Dit fijne animatiepareltje kaapte in Cannes een gedeelde juryprijs weg samen met Silent Light van Carlos Reygadas (Battle in Heaven). De film is een bewerking van de gelijknamige en kritisch erg gewaardeerde graphic novel van Marjane Satrapi, waarin ze een autobiografisch verhaal schetst over haar leven als jong meisje in Iran en later in Europa. Het verhaal begint op het moment dat Satrapi acht jaar is, eind jaren zeventig. Dit is ook het begin van een moeilijke en turbulente periode voor het Iraanse volk met de val van de sjah, de Islamitische revolutie en de oorlog tegen Irak. Marjane’s ouders en familie hebben altijd gestreden voor vrijheid van denken, haar grootvader en lievelingsoom bekochten die strijd met hun leven. Haar vrijgevochten ouders stimuleerden haar jonge geest om steeds kritisch te zijn en van haar grootmoeder krijgt ze haar belangrijkste levensles mee: behoud altijd je eigen integriteit.

Van een intelligent en lichtelijk brutaal klein meisje groeit Marjane uit tot een rebelse punker die luistert naar de ‘verboden’ muziek van punk- en metalbands. Tijdens haar jeugd gaat het in Iran van kwaad naar erger met de installatie van het fundamentalistische regime van de mollahs. Door de ogen van Marjane krijgen we een unieke blik in wat voor een invloed de politieke strubbelingen hadden op het dagelijkse leven van de Iraniërs. De eigenzinnige Marjane kan het niet laten om telkens weer in opstand te komen tegen de verheerlijking van het regime in de schoolbanken, en tegen de repressie van de vrouw die ze van dichtbij meemaakte. Uit angst voor haar leven sturen haar ouders haar naar Zwitserland, waar ze ver van alle ellende in Iran verandert in een jongvolwassen vrouw met alle ups en downs vandien.

De tekenstijl is bewust eenvoudig en naïef, maar allesbehalve saai of afgevlakt omdat er voortdurend gewerkt wordt met een associatieve en expressieve beeldtaal waarin elke emotie en frustratie visueel wordt uitvergroot. Misschien zullen sommigen zich ergeren aan de suggestieve beeldtaal en aan de semi-poëtische voice-overs maar Persepolis is dan ook in de eerste plaats een heel emotionele film, en doet dit wonderwel op een treffende en realistische manier zonder ooit melig te worden. Dit is vooral te danken aan het karakter van Marjane, al sinds haar kleutertijd een eenzaat die de dingen op haar eigen, ironische en soms cynische manier bekijkt; wat overigens ook enkele erg geslaagde en herkenbare tragikomische situaties oplevert.