Deel 1: Luna en De Maanstenen | The Black Flamingo, Nijlen – 29 juli 2023
Afgelopen zomer stond alles in het teken van de vogels. (Nu ook nog, maar toen nog net iets meer.) Ik begin mijn notities hier dan ook met de profetische zwaluw die langs rakelings langs de auto scheert bij het inrijden van de yellow sand road. Me First and the Gimme Gimmes knallen van I believe I can fly uit de speakers, terwijl ik de auto parkeer. 24 u geleden dans ik nog de ziel uit mijn lijf bij hun Belgische tegenhanger, The All Star Wedding Band. 48 uur geleden zwalpen mijn dansbenen nog vrolijk door de Mechelse Kruidtuin op de tonen van Funeral Dress en de punk dj die de avond daar afsloot. Het is weer synchroniciteit al wat de klok slaat.
Deze twee optredens liet me echter lichtjes (ZEER) uitgeput en met een resem spieren die prettig (PIJNLIJK) nazinderden. De week erna zou Brakrock de fantastische Joey Henri opvolgen dus moest ik een beetje doseren. (HAHA) Aldus beloofde ik plechtig van voor een keer niet gelijk een gek in het rond te dansen. Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Gelukkig was er daar Jo die speciaal voor mij een relax had gereserveerd, meteen mijn ego én rug in een keer gestreeld!
Snel wat ruimte maken op mijn gsm (afgeladen vol na een hele lente en halve zomer vol muzikaal hoogtepunt na muzikaal hoogtepunt), want ja ik weet nu al dat ik hierover ga schrijven. (Hoewel ik er totaal geen tijd voor heb en ik al hopeloos achter loop, getuige deze vertraging van 6.5 maanden.)
Luna noemde haar eigen verzonnen genre bubblegum punk (al zou kleinkunst-punk ook een treffende benaming zijn) en Jo had me al verteld dat de paarsheid er van af droop. Kan dat dan nog mislopen? Ik denk het niet. (Spoiler alert: it fucking didn’t.)
De energie die van Luna afstraalt en de smack talk die ze verkoopt tegen en over haar maanstenen is verfrissend. De basdrum zindert door de zetel en doet ZO deugd aan mijn pijnlijke rug.
De nummers knallen Nederlandstalig uit de boxen. De humor en zelfspot van de teksten doen me heel sterk denken aan Nele Needs a Holiday, which is always a great thing.
Wat een topstem heeft Luna trouwens, van lieflijk zacht naar lekker ruig zonder verpinken. En een out of this world outfit in haar paarse zijden jurkje met Duvelsokken piepend vanuit haar Doc Martins. Ahja, en de maanstenen Jitse en Parker waren ook wel tof. (Kidding gasten, jullie waren beestig goed!)
Eerlijk is eerlijk, Luna is wel mijn rolmodel. De band verpersoonlijkt overigens wat ik altijd al met mijn droomband zou willen doen. De attitude, de sound en verhalende teksten, YES, meer van dat. En dat zal ik krijgen, een dikke 6 maanden later! Wordt vervolgd.
Voor ik vertrek mag alter ego Polexia nog haar allereerste handtekening plaatsen op Will de metal krokodil. Bij mijn vertrek onder een prachtige sterrenhemel hoor ik vanaf de overkant van de polders Zap Mama zingen. A perfect end to a great night.
Volg Luna en de Maanstenen
DownSideUp 