.d.r.)
Graveyard of dreams (The Graveyard, n.v.d.r.)
“Twee keyhole guitars omg hartjes” schrijft enthousiaste muziekinstrumenten-leek Julie op bij het zien van volgend beeld. Ondertussen heb ik het eens opgezocht, in plaats van het kind zomaar een naam te geven, en het zijn dus archtop gitaren. (Anders dan deze van Clyde McGee overigens want dat is dan weer een resonator of dobro gitaar. The more you know!) Hoe ze dan ook officieel mogen heten, elke keer ik keyholes zie ben ik al verkocht. (Ook al hebben ze een heel andere sound. Maar ik ben niet kieskeurig, ik hoor het beide gewoon graag.)
Cooper McBean en Pete Bernhard @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023
Had ik nog puntjes? Het zal wel zijn!
Jammy guitar links solootje (Ik vermoed dat ik bedoelde dat Cooper zijn banjo inruilde voor de archtop, zijn naam niet meer wist en het dan heb aangeduid als de linkse gitaar. Ik geef mezelf punten voor het goede gebruik van links. Tenzij je natuurlijk van achter hen aan het kijken was, dat spreekt.)
Eigenzinnige versie bekendste (Kijk, ik ben slecht in titels, maar ik vermoed dat ik hier onderstaande bedoelde. Ik kan ook niet garanderen dat het voor mij bekendste nummer, ook effectief hun bekendste is. Ik ontdek muziek op een heel chaotische manier.)
De versie die ik hoorde voelde nog anders aan in mijn gedachten, maar hier heb je al een idee hoe het live toch al een tikje anders klinkt.
Ik weet niet vanwaar ik het haalde trouwens, maar ik had in mijn hoofd dat ik niet veel meer ging doen dan wiegen zoals in The Black Flamingo en Tequila Tattoos. Denkfout! IK was vergeten hoe dansbaar de Duivelse versie van Pete was. Toch was ik blijkbaar verbaasd dat er gecrowdsurft werd. (Lees: ‘Crowdsurfen onverwacht’ n.v.d.r.) Opnieuw een denkfout van mezelf, want: waarom zou een uiting van complete vrijheid (en ook vertrouwen in je medemens om je te ondersteunen) alleen maar kunnen beleven bij pakweg punk en metaloptredens?
The Devil Makes Three @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023
Aflsuiten doen ze (alvast in mijn relaas) met een nummer waar ik het volgende over schreef: “Gonna get high, in het publiek zijn we dat al.” Een natural high dankzij de geweldige muziek dan toch. (Al kan ik natuurlijk alleen maar over mezelf spreken. Weet ik veel welke soort Bluegrass daar in allemaal de zaal circuleerde.)
Het optreden is gedaan. Mijn verhaal nog niet. (Niet stoppen met lezen, er komen nog twee KEIgoeie artiesten aan bod!)
Cooper McBean, MorganEve Swain and me (also three). Zie mij blinken! (Van zowel blijdschap als adrenaline, dopamine en zweet van al dat rondgedans.)
Ik moet eerst schaamtelijk toegeven dat ik het voorprogramma zo goed als helemaal gemist heb. Niet door verkeersperikelen deze keer, dat excuus heb ik niet. De merchtafel was mij aan het roepen. Ik ging ‘snel’ ‘dat shirt’ halen. ‘Dat shirt’ werden er twee en ik deed er ook ineens een bandana en een poster bij. Ik mocht het van de lieve merchdame allemaal laten liggen tot na de show zodat ik mijn poster niet beschadigde. (En andere mensen niet raakte met het projectiel dat mijn veel te volgestopte handtas zou worden.) Dubbel dank, want als ik dat niet had gedaan, had ik ook geen poster gekocht tot na het optreden en waren er ook geen meer. En dan had ik deze foto niet gehad.
Pete Bernhard(One devil), me and the Devil makes Two! In totaal met vier. Ik ken mijn wiskunde.
Plots word ik afgeleid van rechts. De merchman van voorprogramma The Bones of J.R. Jones vraagt me of ik Franstalig ben, want blijkbaar heb ik een Frans accent in mijn Engels. (Toevallig genoeg de eerste keer ooit dat ik dat hoorde en ik hoorde het nog spontaan van 2 onafhankelijke andere Engelstaligen in dezelfde week. Iets met synchroniciteit.) We raken aan de praat want hij is een Italiaanse Amerikaan, die eerst naar Frankrijk verhuisde en dan naar Nederland. Ik noem hem een ereBelg en zeg dat hij nu nog enkel Duits moet kunnen en dan blijkt dat hij dat ook gewoon kan. Laat ons stellen dat er een veeltalige discussie ontstond over communautaire problemen, rednecks, religie en geloof en anarchie. Wie mij een beetje kent weet dat ik ondertussen het gevoel heb mijn soulmate tegen het lijf te hebben gelopen, haha. (Ik discussieer nogal graag en dan liefst over onderwerpen waar je volgens de normen vaak beter niet over praat. Of toch niet wanneer je iemand nieuw leert kennen.)
Julie en bestie Van Tastik
Blijkt dat hij naast merch verkopen van Mister Jones ook een ‘day job’ heeft: hij maakt zijn eigen muziek onder de naam ‘Van Tastik’. In de woorden die ik ergens op het internet vond, om maar aan te geven hoe hard hij op deze blog thuishoort:
Welcome to The Church of the Fallen Reverend VAN TASTIK where I tell people to “Shut up and Dance”. Music is meant to bring us together, this I know!
En serieus man, hoe goed is die? En weer zo’n resonator, aaah.
Bon, instant besties dus, maar ondertussen heb ik wel nagenoeg het hele optreden van The Bones of J.R. Jones gemist. Ik verontschuldig me na de show bij de man zelf en geef mee dat hij minder entertainende merchmensen moet inhuren. Ik beloof hierbij ook plechtig dat hij zijn eigen post krijgt, want hij was een absolute ontdekking voor mij in de stukken die ik wel zag. Hij had én een resonator én een banjo, hoe kan een mens geen fan zijn.
The Bones of J.R. Jones @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023
En die stem, dat komt nog al eens binnen. Groot bereik, warme weemoedige klank of zoals ik het iets plastischer uitdrukte in mijn notities: “Fokking sexy stem.”
En, heeft er iemand zich al afgevraagd waar Nico blijft? Wel, die is voor de derde keer aanwezig samen met Cedric. Ze waren ook al in de Flamingo en toen hadden onze levendige persoonlijkheden elkaar al aangetrokken. Dankzij Nico ben ik eigenlijk ook mee op ‘tour’ gegaan naar Tequila Tattoos, want anders had ik mogelijk niet eens geweten wat ik tussen Pete in maart en The Devil Makes Three in juni had gemist. Waarvoor dank!
The Bones of J.R. Jones en Julie
Waarvoor NIET dank? Awel, ik zal het eens zeggen, se! Als Nico je ooit iets over mijn eerbaarheid vertelt, mag je hem zéker niet geloven. Het ging weer over de setlist van vorige keer en ik glipte tussen de gordijnen van De Casino om snel te vragen aan de lieve merchlady of zij dat toevallig voor mij kon scoren. Nico had mijn move snel door en bracht zijn eigen pleidooi door te suggereren dat ik een groupie en geen band-aid ben.
Ik laat u met de laatste gevleugelde bedenking die ik maakte: Can I get a selfie with the instruments?
Want ja, ik ben ZO een groupie. Eentje die laaiend enthousiast is over de muziek en vooral foto’s en handtekeningen wil om het moment te kunnen capteren. Want heel eerlijk, toen ik hoorde dat Pete Bernhard naar The Black Flamingo kwam had ik wel een “Van The Devil Makes Three” nodig voor ik wist om wie het ging. Als ik je muziek KEIGOED vind, maar (nog) niet in hyperfixatie zit kan het best zijn dat ik je gewoon voorbijloop. Zwaai gerust naar mij, de kans is groot dat ik je muziek wil bespreken of in elk geval eerst ontdekken!
Laat Nico je dus nooit iets wijsmaken, hij is gewoon JALOERS! 🙂
PS: Ook een dikke merci aan Sven Dullaert voor zijn schitterende foto’s van het optreden. Veel beter dan mijn vage smartphone foto’s. ‘t is dat deze pagina al veel te zwaar geladen is, anders gooide ik de rest er ook nog bij.
Ik haalde het aan in je grafrede. We begrepen elkaar niet altijd, maar vanaf een bepaalde leeftijd (aka voorbij mijn onuitstaanbare Get Ready fase) lukte het wel. Dankzij muziek. Er is ondertussen zoveel muziek die ik je nog wil laten horen.
Het begint al met al de nummers waarvan ik altijd al dacht, ahja, dat moet ik hem eens sturen. Waarna ik dat dan prompt niet deed natuurlijk.
Kijk, ik geloof niet in een hiernamaals of hoe je het ook wil noemen, maar het voelde vandaag echt of je met me meereed naar ons mama. Ik rij Zaventem binnen en Johnny Cash klinkt plots door de boxen. (Ok, toeval natuurlijk, er staan 100 van die nummers in mijn playlist.) Ik kom bij jullie thuis en ik hoor Brainpower op de radio. (Niet het nummer dat ik beschreef, maar hoe vaak komt het zelfs nog voor dat je Dansplaat hoort?)
Ik rij terug naar huis en hoor twee nummers van die ik je wil laten horen en begin te denken over hoe ik al die nummers hier het beste verzamel.
Het nummer stopt en begint daar toch wel Ballad of a Teenage Queen te spelen, mijn favoriete nummer toen ik jong was. Je vond het altijd geweldig dat ik zowel de diepe Cash stukken als de hoge harmonie uitbundig en luidkeels meezong in de auto. Want HOE VAAK hoorden we dat nummer niet in de auto bij jou?
Bon, hier maak ik uit op dat je het goed vond. Fijn om te horen. Plakt er daar nog eens Americana van The Offspring achter want ja, veel van de muziek die we deelden is Americana. (Ok, ok, I’m reaching maar just give me this) En dan begin ik de eerste post op te maken en bij het zoeken naar de nummers op Youtube springt onderstaander op.
Ja gast, ik weet hoe algoritmes werken. Maar dat het net DIT Gorki nummer is, dat precies elke keer uit mijn lijst van de honderden nummers in mijn algemene playlist gepikt werd toen ik op en neer reed tussen Mechelen, Vilvoorde en Zaventem. Dat vind ik straf. De synchroniciteit is HOOG deze week. Staat er een volle maan ofzo? (Yep, gisteren. Ik geloof niet in spoken, maar wel in energie!) In elk geval, als er nu nog docu’s over Luc De Vos op de tv komen ga ik ze sowieso missen. Jij was altijd degene die stuurde ‘Jul, documentaire over X om Xuur op (meestal) Canvas.’ Nu moet ik het zelf uitzoeken.
Het idee voor deze post is beginnen rijpen dankzij Peter Bernhard (The Devil Makes Three) en support Clyde McGee (Bridge City Sinners) die ik ergens in maart beide solo bezig zag. Het gevoel dat ik hem nu wel MOEST schrijven werd veroorzaakt door alweer een synchroniciteit van het leven. Kom ik deze week bij De Casino voor het optreden van The Devil Makes Three en wie zie ik daar boven de bonnetjesautomaat wanneer ik even vastgeklemd wordt in een doorgang :
Johnny Cash giving me the finger. Jij had die foto ingekaderd op je kast en ik liet ooit voor jou deze karikatuur maken. Toevallig genoeg door de vorige eigenaar van mijn huis Jan Op De Beeck. Alsof ik het woord synchroniciteit nog niet genoeg gebruikt heb op dit blog, maar als dit geen synchroniciteit is, dan weet ik het niet.
Het moment dat ik mezelf terug vind en mijn (bijna) beste leven leid, lachend en dansend op de tonen van de muziek, na een diepgaande conversatie over anarchie en de alternatieven. Net dat moment zie ik deze foto als bevestiging van de richting die ik in moet slaan. Ik voel je over mijn schouder meekijken hoe ik mezelf maak.
Ik word nu écht rockjournalist, papa. In welke vorm dan ook. Je gaat nog van mij horen! En zelfs als jij mij niet meer hoort, en ik allerlei onnozele toevalligheden probeer te bundelen om mezelf beter te voelen, dan hoor ik je toch nog spreken in de noten.
Hier zijn ze, al de liedjes die ik nog wilde laten horen in een playlist. A work in progress.
DownSideUp 