Category: Written

Whiskey Dick and James Hunnicutt on Tour. | Part 4: Post show Purple Flamingos!

Part 1: An ode to The Black Flamingo
Part 2: An ode to The (Purple) Black Flamingo people
Part 3: Whiskey Dick and James Hunnicut: Live

Part 4: Post show Purple Flamingos!

So the show is over, alas. But it is still coursing through me. It is now part of my blood and my genetics. (I know that’s not how genetics work, that was a hyperbole.) But I am walking on air. I totally forgot to yell at Jo. Like I could ever yell at him. I talk some more with the Ann/Mia about everything music. (I cut her off quite abruptly mid conversation when Whiskey Dick was starting. Sorrynotsorry. You get it!) And then I am suddenly next to this man.

The Reverend. My thoughts have not found the proper order in my head so I loudly proclaim something along the lines of: HELLO DO YOU KNOW HOW GREAT YOU ARE AND WHAT IS THIS MAGIC ARE YOU A WIZARD. (Yes, I have the uncanny ability to talk without punctuation when properly fired up.) He accepts the weirdass compliment, that was actually a question, with a blushing smile. He just does something he tells me. He doesnโ€™t really know what he does, he just jams out. He didnโ€™t have a classical background in learning music. It seems to me he doesnโ€™t know HOW MAGICAL he is! This is not false modesty. I probably embarrass him more by doubling down on my point that they might even be better than my beloved Tenacious D. I use more superlatives, then tell him thanks for the show and turn around so other people get the chance to gush to him.

I think of how the talented people in the movie Soul go into their zone when they make music. How their talent takes over and they are one with the artform they choose. (Or which has chosen them.) I believe the Reverend has talent like that. So much so, he doesn’t even fully grasp his own gift. I am reminded of this quote by another very Purple Person. 

It doesn’t stop being magic just because you know how it works.

Terry Pratchett, The Wee Free Men

I almost bump into Fritz. I go on another tirade of DO YOU KNOW YOU ARE BETTER THAN TENACIOUS D and vaguely tell him why I am there. How Jo lured me into them without me even knowing it. How theyโ€™d gone from people Iโ€™d never heard about to ONE OF MY FAVOURITE bands with just this show. He seems pleased with being the love child of Hetfield and Cash in my mind’s eye. I tell him in as few words as I can manage about my dad, the synchronicity, the Purple People and the birth of Polexia Miller. And he totally GETS all the weird rambling crazy that spills out uncoordinatedly from my mouth.ย 

We talk some more about band ideas and personas. I tell him about something I have in the works and even though it is partly impossible for him to understand what exactly it is, he still understands and loves the gist of it. I make another mental note about Los Bastardos and how I need to hear more about it asap. Also, the 20 other bands the three men are in. I have a big back catalogue ahead of me!

And then Fritz calls in James Hunnicutt whoโ€™s being fussed over by some other fans. I tell my same story and about how I am going to write about this night and that it might (will most definitely) turn into a series. James listened transfixed to my idea about being the rock journalist and the band-aid and how my blog is just that. He is so much into the idea that he invites me along for Muddy Roots, to come as their guest and tell the story of that amazing festival in between. 

He understands how me doing this because of and for the music, can also be a big help to the music, artists and festivals. Artists are almost never good at self promotion. So I yell about how great they are for them. So they donโ€™t have to. (Also because I can’t stop it. It is an affliction. A wonderful, magical affliction, Lisa!)ย 

Unfortunately it would later turn out Muddy Roots doesnโ€™t share this vision for the future (Yet), so no guest-pass for me. It is probably for the best, because my body was rejecting my rock and roll lifestyle, and Iโ€™m not sure if Iโ€™d have survived a three day festival at that point. Though another of my new musical obsessions Van Tastik played a fantastic set there, I am sad to say I missed it.

But something tells me Iโ€™ll be seeing him soon. And there’s talk of a Muddy Roots trip with the Flamingo people for next year, so there is that to look forward to too! Plus, for anyone interested: Whiskey Dick and James might be coming back to The Black Flamingo next year, but I digress.

At some point I start gushing to James about his impossible voice, in much the same way as I talked about the Reverendโ€™s guitar playing. He reacts in the same completely-oblivious-to-his-own-actual-talent way. These people are special. And they donโ€™t even know HOW special. 

After this sea of words floating from my mouth towards the musicians, returned by their encouragement and interest, I am left with three big bear hugs and a huge smile on my face. (If it wasn’t yet clear from the above photos.)

My dad is in ALL of this. He is here, in the music. In the people. Theyโ€™re all so goddamn Purple. This is where I am supposed to be. This is what I am supposed to do. This is what it is all about. 

Somewhere in the chaos that is this night, I get to talking to two very bearded dudes. One of them had already signalled to me with a thumbs up during the performances. โ€˜Listen first, talk laterโ€™, he said between songs. (My kinda person!) Afterwards he asked me if this was the first time seeing all of this. (Was it that obvious? Yes.) He had seen me fall in total love throughout the entire night. My WOOโ€™s getting louder and longer, and tears and smiles beaming on my face. He is Rob and the other one is Papa Juice , former owner of Bacchus cafรฉ, apparently one of the hotspots I have the misfortune of missing in its existence. (I think that man represents a series of blogs in itself, so Iโ€™m not even going to take that side step now!) You can hear James mentioning him in the intro to Bad Girl.

Important to know is that the one guy (Papa Juice) owned a bar and the other guy started frequenting the bar. Why, you ask? Because of the music, obviously. His daughter, who is about my age, told him to come see a gig there with her. And then dad never left. Heโ€™s seen Whiskey Dick there before and followed the music to The Black Flamingo. This story is special for so many reasons. The music, the family connection and the new start it represented to him. So unbelievably symbolic for this night and this music and this month of synchronicity that is June. 

After some more talking, I discover that Papa Juice has a corvid tattoo (I forget if it was a crow or raven) and he brings in James because he has one too. And you already know of my obsession with this subspecies of bird.

And with this, I set the stage for part five and the road to Den Oude Ketel in Heist-op-den-Berg where I will meet all of the above Purple People again for the next James Hunnicutt/Whiskey Dick double bill I will attend. The road to it was both literally and figuratively littered with feathers.

Follow The Black Flamingo

Follow James Hunnicutt

Follow Whiskey Dick

0

Whiskey Dick and James Hunnicutt on Tour. | Part 3: Whiskey Dick and James Hunnicut: Live!

Part 1: An ode to The Black Flamingo
Part 2: An ode to The (Purple) Black Flamingo people
Part 4: Post show Purple Flamingos!
Part 5: Whiskey Dick and James Hunnicut: Live @ Den Oude Ketel

Part 3: Whiskey Dick and James Hunnicut: Live @ The Black Flamingo

Stardate, Wednesday the 14th of June. We have finally arrived at the centre of it all. It is a beautiful, hot summer day. In driving up the yellow sand road towards The Black Flamingo, it clicks I have never seen this place in the daylight. It is even nicer and more peaceful than I could ever imagine. The little chapel with the Mary statue draws my attention and drags me back in time to my childhood. My dad would have loved this and probably hung it in his backyard, as well. I donโ€™t have much time to mull on this however, because the music pulls me into the doors. 

You have to know first, Jo and I have been excitedly exchanging messages about the night. He sent me a picture of three bearded men who seem to be having a good time in the garden of The Black Flamingo. 

I ask who is who in the picture, so I have a better idea what to expect for the night. Somewhere my wires got crossed and I thought I was going to see a Reverend-something (There are a lot of them in the type of music I am expecting.) as the opener and that Whiskey Dick was a James and a Fritz. I had a vague idea I was in for a good night.

Iโ€™d never heard about that Reverend, but the attempts at listening to Whiskey Dick, (While simultaneously trying to tame my hyperactive brain into writing about other music.) had proven entertaining enough. And as I said, word from Jo was good enough. He was VERY excited, so I knew it had to be GOOD. I was amply amped for Whiskey Dick. I thought I was prepared for what was coming. I settle into one of the comfortable recliners and let the notes start to wash over me.

I WAS NOT PREPARED! Not in the slightest. Because first I am totally confused about who I am seeing. Thatโ€™s the Reverend! Wait, is he a Reverend? No, his name is James. Oh. Okay. Who cares about names anyway at this point. THIS IS AMAZING. I didnโ€™t write down much, because most of the time I was just staring in awe. Funny that Jo captured this song Bad Girl when it is one of the only ones I reference in my notes. (Great minds and all that!) Listen to THIS!

I barely remember where his performance ended and Whiskey Dickโ€™s began, because they like to get on stage with one another. So next up is a jumbled mess of two performances that intertwined so much Iโ€™m not even going to try and untangle them. So from now on we have three key players. There is James (Hunnicutt), the opening act and occasional backing vocals to Whiskey Dick. (Weird to call him that, because his voice could never (and should never) just be in the back, but we will get to that.) Then we have Fritz and the Reverend who make up Whiskey Dick. Now that I got the confusion out of the way, letโ€™s get on with the show.

James Hunnicuttโ€™s voice is indescribably great. At one point he praises Fritz for his great bass voice but James goes from high to low without batting an eye. The notes are crystal clear and he can hold them for impossibly long. I am sitting there, absolutely gobsmacked. Thinking of all the ways I was going to yell at Jo: HOW COULD YOU NOT TELL ME THIS WAS GOING TO HAPPEN! Nicely, mind you. As I said, I get loud when excited. 

So, THAT VOICE. But more than that, he pounds his guitar and moulds it to his words. Chords that go so deep you can almost feel it in your teeth. His string gives out, but he plays the song until the end. But it was his final song, so thatโ€™s a nice magical way of rounding up.

The audience wants more though. He gives in with a request by one of the audience members. I later find out she is a really nice lady, who breathes music and lyrics as much as I do. This is her tattoo. Her name is Ann but her alter ego is Mia. (MIA! Like Gorki. In my head at least.) She told me the whole story but I was too entranced to write it down. Look at what it says. It could be my new life motto.

Sheโ€™s followed James Hunnicutt for years now. I totally understand why. The song is โ€˜Donโ€™t let teardrops fill your eyesโ€™. He starts playing it, Fritz and the Reverend do a silly dance in the back and sing along. The more he sings โ€˜donโ€™t let teardrops fill your eyesโ€™, the more teardrops fill my eyes. See for yourself. 

(The dance you see happening behind James is a thing that has started during a show when he felt sad to play that song. People from the audience started dancing it behind him to make him feel better and encourage him. From then on, it has been almost mandatory to dance the dance. If that isn’t Purple as fuck, I don’t know what is.)

The nonsense in between the songs is Purple. James, Fritz and the Reverend are three friends making music and touring. They love what they do and they love doing it together. (There is talk of them actually doing it together, as Tres Bastardos, but I will go into that another time. I will find out more, but what I heard made me SQUEE with joy.) It all adds a layer to the magic. They have voices and sounds that go all through your body, to the tips of your toes. This is the kind of mindfulness I can dig. Feeling the music rush through you, both physically and emotionally. James takes a seat in the audience while Whiskey Dick takes the stage. He pets Caramel and comments on HOW GOOD his mates are. 

So I already told you a bit about Fritzโ€™ voice, so I had already settled down on that while writing my next notes. I start off by going crazy about the Reverend and his guitar playing. I address him directly: โ€˜Reverend, seriously, one would start believing in God seeing such virtuosity. Effortless virtuosity no less, while chain smoking and quickly putting his butt between the strings and batters away on them. This is also where I call him the silent force of the group and compare him to Kyle Gass from Tenacious D. 

You must know by now I am a HUGE fan of the D. The day before The Black Flamingo show, they had played at Vorst Nationaal. I hadnโ€™t been there and up to this point I was a little bummed out. Jo and Tiho had gone and I had been SO jealous and reliving my night with Tenacious D in my head. Let me tell you. Whiskey Dick made me forget about missing Tenacious D. Like, Iโ€™d seen that and I hated Vorst Nationaal anyway. And the energy of this band reminded me so much about what I had lived there. 

At this point, I feel the need to mention that by calling the guitar picking Reverend the silent force, I am not saying Fritz isnโ€™t completely fantastic in his own way. Because the power chords he pushes from his guitar are mental. And that voice, itโ€™s like James Hetfield and Johnny Cash had a love baby. Actually, the music also holds vaguely in between those genres. They themselves call it Yeehaw Metal and I am here for it. 

I am in love with that voice, and entranced by that guitar playing. How the fuck do you get that kind of sound out of a very normal acoustic guitar. At one point it sounds like intricate violin playing. I see the Reverendโ€™s feet move over the pedals in front of him and am completely transfixed. I make a note to ask him after the show โ€˜HOWโ€™. 

I feel like I am in second grade. I remember liking my teacher so much, he always made me smile. At one point I asked him if I could stop smiling, because my face hurt. This is how I feel right now. I am in the comfortable embrace of the nice couch letting it all wash over me and wrap me like a warm blanket. A metaphorical one, because it is still really hot out. Pour one out for our fallen heroes they sing. This is life.

All good things must come to an end, so unfortunately itโ€™s the same in this case. But they didnโ€™t leave without going out with a bang. There is one song they havenโ€™t played. It was especially requested for Misses Black Flamingo, who usually doesnโ€™t attend, but who was front and centre for Whiskey Dick. The song is a cover of Purple Rain by Prince. He is one of those artists I donโ€™t have much of an opinion about one way or the other. (Yes, that happens!) But Whiskey Dickโ€™s rendition of the song made me a fan of Purple Rain. Not only because it has Purple in the title. It was a perfect ending to an already perfect night.

Iโ€™m not only enjoying that cover immensely through my own eyes and ears. Most of that song I am watching this scene of mother and son bonding over so many different meanings to a song. Not just what is in the words, but what it represents to them. To Tiho it is about his friend who died too young. But he is with us in spirit, because his picture is a permanent fixture on the wall of The Black Flamingo. There may be a lot of music loving spirits here. 

It is the end of the show but not the end of the night because I still have yet to meet these three amazing human specimens. And some other class act people.

But Iโ€™ll have to keep that for Part four: Post-show Purple People. Because there is still so much story to tell.ย 

JAMES HUNNICUTT & WHISKEY DICK – Wednesday, June 14th 2023 – The Black Flamingo, Nijlen

Follow The Black Flamingo

Follow James Hunnicutt

Follow Whiskey Dick

0

WhiskeyDick and James Hunnicutt on Tour. | Part 2: An ode to The (Purple) Black Flamingo people

Part 1: An ode to The Black Flamingo
Part 2: An ode to The (Purple) Black Flamingo people
Part 3: WhiskeyDick and James Hunnicut: Live
Part 4: Post show Purple Flamingos!
Part 5: Whiskey Dick and James Hunnicut: Live @ Den Oude Ketel

Part 2: An ode to The (Purple) Black Flamingo people

At this point in the story, weโ€™re hanging out post Clyde McGee/pre Pete Bernhard in the lovely sunny garden of Tequila Tattoos. The two little doggos that hang out there flit from person to person, demanding pets everywhere. Thatโ€™s how we get to talking to Mister Black Flamingo himself, weโ€™ll call him Jo, because thatโ€™s his name and also very much shorter than writing Mister Black Flamingo himself. Heโ€™s accompanied by his son Tihomir (what a fucking BAD ASS name, by the way!) and since weโ€™re all animal lovers, we bond instantly over the nice dogs.

I took a while before I realised who I was actually talking to. (That happens a lot more to me than you would think, especially when there are animals nearby.) When I realised he was the owner of THE BEST PLACE IN THE WORLD, I suddenly remembered I used to do this thing called writing. Like in general, but also more recently, specifically about music. I tell Jo that I would love to write a piece on the best hidden venue in the world and start telling him what kind of articles I already wrote. “Yeah, I did this bit on Amanda Palmer and also this photo thing on The Dresden Dolls”, full-on expecting the only half interested “who?” I usually get it when I tell people about my idols hyperfixations. But, get this. He not only knew of them, but he really liked them. 

So in true Julie style, I start bombarding him with questions and recommendations and I go into full hyperfixation mode. If I hadn’t already lost my audience at the “who?“, this is where the rest usually take off. But not in this case. I had found my match, someone who is as hyper-fixated on music as I am. It wasnโ€™t the longest of talks because we had to cut it short for the Pete gig and after that I got distracted by the whole setlist thing.

When I got home, I sent him the link to Amandaโ€™s solo gig in New Zealand which felt so much like the one I wrote about in Antwerp. As you can maybe tell by the above, my self esteem was apparently so low, I wasnโ€™t expecting much of a reaction. But then. He responded in exactly the way I would have. He GOT it. And we havenโ€™t stopped messaging since. Whatever kind of crazy theory, idea or brain fart I throw at him, he just simply gets and runs with it. 

Him, and his band of merry vagabonds at The Black Flamingo, might be just as much the instigator to my Purple People vision as that specific song by Gogol Bordello is. A lot of the synchronicities I talked (and will talk) about between the first Pete Bernhard gig and today have also been related to the music, The Black Flamingo as a safe space and all the people surrounding it, and Jo and his son Tihomir in specific.

The synchronicity in threes has not stopped since. Jo sees them everywhere now too, much like the Purple People. I am infectious! I start the Pete, me and The Devil Makes Three series off with a reference to a certain black flamingo with pink on the inside and me as a pink flamingo who is black on the inside. Turns out we’re both just different shades of purple.

Also birds. (Another hyperfixation of mine, go figure!) Lots of synchronicities with birds and feathers. Not just flamingos; black, purple or otherwise! Like the Crane, which I use for a nickname since my name is Van Craen. Turns out Jo has a taxidermy Crane. The road to WhiskeyDick and James Hunnicut was also littered (both literally and figuratively) with them (feathers, not cranes, thankfully), but I will get to that in one of their parts of this series. 

I genuinely believe that I missed that first The Rabids gig for a reason. I feel like I needed to discover The Black Flamingo exactly when I did. A bit earlier and I might have missed the magic and the synchronicity. Life had knocked me out. I was battling my inner demons when my dad first suffered and then died. Nothing made me happy or hopeful. The world was too dark to see the pin pricks of light. Another thing I feel deeply (Not necessarily believe, but FEEL, so I chose to believe in it.) is how my dad had a hand in getting me there. It was all so intrinsically linked to each other with so many weird and wonderful signs and timings, it has been a helping thought in healing. 

Nothing wrong with your brain…just a little bit jumpy I guess ๐Ÿ˜

Jo

So what I have found here is a place full of people where I donโ€™t have to pretend to be normal, because normal is boring. They see the passion behind the awkward and clumsy and are fully passionate about something too. They see the Purple. They ARE the Purple. I give a crazy band idea and everyone is in for it. (To be continued!) I blurt out all the wrong words in the wrong order and they understand the meaning behind the uttered words. When I am worried if my crazy theories and stories on here are even remotely understandable to read, I get a message that tells me they are. 

In discovering new friends at The Black Flamingo, I found enough light in the dark to start up my old blog again, and then in turn synchronicitously getting back in touch with all the people I forgot I counted as friends. Music is one of them, but I also mean some actual Purple People in my life which have resurfaced. So for them, but also for all the people struggling with depression or burnout or whatever you (want to) call it. You see enemies everywhere, but thatโ€™s only because you are looking through the wrong glasses.

In the words of The Rabids:

AND YOU SEE ENEMIES EVERYWHERE
FEEL LIKE YOU DON’T BELONG ANYWHERE
YOU FEEL ABANDONED BUT
YOUR PEOPLE ARE STILL THERE
DON’T TELL YOURSELF THAT THEY DON’T CARE

The Rabids- Enemies Everywhere

And while simultaneously giving me LOADS to write about, Jo and The Black Flamingo, and everything that happened in the wake of my first visit there, gave me the actual confidence to find and use my voice again. So I started writing, writing and writing and I have barely stopped since. Meanwhile, Jo is always one of the first ones to read and like my blog. Better yet, he even started his own blog about music. While you wait for part three in the series, in which I ACTUALLY see the band for the first time and talk about their music, you can go read his The Blog Flamingo! 

Beware though, you might also go down the rabbit hole of hyperfixation on music, because I canโ€™t believe some of the things he recommends to me. Like, I canโ€™t believe they havenโ€™t been in my life until now and HOW COULD I HAVE MISSED THIS! 

Like this guy. Wait for the voice. My immediate thought was ‘My dad would have loved this!’

So when this man tells me to not forget to come check out WhiskeyDick at The Black Flamingo, I say YES. Even though I have no idea who they are and bad imagery in my brain links them to about the complete opposite of what they turn out to be. Even though I barely have the time to even think about listening to them since it seems thereโ€™s a show every day. So I say fuck it, and just go. 

PS:
There is a ridiculous lack of photos in this post. Itโ€™s the musicโ€™s fault. See, I went there last Saturday in my Flamingo-est of outfits, fully prepared to take just one pic with Jo and Tiho and some internal shots of the place. I was NOT going to write about the bands there, I didnโ€™t CARE HOW GOOD THEY WERE. I was there with a purpose. To enjoy the music and to get some pictures and hang out with nice people. About Three seconds into Kevlar, I was writing merrily away in my notes, and though I did notice SO MANY things to photograph for this post, I just simply forgot. 

So one day, I will add photos. Or make the photos into another thread of this series, who knows. Thereโ€™s also talk of a blog dedicated to all the animals at The Black Flamingo, I heard. (Where, who told you that?) But for the next few posts, this series will finally talk all about WhiskeyDick, James Hunnicutt and why the fuck they are so special. (And all of the synchronicities in between. And more of the Purple People.)

Onto part 3: Wherein WhiskeyDick and James Hunnicutt rock The Black Flamingo and leave me unexpectedly crying.

Follow The Black Flamingo

0

WhiskeyDick and James Hunnicutt on Tour. | Part 1: An ode to The Black Flamingo

Part 1: An ode to The Black Flamingo

Part 2: An ode to The (Purple) Black Flamingo people
Part 3: WhiskeyDick and James Hunnicut: Live
Part 4: Post show Purple Flamingos!
Part 5: Whiskey Dick and James Hunnicut: Live @ Den Oude Ketel

Yes, you read that title right. This is a series about a band and their opening act, but in this specific post I will not mention much of either. I am pretty sure they will understand. (I will sing their praises loudly and proudly later, donโ€™t you worry!) But this story begins somewhere in March, long before their actual gigs in June. Long before I had even heard of these three men. (Three! It is ALL connected.) The story of The Black Flamingo and its people (and amazing animal friends) is too integral to the story of the music. And moreover, too integral to the story of me and of DownSideUp. 

It all began with an invitation to see Static. โ€˜It’s in this little place in Nijlen, you will love it there!โ€™ Here’s the band at rehearsals in that very same place! (They are the artists in residence, yessiree Bob!)

I remember hearing good things after their (and my) friends of The Rabids played there in August. Unfortunately I couldn’t attend that gig, but fortunately they made me a video! (And I have had the pleasure of seeing them play at The Black Flamingo since this all started.)

So, two months after sticking my toe in to feel the water at Trix with Amyl and The Sniffers (who also got their very own three parter), I venture out to see live music again. As you can read in that post, the timing of the Amyl and The Sniffers gig had been horrible. I did not feel like going out. I couldn’t give two fucks about music at that point. But that band sparked something in me, kickstarting me for the night everything changed and the light went on again. I wasn’t sure about going out to see Static that day, but because I really like them and was curious what all the fuss about The Black Flamingo was about, I reluctantly ventured out.

I now note, trying to track down all the dates, that I unknowingly crashed Jo’s Birthday Bash! (Happy belated birthday Jo, I’ll try to do better next year when I actually already know you before crashing the party.) Anyway, I had a great time. I talk to a few people I haven’t talked to much before and discover there is a BAR CAT.

Caramelleke at The Black Flamingo

Not just any bar cat, meet the beautiful and cuddly ball of fur that is Caramel. (LOOK AT THOSE PAWS.) She loves live music (unless it gets too loud *cough*Static*cough*) and milk creamer from a fancy plate. Anyone that knows me, knows I have now fallen in love with this place the second I laid eyes on her. There is music, nice people AND a cat? And the nice man behind the bar gave me a creamer to give the cat. I mean. That’s like my perfect night out, can I get a season pass please?

So as you can tell by the above video, Static was really nailing it as well. The night was a success. Not a mind blowing success yet, but at least I had something resembling fun. It got me into gear again and I went to a few more shows before finally driving back on the yellow sand road towards The Black Flamingo at the end of March. I had been told some Pete guy would play there. You know, from The Devil Makes Three. Had you told me then about the ride that one night would take me on, I would not have believed you.

Julie and Caramel the cat bonding before or after The Rabids gig.

As you can tell from my three part love song, I pretty much fell in love with music again that night. I realised music needed to be a big part of my life again. And that I needed to hold it there, because it is such an important puzzle piece to surviving in a world that is not made for me. Music and animals are my only two off-switches. Without them, my head is constantly on high volume. I need loud music or purring to achieve silence in my head, something like that.

We already had tickets for The Devil Makes Three in June but I decided to go see Pete at Tequila Tattoos about a week later. (Still kicking myself for missing the Titanic gig. I had no excuse!) It is there that I finally meet mister Black Flamingo himself. But that story is for part two. Yup, just decided The Black Flamingo gets TWO parts in a series about a band and their opener. It is just that great a place. And I promise it is connected. I believe wholeheartedly that James, Fritz and the Reverend will understand why I have to write this all down before I can get to their bit.

Let’s just conclude I have found my new happy spot and my newest favourite venue of all time. It’s not open to the public (yet), but I’m sure if you ask nicely, someone could let you know how to find that beautiful yellow sand road, that leads to a place of happiness, good people and fucking great music.

And I’m pretty sure that one day a band like Nirvana will only have played at The Black Flamingo before hitting it big. And then everyone is going to claim they were at that show that had only twenty to fifty people in the audience. And I will know which people were actually there. Because the people around The Black Flamingo have a different shade of Purple. It nears black, but holds all of the pinks inside!

I leave you with The Rabids with Clarity at The Black Flamingo. For your viewing and listening pleasure, while you wait anxiously for part two in the series. More ode to The Black Flamingo and its people incoming!

Follow The Black Flamingo

0

Gogol Bordello, a story about music and people | Part 3: Post-Show Purple People

Kay and Victoria of Puzzled Panther and Julie at de Roma

Part 3: Post-Show Purple People

So, I have been hinting at this so-called review in a few posts now. I labelled it a concert review, but it has turned into so much more than that. It’s an ode to music, punk spirit, Purple People and community. My notes started off in Dutch, but then quickly veered into English because of all of the people who touched the experience. (Iโ€™m sorry if this is confusing, but this is just how my mind works.) 

Plus there’s another part to Gogol Bordello that isn’t even about the music or the people but is highly relevant in the world right now. By this I mean their activism and support for Ukraine. (I will definitely touch on that , but will have to expand on that subject in yet another post because there is just SO much to tell). So in saying all this, English makes my little voice louder, and that can amplify their message too. So there. Another three parter. Plus a Fourth. Which will really be the Fifth. (Hey, did I just declare a triology in five parts. Speaking of kindred spirits, I mean!)

Anyway. Enjoy Part three where I meet more of the Purple People!
Read: Part Zero, Part One (-ish) and Part Two!

It was done. Gogol Bordello has left the stage. I am left behind very fulfilled, wandering around smiling a bit, before checking out my coat and finding the merch stand. I had already decided on the t-shirt I was going to get while waiting before the show. (Sadly I have yet to wear ANY of my merch since June was so FUCKING HOT. But itโ€™s fine, new threads for Autumn, when my body can handle sleeves again!) 

I quickly tell my preference to the lovely lady behind the stand and note Eugene walking back there. Sadly he is on his way backstage again, probably completely knackered after such an energetic show. No matter, I had been lucky enough as it was in the last week and months, I wasnโ€™t planning on making band friends that night. I also add one of their lovely (and super practical) totes to my purchase, after seeing the proceeds go to support Ukraine.ย 

Sergey Ryabtsev and Julie at de Roma
Sergey Ryabtsev and Julie

I turn around and who do I bump into but Sergey Ryabtsev aka mister electric violin himself! I manage to get him to sign my bag in pink sharpie, (Yes, I might never use this beautiful, practical bag again for irrational fear of it washing off. I will still very much enjoy and cherish it.) and have a quick picture taken. After ‘smoothly’ blurting out how much I loved the show and his playing in particular, I leave him to enjoy his after-show breather.ย 

On my way out the door, I suddenly decide to turn back. During the show, the opener Puzzled Panther came on stage for one of the songs, and it just registered in my brain that they were the lovely ladies behind the merch. I venture over there and swiftly bond with Victoria Espinoza and Kay Buontempo who hail from NYC and have just been picked up by Gogol Bordelloโ€™s label.

Kay and Victoria of Puzzled Panther and Julie at de Roma
Improvised photoshoot with Kay and Victoria of Puzzled Panther and Julie

I tell them how sorry I am to have missed two seemingly bad ass women on stage and promise to listen to their music. As is usual with Purple People, they arenโ€™t mad I missed their show, but really enthusiastic to tell me all about it. At this point, there havenโ€™t yet been any releases, (that I am aware of, correct me if I am wrong in the comments!) but I am anxiously waiting to tell you about it when they do release something!ย 

What I did find was this lovely excerpt from a live show they did with two of their songs. I’ve also seen bits and pieces on the Puzzled Panther Instagram as well, so give them a follow and wait with me to add them to all the playlists!

Dumb European as I am, I comment to Kay: ‘Oh, you’re from NYC, like all cool merch people I meet. Do you know Joey Steel and Van Tastik?’ Of course she doesn’t, because one isnโ€™t even from NYC (Van Tastik, he lived in the NY area but has since moved all over and now lives in the Netherlands) and NYC itself has a population nearly the size of Belgium, but I just get so excited.

Like I didnโ€™t already think there had been too many weird coincidences that week, Kay drops the bomb on me when subsequently asking me if I normally speak French because I have a French accent in my English. The same question one of those broad NY area merch people, Fallen Reverend Van Tastik, had asked me not two days earlier. Feeling like this is synchronicity nudging me along, I end up buying a Puzzled Panther shirt as well. I thank these amazing Purple People, tell them I will write about their music and almost hop skip out of de Roma, drunk on music and life yet again. It is right then and there that the idea to Polexia Miller is born. I will write my own Almost Famous story. Letโ€™s see how this ends! But first, read on about how it starts!

At this point, I am floating on clouds through the streets of Antwerp, back to the car that had eventually been parked about a half an hour walk out. It is a nice night and as soon as we leave the Turnhoutsebaan, it gets pretty quiet and we donโ€™t see any passersby. A few silent streets into our journey I hear some English from a street corner and turn my head. I turn back. I do a double take. This CANNOT be. It is the three Brits I lost between the encores. This is Polexiaโ€™s time to shine!ย 

Letโ€™s finish what we barely started here. I begin an on the road type interview and try to take as many notes as I can. (I fail miserably to write anything down coherently, but I still got the gist of it all. Note to self, use recorder.) I ask them if itโ€™s their first time in Belgium, which as it turns out, it is. Not only that, but they hadnโ€™t really thought about a visit and had just followed Gogol Bordello because they rocked their socks off. They saw them a week earlier at Slam Dunk Festival in Leeds (For all that is holy, look at that line-up. I need to incorporate festival vacations!)

They came back from the festival, went on a leisurely trip to their friends in Normandy to eventually end up in Belgium for the show. It had been a good but also very rough week on them since they told me they had been drinking since the previous Wednesday. (The night this takes place is Friday in case anyone wants to do the math.) Though the conversation and information is a scattered chaos at best, I must say they hold their drink well. (I would have toppled over somewhere on the first Thursday probably.) And I thrive on chaos, so this is my โ€˜normalโ€™ and I am enjoying every minute of our half hour walk. Because yes, they need to be in almost the same place as we do, because the universe has made it so. 

As a beer loving Belgian, I canโ€™t help but ask how theyโ€™re liking our beers since their version of Stella is watered down. The poetic words โ€˜I wouldn’t poke Stella with the dick of an enemyโ€™ were followed by the second ode to Pimmโ€™s I had heard in ever. (Apparently it is like the nectar of the gods. So much so that when The Rabids played the coronation party at the British store Stonemanor, they ran out and there was a public outcry. Which was then followed by the first ode to Pimmโ€™s by an amazing British woman I still need to tell you about. Anyway.)

Lasse Nystedt via Unsplash
A great tit sits at the top of a pine tree – Lasse Nystedt

A lot of other amusing profanities are thrown around that I won’t repeat here, because some things are better off the record. Speaking of record. That part I forgot, to take an actual picture of the guys. At some point I had tried to shoot a video of their rendition of ‘Start wearing orange’. (My incapacity to do three things as well made me fail this miserably.) Well, Ian and Tobyโ€™s rendition. Tim mentioned that they had been changing the word Purple for whatever they could find the whole trip and it had been bugging him to bits.

Then, out of nowhere they give up on the Gogol and go straight for MMMbop. (Read here why that song/band is so important to me.) In my confusion (also, I was trying to cross a street and not get run over) I missed filming it. Lucky for me they pretend-believed me when I said my camera was off. If only for 15 glorious seconds.

Tim, Ian, Toby (and also deceased asshole cat Ralph), it was a pleasure meeting you and I hope to see you on my musical travels again! Have fun going viral, maybe!

Looks like we made it to the end! There will still be a part four, about the Gogol Activism, but I have another live music story to tell that needs to come first. I am not yet sure how many parts it will contain, but it is also FILLED TO THE BRIM with the Purpleest of Purple People.

GOGOL BORDELLO – Saturday June 3rd 2023, De Roma Antwerpen

Follow Gogol Bordello

0

Gogol Bordello, a story about music and people | Part 2: LIVE!

Gogol Bordello @ De Roma | Photo : Mathias Verschueren โ€“ June 3rd 2023

Part 2: Gogol Bordello: LIVE!

So, I have been hinting at this so-called review in a few posts now. I labelled it a concert review, but it has turned into so much more than that. It’s an ode to music, punk spirit, Purple People and community. My notes started off in Dutch, but then quickly veered into English because of all of the people who touched the experience. (Iโ€™m sorry if this is confusing, but this is just how my mind works.) 

Plus there’s another part to Gogol Bordello that isn’t even about the music or the people but is highly relevant in the world right now. By this I mean their activism and support for Ukraine. (I will definitely touch on that , but will have to expand on that subject in yet another post because there is just SO much to tell). So in saying all this, English makes my little voice louder, and that can amplify their message too. So there. Another three parter. Plus a Fourth. Which will really be the Fifth. (Hey, did I just declare a triology in five parts. Speaking of kindred spirits, I mean!)

Anyway. Enjoy Part two! Read: Part Zero, Part One (-ish)

I had made it in time. The show was about to start. To contain myself, I start typing basic notes. As usually happens when seeing bands, I discover they made new music since I got to know them. (I am very lax in following up on things that are not hyperfixations. That does not mean I love something less, it just means it hasn’t seared itself into my brain yet for some reason.)

Always good to see new music! Solidaritine is the full studio album from 2022. Even better to see is that, in true punk spirit, it is not just a collection of nice sounding notes and chords to dance to. It is a rebellion to the Russo-Ukraine War, taken on tour even as far as the actual frontline. (That’s that WHOLE other blogpost I was talking about. I am not going to go in it, because by now you must be sick of me bait-and-switching you. Just be aware at this point, new music exists. I feel I have to mention this fact on my honour as a journalist, because I will not be able to be neutral when I go on.) 

I quickly rush over to the bar to get hydrated before dancing my ass off, but to no avail. The line is too slow and the first tones of Gogol Bordello are sounding out. Oh well, I follow the music, skipping into the beautiful hall that is de Roma and I am instantly smiling.

The energy is purple today. Gogol Bordello radiates something unique from off of that stage. A vibrant life energy, as strong as the sun. You are drawn to it like a moth to a flame. Rhythmically moving your body to the tones, as if controlled like a puppet on a string. It takes you over. Their unique sound, their full-on enthusiasm, mixed in with what looks like absolute chaos. That’s the way I like my music! It is exhilarating. It breathes life into a whole room full of people who are transfixed in happiness. It is a sight for sore eyes.

Gogol Bordello @ De Roma | Photo : Mathias Verschueren โ€“ June 3rd 2023
Gogol Bordello @ De Roma | Photo : Mathias Verschueren โ€“ June 3rd 2023

It’s just an instant party from note one, is what I am saying. We are all the Purple People here and you can’t help but feel a part of something bigger. Unlike most Belgian crowds, this one dances and screams with joy. It’s all that purple, it bleeds out.

Meanwhile, the interval workout my Fitbit is telling me I am in, is wearing me out. These guys play no slow songs, I really have to work on my cardio for next time. But itโ€™s all good, I have some notes to take to try and explain what is going on and why I am so ecstatic here.

A lot of my notes are about beautiful instruments again. Firstly I notice the gorgeous seafoam green archtop (not resonator) guitar that singer Eugene is handling. Then I go on to mention the electrical violin with a resolute โ€˜fuck yeahโ€™ behind it. I am impressed by a solo the violinist Sergey was playing which I wrote down was a painful song that reminded me of El Tango de Roxanne from Moulin Rouge. (A huge plus in my book, I cannot tell you how much I love that movie and that soundtrack.)

I also get pretty excited about the โ€˜fucking accordeon lady, yeahโ€™ further on in my notes. I also note she strapped a giant drum to herself and banged her heart out. Unfortunately, I was too far off to see who I was mentioning and my pictures are not helping. I also wrote ‘see X rocking the Banjo‘ but also have no photographic proof of banjos on stage to reference the great X. I am sorry for not being able to name these, clearly amazing, musicians. YOU ROCK so much I have no way of finding out who to shout this at!

Gogol Bordello @ De Roma | Photo : Mathias Verschueren โ€“ June 3rd 2023

Thereโ€™s nine people on the stage dancing around the fire. The lung capacity of Eugene is impressive, how he can sing, jump and bellow out the words is an impressive feat to witness. This band has the same breaking-down-the-house energy as SONS did in this very same room. No wonder I had to be reminded of them pre-show.  When the band is just as drenched in sweat as their audience you know itโ€™s a good show. Insert teaser pic from the last post:

During show selfie up the top of the stairs at de Roma
During-show-selfie up the top of the stairs at de Roma. Sweating and smiling. (THE sign of good music!)

The best mosh pit breaks out, people are surfing across the heads like thereโ€™s no tomorrow, so I run upstairs to the balcony to get a better look. I stop to take above selfie of my happy face and head in. What an amazing aerial view of the party of bobbing heads and bodies below! I sit myself down, (mostly because a nice man asked me to get out of the aisle, but happy to grant my body a little much needed rest.) and enjoy a few more songs like this. Excuse this crappy video quality below, but it serves to just to give you an idea of the mayhem and beauty of it all.

Then I hear it. I get up and thrust my Roma Feestbier in the hands of my compatriot. (Literal HOLD MY BEER moment.) I run up the aisle and see a like minded spirit doing the same. I call her out: โ€˜we have the same idea, youโ€™re doing exactly the same thingโ€™. We smile broadly, both rush downstairs and start dancing to ‘Start wearing Purple’. I dance so fast as to blur the reds and blues of my dress into pure purple. I lose her in the crowd. Besties for life, still, nameless person. โค

There’s a little lull in the music. Is it over? A break? Someone saw that I was unsuccessfully trying to Soundhound a song, and comes over to help me out. (Somewhere in the dancing confusion, I lost track of where I was in my notes, so I had to go full on investigative journalist on myself to find out what song I was even referencing. Turns out it was the song I compared to El Tango de Roxanne earlier and is an Angelic Upstarts cover called Solidarity.)

Alright, thanks again Joris from Ruddervoorde for helping me out. I asked him if he’d ever seen a Belgian audience go wild like that and if he had danced himself. And he agreed he hadn’t yet seen that level of enthusiasm and he’d danced himself. He is a big fan and his last time at de Roma had also been for Gogol Bordello. The encore starts up and we lose eachother in the sea of happy, sweaty people.

More hopping around ensues and I keep stepping on my dress that is really too long for this. Itโ€™s all good and well. (I notice my preferred personal space circle gets a lot smaller in a happy dancing crowd, oddly enough. I donโ€™t even mind the people bumping into me or getting drinks poured over me (usually). Itโ€™s just what happens when weโ€™re having fun.) Gogol Bordello keep on playing encore after encore. This band is indestructible! 

So many encores already, that in another lull between encores I think they canโ€™t possibly play anymore, so I strike up another conversation with some people near me. Turns out they canโ€™t help me with my โ€˜enthusiastic dancing Belgiansโ€™ question since theyโ€™re British. They do confide in me that they were dancing like crazy because of the band and the beer.

I almost follow them out for their smoko, but decide against it when I hear some more music blasting off the stage. No way I am missing even a second of this party. Bye unknown strangers, no way Iโ€™ll ever find you in the crowd after the show to finish this story. (Spoiler for part three: I DO find them, in the most unlikely of places and they serenade me with MMMbop. Proof incoming.) 

In short. Gogol Bordello is life. The music and the musicians are amazing and wild. The crowd is a joy to be a part of. Itโ€™s not just a show. You make friends here. Itโ€™s a place to just enjoy life. Itโ€™s a world of its own. Full of purple people. Full of hope. 

The end of part two. Part Three will contain all after show events. Which includes:

  • The lovely ladies of Puzzled Panther, the opener I sadly missed!
  • A meet and greet with violinist Sergey.
  • A chance encounter with three Brits, long thought lost.
  • The birth of Polexia Miller.

Huge thanks (again) to de Roma for the beautiful professional shots I get to use. Featured image in this post also by Mathias, as shown in part one-ish.

Huisfotograaf Mathias Verschueren en Jef: <3!

GOGOL BORDELLO – Saturday June 3rd 2023, De Roma Antwerpen

Follow Gogol Bordello

0

Anticipatie in aanloop naar Brakrock 2023

Eindelijk, eindelijk, zoveel eindelijken! Eindelijk terug zomer. Eindelijk terug festivalgronden. Eindelijk lukt het me eens om vrij te zijn op Brakrock. Eindelijk mijn eerste Brakrock dus, een absolute schande en groot verdriet dat dat tot nog toe niet gelukt was. Vorig jaar pikte ik wel Punk in Drublic van dezelfde organisatie mee, en we weten allemaal hoe dat is afgelopen. (Te lui om te klikken op de link? Het was daar KEIGOED!)

Melvin DnB set - Punk in Drublic - Captured By Jonas
Melvin DnB set – Punk in Drublic – Foto: Captured By Jonas

Dit jaar denk ik dat ik, zeker tegen dan, mijn zitkussentje weer zal nodig hebben. Misschien heb ik er zelfs stiekem wel hele fijne plannen mee! Volledig in de spirit van Polexia. Wordt vervolgd ๐Ÿ˜‰

Op mijn allerliefste bucketlist der optredens staan (voorlopig) nog twee bands die ik ook zo ook al een paar keer op het nippertje misliep. Bij nader inzien, zelfs beide wanneer ze op Brakrock speelden, als je het kan geloven. The Toy Dolls en The Vandals wil ik al jaaaaaren live bezig zien. Beide bands met hun heel eigen, herkenbare sound. Van die nummers die opspringen in een playlist en waar je instant vrolijk van wordt. (Zo leerde ik ze ook kennen, in playlists van anderen en elke keer ik keek omdat ik een goed nummer hoorde dat ik nog niet kende was het een van beide bands. Daarna heb ik hun volledige back catalogue maar ineens in mijn playlists gesmeten.)

Ergens in de winter al was ik dus al plannen aan het smeden. Want THE TOY DOLLS komen dit jaar naar Brakrock. Het moest ook ineens een ticket voor twee dagen worden want Me First and The Gimme Gimmes komen er ook terug naartoe en jah, die ga ik nooit laten passeren, en al zeker niet op 15km van mijn voordeur. Overigens, ik zag Dolls bassist Tom ‘Tommy Goober’ Blyth al eens eerder met The Gimmes in juni 2017 in de AB. Synchronistische cirkels enzo.

Me first and the gimme gimmes AB Brussel - 22 Juni 2017

Dusja, er is er hier eentje zeer excited voor 4 en 5 augustus! Goede vooruitzichten en ondertussen kan ik nog even bekomen van deze zalige maar kapot vermoeiende maand. The rock and roll lifestyle is wearing me out, y’all! Maar I wouldn’t change it for the world, want het brengt me ook ZOveel energie.

Tussendoor ook nog wat bijschrijven over alles wat ik hier nog niet genoteerd kreeg, zodat ik tegen dan zeker terug op schema zit voor lofzangen aan deze en alle andere bands die ik daar ga zien. Ik ga nog rustig de volledige timetable afwachten voor ik daarin verdere plannen maak. Er staan alleszins al bands genoeg op de shortlist als je die affiche ziet! (Ik ben trouwens ook instant gecharmeerd door de poster met de skatende eenden-madam, dat spreekt. En Willy is de nieuwe StuBru, maar da’s voor een andere keer!)

Het zal zichzelf wel uitwijzen waar ik moet zijn, ik moet gewoon de muziek en de mensen volgen, zoals elke keer!

BRAKROCK ECOFEST: 4 en 5 AUGUSTUS 2023 in DUFFEL

(Oh en en pre-show op 28 juli 2023 in Mechelen)

Volg BRAKROCK

0

Gogol Bordello, a story about music and people | Part 1 (-ish): The way to de Roma.

Gogol Bordello @ De Roma | Photo : Mathias Verschueren โ€“ June 3rd 2023

Part 1: Before the show.

So, I have been hinting at this so-called review in a few posts now. I labelled it a concert review, but it has turned into so much more than that. It’s an ode to music, punk spirit, purple people and community. My notes started off in Dutch, but then quickly veered into English because of all of the people who touched the experience. (Iโ€™m sorry if this is confusing, but this is just how my mind works.) 

Plus there’s another part to Gogol Bordello that isn’t even about the music or the people but is highly relevant in the world right now. By this I mean their activism and support for Ukraine. (I will definitely touch on that , but will probably have to expand on that subject in yet another post because there is just SO much to tell). So in saying all this, English makes my little voice louder, and that can amplify their message too. So there. Another three parter. Plus a Fourth. Which will really be the Fifth. (Hey, did I just declare a triology in five parts. Speaking of kindred spirits, I mean!)

Anyway. Enjoy Part One (-ish). (Read Part zero.)

Yes, this song again. I know they have others. Bear with me.

Weโ€™ll start at the beginning and that is long before the concert even started.
Actually, The Devil Makes Three were probably not even back on their tour bus yet, after an exhilarating performance at De Casino. Was walking to the car, drunk on music and experiences, as usual after a show. I was so happy about my night with the Three and SO looking forward to the show I will eventually start to describe. (I promise.) Then out of the corner of my eye, I saw this beautiful human walking ahead of us.

The Purple People energy is high in this picture!
The Purple People energy is high in this picture!

I caught up with him and possibly yelled at him: ‘DO YOU KNOW GOGOL BORDELLO!’ (Yes, it was a question, but not framed as one.)

He didn’t seem frightened or taken aback by this sudden attack on his way to the station.

No, he in fact did not know what a Gogol Bordello was. He in fact had known what a Devil Makes Three was for THREE YEARS before seeing them that night.

It was his mom who recommended he see this show. HIS FIRST EVER MUSIC SHOW Yโ€™ALL. Because of all the bullshit that caused the lockdowns and the annus horribilis 2020 that set everything in motion. The year I had to put reviewing on hold, even though I had only started a few months earlier. The day I thought of my first Polexia Miller post. Two days before the birth of the actual idea behind it. That day was the day he saw the show of the band he had loved deeply for years. I can SO relate to that.

In my adrenaline filled excitement I either forgot to ask for his real name, or forgot to remember it. (BUT my brain DID have the forethought to ask for his Insta so I just sent him a frantic message. Second time I had to do this in a week. No wait, third! Anyway, it’s Noah, HI NOAH! ) Itโ€™s all good, who needs real names when weโ€™re already 100% on the same-energy level and already planning drinks?

I usually just call those people babe or love.
Or simply such a good friend, a beautiful, talented, brilliant, powerful musk-ox.
You know, the usual.

Now. We’ve finally arrived. The wait is finally over. It is Saturday. It is time to mix among the Purple People. I am BURSTING to the core. So much so that I have to throw myself out of the car about a 10 minute walk from de Roma in Antwerp, because we HAD BEEN LOOKING FOR PARKING FOR 45 MINUTES. We had already missed the opener, I was starting to get really anxious, so I gave myself a breather. Shit. My partner in crime, still driving the car hopelessly around, had the tickets. SO CLOSE. Okay, donโ€™t panic. He sent them. NO, itโ€™s SONS! (Though I wouldnโ€™t mind going back, I am just here for a different sort of mayhem today.)

After another frantic, and probably not so nice (sorry, I was really overwhelmed) call, I get the right tickets. I walk in awkwardly and finally find a place to sit (also awkwardly). But who do I spot with my kaleidoscopic eye, but yet another kindred spirit!

Julie en Regula Ysewijn- De Roma
Julie + her spirit person and outfit inspirator: Regula ‘Queen of Baking’ Ysewijn.

Of COURSE she is a Purple Person. A true free spirit, who brings colour and beauty into this world. I am by no means a Master Baker, but I am in absolute love with both the UK & Flemish version of The Bake Off. (It used to have Sandi Toksvig before she grew tired of merengues. Now she’s on one of my other favourites QI. But I digress)

So seeing the Queen of Baking (and fashion) there, after my mini freak out, (you probably can’t tell, but I had been crying just seconds before.) felt like the best possible omen. (Spoiler – because this is getting long- IT WAS!)

Gogol Bordello @ De Roma | Photo : Mathias Verschueren โ€“ June 3rd 2023
Gogol Bordello @ De Roma | Photo : Mathias Verschueren โ€“ June 3rd 2023

We made it. Part two will ACTUALLY contain a written record of the ACTUAL performance. Pinky promise. (I think you may have just witnessed the birth of a new hyperfixation.) Spoiler?

During show selfie up the top of the stairs at de Roma
During show selfie up the top of the stairs at de Roma. Sweating and smiling.
(THE sign of good music!)


The end. For NOW!

Huge thanks to de Roma for the beautiful professional shots I get to use.
Huisfotograaf Mathias Verschueren en Jef: <3!

GOGOL BORDELLO – Saturday June 3rd 2023, De Roma Antwerpen

Follow Gogol Bordello

0

Liefde voor Sarah Boo Punkelmees (en mijn rechterarm.)

In oktober van 2021 besliste ik dat ik eindelijk de tattoo zou laten zetten waar ik al enkele jaren op aan het broeden was. Iets van een innerlijk kind op een schommel en de grote boze wereld daarrond. Mijn idee was vaag maar de fotografische imprint in mijn brein heel gedefinieerd.

In verschillende berichten en telefoontjes probeerde ik aan mijn uitverkoren artieste uit te leggen wat ik net bedoelde. Het eerste idee dat Sarah me doorstuurde was fantastisch mooi, maar helaas niet mijn tattoo. No problem, back to the drawing board. Het lukte mij even niet om het idee beter verwoord te krijgen, en Sarah had het ook even veel te druk, dus ontstaat er een tijdelijke radiostilte.

Ergens zomer 2022 beslis ik dan toch nog maar eens een poging te wagen, Sarah nodigt me uit in de shop. Beste idee ooit. Sarah is sowieso ook een van de Purple People. We vuren ideeรซn op elkaar af, terwijl zij het in Procreate tot iets concreets begint te vormen en tegelijk driftig notities neemt. Ik raak nog geรฏnspireerd door een van haar ontwerpen dat ik vanuit mijn ooghoek opmerk, en de rest is history.

We beginnen met het babyvogeltje uit haar eerste ontwerp, met een boekje in de schoot. (Eentje van Sir Terry Pratchett, moest u het zich afvragen.) Die mag al gaan chillen op zijn schommeltje. Vogeltje, want ja, kleine hyperfixatie op vogels specifiek en dieren algemeen. Oh, en kan er nog een koptelefoontje bij? Muziek, u weet wel. 

De schommel hangt dan weer vast aan een (gespiegeld) dopamine symbool, omdat dat een belangrijk factor is voor mezelf, om in the moment op mijn schommeltje te geraken. Het boek, de headphones en de schommel zelf als herinnering aan wat me dopamine geeft. Woorden, noten en verbondenheid met mijn innerlijke kind.

Het oog binnen de dopamine is gebaseerd op het ontwerp aan de muur. Het staat symbool voor de kaleidoscopische blik die ik op de wereld heb. Opnieuw, een herinnering voor als ik vergeet van รฉcht te kijken naar de kleine, mooie dingen.

Het schaduwkonijn dat errond zit is volledig Sarah haar geweldige ingeving. Een perfecte, maar toch niet te angstaanjagende afbeelding van de grote boze wereld rondom mij. Want als ik op alle andere elementen let, is de wereld ook draaglijk en niet echt ZO boos.

  • Innerlijke kind, check!
  • Grote ‘boze’ wereld, check!
  • Permanent visuele herinnering aan wat u energie brengt en beschermt tegen die ‘boze’ wereld, check!

Het wordt september en we beginnen eraan. Ik ben GEK van het ontwerp. Maar dan wordt het winter, in mijn hoofd en daarbuiten. Ik voelde me op een bepaald moment zo slecht, dat ik mezelf aanpraatte dat deze tattoo een foute impulsbeslissing was, waar ik nog spijt van zou krijgen. 

Dat maakt het des te mooier hoe ik vanaf het begin van korte-mouwen-seizoen 2023, opnieuw met veel liefde naar mijn arm begon te kijken. En vanaf vandaag ligt daar dus nog een extra laagje liefde over. 

Ik lig hier in de tuin een eenzame vaderdag te vieren met alleen muziek als gezelschap. (En dat is OK, het voelt niet alleen.) Maar door hier zo te te liggen soezen in de zon, met muziek in mij oren beginnen mijn gedachten te verdwalen in patronen.

lk besef net hoe super profetisch deze tattoo is voor de mentaliteitswijziging die ik in de laatste 2 weken aan het doormaken ben. En voor de relatie als dochter van mijn vader. Als in, toen ik ze liet zetten was ze hyperrelevant en sprekend, en nu heeft ze nog twee extra betekenislagen gekregen die ze nog ZO veel belangrijker voor me maakt. 

De timing rond deze tattoo en keuze voor deze artieste is al om verschillende redenen zeer synchronistisch gebleken. Deel van dat verhaal is niet van mij alleen, en ga ik hier niet uit de doeken doen. Je zal me moeten geloven op mijn woord.

Als ik mensen die een tattoo overwegen iets kan aanraden: de juiste artiest is veel belangrijker dan het juiste idee. En laat het rusten als het nog niet is wat je zoekt. Je zal hooguit een ontwerp moeten betalen waar je later misschien nog iets mee kan op een of andere manier.

*Een bedrag dat mee in de prijs van mijn uiteindelijke gezette tattoo opnieuw werd verrekend. Voordeel als je bij dezelfde artiest blijft. Maar nooit een verplichting. Wel om hen te betalen, want ook het uitwerken van een tattoo is voor hen werk. Vaak veel meer dan een leek kan vermoeden.

Voor mij was de juiste artiest in dit geval Sarah Boo Punkelmees. (De naam alleen al, komaan!) Het was misschien een zware bevalling maar ik denk dat we alle twee uiteindelijk uitermate enthousiast zijn over het eindresultaat. (En ik althans ook over het proces.)

Los van een super getalenteerd tekenaar en tattoo artist is ze trouwens ook een pracht van een mens, en een extra inspiratie om te leven zoals mijn tattoo het me aangeeft. Met een open blik op alles wat belangrijk is. โค

Volg Sarah Boo Punkelmees en de shop The Lost Oasis waar ze werkt. Het loopt daar vol van Purple People volgens mij, met elk hun eigenwijze stijl en aanpak!
ALLEN DAARHEEN! (En zeg dat ik u gestuurd heb!)

Ik had kunnen zoeken dewelke ik het leukste vond, maar dan had ik volgende week nog niet op publish geklikt, dus hierbij haar laatste post! (Die ik voor de duidelijkheid dus ook absoluut bangelijk vind he!)
0

Pete, me and the Devil makes Three. A tour in three parts | Deel 3

Deze reportage in drie delen is iets waar ik al even op broed. Ergens tussen de zeven en twee maanden ofzo. Ik moest er eerst iets anders uitkrijgen voor het allemaal een logisch gevolg van elkaar werd.
En natuurlijk wachten op het laatste deel uit de trilogie voor ik ze kon schrijven.

Geniet van deel een, op een van mijn meest favoriete plekken van de wereld.
De rest van het verhaal? Hier zijn Deel 1 en Deel 2.

Part 3: Pete Bernhard als een van The Devil Makes Three
LAST STOP: De Casino, Sint Niklaas – 1 juni 2023

The Devil Makes Three @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023

Ok, nu moet ik proberen iets te maken van de notities van het optreden van The Devil Makes Three. Een kleine opgave, want het is weer een complete chaos van (halve) woorden en (half afgemaakte) gedachten. Ik ga er gewoon een ding van maken en bij elke reportage de slechtste/beste stukken copy pasten en in een lijstje te gieten. Ik noem het: een deel van mijn charme.

In de gevleugelde woorden van dit fantastische drietal: “If you wanna do wrong, do wrong right.” Hierbij: The Devil Makes Three, als beschreven door enthousiast persoon die niet goed kan typen zonder fouten tijdens het dansen:

Ode aan de banjo:

  • Banjosolo
  • Banjosolos!
  • Morher did bes she could done good banjolo, wie had er van 10j Julie gedacht dat ze zou gaan voo banjosolos (auto Johnny cas)
Cooper McBean (en zijn banjo) @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023

Bon, ik had het dus wel voor de banjo van Cooper McBean. Heel, heel, heel hard. Banjolo hard! (Nieuwe catchphrase, check!) Maar ik heb ook gewoon iets met bepaalde instrumenten. Ik wist nog niet dat ik het had met banjo’s. Altijd wel een leuk geluid gevonden, maar sinds dit optreden is het een absolute favoriet geworden. Wat die man met dat ronde ding deed was onbeschrijflijk. Zie bovenstaande BANJO lijstje als klinkend bewijs. Tienjarige Julie zou me trouwens ZO oncool vinden. Maar dat kind wist nu eens NIKS van muziek.

Hier het nummer dat ik in het laatste puntje vaag en vol spelfouten probeer te omschrijven, overigens.

Over de instrumenten gesproken. Relatief nieuwe aanwinst MorganEve Swain (2020 was ergens gisteren toch, in muziektermen?) en haar schitterende contrabas. Net een van de instrumenten die ik zou inkaderen, als er dan niet nooit meer geluid uit kwam. Kijk, bas is altijd al cool. Contrabas geeft een volle klank en heel andere sfeer die perfect aansluit bij de sound van deze muziek. Of zoals in het (deze keer verrassend leesbaar) noteerde: “Omg cello bas is het meest sexy instrument, sorry saxofoon” en “Heerlijke bassiste”.

MorganEve Swain @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023

Ik vind het overigens heerlijk om een relatief ‘klassiek’ instrument in een andere setting te zien. De blazers in Ska-sound van The Rabids, de viool bij Gogol Bordello, een vleugelpiano die bijna als percussie wordt gebruikt door Amanda Palmer. (Bij The Dresden Dolls speelt ze op een elektrische versie, maar heb me al vaak afgevraagd hoe de vleugel in die context zou passen.) MorganEve bespeelt haar contrabas alsof het een extensie is van haar ledematen en dat is zo mooi om te zien.

  • Pete Bernhard en MorganEve Swain @ De Casino| Foto: Sven Dullaert - 1 juni 2023
    Pete Bernhard en MorganEve Swain @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023
  • Pete Bernhard en MorganEve Swain @ De Casino| Foto: Sven Dullaert - 1 juni 2023
    Pete Bernhard en MorganEve Swain @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023

Ik lees verder: “All hell to the greatest esales/oh hell.” WAT? Waar wou ik daar nu weer mee naartoe? Ah, misschien weer een nummer. Ahja. Maar dus geen hell , noch esales (al snap ik dat mijn brein of autocorrect die fout maakte gezien mijn verleden op een klantendienst.) Het was: “all hail, all hail, to the greatest of sales” uit onderstaande:

All hail – Live! (Hier nog met ex-contrabassiste Lucia Turino.)

Soms slaagde ik er wel in om het nummer (alleszins enigszins) juist te benoemen.

  • Haleluh? Heerlijk!
  • Jubilieeeeeee (There will be a Jubilee, n.v.d.r.)
  • Graveyard of dreams (The Graveyard, n.v.d.r.)

“Twee keyhole guitars omg hartjes” schrijft enthousiaste muziekinstrumenten-leek Julie op bij het zien van volgend beeld. Ondertussen heb ik het eens opgezocht, in plaats van het kind zomaar een naam te geven, en het zijn dus archtop gitaren. (Anders dan deze van Clyde McGee overigens want dat is dan weer een resonator of dobro gitaar. The more you know!) Hoe ze dan ook officieel mogen heten, elke keer ik keyholes zie ben ik al verkocht. (Ook al hebben ze een heel andere sound. Maar ik ben niet kieskeurig, ik hoor het beide gewoon graag.)

Cooper McBean en Pete Bernhard @ De Casino| Foto: Sven Dullaert - 1 juni 2023
Cooper McBean en Pete Bernhard @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023

Had ik nog puntjes? Het zal wel zijn!

  • Jammy guitar links solootje (Ik vermoed dat ik bedoelde dat Cooper zijn banjo inruilde voor de archtop, zijn naam niet meer wist en het dan heb aangeduid als de linkse gitaar. Ik geef mezelf punten voor het goede gebruik van links. Tenzij je natuurlijk van achter hen aan het kijken was, dat spreekt.)
  • Schattige vlechten (Spreekt voor zich, ik registreer altijd mooi verzorgd lang haar.)
  • Eigenzinnige versie bekendste (Kijk, ik ben slecht in titels, maar ik vermoed dat ik hier onderstaande bedoelde. Ik kan ook niet garanderen dat het voor mij bekendste nummer, ook effectief hun bekendste is. Ik ontdek muziek op een heel chaotische manier.)
De versie die ik hoorde voelde nog anders aan in mijn gedachten, maar hier heb je al een idee hoe het live toch al een tikje anders klinkt.

Ik weet niet vanwaar ik het haalde trouwens, maar ik had in mijn hoofd dat ik niet veel meer ging doen dan wiegen zoals in The Black Flamingo en Tequila Tattoos. Denkfout! IK was vergeten hoe dansbaar de Duivelse versie van Pete was. Toch was ik blijkbaar verbaasd dat er gecrowdsurft werd. (Lees: ‘Crowdsurfen onverwacht’ n.v.d.r.) Opnieuw een denkfout van mezelf, want: waarom zou een uiting van complete vrijheid (en ook vertrouwen in je medemens om je te ondersteunen) alleen maar kunnen beleven bij pakweg punk en metaloptredens?

The Devil Makes Three @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023

Aflsuiten doen ze (alvast in mijn relaas) met een nummer waar ik het volgende over schreef: “Gonna get high, in het publiek zijn we dat al.” Een natural high dankzij de geweldige muziek dan toch. (Al kan ik natuurlijk alleen maar over mezelf spreken. Weet ik veel welke soort Bluegrass daar in allemaal de zaal circuleerde.)

Het optreden is gedaan.
Mijn verhaal nog niet.
(Niet stoppen met lezen, er komen nog twee KEIgoeie artiesten aan bod!) 

Cooper McBean, MorganEve Swain and me (also three)
Cooper McBean, MorganEve Swain and me (also three). Zie mij blinken! (Van zowel blijdschap als adrenaline, dopamine en zweet van al dat rondgedans.)

Ik moet eerst schaamtelijk toegeven dat ik het voorprogramma zo goed als helemaal gemist heb. Niet door verkeersperikelen deze keer, dat excuus heb ik niet. De merchtafel was mij aan het roepen. Ik ging โ€˜snelโ€™ โ€˜dat shirtโ€™ halen. โ€˜Dat shirtโ€™ werden er twee en ik deed er ook ineens een bandana en een poster bij. Ik mocht het van de lieve merchdame allemaal laten liggen tot na de show zodat ik mijn poster niet beschadigde. (En andere mensen niet raakte met het projectiel dat mijn veel te volgestopte handtas zou worden.) Dubbel dank, want als ik dat niet had gedaan, had ik ook geen poster gekocht tot na het optreden en waren er ook geen meer. En dan had ik deze foto niet gehad.

Pete Bernhard(One devil), me and the Devil makes Two! In totaal met vier. Ik ken mijn wiskunde.

Plots word ik afgeleid van rechts. De merchman van voorprogramma The Bones of J.R. Jones vraagt me of ik Franstalig ben, want blijkbaar heb ik een Frans accent in mijn Engels. (Toevallig genoeg de eerste keer ooit dat ik dat hoorde en ik hoorde het nog spontaan van 2 onafhankelijke andere Engelstaligen in dezelfde week. Iets met synchroniciteit.) We raken aan de praat want hij is een Italiaanse Amerikaan, die eerst naar Frankrijk verhuisde en dan naar Nederland. Ik noem hem een ereBelg en zeg dat hij nu nog enkel Duits moet kunnen en dan blijkt dat hij dat ook gewoon kan. Laat ons stellen dat er een veeltalige discussie ontstond over communautaire problemen, rednecks, religie en geloof en anarchie. Wie mij een beetje kent weet dat ik ondertussen het gevoel heb mijn soulmate tegen het lijf te hebben gelopen, haha. (Ik discussieer nogal graag en dan liefst over onderwerpen waar je volgens de normen vaak beter niet over praat. Of toch niet wanneer je iemand nieuw leert kennen.)

Julie en bestie Van Tastik

Blijkt dat hij naast merch verkopen van Mister Jones ook een โ€˜day jobโ€™ heeft: hij maakt zijn eigen muziek onder de naam โ€˜Van Tastikโ€™. In de woorden die ik ergens op het internet vond, om maar aan te geven hoe hard hij op deze blog thuishoort:

Welcome to The Church of the Fallen Reverend VAN TASTIK where I tell people to โ€œShut up and Danceโ€. Music is meant to bring us together, this I know!

En serieus man, hoe goed is die? En weer zo’n resonator, aaah.

Bon, instant besties dus, maar ondertussen heb ik wel nagenoeg het hele optreden van The Bones of J.R. Jones gemist. Ik verontschuldig me na de show bij de man zelf en geef mee dat hij minder entertainende merchmensen moet inhuren. Ik beloof hierbij ook plechtig dat hij zijn eigen post krijgt, want hij was een absolute ontdekking voor mij in de stukken die ik wel zag. Hij had รฉn een resonator รฉn een banjo, hoe kan een mens geen fan zijn.

The Bones of J.R. Jones @ De Casino| Foto: Sven Dullaert - 1 juni 2023
The Bones of J.R. Jones @ De Casino| Foto: Sven Dullaert – 1 juni 2023

En die stem, dat komt nog al eens binnen. Groot bereik, warme weemoedige klank of zoals ik het iets plastischer uitdrukte in mijn notities: “Fokking sexy stem.”

En, heeft er iemand zich al afgevraagd waar Nico blijft? Wel, die is voor de derde keer aanwezig samen met Cedric. Ze waren ook al in de Flamingo en toen hadden onze levendige persoonlijkheden elkaar al aangetrokken. Dankzij Nico ben ik eigenlijk ook mee op โ€˜tourโ€™ gegaan naar Tequila Tattoos, want anders had ik mogelijk niet eens geweten wat ik tussen Pete in maart en The Devil Makes Three in juni had gemist. Waarvoor dank!

The Bones of J.R. Jones en Julie

Waarvoor NIET dank? Awel, ik zal het eens zeggen, se! Als Nico je ooit iets over mijn eerbaarheid vertelt, mag je hem zรฉker niet geloven. Het ging weer over de setlist van vorige keer en ik glipte tussen de gordijnen van De Casino om snel te vragen aan de lieve merchlady of zij dat toevallig voor mij kon scoren. Nico had mijn move snel door en bracht zijn eigen pleidooi door te suggereren dat ik een groupie en geen band-aid ben. 

Ik laat u met de laatste gevleugelde bedenking die ik maakte:
Can I get a selfie with the instruments?

Want ja, ik ben ZO een groupie. Eentje die laaiend enthousiast is over de muziek en vooral foto’s en handtekeningen wil om het moment te kunnen capteren. Want heel eerlijk, toen ik hoorde dat Pete Bernhard naar The Black Flamingo kwam had ik wel een “Van The Devil Makes Three” nodig voor ik wist om wie het ging. Als ik je muziek KEIGOED vind, maar (nog) niet in hyperfixatie zit kan het best zijn dat ik je gewoon voorbijloop. Zwaai gerust naar mij, de kans is groot dat ik je muziek wil bespreken of in elk geval eerst ontdekken!

Julie in de tuin van De Casino

Laat Nico je dus nooit iets wijsmaken, hij is gewoon JALOERS! ๐Ÿ™‚

PS: Ook een dikke merci aan Sven Dullaert voor zijn schitterende foto’s van het optreden. Veel beter dan mijn vage smartphone foto’s. ‘t is dat deze pagina al veel te zwaar geladen is, anders gooide ik de rest er ook nog bij.

EINDE
(Voor echt deze keer.)

Volg The Devil Makes Three:

Volg De Casino

0

Pete, me and the Devil makes Three. A tour in three parts | Deel 2

Deze reportage in drie delen is iets waar ik al even op broed. Ergens tussen de zeven en twee maanden ofzo. Ik moest er eerst iets anders uitkrijgen voor het allemaal een logisch gevolg van elkaar werd.

En natuurlijk wachten op het laatste deel uit de trilogie voor ik ze kon schrijven.

Geniet van deel twee, op een van mijn meest favoriete herinneringen dit jaar. (Tot dan toe althans)
De rest van het verhaal? Hier zijn Deel 1 en Deel 3.

Part 2: Pete Bernhard (met Clyde McGee), eerste Europese solo tour
SECOND STOP: Tequila Tattoos, Hulshout- 9 april 2023

Het is symbolisch.
Het is de verjaardag van ons pa en daarom ben ik hier.
Daarom spelen ze hier. Synchroniciteit. Ze, want Pete Bernhard is herenigd met zijn tourbuddy Clyde McGee voor een bijzonder mooi intiem optreden.

De sfeer voor het optreden is ontspannen. Het is een van de eerste echte lentedagen en we zitten in de tuin van Tequila Tattoos. We zijn omringd door fijne mensen, schattige viervoeters en een gevoel van anticipatie. Er wordt gelachen, geaaid en gedronken. De eerste gitaartonen klinken van binnen en we schuifelen allemaal achter elkaar aan naar een plekje in de Tattoo shop.

Opnieuw: instant liefde voor het instrument. (Ook weer een thema in deze reeks.) En daarmee bedoel ik zowel stem als gitaar. Wat een mooie, warm-diepe sound heeft die man! Een absolute aanrader als je hem ooit in een van zijn gedaantes (solo of met The Bridge City Sinners of The Milltailers) kan zien? Niet denken, gewoon GAAN. En de gitaar? Ja, daar heb ik een zwak voor, zowel naar geluid als vorm. Helaas krijg ik voorlopig geen zinnig akkoord uit mijn vingers geperst, anders had ik er minstens al zo รฉรฉntje! (En dan nog liefst een blauwe, zoals Eugene van Gogol Bordello, maar da’s voor later!)

Zie die gitaar. HARTJES.

Na de show sprak ik Clyde even aan om te laten weten wat het me deed dit soort muziek te mogen ontdekken op de verjaardag van mijn pa. Ik weet niet meer exact wat er gezegd werd, maar het liet me alleszins achter met een heel warm gevoel.

Een kort sfeerbeeld. Onthou zeker de man in het oranje kostuum en de top hat. Hij komt later nog terug!

Dan werd het tijd voor hoofd act Pete Bernhard. De muziek komt bij mij even hard binnen als in The Black Flamingo. Ik sta daar wat op mijn voeten te wiegen met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht. Ik beweeg door de ruimte en raak in (fluisterend, geen zorgen) gesprek met Cedric, iemand die bij het vorige optreden ook aanwezig was. Ik kan me ook niet meer exact herinneren wat er werd gezegd maar het ging over burn-out. Het waren alleszins begrijpende woorden over de natuur, rust opzoeken en dergelijke meer. Alweer iets dat je kan verwachten in het publiek van een optreden. (H)erkenning. Schoon toch?

Excuses, ik heb geen goed beeld van Pete alleen omdat ik te hard bezig was met te wiegen en glimlachen. Ik ben dan ook schrijver en geen fotograaf. (Voor deel 3 รฉn Gogol Bordello heb ik wel deftig beeldmateriaal gefixt. Enfin, ons Polexia met haar grote mond heeft dat geregeld.)

Na het optreden liet diezelfde kerel mijn autistische brein, geheel onbedoeld, achter met het grootste mysterie van mijn leven. (Overdrijving. n.v.d.r.) We stonden samen te wachten aan de geรฏmproviseerde Merchtafel. Komt daarbij: de man met het kostuum. Hij heet Nico en is een belevenis op zich. (In de beste zin van die woorden, mocht daar twijfel over bestaan.)

Er ontstaat een speelse schermutseling tussen Nico en mezelf om wie de originele set list krijgt en wie de kopie. Ik heb verloren en door die hele heisa ook mijn kans gemist om mijn setlist getekend te krijgen.

No worries, want die van de eerste show was al geannoteerd รฉn gehandtekend door Pete. Ik zie nog de kans schoon om een van de prachtige tourposters te bemachtigen en laten signeren door beide artiesten. Veel beter.

Suck on that, Nico! (Pas op, hij komt NOG eens terug, he! Derde keer voor wie mee aan het tellen is.) Mijn setlistkopie krijg ik zeer uitgebreid en op geheel onleesbare wijze alsnog ondertekend terug. Schrijver van dienst is weer die Cedric, die zich op dat moment alleen maar als ‘De broer van Franky’ wil kenbaar maken. Komt daarbij dat mijn brein zijn hoofd plaatst op de man die me eerder in The Black Flamingo vroeg of ik ‘de zus van de Spijker’ was en het mysterie was geboren.

Toevalligerwijze kwam ik hem in deze Week Der Optredens tegen bij The Chats. Daardoor weet ik dat de broer van de Franky gewoon Cedric heet en helemaal niet mysterieus, maar gewoon lichtjes dronken was. (Ik liet hem trouwens achter met mijn eigen mysterie, (of dat beeld ik met toch in.) waarover later meer! Het is hier nogal iets met al die cliffhangers tegenwoordig, seg. En de haakjes.)

De Merchvangst van de dag, trots uitgestald op de tafel waar later mijn Kapsalon (dat ik niet opgegeten kreeg van de pure adrenaline) zou gebracht worden, door een man die het schouwspel met een zeer geamuseerde blik aanschouwde.

Deze, voor u als lezer mogelijk onnodige, zwierige zijsprong om aan te geven dat het hier niet alleen om de muziek maar om de verbondenheid draait. Ahja, en de traditionele selfies natuurlijk:

Volg Clyde McGee:

Volg Pete Bernhard:

0

Pete, me and the Devil makes Three. A tour in three parts | Deel 1

Deze reportage in drie delen is iets waar ik al even op broed. Ergens tussen de zeven en twee maanden ofzo. Ik moest er eerst iets anders uitkrijgen voor het allemaal een logisch gevolg van elkaar werd.
En natuurlijk wachten op het laatste deel uit de trilogie voor ik ze kon schrijven.

Geniet van deel een, op een van mijn meest favoriete plekken van de wereld.
De rest van het verhaal? Hier zijn Deel 2 en Deel 3.

Deel 1: Pete Bernhard, eerste Europese solo tour
FIRST STOP: The Black Flamingo, Nijlen – 24 maart 2023

Sugar Cane – Live @ Black Flamingo

Het begon allemaal met een zwarte flamingo met een roze binnenkant. (Ik ben zelf een roze flamingo met een diepzwarte binnenkant, dus wij komen goed overeen.) De underground & goed verscholen private music venue The Black Flamingo is niet te omschrijven in een kort paragraafje. Binnenkort lees je hier een epos van liefdevolle woorden, eens ik ze samengeraapt krijg.

Disclaimer: De synchroniciteit van het cijfer drie in deze post is HOOG. Het gebruik van de term synchroniciteit trouwens ook.

Het was maart en de donkere wolken boven mijn hoofd begonnen eindelijk een beetje te vervagen. Tijd om me terug volledig op muziektherapie te gooien nu mijn energieniveau het weer aankon. Afspraak in de verborgen parel van Nijlen, voor de allereerste solo tour in Europa door Pete Bernhard van The Devil Makes Three.

Wat was het mooi. Wat ben ik verliefd op zijn gitaargeluid en zijn stem. Wat maakte het me emotioneel en nostalgisch. Hoe graag had ons vader dit gehoord! Tijdens de doodse muziekstilte in 2020 bracht hij Harmony Ascension Division uit, zijn derde solo plaat na Straight line (2009) en Things I left Behind (2006). Het is de soort Americana die je bij je hart grijpt en opwarmt. Gooi daar een paar goed gemikte covers tussen en je hebt een avond vol geweldige muziek.

De brede smile hieronder vertelt de rest!

De traditie van de post-show selfie zet zich verder. Wist ik toen veel wat er nog ging komen.
Check de Pete Bernhard bandana, awkwardly placed op mijn eierhoofdje. (Kan je Merch-aankopen trouwens als onkosten inbrengen als rockjournalist? Asking for a friend.) Bovenaan de post bewonder je trouwens de setlist, met aanduiding van het enige nummer dat hij niet speelde.

Goed, spijtig genoeg, tijd om te gaan! Niet lang wachten, want binnen twee weken zien we hem alweer Live in Hulshout. Wordt vervolgd in deel 2!

We vertrekken. WACHT! *Springt uit auto om deze wazige foto te maken*
Deze boodschap komt niet voor niets vandaag op mijn pad.

Volg Pete Bernhard:

0

Alle nummers die ik je nog wilde laten horen.

Ik haalde het aan in je grafrede. We begrepen elkaar niet altijd, maar vanaf een bepaalde leeftijd (aka voorbij mijn onuitstaanbare Get Ready fase) lukte het wel. Dankzij muziek. Er is ondertussen zoveel muziek die ik je nog wil laten horen.

Het begint al met al de nummers waarvan ik altijd al dacht, ahja, dat moet ik hem eens sturen. Waarna ik dat dan prompt niet deed natuurlijk.

Kijk, ik geloof niet in een hiernamaals of hoe je het ook wil noemen, maar het voelde vandaag echt of je met me meereed naar ons mama. Ik rij Zaventem binnen en Johnny Cash klinkt plots door de boxen. (Ok, toeval natuurlijk, er staan 100 van die nummers in mijn playlist.) Ik kom bij jullie thuis en ik hoor Brainpower op de radio. (Niet het nummer dat ik beschreef, maar hoe vaak komt het zelfs nog voor dat je Dansplaat hoort?)

Ik rij terug naar huis en hoor twee nummers van die ik je wil laten horen en begin te denken over hoe ik al die nummers hier het beste verzamel.

Het nummer stopt en begint daar toch wel Ballad of a Teenage Queen te spelen, mijn favoriete nummer toen ik jong was. Je vond het altijd geweldig dat ik zowel de diepe Cash stukken als de hoge harmonie uitbundig en luidkeels meezong in de auto. Want HOE VAAK hoorden we dat nummer niet in de auto bij jou?

Bon, hier maak ik uit op dat je het goed vond. Fijn om te horen.
Plakt er daar nog eens Americana van The Offspring achter want ja, veel van de muziek die we deelden is Americana. (Ok, ok, Iโ€™m reaching maar just give me this) En dan begin ik de eerste post op te maken en bij het zoeken naar de nummers op Youtube springt onderstaander op.

Ja gast, ik weet hoe algoritmes werken. Maar dat het net DIT Gorki nummer is, dat precies elke keer uit mijn lijst van de honderden nummers in mijn algemene playlist gepikt werd toen ik op en neer reed tussen Mechelen, Vilvoorde en Zaventem. Dat vind ik straf. De synchroniciteit is HOOG deze week. Staat er een volle maan ofzo? (Yep, gisteren. Ik geloof niet in spoken, maar wel in energie!) In elk geval, als er nu nog docu’s over Luc De Vos op de tv komen ga ik ze sowieso missen. Jij was altijd degene die stuurde ‘Jul, documentaire over X om Xuur op (meestal) Canvas.’ Nu moet ik het zelf uitzoeken.

Het idee voor deze post is beginnen rijpen dankzij Peter Bernhard (The Devil Makes Three) en support Clyde McGee (Bridge City Sinners) die ik ergens in maart beide solo bezig zag. Het gevoel dat ik hem nu wel MOEST schrijven werd veroorzaakt door alweer een synchroniciteit van het leven. Kom ik deze week bij De Casino voor het optreden van The Devil Makes Three en wie zie ik daar boven de bonnetjesautomaat wanneer ik even vastgeklemd wordt in een doorgang :

Johnny Cash giving me the finger. Jij had die foto ingekaderd op je kast en ik liet ooit voor jou deze karikatuur maken. Toevallig genoeg door de vorige eigenaar van mijn huis Jan Op De Beeck. Alsof ik het woord synchroniciteit nog niet genoeg gebruikt heb op dit blog, maar als dit geen synchroniciteit is, dan weet ik het niet.

Het moment dat ik mezelf terug vind en mijn (bijna) beste leven leid, lachend en dansend op de tonen van de muziek, na een diepgaande conversatie over anarchie en de alternatieven. Net dat moment zie ik deze foto als bevestiging van de richting die ik in moet slaan. Ik voel je over mijn schouder meekijken hoe ik mezelf maak.


Ik word nu รฉcht rockjournalist, papa. In welke vorm dan ook. Je gaat nog van mij horen! En zelfs als jij mij niet meer hoort, en ik allerlei onnozele toevalligheden probeer te bundelen om mezelf beter te voelen, dan hoor ik je toch nog spreken in de noten.

Hier zijn ze, al de liedjes die ik nog wilde laten horen in een playlist. A work in progress.

0

Je moest waarschijnlijk gaan.

Zeven maanden. 242 dagen na je begrafenis heb ik eindelijk de plaats gevonden om dit te delen. Zowel letterlijk als figuurlijk.

Jij en ik, wij begrepen elkaar niet altijd even goed, maar we vonden elkaar terug in heel wat kleine en grote dingen. In de dialect-taal die je me leerde. Ik neem nog altijd mijn โ€˜kazekeinโ€™ en mijn โ€˜vareusโ€™ als ik het te koud heb.

Onze liefde voor dieren, hoewel we ze in een ander licht graag zagen. (Niettegenstaande ik je wel heb gezien, die ene ochtend om 6u toen je dacht dat we nog sliepen en jij vrolijk tegen mijn konijn aan het brabbelen was.)

Onze liefde voor bloemen en planten. Als we je een naam vroegen hoorden we steevast de latijnse benaming. Dat volgde je op met waarom het wel of niet een goede plant was voor onze tuin en desnoods enkele alternatieven. Onze tuinen dragen de groene sporen van je tips en hulp.

Maar bovenal vonden we elkaar in onze gemeenschappelijke liefde voor boeken en muziek.

De boeken, dat klikte altijd wel. We moesten je niet vragen om een nieuwe haarspeld van toen misschien 50befr, maar wanneer we naar het boekenfestijn gingen, waren alle remmen los. Dan zag je twee kleine Van Craen-tjes achter de grote Van Craen huppelen, elk met stapels boeken hoger dan hun hoofd.

Bij de muziek heeft nog wel even geduurd voor ik het echt goed besefte. Hoe lang ik me niet een beetje schaamde dat je me elke dag op dezelfde vrolijke bassige gitaartonen en het ritme van Johnny Cash afzette aan school. Hoe lang ik je wel niet plaagde met dat afgelaste optreden van Johnny Cash ergens eind jaren โ€˜90. Hoe lang ik het me ga beklagen dat we het nooit samen hebben meegemaakt.

Omdat ik nu mijn eigen woorden niet vind, leen ik er enkele van jouw en mijn favoriete artiesten en schrijvers.

Ik lees de advertentie
De zwarte omlijning benadrukt de essentie
Omschrijving voor die andere dimensie
De letters van je naam, ze branden in m’n netvlies
Emoties hectisch, ik wil rustig blijven
Maar ‘t lukt me net niet

Op veel te jonge leeftijd, is van ons heengegaan
Zoveel niet gezegd, zoveel niet gemaakt, zoveel niet gedaan
Maar je moest waarschijnlijk gaan

Maar woordeloos kom ik tot m’n zinnen
Wetend dat die echte pijn nu gaat beginnen
De klap en de leegte, het besef van het verlies
M’n hersenvlies kraakt en net zoals servies
Breekt de spanning heel gemakkelijk
Het leven is vergankelijk, soms verachtelijk
Altijd van tijd afhankelijk

(Gert-Jan Mulder – Brainpower)

Veel later, toen ik je muzikaal al veel beter begreep, kwamen onze twee meest uiteenlopende stijlen in dit nummer samen. Origineel een van mijn alternatieve favorieten, maar door โ€˜jouwโ€™ Johnny Cash op het einde van zijn leven in zijn ultieme vorm gegoten.

Beneath the stains of time
The feelings disappear
you are someone else
I am still right here.

Trent Reznor – Nine Inch Nails | Johnny Cash

Nog zoโ€™n nummer waarin onze muziekwerelden samen kwam, (Ondanks ons meningsverschil over de beste uitvoerder, al ben ik daarover ondertussen ook van mening veranderd.) was het deze:

Well people Iโ€™ve been here before
Iโ€™ve seen this room and Iโ€™ve walked this floor
And itโ€™s a cold and itโ€™s a broken Hallelujah

Leonard Cohen | Jeff Buckley

Je leerde me samen met Mama Willem Vermandere kennen. Dankzij hem leerde ik mezelf en de door jou zo aangespoorde creativiteit beter kennen.

En dat zal ik allemaal blijven doen, met jou van in gedachten meekijkend op wat ik maak.

โ€˜Ik leef allang in de verbeelding, daar heb ik mijn huis gebouwd, vanaf mijn kinderjaren.

โ€˜Laat liever de vogeltjes van uw verbeelding los.
Volg mijn kronkels en krabbels,
Geeft u over aan de doedels en de droedels,
Metamorfosen en raadsels, ketters en god-zoekende ongelovigaards.

โ€˜Mens, schrijf! Breng de kar van uw gedachten in beweging?

Willem Vermandere

Een andere nederlandstalige woordsmid die ik van je erfde zei het dan weer zo:

Wanneer de eerste schemering aan ‘t einde van de dag
De kamer langzaam donkert
Zie ik de vage schaduw
Van de bank waar jij voor het laatst
Te rusten lag
Dit was altijd het stil moment dat jou het liefste was
Na een dag van tijdloos zwijgen
En onbestemde handeling
Zoals ‘t verwonderd openslaan
Van een boek dat je graag las

Je bent niet meer
Je bent niet meer
Je wist niet terug te komen
Je was al eerder heengegaan
Dan je afscheid had genomen

Boudewijn De Groot

Of in de woorden van mijn favoriete schrijver:

No one is finally dead until the ripples they cause in the world die away,
until the clock wound up winds down,
until the wine she made has finished its ferment,
until the crop they planted is harvested.
The span of someoneโ€™s life is only the core of their actual existence.

Do you not know that a man is not dead while his name is still spoken? Speak his name.

Terry Pratchett


Elke keer ik onderstaande playlist die ik voor je samenstelde, speel noem ik in stilte je naam.

Bert Van Craen

Papa

Boempa

0

Guided by Angels – Ode to Amyl (And The Sniffers) in 3 parts

  • Part one: Rounding off the Edges – Guided by Angels
  • Part two: Live! Amyl And The Sniffers (Trix)
  • Part three: Guided by Amyl

When I heard Guided by Angels for the first time, I got into a heated discussion if they might be a Christian band (theyโ€™re not). Itโ€™s not always that I look up the lyrics immediately, (though it does happen A LOT) but in this case I just fell in love instantly. If I hadnโ€™t already fallen head over heels for that pumping intro riff.

When they (inevitably, obviously) make a movie about my life, this song is going to be on the soundtrack. Right next to The Dresden Dollsโ€™ Girl Anachronism. Both songs just radiate ADHD energy to me.   

Energy, good energy and bad energy
I’ve got plenty of energy
It’s my currency
I spend, protect my energy, currency

Guided by Angels
Rounding off the Edges - Guided by Angels pt. 1 - Number 37 n the series.
Rounding off the Edges – Guided by Angels pt. 1 – Number 37 in the series.

I had to use these words somehow, in the Rounding off the Edges Series. And I did. And believe me when I say I am not yet done with their words.
All this to say: I absolutely love this band. 

Another few lyric favourites:

https://www.youtube.com/watch?v=LuL1U4BRbOo


Does my opinion really make you that sick?
Every decision, every consequences
My choice is my own, my body’s my own
Opinion is my own, I own it, I own it

And I would rather figure it out the hard way
Even if it takes a little more time
I want all the experiences I have
To be explicitly exclusively mine

Choices

Does my opinion really make you that sick?
Every decision, every consequences
My choice is my own, my body’s my own
Opinion is my own, I own it, I own it

And I would rather figure it out the hard way
Even if it takes a little more time
I want all the experiences I have
To be explicitly exclusively mine

Freaks to the front

Live! Amyl And The Sniffers (Trix)

Australian invasion of Belgium – Part one! (See The Chats for part 2)

I got to see them at Trix on November 15th 2022 and I seriously almost started crying in the audience. To say it had been a rough few months for me would be an understatement. This gig was quite literally the first fun activity I had planned since the end of August. And I still didnโ€™t really feel like going, even though I had been looking forward to it for over a year.

So I just stood there and let the energy the band emits (the song is not wrong!) wash all over me. I felt the loud basses coursing through my body. I felt the happiness and enthusiasm of the audience I was in (and then I’m not even addressing that same feeling radiating off of the stage). I felt like somewhat of a person again. Music is my home and Amyl And The Sniffers made me feel SO SO welcome.

At the time I wasnโ€™t in a writing state of mind, so I never gave them the review they deserved. But everything felt a little lighter after that day. Got to meet the lovely Amyl (Amy Taylor) & Sniffer Dec Martens post-show, hanging out by their bus. Great and funny people, so down to earth and genuinly nice. You can tell by my crazy joyous smile. Next time they’re around, I will write them that review and then some!

Julie and Dec Martens of Amyl And The Sniffers at Trix november 2023
Julie and Dec Martens at Trix november 2023

Guided by Amyl

I search, search
For the angels guiding my energy
They’re so heavenly
I love their energy
Angels return my energy heavenly
….
From the angels heavenly guidedโ€”fuck!

Guided By Angels

It might not surprise you that I have a soft spot for the lady Amy(l) who is everything I want to be when I grow up. (Yes, she is 10 years younger than me, I just never had the right role models growing up. Still learning!) The above lyric rings so true to me. (See: Circle in a Square Puzzle.) It is so hard to find the people who bring the best out in you. And so glorious when you do find them.

It took me way longer than I would have liked, but I have found some of my angels both near me and in a ‘love-you-from-afar-way’. Both are represented in the below picture.

Amy Taylor (Amyl and the Sniffers), Clumsy Crane and Seriously Hilary at Trix in november 2023
Amy Taylor (Amyl and the Sniffers), Julie and Seriously Hilary at Trix in November 2023

Amyl and the Sniffers ,15th of november 2023, Trix antwerpen

Follow Amyl and the Sniffers

0

The Chats (Trix)

The Chats - Trix Antwerpen - 29 05 2023

Australian invasion of Belgium – Part two!

Deel twee van de Australische invasie op Trix Antwerpen! We schrijven 29 mei 2023, een dikke 6 maanden na de eerste inval daar door de fantastische Amyl And The Sniffers.

Het begon niet geweldig goed. Vertraging. Gekken op de baan onderweg Geen parkeerplaats in de nabije omgeving en dus een half uur rondrijden en stress in het verkeer. Maar goed, eindelijk geparkeerd en in zeven haasten en een kwartier snelwandelen aan Trix te geraken. (Hey Trix, misschien een liefdevol mailtje sturen naar de tickethouders wanneer de Sinksenfoor (vermoed ik) in town is en dus ALLE parking in de buurt helemaal ingepalmd is.)

Maar goed, na wat gevloek in het algemeen en wat gefoeter op mijn date omdat het allemaal te TRAAG ging (#sorrynotsorry) raak ik nog op tijd in de zaal om eerst wat merch in te doen en snel in een locker te stompen. Om dan net op tijd op een relatief niet geweldige plek in de zaal te geraken. Geen zorgen, de vibe zit er goed in want onbewust open ik al een keep note en start ik de notities die zullen leiden tot deze blog.

Waar de weg er naartoe een kleine tocht door de hel was, begint de set formidabel. Die jonge ventjes beginnen daar verdomme met Bloody Belgium (1978) van de ultieme Belgische punkband The Kids. In orde, we zijn vertrokken.

Niet lang daarna, al tijd voor het tweede hoogtepunt: 6L GTR!

Wat een wall of sound. Young as fuck, loud as hell en met een delicious Aussie accent (TEMPARATJHURE) als kers op de taart. Eerlijk, als je de zanger & drummer (met mullets en eind 80s/begin 90s styling) van op een afstand naast de gitarist (in een very dad-energy shirt) ziet, verwacht je op het eerste zicht misschien een band die op weg is naar hun eerste gig, vervoerd door hun vader. Vanaf hun eerste noot versplintert dat beeld meteen. Die gasten kunnen rocken, wat een motherfucking wall of sound!

The Chats doen niets wereldschokkends, het is gewoon punk in de oudste zin van het woord. Luid, snel en hevig. Ze doen het alleen wรฉl wereldschokkend goed. De set gaat aan een waanzinnig tempo, de vingers vliรฉgen over de snaren. De drum moet op een bepaald moment zelfs meermaals door niet รฉรฉn, maar twee zwaar bebaarde roadies worden bijgesteld terwijl terwijl Matt Boggis gewoon verder speelt. (They are the Roadies, they make the rock go!)

Waar ik me aan het begin nog afvroeg waarom de bas van frontman Eamon Sandwith (Hoe Game of Thrones is die naam trouwens!) zo stil leek te staan, verdwijnt dit gevoel vanaf de eerste noot van Heat Stroke. (Al staat de hele set relatief stil gemixt voor zo’n gitaargeweld, ik kan zelfs zonder probleem mijn oordopjes opbergen. Ik vraag me echt af hoe deze mannen moeten geklonken hebben tijdens hun eerste optredens in dive bars waar ze zich niet aan decibelregels houden.)

Noot van de redactie: Vanaf hier wordt de Google Keep note wat moeilijker te vertalen in een vlotte blog omwille van onder andere de autocorrect fouten. (Het moest snel gaan, ik wou niks missen.)

De gevoelens omschreven als steeds vagere kernwoorden maken alleszins wel duidelijk dat deze Australische kerels GOED BEZIG zijn. Lees enkele van de letterlijke copy-pastes:

  • sons in roma
  • vingers vliegen over de srmtringsm
  • Bass lick intro heat stroke yeah
  • โ€ฆ maar raaah
  • Struck by lightning yass

Met een cover โ€˜Rock and Roll All Niteโ€™ van Kiss, aan een tempo dat zoโ€™n 100x hoger ligt dan het origineel, bevestigen ze al de bovenstaande nonsenswoorden.

De volgende notitie is dat het met Smoko tijd is voor mijn absolute hoogtepunt van deze show. (Als ik goed kan rekenen, nu ongeveer het vierde hoogtepunt dat ik noteerde op een dik halfuur tijd.)

Het begint ongeloofwaardig te klinken, he? Deal with it. Ik ben absolute fan van The Chats in het bijzonder en de Australische punk sound in general. Ondertussen ben ik overigens allang gestopt met noteren en begonnen met dansen, dus heel veel zinnigs kan ik niet meer over de rest van de show vertellen.

Na het optreden als vanouds nog even rondgehangen in de buurt van de toerbus. (Je bent een groupie of je bent het niet. Hoe mooi trouwens dat dat bij een zaal als Trix ook gewoon nog kan!) Eigenlijk heb ik vooral even halt gehouden om mijn nieuwe Chats-pin een plekje te geven op mijn worn in (fake) leather jacket. Mijn brein vond dat er ergens iets misliep in de uitlijning van hun pin en die van The Bombpops.

Op dat moment registreerde een ander deel van mijn brein (#adhdproblems) Matthew Boggis (drums) en Josh Hardy (gitaar, backings en ex-The Unknowns) en moest ik even voor de selfie for posterity gaan. Mijn fantastische brein vond er overigens ook niets beter op om op dat moment te vragen ‘hey, but where’s your third one?’. (Achja, mogelijk doet het iets als je frontman wordt omschreven als the third guy en heb ik wat ego’s gestreeld.)

The Chats at Trix - Josh Hardy, Matt Boggis | Clumsy Crane
The Chats at Trix – Josh Hardy, Matt Boggis | Clumsy Crane

Ergens tussen beide momenten raakte ik laatstgenoemde pin kwijt. If anyone finds it, let me know, want ze heeft wel wat sentimentele waarde. Anderzijds, als ik ze kwijt ben is dat ook deel van de punk spirit. Wie raakte er nog nooit iets kwijt in een moshpit? (Also, er is iets met die pin, want ik had ze nog maar net terug na ze net na Punk in Drublic ook ergens kwijt te spelen, zij het in huis. Cursed, I tell you)

One last thing. Ik dacht voor vanavond niet dat Australiรซrs lichtgewichten waren als het over drankgebruik ging. (Ondertussen vraag ik me af of de gemiddelde bierdrinkende Belg misschien gewoon een te hoge tolerantie heeft.) Maar met in Belgiรซ op een podium te gaan wedden of je gitarist een HELE FLES Duvel (37,5 cl ofte 1,5 Duvels) op krijgt voor het einde van de set, terwijl het publiek er op dat punt grosso modo elk 2 achter de kiezen heeft, maak je niet meteen indruk. (Just kidding Josh, we love you!)

The Chats at Trix 29/05/2023 – Josh Hardy & Clumsy Crane

The Chats & Trix, tot snel! โค

THE CHATS – Maandag 29 MEI 2023, Trix antwerpen

Volg The Chats

0

Amanda (Fucking) Palmer, An ode in progess.

Amanda Palmer & The Grand Theft Orchestra at Botanique BXL -2 november 2013

Originally posted in 2015, updated in 2023

I was never good at asking. Iโ€™d rather fall flat on my face several times before asking anyone for help. I still suffer from this affliction to some extent. But Iโ€™ve learned asking or receiving it is not something disgraceful. It is helpful. It creates a positive energy that you in turn can pay forward. Without help from our parents, we wouldnโ€™t have a decent car or the house we live in. Should I be ashamed of this? No! I should however be very thankful of the help received.

Iโ€™ve only come to this realisation recently, when I started reading The Art of Asking by Amanda Palmer. Iโ€™m only halfway through this already fantastic book, so please donโ€™t expect an elaborate review.

2023 note: I have read this book countless times since then and wormed its way again onto my ever growing to (re)read pile.)

This is my written ode to Amanda Fucking Palmer: musician, singer, writer, artist, poet and all-round voice of so many people that donโ€™t get, or dare to yell out themselves.

AFP and Julie 2016 DIe Kantine - Cologne
Getting The Art of Asking signed after the Amanda Palmer gig at Die Kantine in Cologne in 2016. Receiving a big hug after telling her how much it meant to me.

In the book, she describes beautifully how she felt like a beggar while working as The Bride at first, a living statue she took on the road.

How she tried her hardest to connect with people, all without uttering one word. And how it felt when she broke through the shell of one of the busy commuters.

How she made her eyes speak โ€œI SEE youโ€. She recalls the thankful looks of recognition. Iโ€™ll never look at a living statue the same way again.

2023 note: Having met her, I can tell you this is not a gimmick. She SEES and FEELS her fans, her people. They are both her driving force and safety blanket.

Her music and lyrics inspire me. They break me when I feel fragile, and kick my ass when I need a boost. I keep discovering more and more layers within the songs. In the words and the notes. In the silences in between. I fall in love all over again, with every note and snippet of lyric, every time I put any of her music on.

The beautiful lyrics she writes down represent full honesty and fragility. When she whispers or screams them out on stage, only then do you understand them fully. They are what you want them to be. They can be everything and nothing in between. On a road-rage-fueled morning commute, they can be a release for that anger. On a quiet drive in the fields, it can be a lovely friend who tells you how beautiful the world is.

The beautiful lyrics she writes down represent full honesty and fragility. And then when she screams them out or whispers them on stage, only then do you understand them fully. They are what you want them to be. They can be everything and nothing in between. On a road-rage-fueled morning commute, they can be a release for that anger. On a quiet drive in the fields, it can be a lovely friend who tells you how beautiful the world is.

Amanda Palmer & The Grand Theft Orchestra at Botanique BXL -2 november 2013
Amanda Palmer & The Grand Theft Orchestra at Botanique BXL -November 2nd 2013 (Potato quality courtesy of crappy iphone)

Her shows, both with The Dresden Dolls, solo or with one of her many side-projects always radiate an energy that every fan takes home and treasures for years. Iโ€™m still talking about a Dolls show in 2006 like it was yesterday. She & Brian shook the AB venue in Brussels on its foundations. Just the two of them, an electric piano, a drum set and a set of lungs. Oh and his guitar, which he smashed. I still have to small part of it I managed to get a hold of!

  • AFPiano: Amanda Palmer & Edward Ka-Spel – Trix – June 9th 2017
  • AFPshoes: She commented on my blingy shoes my friend put on the stage after I took them off because they hurt. (Amanda Palmer & Edward Ka-Spel – Trix – June 9th 2017)
  • Pre-show selfie with bestie Hilary!
    Pre-show selfie with bestie Hilary. We go all out for AFP.
  • During-show picture by bestie Hilary
    During show picture by bestie Hilary! I was crying because it was so intense. (Amanda Palmer & Edward Ka-Spel – Trix – June 9th 2017)
  • Hanson was at Trix too
    Hanson was at Trix too that night. (I was actually supposed to go see them, sorry again sis.) I unfortunately lack the photographic evidence, but there was a little football match going on back-stage between them. It was the mind-fuckiest thing having those two artists existing in that same space at the same time.
  • Post-show-hug-selfie
    Post-show-hug-selfie, with an honorary mention to Merch Queen Alex in the back!
  • Me and Edward Ka-Spell
    Me, Edward Ka-Spell and the I can Spin a Rainbow merch (Amanda Palmer & Edward Ka-Spel – Trix – June 9th 2017)
  • creeper view of the post-show-hug-selfie
    I got this picture courtesy of the only person I ever met at an AFP thing who was weird in a bad way. He let me know he snapped this pic (way better quality than my selfie) so I added him on messenger and then he turned full creep in 2 seconds. At least it brought me this picture. Photo credit,: THAT guy.
  • How AFP inspires: Hilary turned me into art
    Remember the during-show picture by bestie Hilary? Well, she’s an amazing artist and turned that moment in time, that wonderful emotion into a beautiful piece of art.

The love she shows her fans and opening acts is astonishing. The pure brutal force with which she brings her music is borderline maniacal. She lives her stories and music on stage. She leaves behind a breathless, satisfied audience that can forget about using their voice the morning after. If youโ€™re not hoarse as a barmaid the day after a DD or AFP show, youโ€™re doing it wrong.

The fire with which she storms the world head on makes her my most appreciated female artist of all time. She isnโ€™t afraid to give out her opinion, but isnโ€™t afraid to retract if she feels she was wrong. She tackles misogynists and uses wit and art to make her point. She does not back down. She isnโ€™t afraid to ask (for help).

The way she reacted to the Daily Mail article about her Nip-Slip on stage during a festival. No. Iโ€™m not quoting the source. I am however quoting Amanda on the matter of this type of journalism:

โ€œAnything that seems to exist just to taunt, denigrate, bully, bemoan or demean others (especially if it is wrapped in a shroud of self-righteousness) is click-bait. Instead? Fuck it! Share something actually useful and wonderful! We need more of that, always. Preferably something deep, profound, mind-blowing and enlightening, but seriouslyโ€ฆ. sloths nโ€™ kittens are still vastly better than yet another article shit-click-baiting.โ€œ

AFP
Hereโ€™s the video. Warning NSFW!

Not only is the song pretty fucking hilarious, she dares to fight the misleading media. In this case she refused to be reduced to a nipple. Deceptive journalism is a dangerous and slippery slope. Because of what is not written, a lot of important points arenโ€™t made. In Amandaโ€™s case, it was about her music and how it should speak for her, and not a silly wardrobe malfunction. But it is bigger than that too. It is about some stories being reported on profusely, while others die on the metaphorical editorial floor. And itโ€™s mostly the stories that matter, that donโ€™t make the cut.

Amanda isnโ€™t afraid to speak her fears, as well as her mind. She evens the path for people who have something they fear or are anxious about, to speak their mind about it.

To let them be heard, so they can start to heal. She lends her ear to fans in need in the signing queue. In turn she has a shoulder to cry on when she doesnโ€™t feel her best.

This is how she connects with her fans. Through laying it all bare. Through showing that itโ€™s okay to talk about it, however much it hurts. However much people might reject you. She encourages you to grow from and empower yourself with this rejection. You cannot please everyone. Deal with it.

I feel she brings a healthy and much needed voice to femininity. She posts pictures to instagram & facebook without make up and her signature painted on eyebrows. She tells girls, young and old alike, that it is okay to be yourself. That weโ€™re all flawed. That we all have bags under our eyes on most days. That real women have pores. And taches de beautรฉ. And that that is okay.

Someone should write a book about this womanโ€™s life. Oh wait. Thatโ€™s right, she already did. It is called โ€œThe Art of Askingโ€ and you should read it now. (Also, this post is turning into my version of her biography: ‘My life with Amanda Palmer.’ I’m only slightly kidding. Hyperfixation much?) Then start asking, stop worrying and let people help if you canโ€™t do it alone.

Editors note: Originally posted on February 7th, 2015

So much has happened to Amanda, me and the world (both good and bad) in the 8 years since I originally wrote this post in February 2015. Hence me feeling I have to add this rather long addendum and instead of just reposting the original from the depths of the Way Back Machine. (If it wasn’t for that site by the way, I’d have lost all my content since I started DownSideUp originally.)

Between the original post and now, I have met this beautiful person after shows on several occasions and even got to spend a day with her and her entourage.

Biggest and only regret of the day is not telling Neil Gaiman what a fucking fantastic author he is. Instead I kept gushing about my love for his co-author to Good Omens, the wonderful Terry Pratchett. (Sorry, Neil, I LOVE YOU but I google other authors!)

  • AFP and Neil Gaiman at Speelgoedmuseum
    AFP and Neil Gaiman at Speelgoedmuseum
  • AFP and Neil Gaiman at Speelgoedmuseum
    AFP and Neil Gaiman at Speelgoedmuseum
  • AFP and Julie and youngest fan
    AFP and Julie + youngest fan (He got his uke signed!)
  • AFP and Neil Gaiman browsing for a new kitchen
    AFP & Neil Gaiman browsing for a new kitchen. Shortly after we lost Neil who in turn posted a cryptic thread to Twitter you can read below.
  • Good Omens signed by Neil Gaiman
    Prized possession: my battered copy of Good Omens signed by Neil Gaiman & Terry Pratchett (at least in spirit).
  • Rolemodels we needed growing up - Neil Gaiman & Amanda Palmer
    Rolemodels we need growing up, Neil Gaiman & Amanda Palmer as a boxed up Ken & Barbie.
  • Driving Neil & Amanda back to Borgerhout
    Driving Neil & Amanda back to Borgerhout. Shout out to the lovely person on the right of Amanda whose name escapes me..
  • Group picture we just had to take because I am still having trouble believing all of this really happened.
  • Pre-show selfie with bestie Hilary
    Pre-show selfie with bestie Hilary, note the 3 AFP related badges on my coat and the There Will be no Intermission tour poster – 20 september 20
  • Post-show selfie with the one and only AFP
Attachment to the gallery: We lost Neil Gaiman somewhere around the creepy old dolls and he started a cryptic play by play thread of trying to find us again in the maze full of oddities that is the Toy Museum.

Another sidenote from the gallery above. AFP inspires people to create unabashedly, like how Hilary made her beautiful painting from my picture and I got to go wild in my Dresden Dolls inspired Photoshoot. (Plus countless other fan art I am not mentioning because this article is already TOO DAMN LONG.)

Anyway, since that first The Dresden Dolls gig, I have seen her most every time she’s been in Europe. Every iteration has been completely different, from the loud punk-esque sound with The Grand Theft Orchestra, to the haunting tour with Edward Ka-Spel, and her various (solo) projects.

She released at ton of music in the past decade, fueled by her Patrons. There were the collaborations with with the extremely talented Jason Webley for Evelyn Evelyn and Sketches For the Musical JIB. She brought her family along for the ride with ‘An Evening With Neil Gaiman & Amanda Palmer’ and the album You Got Me Singing she made with her dad Jack Palmer. Her last tour de force was There will be no Intermission with musician Jherek Bischoff on which you already know my opinion. There is just too much to mention everything individually, so just check the full discography on her website. Do note though, that The Dresden Dolls have started hitting the stage again as of this year.

Volg Amanda Palmer

Volg The Dresden Dolls

0

On the road with Jack Kerouac

clumsy crane studio jack kerouac

As a 36 year old, I finally understand why my younger self gravitated towards this sentence. Which is why I finally visualised it.

I was so rattled, entranced and inspired by this one line when I first read it, I may have completely forgotten to read the rest of the book. (#adhdproblems)

Then again, it has been with me now for over 20 years, wandering in and out of my consciousness. It acquired new meanings along the way but was always a beacon of recognition.

Anyway. Understanding yourself and your place in the world is so important. Just paying it forward. To whom it may inspire โค๏ธ

I used Canva and Snapseed, but don’t ask me to repeat this proces.

0

Een imaginaire brief aan Luc De Vos

Do you not know that a man is not dead while his name is still spoken?

Terry Pratchett

Vos, weet je dat ze je nummer spelen? Jouw Mia, de echte versie? Die rauwe punk, nog voor de producer er een pianopingel over zou gieten. Die versie waarvan er maar รฉรฉn heel slechte blikken opname te lijkt bestaan uit 1990. En Vos, elke keer zingt iedereen mee. Met heel hun lijf. Metalheads, bikers, punkers, ravers, tante nonnekes en alles ertussen, jij was altijd al de lijm die ze kon verbinden. Van generatie op generatie fladderde je tussen je fans. De eeuwige dromer kroop in ieders hart. Je pretoogjes, die terzelfdertijd diepe gronden blootgaven. De ondeugende glimlach die steeds rond je lippen krulde. Sterren komen, sterren gaan, alleen Voske blijft bestaan. Dat is overduidelijk elke keer je nummers weerklinken.

Vos, weet je dat ik je opnieuw mis elke keer ik de eerste noot van een Gorkiplaat hoor? Een melancholische pijnscheut, diep in mijn buik. Elke 29e november voelt opnieuw als een dag van rouw. Die dag is er een lichtje gedoofd. Sinds jij er niet meer bent het allemaal donkerder en kouder. Een benauwend gevoel, de wereld een stuk minder mooi zonder jouw zijn. Toch een sprankje hoop, want je blijft leven in je muziek en boeken. Jij bent het monstertje dat in ons leeft. Een zacht monstertje dat ons lieve woorden toefluistert en laat wegdromen in een muzikale omhelzing. Vos dwaalt door de ether in onze harten en verwarmt onze koude zielen van binnenuit.

Vos, weet je nog dat je mijn ketting mooi vond? Je speelde een zingende kabouter in het toneelstuk โ€˜Kaatje is verdronkenโ€™. Na de show stond ik met bibberende benen en je boek in mijn handen te wachten op een handtekening. โ€˜WAUW, wat een mooie ketting heb jijโ€™, riep je me toe. Ik wist even niet meer wat woorden waren. Je signeerde mijn boek met โ€œVos lovesโ€ boven waar ik mijn naam er in schreef. Het blijft een van mijn meest waardevolle bezittingen, die pennenstreek van jou. Het typeert je ook volledig. YES, baby! Telkens je vernoemd wordt, komt er altijd wel iemand met een typische Vos-anekdote aanzetten om hartelijk mee te lachen en weemoedig van te worden tegelijk. Ik zie het je al doen.

Vos, weet je dat ik op de grote Markt van Mechelen om je heb geweend? Tijdens Belpop Bonanza een aantal jaren geleden, stond ik klaar om te vertrekken. Tot die eerste pianonoten van Mia klonken en ik getriggerd naar het podium staarde. In zijn blote bast, zoals jij dat altijd graag deed in je meest enthousiaste momenten, stond daar Frederik Sioen. Hij bracht met zijn Gents accent en hese stem de meest perfecte cover Mia die ik ooit hoorde. Ik huilde omdat het zo mooi was. Ik huilde omdat het Sioen was. Ik huilde omdat jij het niet was. Ik huilde omdat jij er niet meer was. Achteraf blijkt dat ik de slechtste foto die ik ooit maakte tijdens een optreden niet nodig had om me dat moment levendig te kunnen herinneren, maar hierbij zal ik het vereeuwigen.

Vos, ik kende je eigenlijk niet, maar je voelde als familie. Zo voelde het bij veel mensen denk ik. Een vriend van veraf. Ik heb zelden iemand zo graag gezien. Je was zo puur, zo warm en zo echt. Als een groot kind dat nog steeds verbaasd was over de schoonheid in alles wat je tegenkwam. En was het lelijk, dan maakte je er wel een mooi liedje over. Je was niet als anderen, je leefde in je eigen wereld. Wat had ik daar graag, al was het maar vijf minuten, mogen vertoeven. In stilte naast jou, op de grond starend naar de wolken waarin jij vast verhalen zag. Vos, we kenden je misschien niet echt, maar het was buitengewoon jou te mogen kennen.

Ik hoop dat je het goed hebt in je eeuwige jachtvelden, Berejager. Wij blijven je naam hier noemen, zodat je nooit vergeten wordt.

Ook verschenen opย Brothers in Raw

0

Stop Pretending Art Is Hard

Een bijzonder en aparte RAWreport voor Brothers in Raw deze keer. Het is een fotografisch commentaar op het effect van de coronacrisis op bands specifiek en de muziekwereld algemeen. Tegelijk is het een hartverwarmende ode aan 20 jaar The Dresden Dolls.

Concept, performance & tekst: Julie Van Craen
Foto’s: John Van De Mergel

Het begon allemaal op een banale vrijdagavond met een Facebook melding: โ€˜The Dresden Dolls are live nowโ€™. Mijn hart sloeg drie slagen over en ik pikte vol euforie het laatste halfuur mee van het livestream gesprek tussen Amanda Palmer en Brian Viglione over 20 jaar The Dresden Dolls.

still uit de livestream op 30 oktober 2020 | de nachtelijke verkleedpartij

Aan het einde riepen ze hun fans op om, net zoals zij, zonder schroom of voorbehoud hun gevoel te volgen en gekke arty dingen te gaan doen. Dat moet je mij geen twee keer zeggen! Deze inspiratie-sprank leidde tot een verkleed- en grimefeestje in het midden van de nacht. Ik riep hulp in om het keyboard te verzetten en de fotoโ€™s te maken. De dag erna, op de effectieve verjaardag van de band, gooide ik mijn fotoโ€™s online. De reactie daarop was zo overweldigend dat ik een ballonnetje liet opgaan bij hoofdredacteur (en soms-fotograaf) John: kunnen we hier niets mee voor Brothers In Raw?

The Art of Asking

John was zo mogelijk al even enthousiast als ikzelf en we begonnen plannen te smeden. Wie Amanda en haar Art of Asking kent weet dat ze crowdsourcing tot een kunstvorm heeft verheven. In ware AFP-stijl sprak ik dus mijn eigen netwerk aan.

Wie wist er een goede locatie waar we dit idee werkelijkheid konden maken? (Zeker in de huidige situatie geen sinecure want het moest natuurlijk ook corona-proof verlopen.) Hoe kon ik de outfit perfectioneren? Waar kon ik een bloemenwinkel vinden die me, net zoals Amanda in haar levend standbeeld periode, van goedkope bloemen kon voorzien die ze anders niet meer verkocht kregen? Kon ik een drumstel en stokjes lenen om Brian te vertegenwoordigen in de shoot? Er werd duchtig over en weer geWhatsAppt en geMessengered.

The Dresden Dolls

Voor ik verder ga moet ik ook even kaderen hoe ik bij The Dresden Dolls ben uitgekomen en wat ze voor mij betekenen. In de tijden dat het internet nog een redelijk veilige plek was waar je anoniem kon praten met de hele wereld leerde ik een kerel kennen die ik nooit meer ga vergeten. Zijn naam ken ik helaas niet meer, ik ben zelfs niet meer zeker of ik die ooit heb geweten. Hij was in elk geval een grote fan van Nine Inch Nails, net zoals ik. Op een dag kwam hij online op ICQ (yes, Iโ€™m that old), laaiend enthousiast. Hij had NIN net live gezien en ze hadden een voorprogramma mee dat hem had omvergeblazen. Hij stuurde me Girl Anachronism door en ik danste van plezier het hele huis door. (Dat durf ik wel al eens te doen als ik mega enthousiast ben over een nummer.)

Tot dat moment voelde ik me altijd een beetje een zonderling. Ik zat nooit in de fijnste klasgroepen op school en er werd gelachen met mijn eclectische muzieksmaak & hoe graag ik las. Hoe anders ik was dan wat voor cool moest doorgaan. En hier was een song en bij uitbreiding een band, die net dat anders zijn verheerlijkten. Het voelde als thuiskomen.

Op 13 mei 2006 mocht ik het dan eindelijk zelf meemaken. Het brute geweld van een optreden van The Dresden Dolls dat meer dan 14 jaar later nog altijd de beste show is die ik ooit gezien heb. Ik schreef er toen op mijn LiveJournal (ja, OUD, IK WEET HET!) het volgende over:

“They played some of their oldies, some songs off of their new CD and a few covers. Such as (among others) an outrageously good version of War Pigs by Black Sabbath, a very powerful version of Amsterdam by Jaques Brel and Tous les Garรงons et les Filles by Franรงoise Hardy. Amanda seemed to want to murder her keyboard. Bashing and kicking onto it, while gently caressing it. The energy onstage was as good as it was frontstage. The Dolls are as much two persons as they are one, which made their set feel almost seamless. Point of all this: Best. Show. Ever.”

Hoe enthousiast het misschien ook klinkt, het doet het optreden totaal geen eer aan. Het stukje dat ik van de gitaar die Brian kapot sloeg aan het einde van de set kon bemachtigen is nog steeds een van mijn meest geliefde bezittingen. Het moest dan ook eerbiedig aan bod komen in de fotoshoot.

Stop Pretending Art is Hard

Fast forward to 7 november 2020. Een warme lentedag middenin de herfst. De dag ook waarop Nine Inch Nails in de Rock & Roll Hall of Fame wordt ingewijd. De hele week daarvoor kreeg ik al Facebook herinneringen van alle AFP optredens die ik in recentere jaren zag. (Belgiรซ staat blijkbaar altijd rond begin november op haar tourplanning.) De symboliek en synchroniciteit ervan is schitterend. The gods of rock smiled upon us.

Doel van de shoot was het reproduceren van een aantal iconische promobeelden van The Dresden Dolls en stills uit de clip van Girl Anachronism. Extra insteek was het expliciet weglaten van Brian, als commentaar op het effect van de coronacrisis op bands. Amanda woont momenteel in Nieuw Zeeland, Brian in de VS. Ze hadden grootse plannen om een nieuw album op te nemen en opnieuw te gaan touren met de band, wat op dit moment dus niet mogelijk is.

Gelukkig hebben ze veel ouder materiaal en brachten ze op 31 oktober โ€˜Return to Paradiseโ€™ uit met beeld en geluid van een optreden uit 2017. (Stay tuned: de review hierover volgt binnenkort.) Leuke kanttekening, een 20 jarig jubileum wordt geassocieerd met porselein, wat perfect past bij hun bandnaam. Alweer een synchronistische toevalligheid die me niet is ontgaan.

Een ‘woordje’ van dank:

Een belangrijk deel van The Art of Asking is ook The Art of Thanking. Daarom duizendmaal dank aan:

Nine Inch Nails om The Dresden Dolls mee te nemen op tour en ervoor te zorgen dat ze op mijn radar verschenen. Bij uitbreiding, de naamloze Britse fan die me Girl Anachronism doorstuurde en mijn wereld op zijn kop zette. I hope one day our paths will cross again!

Amanda Palmer & Brian Viglione die jonge Julie deden inzien dat een beetje gek zijn net te gek is. Dat het juist cool is om the ‘Girl Anachronism’ te zijn. Voor alle teksten die ik meedraag in mijn hart en de nummers die ik ondertussen compleet grijsgedraaid heb. Voor de live momenten die me hebben doen lachen, wenen en brullen van plezier. Amanda bedank ik specifiek voor het boek The Art of Asking dat me op een heel andere manier naar de dingen liet kijken.

Eric van Borrelend & Bruisend Oud en Nieuw Mechelen voor het aanreiken van de locatie en het bemiddelen bij de eigenaar van het kasteel.

Tom van het kasteel Caputsteen die ons gekke idee volkomen ondersteunde en ons toeliet om op zijn prachtige locatie te komen fotograferen.

Beste vriendin Hilary voor de steun en het begrip voor de onophoudelijke spam en voor het lenen van kleren die ik uiteindelijk niet aandeed. โค

The Rabids: Yannick, Jentof, Senna & Kristof voor het uitlenen van het drumstel. Jentof in het bijzonder om de drum eerst nog te gaan oppikken in de repetitieruimte & Yannick om de eerste geรฏmproviseerde shoot in het midden van de nacht, die deze labour of love in gang heeft gezet, zo goed in beeld te brengen.

Go 4 Flowers uit Kontich en geweldige collega Lydie voor de mooie bloemen (dan wel niet verslenst zoals Amanda ze kreeg van haar bevriende bloemenwinkel, maar dat siert hen des te meer dat ze geen minderwaardig product willen verkopen.) De bloemetjes hebben de shoot helaas niet overleefd, hoewel ze vooraf uitmuntend mooi waren!

Andere topcollega Carina voor het helpen bedenken van de armwarmers en het aanspreken van haar crowd. Het is dan wel iets anders geworden, maar toch dikke merci!

Last but certainly not least: John Van de Mergel die helemaal meeging in mijn geschift idee en de fotoโ€™s zo fantastisch mooi in beeld bracht. Hij mag dan wel bescheiden zijn over zijn fotografiekunsten, laat deze shoot meteen duidelijk maken dat dat verdomme nergens voor nodig is. Merci voor een onvergetelijke (zij het af en toe redelijk pijnlijke) en hilarische dag!

Volg The Dresden Dolls

Ook verschenen op Brothers in Raw

0

Create a website or blog at WordPress.com

Up ↑