August Rush is de artiestennaam van de kleine Evan, die al heel zijn leven in het weeshuis doorbrengt. Hij blijft echter hardnekkig geloven in het bestaan van zijn ouders en beweert hen zelfs te horen in de muziek. Dit is dan ook de draagbalk van zijn hele bestaan: in alles hoort het hummeltje muzikaliteit. Op een dag trekt hij erop uit om eindelijk de zoektocht te starten. Vader en moeder zijn elkaar echter meteen na hun romance uit het oog verloren en weten niet van het bestaan van de knul af.

De acteerprestaties van Keri Russel (Lyla) en Jonathan Rhys Myers (Louis) zijn op zijn zachtst gezegd nogal lauw en de chemie tussen hen spat er niet bepaald af. Van Russel is dat nog vrij aannemelijk, maar Rhys Meyers hebben we toch al (veel) meer uit de kast zien trekken in pakweg Match Point. Gelukkig is daar nog wonderkind Freddie Highmore (August) die het allemaal een beetje recht kan trekken, al acteert hij stukken minder intens dan in Finding Neverland of Charlie and the Chocolat Factory. Robin Williams werd dan weer atypisch gecast als de op geld beluste en zeer gefrustreerde rotzak Wizard, iets wat hem niet altijd even goed afgaat. Zijn geloofwaardigheid gaat nogal op en neer.

Zo ook de geloofwaardigheid van het verhaal. Op zich klinkt het allemaal wat zeemzoeterig en clichématig en over het algemeen klopt dat beeld ook. Kleine weesjongen in het grote boze New York krijgt de kansen van zijn leven als gevolg van een samenloop van nogal veel toevalligheden. Maar desondanks is deze film geen vreselijk vehikel waarbij je de minuten zit af te tellen. De muziek ? toch de basis van de film ? zit goed. Ze is zeer filmisch, romantisch en af en toe wat (gematigd) rock & roll. En ook al weet je dat alles uiteindelijk in orde komt (het is tenslotte een Hollywoodproductie), toch wordt je meegesleept in het verhaal. Je zou zelfs lekker mee willen schreeuwen als Arthur, een van Augusts straatvriendjes, hem met ?Run August, run? aanmaant ? overigens een niet erg geslaagde knipoog naar Forest Gump. De thematiek van de film slaat dus wel aan, mede dankzij de geslaagde weergave van het chaotische New Yorkse leven, maar in zijn geheel had het toch allemaal wat beter uitgewerkt kunnen worden. Een evenrediger verdeling van gekte en sentiment had misschien wel effect kunnen hebben.

August Rush is dus zeker geen wereldklasse, maar heeft toch een mooie spanningsopbouw die de (niet overdreven cynische) kijker bij momenten op het puntje van zijn stoel kan krijgen. Daarnaast is dit lieflijk filmpje ook zeer mooi in beeld gebracht. Geen verplicht voer, maar een aanrader om op een luie zaterdagavond bij weg te zakken.

Noot van de redactie anno 2023. Ik was nog aan het twijfelen om deze wel over te nemen want ik was er met zijn 2 sterren niet zo laaiend enthousiast over. Maar dan zag ik de trailer en hoorde ik piepjonge Freddie Highmore (love him!) het volgende zeggen in de trailer.

I believe in music… The way that some people believe in fairy tales.

Listen. Can you hear it? The music. I can hear it everywhere. In the wind… in the air… in the light. It’s all around us. All you have to do is open yourself up. All you have to do… is listen.

En dan weet ik weer dat iets me vandaag hier terug op doet uitkomen. Iets met muziek en verbondenheid en synchroniciteit. Alle cirkels zijn zich aan het sluiten. (Pas op, het is waarschijnlijk een redelijk extreel melige rom-com film. Maar als je daar eens zin in hebt, is dit een ideale. Freddie Highmore, Kerri Russel en Jonathan Rhys Meyers. Met een bonus van een, als ik het me goed herinner wel niet zo lieve, Robin Williams. Nog zo’n reden om er anno nu toch wat meer van te houden. Om wat we ondertussen missen. De lieve versie dan. De enige versie. Maar da’s een post op zichzelf.)

Origineel verschenen op (toen nog kutsite.com, ondertussen) kutfilm.be.