The Interrupters stonden al lang heel hoog op mijn live-zien-lijstje. In 2022 zou ik ze eindelijk mogen meemaken op De Lokerse Feesten, tot een positieve coronatest roet in het eten gooide. Een klein jaar later stak ik dan maar de landsgrenzen over en kon ik ze ontdekken in De Melkweg. Ik zou er toen al over schrijven, maar mijn enthousiasme tijdens het optreden was zo groot, dat mijn notities 1. beperkt, 2. onleesbaar en 3. redelijk weinigzeggend waren.

Komt daarbij dat juni, juli en augustus in een rotvaart vol ongelofelijke optredens voorbij raasden, waardoor ik jammerlijk genoeg op weinig meer lyrische woorden dan ‘Waaaah wat was het zalig’ en ‘Ik heb staan wenen in het midden van een moshpit’ uitkwam.

The Interrupters verdienen veel meer dan dat. Gelukkig kwamen ze afgelopen zondag het kot afbreken in een uitverkochte AB. Dat gaf me de kans om ze alsnog een waardige lofzang te zingen.

Eerlijkheidshalve moet ik dan toch beginnen met: ‘WAAAAH, WAT WAS HET ZAAAALIG’ en ‘Ze hebben me wéér doen wenen in het midden van een moshpit’. De band is dan ook waanzinnig goed in het meeslepen van hun publiek in een waas van uitzinnig zingen en dansen op hun heerlijke ska vibes.

View this post on Instagram

A post shared by Clumsy Crane Studio: Polexia 'Julie' Miller (@clumsy.crane.studio)

Voor ik met verdere superlatieven begin te gooien, eerst nog even genieten van support act The Meffs.

Dit punk-duo uit het Verenigd Koninkrijk was namelijk zo goed, dat een mens bijna zou vergeten dat ze aan het wachten waren op Amie en haar Interrupters. Laten we stellen dat ik alleszins serieus spijt had dat ze maar een dik halfuur het publiek mochten opwarmen. Vorig jaar stonden ze op mijn duchtig uitgekiende Brakrock planning en heb ik ze helaas gemist vanwege het zoeken naar de verloren telefoon van een vriend. Bro’s before, euh, Meffs? Wel, vanaf 9 juni 2024 helaas niet meer. (#sorrynotsorry bro’s!)

View this post on Instagram

A post shared by Clumsy Crane Studio: Polexia 'Julie' Miller (@clumsy.crane.studio)

De allereerste aanslag op de gitaar van lead vocalist Lily en het is voor mij love at first chord. Wat een straffe en opzwepende wall of sound spoelt er over het publiek in de AB via dit energetische Britse duo. Lily & drummer Lewis barsten van zichtbaar genot tijdens hun set die als een sneltrein door Brussel raast. Een zeer dankbare opener voor The Interrupters, al verdienen ze zeker hun eigen headlining tour. De hete dag en swingende lijven zorgen voor een zilte zweetgeur doorheen de zaal, maar dat nemen we er maar wat graag bij. Helaas zitten we met Broken Britain, Broken Brains al aan de laatste van The Meffs, maar na deze hoogvlieger moet het beste zelfs nog komen.

Na een blitzbezoek aan de bar voor wat hydratatie en even zwaaien naar bekende koppen rondom mij, bevind ik me opnieuw in het midden van de zaal. De banner is al ontrold dus is het angstvallig wachten tot de eerste noten vallen. (Zie die reikhalzende hoofdjes!)

Ik ben nog wat op mijn gsm aan het tokkelen om het gevoel waarmee The Meffs me achterlieten te proberen omschrijven. Plots krijg ik een melding van Google Photos: ‘Look back on 15th of June 2023’. Jawel, The Interrupters in Amsterdam. Prachtige timing, synchroniciteit enzo.

Ondertussen komt er een snoodaard voor mij staan, die zich gelukkig bewust is van hoe hard hij in mijn zicht staat. Hij verontschuldigt zich en dankzij mijn journalistieke instinct ontdek ik dat hij zelf in drie bands speelt die ik snel sociaal ga volgen. Toch mooi hoe publiek en muziek zo vaak verweven zijn. Dan klinken er enkel luide tonen uit de boxen en met een snelle ‘have a good show’, is hij na de eerste verzen van Gave You Everything meteen uit mijn zichtveld verdwenen. Het is dan ook onmogelijk om stil te staan in de tomeloos golvende menigte. Wat een knaller van een nummer om mee te beginnen. Het extatische publiek schreeuwt collectief de stembanden naar de verdoemenis. (Ik incluis, dat spreekt.)  

Stiekem glip ik mee achter een aantal nobele onbekenden die me onbewust meevoeren naar de derde rij, midden voor het podium. Wat een vantage point om dit mee te maken. Personal boundaries be damned, schouder tegen schouder en vrolijk zwetend vieren we samen feest. We zweven van hoogtepunt naar hoogtepunt. De energie uitwisseling tussen publiek en band zorgt tussendoor even voor een spontane Ramones medley.

The Interrupters nummers zijn enorm dansbaar, maar vaak ook zeer breekbaar. Ik voel dus bij Easy on You en Alien al wat traanvocht prikken in mijn ooghoeken. Ik hou het nog even droog, tot ik de eerste noot van ‘Hallelujah’ hoor. Yup, that’s where they got me last year, en deze keer is het niet anders. Mijn hart breekt in stukken. Liefde en melancholie zakken in splinters tot in mijn schoenen. 

Na dit intieme intermezzo bonken we nog even verder op onze benen langsheen hits als Raised by Wolves, She Got Arrested en de ska-versie van Billie Eilish’s Bad Guy. Dagen nadien draag ik met trots nog de blauwe plekken als testament van deze geweld(dad)ige avond. Ik denk dan ook lachend terug aan de lyric ‘Bruises on my knees for you’ uit laatstgenoemde cover. (DUH!) Na nog drie explosieve bisnummers met ‘She’s Kerosene’ als kers op deze goed gesmaakte taart, is het tijd voor de uitstroom van een hoop sweaty happy people richting de verkoelende zomeravond lucht.

Daar kom ik, zoals dat gaat met niet zo toevallige ontmoetingen in het midden van de zaal, mijn muzikale maatje Robin opnieuw tegen. (Salut Rouge Gorge!) Na wat onderling uitbundig nagenieten en vooruitkijken op de muzikale zomer, neem ik afscheid en loop ik op wolkjes de Brusselse nacht tegemoet.

Setlist The Interrupters

• Gave You Everything
• A Friend Like Me
• Title Holder
• Anything Was Better
• On a Turntable
• Babylon
• By My Side
• Kiss the Ground
• In the Mirror
• Let ’em Go
• Easy on You
• Blitzkrieg Bop (Ramones cover)
• Jailbird
• Alien
• Hallelujah (Leonard Cohen cover)
• Play Video
• Raised by Wolves
• Play Video
• She Got Arrested
• Play Video
• Bad guy (Billie Eilish cover)
• Take Back the Power
• Family
• She’s Kerosene

The Interrupters (support: The Meffs) – ZONDAg 9 JUNI 2024 Ancienne Belgique, Brussel

Enkele gitaren, een piano en de pure stem van Rosanne Cash, meer was er niet nodig om de AB voor één avond onder te dompelen in authentieke Americana. Cash bracht samen met haar man John Leventhal een intiem en ingetogen optreden dat bleef nazinderen.

Rosanne Cash is de oudste dochter van legende Johnny Cash. Net zoals haar vader is ze een verhalenverteller met een bijzondere stem. Haar laatste plaat heet “She remembers everything” en dat gevoel draagt ze uit in haar nummers en hoe ze die aan elkaar praat. Met een nuchtere zachtheid vertelt ze over haar leven, op de tonen van de muziek en ernaast. Aangrijpend en herkenbaar is het moment waar Cash beschrijft hoe ze opgroeide middenin de vrouwen- en burgerrechtenbeweging in de jaren 60 en 70 en met zoveel hoop naar de toekomst keek. Hoe ze dacht dat vooruitgang maar in één richting kon evolueren en hoe het nu zo anders blijkt te lopen.

De avond kent heel wat hoogtepunten. Van het aangrijpende “Blue Moon With Heartache” (What would I give to be a diamond in your eyes again, What would I give to bring back those old times, What did I say to make your cold heart bleed this way, Maybe I’ll just go away today) over het krachtig en fragiele “She remembers everything” (I didn’t know her then, My enemy, my treasured friend, Outside this waking dream, She remembers everything, I don’t know her now, My bitter pill, my broken vow, This girl, this bird who sings, She remembers everything) naar het melancholische en strijdvaardige “The Undiscovered Country” waar ze uithaalt naar het huidige politieke klimaat en de #metoo beweging (The old men never helped us, They took our every vow, Turned them into money, And look where we are now. Waiting for a savior, But she walks alone to sea, And someone’s going down, She went down for me).

Als bisnummer trakteert ze op Tennessee Flat Top Box, een nummer van Cash Sr. dat ze zich helemaal eigen maakt. Haar stem leent er zich perfect toe en het gitaargeluid van Leventhal knipoogt naar de unieke sound van de gitaar van haar vader.

Noot voor noot en woord voor woord sleept ze het publiek mee. Cash’s hele set ademt haar verhaal. Hoe ze haar stem vond en hoe ze die ook durft gebruiken nu ze ouder is. In haar woorden: “Women my age still have a lot to say. And that urgency and longing and righteous indignation and passion don’t go away. They don’t fade with time unless you let them.”(Billboard) En wees maar zeker: she won’t let them.

John Leventhal balanceert zijn gitaren en de snuifjes piano handig op de achtergrond en laat “zijn” ster schitteren. De liefde schijnt door in hun muziek en de onderlinge conversaties tussen de nummers. Na 24 jaar zijn ze een goed geolied team dat perfect op elkaar inspeelt. Wanneer Cash en Leventhal samen gitaar spelen, lijkt het wel alsof hun instrumenten converseren. Als Rosanne voor enkele nummers haar gitaar neerlegt gebeurt er iets extra bijzonder. Haar stem krijgt nog meer kracht en ze gooit zich nog zoveel harder in de tekst en gaat dieper in haar uithalen. Een overtreffende trap van een stem die sowieso al imponeert.

Cash hypnotiseert met haar stem, tegelijk krachtig en breekbaar. Haarzuiver gaat ze van hoge passages over naar de lagere stukken waar haar stem een extra warme ondertoon krijgt. De bijna eerbiedige stilte van het publiek tijdens de nummers spreekt evenveel boekdelen als de twee staande ovaties die ze na haar optreden krijgt. Een madam met een sound die er staat, de verrassende mix van country, blues, folk en popmuziek die ze samensmelt tot haar hoogsteigen bijzondere klankkarakter dat naar meer smaakt.

Rosanne Cash & John Leventahl – Zaterdag 14 september 2019 Ancienne Belgique, Brussel

Ook verschenen op Brothers in Raw