Met Mysterieus Mechelen op tocht door mijn stad.
Klein Julieke was al vroeg fameus gefascineerd door griezel, gruwel en mysterie. Van de Griezelbus naar de Kippenvel reeks. Van de heksen van Roald Dahl zo goed als meteen richting Stephen King. (Het mocht nog niet, maar ik leende mijn vaders bibliotheekkaart lang voor de bib me King-rijp achtte.) Naar de X-Files mocht ik dan weer niet kijken, maar stiekem hielden Scully en Mulder me toch gekluisterd aan het scherm. UFO’s waren daar de rode draad, maar de mystieke en bizarre wezens in de monster-of-the-week afleveringen vond ik toch altijd het meest meeslepend. De recente opleving van creepy ghost stories in series als The Haunting of Bly Manor en op een geheel ander niveau Stranger Things en remakes van klassiekers als IT doen mijn horror-hartje heropleven.
Zitten er mythes, monsters en toverkollen in de boeken, films of series die ik verslind? Dan is de kans groot dat het me zal bekoren! De Mechelse Gruwelverhalen wandeling van Mysterieus Mechelen stond dan ook al JAREN bovenaan op mijn bucket list. Hoog tijd om eindelijk eens mee te lopen door het mysterieuze verleden van mijn favoriete stad! Afspraak aan het Opsinjoorke op de Wollemarkt (Voor de niet-Mechelaars, die kerel is eigenlijk al een gruwelverhaal op zich, maar goed, daarvoor zijn we niet hier!) op een uiterst aangename na-zomeravond in de herfst. Beginnen onder het licht van mijn favoriete toren. Ik kan het niet laten om, voor de mogelijk al honderdste keer, nagenoeg dezelfde foto te nemen van die toren die zoveel jaren geleden mijn hart heeft gestolen en ondertussen symbool staat voor thuiskomen.

Mechelen bruist vanavond van de activiteit, maar de geluiden van de stad verdwijnen al snel naar de achtergrond, als decor voor de duistere verhalen die gids Erwin Horckmans met heldere en goed dragende stem belicht. Normaal gesproken ben ik razendsnel afgeleid door wat er rondom mij beweegt, maar hier word ik meteen helemaal opgeslorpt door de kronieken van mijn stad!
Ik moet eerlijk bekennen dat ik bij het horen van de historiek rond de boerenkrijgers en hun massagraf éven was geschokt. Ik verwachtte me aan ‘onschuldige’ fictieve horror, geen waargebeurde verhalen over oorlog, dood en verderf van mijn medemens.
Gruwelverhalen indeed, griezelen dat doen we wel met Halloween!
Bon, kleine mentale switch dus, maar top-gids Erwin maakt dat er van teleurstelling geen moment sprake kan zijn. Zijn levendige en visuele manier van vertellen zorgt er al snel voor dat ik het gevoel heb dat we over zijn schouder meekijken, langs de eeuwen heen. Ik voel me een anachronistische toeschouwer in het Mechelen van de 17e eeuw en beleef mijn stad op een heel andere manier. Los van de gruwel in de verhalen, zit er ook veel geschiedenis in verwerkt en ik heb hier enorm veel bijgeleerd over mijn stad. Het voelt een beetje onwezenlijk dat er achter de prachtige gevels van die gebouwen die ik al zo vaak van buitenaf bewonderde, zoveel afschrikwekkende gebeurtenissen hebben plaatsgevonden.

De historiek van de Mechelse heksen en hun vervolging is boeiende materie voor iemand als ik, met enerzijds een voorliefde voor Tooveresche, (zoals ze in de Mechelse heksenvervolgingsvonnissen, nog steeds te raadplegen in de stadsarchieven, worden genoemd.) en anderzijds een redelijk feministisch en atheïstisch kantje. Eén van de redenen waarom ik zo veel hou van Terry Pratchett (lees alhier zijn ode) is zijn voorliefde voor dit soort verhalen én zijn HEERLIJKE heksen. Stuk voor stuk intelligente vrouwen, ver voor op hun tijd, verketterd door de clericale patriarchie. (Don’t get me started, because you will not shut me up. Ontdek ze vooral zelf, van Granny Weatherwax tot Tiffany Aching, topwijven stuk voor stuk! <3) Dat kwam voor mij ook wel op de voorgrond in de verhalen die Erwin uitkoos en hoe hij ze ten berde bracht. Ik was dan ook niet verwonderd te horen dat zijn fascinatie voor het betere spookverhaal in de mistige vlakten en donkere pubs van het Verenigd Koninkrijk was ontsproten.

De verhalen over arme boerenjongens in de oorlog en de heksenverbrandingen zijn dan wel vaak zware kost, Erwin’s gitzwarte gevoel voor humor en sappige omschrijvingen halen de scherpste kantjes er wel af. Ook de afwisseling met enkele spookverhalen en mythische monsters als de Nekker, maakt het iets minder donker aanvoelen, daar in de schaduwen van onze stad.
Ik ben alvast grote fan en loop zeker nog eens mee met een van de andere wandelingen van Mysterieus Mechelen. (De volgende staat al met stip in mijn agenda te pronken!) Tussendoor heeft Erwin me ook enorm getriggerd om zelf te gaan graven in de krochten van het mysterieuze verleden van mijn stad. Ideale hyperfixatie voor de komende winter, lijkt me!
Alle praktische info rond aankomende wandelingen vind je op de website van Mysterieus Mechelen. Niet twijfelen, gewoon doen! (Als je durft, mwoehahahaaaa!)
Volg Mysterieus Mechelen:


Geweldig 🤩👍👍👍
LikeLike