Film! LE TUEUR DE MONTMARTRE

Beeld je eens in; je bent helemaal alleen op de wereld en het enige dat je troost kan bieden verdwijnt in de donkere nacht. Het overkomt Tim, het kleine hummeltje dat een panische angst heeft voor het donker en elke nacht opkijkt naar de sterrenhemel om onder het licht zijn ster Adhara rustig in te dommelen. Tijdens de bewuste nacht waarin Adhara uitdooft, wil de kleine Tim op het dak gaan slapen onder het deken van het lichtende hemelgewelf. Daar doet hij de verontrustende ontdekking dat de sterren stuk voor stuk uitgeroeid worden om hem in het pikdonker achter te laten.

Tim komt ook te weten dat niet alles in de wereld is wat het lijkt, en al zeker niet in de verduisterde wereld. Hij houdt helemaal niet van de nacht, behalve als het gaat om zijn geliefde sterren. Maar de nacht blijkt echter een wonderlijke tijd, waarin fabelachtige figuren ronddolen om het hele gebeuren in goede banen te leiden. De grote loebas die het ukkie ontdekt is ontdaan. Kinderen horen te slapen als het donker wordt, en al zijn katten-volgelingen staan voor die taak avond na avond paraat.

Alleen Tims kat heeft merkelijk wat problemen met die verantwoordelijkheid en wordt daardoor een beetje uit de troep geweerd. Net als zijn beschermeling waarover hij waakt is hij een beetje een eenzame buitenstaander. Maar Tim is niet de eerste de beste, hij moet en zal de sterrenhemel terug doen oplichten, met of zonder de hulp van de kattenbewaarder, Wat volgt is een verbluffende reis door de grillige nacht. De film mag dan wel op een blije noot eindigen, maar wordt nooit clichématig.

Nocturna heeft zijn bijtitel La nuit magique niet gestolen. Het is een overdonderend magisch en vertederend verhaal over groot worden en angsten overwinnen. Het mag dan wel een kinderfilm zijn, geen enkele volwassene zal zichzelf met het anderhalf durende spektakel vervelen. Nocturna is een prent die je volledig overrompelt en volkomen ontroerd achterlaat. De plot gaat nooit vervelen, wordt nooit archetypisch of banaal en kan zelfs de meest verzuurde persoon nieuw leven inblazen. De makers creëerden een toverachtige droomwereld in ongelooflijk adembenemende animatie. Je ziet de nacht niet alleen, je kan hem bijna ruiken, voelen en proeven.

Nocturna is eenvoudigweg fenomenaal getekend, in zachte en lichte kleuren en vormen. De atypische lichaamsbouw van de personages geeft een schattig en vederlicht effect. Er wordt ongelooflijk gejongleerd met licht- en schaduweffecten en de film straalt zonder meer. Op geen enkele manier de moraal van het verhaal belerend, maar simpelweg passend en ontroerend. De kleine eigenaardigheden van de creaturen van de nacht en hun drukke bezigheden maken dat de film er echt uitspringt. Vergeet Disney, leve Adrian Garcia en Victor Maldonado die je in geen tijd in hun nachtelijke fantasieën meeslepen.

Origineel verschenen op (toen nog kutsite.com, ondertussen) kutfilm.be.

11/02/2008 0

Film! THE GIRL WHO LEAPT THROUGH TIME

De girl in kwestie heet Makoto Konno, is 17 en heeft de grootste rotdag van haar leven. Alles wat kan mislopen, loopt mis. Vreselijk mis zelfs, als ze door de falende rem van haar fiets onder een voorbijrazende trein rijdt. Ze is zelf dan ook enorm verrast als ze in de tijd teruggeslingerd blijkt te zijn en niets schijnt te mankeren. Ze gaat te rade bij haar tante ‘toverheks’ en stilaan leert ze haar kracht te gebruiken. Dat zorgt natuurlijk voor hilarische taferelen, het kind heeft namelijk de zwaartekracht nog niet helemaal onder de knie. Als ze haar gave dan toch beheerst gebruikt ze die voor banale dingen zoals vlugger op school zijn, het puddinkje opeten dat haar kleine zusje van haar stal, beter scoren op een test of een van haar vrienden aan een vriendin helpen. Dat laatste lukt slechts na talloze mislukte pogingen die ook voor de nodige hilariteit zorgen. Wanneer Chiake, een van Makoto’s beste vrienden haar uitvraagt, zet ze de tijd en het gesprek zo naar haar hand dat ze de liefdesverklaring kan afdwingen.

Langzaamaan dringt het echter tot haar door dat ze maar een beperkt aantal keren kan tijdreizen. Dat besef komt helemaal te laat als een andere vriend in gevaar dreigt te zijn. Time stops for no one, een van de catch phrases van de film, gaat blijkbaar niet altijd op want plots stopt de tijd dan toch. Chiake weet meer dan hij deed vermoeden en hij vertelt haar een groot geheim dat onomkeerbare effecten heeft.

De animatie van deze film is magnifiek. De decors zijn uitermate realistisch nagemaakt en de gelaatsuitdrukkingen zijn treffend. Er is duidelijk ook veel aandacht besteed aan schaduwen en weerspiegelingen. De scène waarin de tijd wordt stilgezet is zelfs adembenemend. Heel wat specifieke details maken de beelden rijker. De film, die voorafgegaan werd door een mangastrip die zich zo’n 20 jaar in het verleden afspeelt, is dus eigenlijk een soort van sequel. Een andere inspiratiebron was de roman The little girl who conquered time, waarvan de naam van het hoofdpersonage en een deel van het verhaal ontleend werd in de vorm van Makoto’s tante die haar met goede raad bijstaat.

The girl who leapt through time is spektakel van de bovenste plank. De film zit boordevol situatiehumor en is bijgevolg enorm grappig. Daarnaast is hij ook ontroerend, bekoorlijk en wordt het personage van Makoto bevredigend uitgewerkt. Het tijdreizen levert de kijker het plezier op de verschillen tussen de originele beleving en diegene die erop volgt te ontdekken. Wanneer de generiek over het scherm rolt, blijf je gegarandeerd met een goed gevoel achter.

Origineel verschenen op (toen nog kutsite.com, ondertussen) kutfilm.be.

11/02/2008 0

Film! PERSEPOLIS

Dit fijne animatiepareltje kaapte in Cannes een gedeelde juryprijs weg samen met Silent Light van Carlos Reygadas (Battle in Heaven). De film is een bewerking van de gelijknamige en kritisch erg gewaardeerde graphic novel van Marjane Satrapi, waarin ze een autobiografisch verhaal schetst over haar leven als jong meisje in Iran en later in Europa. Het verhaal begint op het moment dat Satrapi acht jaar is, eind jaren zeventig. Dit is ook het begin van een moeilijke en turbulente periode voor het Iraanse volk met de val van de sjah, de Islamitische revolutie en de oorlog tegen Irak. Marjane’s ouders en familie hebben altijd gestreden voor vrijheid van denken, haar grootvader en lievelingsoom bekochten die strijd met hun leven. Haar vrijgevochten ouders stimuleerden haar jonge geest om steeds kritisch te zijn en van haar grootmoeder krijgt ze haar belangrijkste levensles mee: behoud altijd je eigen integriteit.

Van een intelligent en lichtelijk brutaal klein meisje groeit Marjane uit tot een rebelse punker die luistert naar de ‘verboden’ muziek van punk- en metalbands. Tijdens haar jeugd gaat het in Iran van kwaad naar erger met de installatie van het fundamentalistische regime van de mollahs. Door de ogen van Marjane krijgen we een unieke blik in wat voor een invloed de politieke strubbelingen hadden op het dagelijkse leven van de Iraniërs. De eigenzinnige Marjane kan het niet laten om telkens weer in opstand te komen tegen de verheerlijking van het regime in de schoolbanken, en tegen de repressie van de vrouw die ze van dichtbij meemaakte. Uit angst voor haar leven sturen haar ouders haar naar Zwitserland, waar ze ver van alle ellende in Iran verandert in een jongvolwassen vrouw met alle ups en downs vandien.

De tekenstijl is bewust eenvoudig en naïef, maar allesbehalve saai of afgevlakt omdat er voortdurend gewerkt wordt met een associatieve en expressieve beeldtaal waarin elke emotie en frustratie visueel wordt uitvergroot. Misschien zullen sommigen zich ergeren aan de suggestieve beeldtaal en aan de semi-poëtische voice-overs maar Persepolis is dan ook in de eerste plaats een heel emotionele film, en doet dit wonderwel op een treffende en realistische manier zonder ooit melig te worden. Dit is vooral te danken aan het karakter van Marjane, al sinds haar kleutertijd een eenzaat die de dingen op haar eigen, ironische en soms cynische manier bekijkt; wat overigens ook enkele erg geslaagde en herkenbare tragikomische situaties oplevert.

Origineel verschenen op (toen nog kutsite.com, ondertussen) kutfilm.be.

11/02/2008 0

Film! TEKKONKINKREET

Een animefilm gemaakt door een westerling? Zou je niet zeggen als je Tekkonkinkreet bekijkt. Toch is het zo, Michael Arias, onder andere bekend van de Animatrixserie, plofte neer in de regisseursstoel. De film won op het Animafestival de publieksprijs en dat volkomen terecht.

In Treasure Town tiert de misdaad welig, ook de kleine Kuro (Japans voor zwart) en Shiro (wit) terroriseren de buurtbewoners als de bende van Cats. Kuro, de oudste, is meteen ook de meest gewelddadige en impulsieve terwijl Shiro dan weer heel naïef en onschuldig overkomt. Je kan als kijker niet beslissen of kleine Shiro nu mentaal enkele jaren achterop hobbelt, of hij net geniaal en levenswijs is. Beide broertjes zijn enorm aan elkaar gehecht en kunnen niet zonder elkaar. Als ze dan toch uit mekaar worden gehaald blijft hun band onbreekbaar. De slimmeriken onder jullie hebben natuurlijk al lang een heel duidelijke rode draad door de film ontdekt, namelijk de tegenstelling tussen het goede en het kwade, zwart en wit, yin en yang. Dit contrast, of conflict, komt tot een climax in een ongelofelijk overweldigende eindscène met afwijkende tekeningen. Op andere momenten in de film is er wel een grijzere zone wat betreft de goedheid of kwaadaardigheid van de personages. Ook al zijn de twee broers onmiskenbaar boefjes, ze zijn geen onmensen. Zelfs een grote maffioso is nog de slechtste niet en zijn onderdaan ondervindt ook wat morele problemen met de gang van zaken.

De personages mogen dan wel niet echt levensecht getekend zijn, ze zijn zeer mooi naar voren gebracht, elk met zijn eigen specifieke kenmerken. Ze hebben ook allemaal hun eigenaardigheden en vaardigheden. Vooral het personage van Shiro wordt mooi uitgespeeld in de droombeeldsequenties. Het jonkie is een dagdromer en de tekenaars onderscheiden die fantasieën in heel zachte schilderachtige prenten. De vreemde snuiter verwarmt je hart omdat hij zijn kinderlijke onbevangenheid niet verliest in de harde stad. De omgeving is zeer secuur en realistisch gestileerd, enkele overzichtsbeelden en vogelperspectieven zijn simpelweg adembenemend. De gehele film baadt in fraaie en felle maar ietsje verweerde kleuren. Het geheel van beeld, klank, verbeelding en achterliggende gedachten is spectaculair. Kortom Tekkonkinkreet is er eentje die je niet mag missen, meer woorden hoeven daar niet aan vuilgemaakt te worden.