Zeven maanden. 242 dagen na je begrafenis heb ik eindelijk de plaats gevonden om dit te delen. Zowel letterlijk als figuurlijk.

Jij en ik, wij begrepen elkaar niet altijd even goed, maar we vonden elkaar terug in heel wat kleine en grote dingen. In de dialect-taal die je me leerde. Ik neem nog altijd mijn ‘kazekein’ en mijn ‘vareus’ als ik het te koud heb.

Onze liefde voor dieren, hoewel we ze in een ander licht graag zagen. (Niettegenstaande ik je wel heb gezien, die ene ochtend om 6u toen je dacht dat we nog sliepen en jij vrolijk tegen mijn konijn aan het brabbelen was.)

Onze liefde voor bloemen en planten. Als we je een naam vroegen hoorden we steevast de latijnse benaming. Dat volgde je op met waarom het wel of niet een goede plant was voor onze tuin en desnoods enkele alternatieven. Onze tuinen dragen de groene sporen van je tips en hulp.

Maar bovenal vonden we elkaar in onze gemeenschappelijke liefde voor boeken en muziek.

De boeken, dat klikte altijd wel. We moesten je niet vragen om een nieuwe haarspeld van toen misschien 50befr, maar wanneer we naar het boekenfestijn gingen, waren alle remmen los. Dan zag je twee kleine Van Craen-tjes achter de grote Van Craen huppelen, elk met stapels boeken hoger dan hun hoofd.

Bij de muziek heeft nog wel even geduurd voor ik het echt goed besefte. Hoe lang ik me niet een beetje schaamde dat je me elke dag op dezelfde vrolijke bassige gitaartonen en het ritme van Johnny Cash afzette aan school. Hoe lang ik je wel niet plaagde met dat afgelaste optreden van Johnny Cash ergens eind jaren ‘90. Hoe lang ik het me ga beklagen dat we het nooit samen hebben meegemaakt.

Omdat ik nu mijn eigen woorden niet vind, leen ik er enkele van jouw en mijn favoriete artiesten en schrijvers.

Ik lees de advertentie
De zwarte omlijning benadrukt de essentie
Omschrijving voor die andere dimensie
De letters van je naam, ze branden in m’n netvlies
Emoties hectisch, ik wil rustig blijven
Maar ‘t lukt me net niet

Op veel te jonge leeftijd, is van ons heengegaan
Zoveel niet gezegd, zoveel niet gemaakt, zoveel niet gedaan
Maar je moest waarschijnlijk gaan

Maar woordeloos kom ik tot m’n zinnen
Wetend dat die echte pijn nu gaat beginnen
De klap en de leegte, het besef van het verlies
M’n hersenvlies kraakt en net zoals servies
Breekt de spanning heel gemakkelijk
Het leven is vergankelijk, soms verachtelijk
Altijd van tijd afhankelijk
(Gert-Jan Mulder – Brainpower)

Veel later, toen ik je muzikaal al veel beter begreep, kwamen onze twee meest uiteenlopende stijlen in dit nummer samen. Origineel een van mijn alternatieve favorieten, maar door ‘jouw’ Johnny Cash op het einde van zijn leven in zijn ultieme vorm gegoten.

Beneath the stains of time
The feelings disappear
you are someone else
I am still right here.
Trent Reznor – Nine Inch Nails | Johnny Cash

Nog zo’n nummer waarin onze muziekwerelden samen kwam, (Ondanks ons meningsverschil over de beste uitvoerder, al ben ik daarover ondertussen ook van mening veranderd.) was het deze:

Well people I’ve been here before
I’ve seen this room and I’ve walked this floor
And it’s a cold and it’s a broken Hallelujah
Leonard Cohen | Jeff Buckley

Je leerde me samen met Mama Willem Vermandere kennen. Dankzij hem leerde ik mezelf en de door jou zo aangespoorde creativiteit beter kennen.

En dat zal ik allemaal blijven doen, met jou van in gedachten meekijkend op wat ik maak.

‘Ik leef allang in de verbeelding, daar heb ik mijn huis gebouwd, vanaf mijn kinderjaren.

‘Laat liever de vogeltjes van uw verbeelding los.
Volg mijn kronkels en krabbels,
Geeft u over aan de doedels en de droedels,
Metamorfosen en raadsels, ketters en god-zoekende ongelovigaards.

‘Mens, schrijf! Breng de kar van uw gedachten in beweging?
Willem Vermandere

Een andere nederlandstalige woordsmid die ik van je erfde zei het dan weer zo:

Wanneer de eerste schemering aan ‘t einde van de dag
De kamer langzaam donkert
Zie ik de vage schaduw
Van de bank waar jij voor het laatst
Te rusten lag
Dit was altijd het stil moment dat jou het liefste was
Na een dag van tijdloos zwijgen
En onbestemde handeling
Zoals ‘t verwonderd openslaan
Van een boek dat je graag las

Je bent niet meer
Je bent niet meer
Je wist niet terug te komen
Je was al eerder heengegaan
Dan je afscheid had genomen

Boudewijn De Groot

Of in de woorden van mijn favoriete schrijver:

No one is finally dead until the ripples they cause in the world die away,
until the clock wound up winds down,
until the wine she made has finished its ferment,
until the crop they planted is harvested.
The span of someone’s life is only the core of their actual existence.

Do you not know that a man is not dead while his name is still spoken? Speak his name.
Terry Pratchett