August Rush is de artiestennaam van de kleine Evan, die al heel zijn leven in het weeshuis doorbrengt. Hij blijft echter hardnekkig geloven in het bestaan van zijn ouders en beweert hen zelfs te horen in de muziek. Dit is dan ook de draagbalk van zijn hele bestaan: in alles hoort het hummeltje muzikaliteit. Op een dag trekt hij erop uit om eindelijk de zoektocht te starten. Vader en moeder zijn elkaar echter meteen na hun romance uit het oog verloren en weten niet van het bestaan van de knul af.
De acteerprestaties van Keri Russel (Lyla) en Jonathan Rhys Myers (Louis) zijn op zijn zachtst gezegd nogal lauw en de chemie tussen hen spat er niet bepaald af. Van Russel is dat nog vrij aannemelijk, maar Rhys Meyers hebben we toch al (veel) meer uit de kast zien trekken in pakweg Match Point. Gelukkig is daar nog wonderkind Freddie Highmore (August) die het allemaal een beetje recht kan trekken, al acteert hij stukken minder intens dan in Finding Neverland of Charlie and the Chocolat Factory. Robin Williams werd dan weer atypisch gecast als de op geld beluste en zeer gefrustreerde rotzak Wizard, iets wat hem niet altijd even goed afgaat. Zijn geloofwaardigheid gaat nogal op en neer.
Zo ook de geloofwaardigheid van het verhaal. Op zich klinkt het allemaal wat zeemzoeterig en clichématig en over het algemeen klopt dat beeld ook. Kleine weesjongen in het grote boze New York krijgt de kansen van zijn leven als gevolg van een samenloop van nogal veel toevalligheden. Maar desondanks is deze film geen vreselijk vehikel waarbij je de minuten zit af te tellen. De muziek ? toch de basis van de film ? zit goed. Ze is zeer filmisch, romantisch en af en toe wat (gematigd) rock & roll. En ook al weet je dat alles uiteindelijk in orde komt (het is tenslotte een Hollywoodproductie), toch wordt je meegesleept in het verhaal. Je zou zelfs lekker mee willen schreeuwen als Arthur, een van Augusts straatvriendjes, hem met ?Run August, run? aanmaant ? overigens een niet erg geslaagde knipoog naar Forest Gump. De thematiek van de film slaat dus wel aan, mede dankzij de geslaagde weergave van het chaotische New Yorkse leven, maar in zijn geheel had het toch allemaal wat beter uitgewerkt kunnen worden. Een evenrediger verdeling van gekte en sentiment had misschien wel effect kunnen hebben.
August Rush is dus zeker geen wereldklasse, maar heeft toch een mooie spanningsopbouw die de (niet overdreven cynische) kijker bij momenten op het puntje van zijn stoel kan krijgen. Daarnaast is dit lieflijk filmpje ook zeer mooi in beeld gebracht. Geen verplicht voer, maar een aanrader om op een luie zaterdagavond bij weg te zakken.
Noot van de redactie anno 2023. Ik was nog aan het twijfelen om deze wel over te nemen want ik was er met zijn 2 sterren niet zo laaiend enthousiast over. Maar dan zag ik de trailer en hoorde ik piepjonge Freddie Highmore (love him!) het volgende zeggen in de trailer.
I believe in music… The way that some people believe in fairy tales.
Listen. Can you hear it? The music. I can hear it everywhere. In the wind… in the air… in the light. It’s all around us. All you have to do is open yourself up. All you have to do… is listen.
En dan weet ik weer dat iets me vandaag hier terug op doet uitkomen. Iets met muziek en verbondenheid en synchroniciteit. Alle cirkels zijn zich aan het sluiten. (Pas op, het is waarschijnlijk een redelijk extreel melige rom-com film. Maar als je daar eens zin in hebt, is dit een ideale. Freddie Highmore, Kerri Russel en Jonathan Rhys Meyers. Met een bonus van een, als ik het me goed herinner wel niet zo lieve, Robin Williams. Nog zo’n reden om er anno nu toch wat meer van te houden. Om wat we ondertussen missen. De lieve versie dan. De enige versie. Maar da’s een post op zichzelf.)
Origineel verschenen op (toen nog kutsite.com, ondertussen) kutfilm.be.
Wat als opeens zou blijken dat onze gigantische aardbol door andere ogen wordt aanschouwd als een piepklein, bijna onzichtbaar stofje? Paniek natuurlijk! Zo ook in Who-ville, al wordt de theorie daar aanvankelijk weggelachen. Hoe zou je zelf zijn, nietwaar? De enige die het korreltje wereld kan redden is Horton, de nogal plompe maar goudeerlijke olifant die ronddrentelt in de jungle van Nool. Wat volgt is een knotsgekke reis doorheen diezelfde jungle, waarin Horton -uiteraard- wordt tegengewerkt door de hedendaagse versie van de gedachtenpolitie. Een kangoeroe die zichzelf tot opperhoofd der oerwoud heeft gekroond wil Horton aan het verstand brengen dat wat men niet kan zien er simpelweg niet is.
Na de langverwachte The Simpsons Movie brengt Twentieth Century Fox Animation, in samenwerking met Blue Sky Studios, ons de adaptatie van het legendarische Dr. Seuss boek Horton Hears a Who. Een wondere wereld vol Seussiaanse kleuren en vormen en doordrongen van gekke personages. De animatie is gewoonweg prachtig tot in de kleinste details, de kleuren lijken te glanzen en klaar om van het scherm te spatten. Alles aan het plaatje klopt. De CG-animatie zorgt natuurlijk voor veel effecten en rariteiten die in de vorige Seuss verfilming The Cat in the Hat niet kon bereikt worden.
Akkoord, het verhaal is een beetje voorspelbaar, maar bij deze film werkt dat verrassend genoeg helemaal niet storend. De moraal is eigenlijk ook heel mooi, al werd Horton’s slagzin “A person is a person, no matter how small” al door Amerikaanse Pro-Life organisaties uitgebuit, zeer tegen de zin van Dr. Seuss zelf. Ondanks die boodschap is de film zeker niet belerend en vooral losjes en leuk. Horton is geestig, zeer geestig en al zal je niet schuddebuiken van het lachen, de subtiele humor tovert een glimlach op ieders gezicht. Het is duidelijk dat het regisserende duo Jimmy Hayward en Steve Martino zich voortreffelijk konden inleven in de jungle van Nool en dat ze deze film met enorm veel plezier perfectioneerden om zo weinig mogelijk af te doen aan het gelijknamige boek.
Dat de film zo?n pareltje geworden is heeft natuurlijk ook veel te maken met de fantastische stemmencast die werd aangetrokken voor dit project. Jim Carrey schittert als vanouds als Horton, hij durft het zelfs aan om een toch vrij komische rol niet al te uitbundig te brengen. Dat siert hem, én Horton, want door die lichte ingetogenheid komt de olifant veel beter tot zijn recht. De rol van de burgemeester van Who-ville was weggelegd voor Steve Carell, die enorm veel van zichzelf in het personage lijkt te steken. Ook Vlad, de niet zo angstaanjagende slechterik wordt geweldig vertolkt door Will Arnet die hiervoor een amusant Russisch Accent uit de kast haalt. Ook de bijrollen van onder andere Carol Arnett als de kangoeroe en Seth Rogen als de sidekick-muis van Horton, zijn stuk voor stuk puike prestaties.
Horton Hears a Who is weerom een staaltje van klasseanimatie en in combinatie met een sterrencast en de stem van Charles Osgood als verteller, wordt het een scherp staaltje feelgood filmplezier dat je zeker niet mag missen.
Origineel verschenen op (toen nog kutsite.com, ondertussen) kutfilm.be.
Jack Hill is een naam die maar weinig mensen op het eerste zicht iets zegt, tot je linken legt via blaxploitation over Foxy Brown naar Quentin Tarantino. QT vond JH zo geweldig dat hij prompt zijn films heruitbracht om ze meteen open te stellen voor een nieuwe generatie. Jack Hill is een legende, zij het op kleine schaal en mag zich een ware cultstatus aanmeten. Ik kon de man strikken op het Offscreen festival waar ze een ware in person-tribute voor hem organiseerden.
Wist u dat een Hill Jack eigenlijk een Amerikaans scheldwoord is? Volgens de Urban Dictionary is een Hill Jack een persoon die luier is dan de gemiddelde Hillbilly. Hij klaagt en zaagt altijd en maant mensen aan om zich te haasten terwijl hij zelf niets doet om het proces verder te helpen. Kan je jezelf daarin herkennen?
Dat ben ik helemaal (lacht). Nee, ik heb dat woord nog nooit gehoord. Jackass kende ik wel al, ze hebben me zo al wel genoemd. Maar ik ben niet moeilijk om mee te werken denk ik. I’m a sweatheart. (Helemaal waar, n.v.d.r.)
Was het voorbestemd dat je de weg van de filmindustrie insloeg, doordat je vader daar ook al werkte?
Wel, wat moet gebeuren, gebeurt ook. Ik denk dat het helemaal niet voorbestemd was. Ik ben opgegroeid als een muzikant. Ik wou leren films te voorzien van een soundtrack. Ik heb altijd gedacht dat dat was dat ik zou gaan doen. Ik haalde mijn diploma aan de UCLA en kwam terecht in het filmmilieu omdat ik muziek voor films wou maken. Daar componeerde ik de muziek voor een studentenfilm. Maar tegelijk was ik al aan het werken aan enkele screenplays en ze moedigden mij aan om daarin verder te gaan, dus ging ik verder met film.
Je staat al een paar decennia in de filmwereld. Heb je grote veranderingen ontdekt?
Wel, ik liep in en uit. Ik zou niet zeggen dat de beeldkwaliteit er op vooruit gegaan is. De technologie is stukken beter als het over editing gaat, daar zie ik een hele verbetering. Maar een verhaal is een verhaal, dat is altijd hetzelfde en zal nooit veranderen.
Veel van je films werden in hele korte periodes gedraaid, was dat een keuze of een noodzaak?
Ik schoot ze meestal in twaalf tot achttien dagen. En dat was geen keuze, het duurste element in je budget is tijd. Daar moet je dus best het minste van gebruiken.
Denk je dat Quentin Tarantino een nieuwe storm van interesse heeft veroorzaakt voor jou als persoon en het soort films dat je maakt over het algemeen?
Het startte niet met Quentin, maar hij wakkerde zeker en vast de interesse van de mensen aan. De mensen wilden plots terug naar die films uit de jaren 70 en de exploitation films gaan kijken. Zonder Quentin konden we Switchblade Sisters zelfs niet vertoond krijgen op het Offscreenfestival. De spoel was nog in handen van MGM en als regisseur heb ik er blijkbaar geen recht op. Quentin belde met de juiste persoon en kon het voor ons vastkrijgen.
Hoe voelt het om een hommage te krijgen van een ‘Tarantino’?
Als je doelt op Jackie Brown, dat was geschreven met een boek als basis. Quentin vertelde me dat de titel een hommage was aan mij. Hij wou ook altijd werken met Pam Grier en dit was een verhaal waar ze perfect in paste dus schreef hij er een rol voor haar bij.
Koos je zelf om de blaxploitation films, of films met voor en door zwarte mensen te maken?
Nee, het was een opdracht. Mijn agent zei dat de studio met mij wou praten. Toen ik hoorde dat het om een zwarte film ging dacht ik dat ik het niet zou kunnen, wat wist ik ervan af? Ze wilden een wraakfilm over een vrouw, dus bedacht ik dat ik met Pam Grier kon samenwerken en wist dat we samen iets goeds konden maken dus accepteerde ik het aanbod. Het werd een van de grootste hits die de studio ooit had.
Gaven de mensen die het genre dan apprecieerden de labels die je heel je carrière meedroeg?
De term blaxploitation werd waarschijnlijk uitgevonden door iemand die werkte voor de Trade Papers. Die hielden ervan om zo’n namen uit te vinden, het genre was ook niet bekend daarvoor. Het ontstond kort nadat ik die films gemaakt had.
Wat vind je ervan dat de mensen die je ontdekt hebt een succesvolle carrière uitbouwen, zoals Pam Grier?
Het is bevredigend om dat te zien, al ben ik er niet zeker van dat iemand zichzelf ooit op de borst kan slaan omdat hij iemand ontdekt heeft. Ik gaf Pam Grier wel haar eerste kans, haar eerste belangrijke rol. Voor haar schreef ik zelfs specifieke dingen, en dat bleek het belangrijkste, want ze pasten perfect bij haar. Haar grootste hits waren Coffy en Foxy Brown, daar schreef ik de personages gebaseerd op haar persoonlijkheid, omdat ik haar zo goed kende. In de films die ze meteen erna deed, wisten de schrijvers klaarblijkelijk niet goed hoe haar te gebruiken. Maar ze heeft een prachtige carrière uitgebouwd, ze bleef al die tijd werken en is nu nog steeds bezig. Dat is geweldig!
Hoe heb je Pam Grier eigenlijk opgepikt?
Ik was bezig met de casting voor een ensemble van vrouwen voor The Big Doll House, haar eerste film. Het was een Woman in Prison-film, de film die het hele genre op gang trok, om het zo maar te zeggen. Ik had een aantal agenten gevraagd om mensen te sturen die ze getalenteerd vonden en zo kwam Pam binnen voor een auditie. Ik was zo onder de indruk van haar persoonlijkheid dat ik ervan overtuigd was dat ze een hoofdrol aankon, ook al had ze dat daarvoor nog nooit gedaan. Ze deed het perfect, ze stal zelfs bijna de show.
Ik las ergens dat je bezig was met een roman, staat die nog altijd stof te vergaren of heb je hem al weer ter hand genomen ondertussen?
Ik heb geen idee hoe dat verhaal de ronde is beginnen doen. Ik was bezig met een trilogie, maar dat was een grote opdracht natuurlijk. Voor de eerste roman van de drie heb ik al heel veel op papier, maar dan kregen er mensen plots weer interesse in als filmmaker dus heb ik het idee maar weer even op de plank gezet. Het kan nog terugkomen, waarschijnlijk zelfs, als ik de film beu wordt (lacht).
Wat mogen we verwachten?
Daar kan ik niet echt over spreken. Het zal een beetje zijn zoals mijn films maar het verhaal leent zichzelf eerder voor een roman dan voor de cinema.
Hoe verschillend is het schrijven van een roman en dat van een screenplay?
Heel verschillend. Een screenplay is een kunstvorm die wel lijkt op muziek. Het bestaat ergens in de tijd en je moet heel hard rekening houden met het ritme. Het publiek is gevangen in die timeframes die je ze voorschotelt. In een roman kan je dan stoppen en terug- of vooruit kijken en een aantal lijnen herlezen.
Er komt een remake van Spider Baby, wat gaat eraan toegevoegd worden? (Ik vind net nog een artikel uit 2023 met dezelfde boodschap. Op het eerste zicht sindsdien geen remake geweest helaas. Of niet want het origineel is GEWELDIG, n.v.d.r. anno 2023)
Zelf ben ik officieel de executive producer, want de mensen die hem wilden maken kwamen naar mij voor toestemming en advies. Ze gaan het helemaal anders aanpakken als wat ik gedaan zou hebben, maar ik heb al gedaan wat ik gedaan zou hebben. Ik kan dus ook geen kritiek leveren op wat ze denken dat het beste is voor een hedendaags publiek. Het eerste hoofdstuk van het script heb ik al gelezen en het ziet er vrij goed uit.
Sid Haig en jij konden in het verleden goed samenwerken, krijgt hij ook een rol in de remake?
Ik ga niet regisseren dus kan ik alleen maar mijn advies van de zijlijn geven. Het is mogelijk dat hij het doet, afhankelijk van hoe het script uitdraait. Hij is er in elk geval nog niet aan gebonden. Maar de makers zijn nog niet ver, ze hebben enkel een eerste script in klad, en ik heb de herwerking nog niet gelezen.
Als ik mijn bescheiden mening mag geven, zie ik Zooey Deschanel geknipt voor de rol van Virginia, Spider Baby zelf dus.
Ja, ik snap wat je bedoelt, al is het personage veel jonger dan Zooey. Het is interessant dat je dat vermeldt want Zooey Deschanel is een actrice die ik heel graag bezig zie. De eerste keer dat ik haar zag acteren dacht ik bij mezelf dat ze wel iemand is waar ik graag mee zou samenwerken. Momenteel ben ik bezig met een romantische komedie, en ik probeerde haar vast te krijgen maar spijtig genoeg weigerde ze.
Gaat de remake van Foxy Brown er eigenlijk nog komen?
Ze hebben geprobeerd om het rond te krijgen, ze schreven zelfs een aantal scripts. Wanneer je echter met grote studio’s zoals MGM wilt omgaan zit je met een probleem. Je spreekt vandaag met de grote baas die morgen al vervangen is, en ze hebben allemaal een verschillend idee van hoe het eruit moet zien. Ik weet dat de producenten met twee compleet verschillende scripts zaten en verschillende schrijvers hebben aangehaald. Ze konden echter niet met een script op de proppen komen waarvan de studio een film wou maken dus hebben ze het gewoon laten vallen.
Wat vond je van de initiële casting van Halle Berry in de titelrol?
Ik denk niet dat zij een goede keuze zou zijn. Mijn voorkeur zou uitgaan naar iemand zoals Rosario Dawson. Ik kan Halle echt niet in de rol zien, niet de wraaknemende vrouw. Dat is wat er gebeurt als je in de grote studio business zit, je moet dingen doen die echt totaal verkeerd zijn omdat dat de aard van het beestje is. Halle Berry is een grote ster, dus je moet haar wel hebben. En tja, Rosario Who?
(Duizendmaal) Dank voor het gesprek!
Origineel verschenen op (toen nog kutsite.com, ondertussen) kutfilm.be.
Jack Hill door de lens van Julie Van Craen op Off Screen Filmfestival in 2008
Revenge of the Shogun Women gaat over een bende dames die, nadat ze verkracht werden door doorslechte plunderaars, in een klooster werden opgenomen. Daar wordt hun haar eraf gehakt en leren ze zich te verdedigen tegen de harde buitenwereld. Op het huwelijk van de dochter van een vooraanstaand man, wordt er weer een plundertocht georganiseerd en vluchten de dorpelingen richting boeddhistisch kloosters. Alwaar de nonnen zich dan omvormen tot lustige krijgers, terwijl de oppernon zich afzijdig houdt en niets van al dat bloedvergieten wil weten.
Nostalgische herinneringen aan de viewmaster van weleer duiken op wanneer je Revenge of the Shogun Women bekijkt. Het is een 3D film en de makers exploiteren dat gegeven tot op het bot. De tagline ?Nooit in de geschiedenis van de cinema werden zoveel voorwerpen richting publiek gekatapulteerd? klopt als een bus. Constant wordt de kijker overrompeld door een gevederde spies, dan wel een stampende voet of gewoon lekker oerdegelijke kungfu-messen.
Revenge of The Shogun Women is geen goede film, hij is in feite zelfs barslecht. Maar dan wel zo ongelofelijk rotslecht dat hij hilarisch is om te bekijken. De ene ster is dus omdat ie op de lachspieren werkt, verder is er niet veel positiefs over te zeggen. Bedenk wel dat al het negatieve voor de dijenkletserij zorgt, dus zo slecht is het ook weer niet.
Waar te beginnen? Bij de overdadig en onnodige salto?s die de vechtkunstenaars maken? Of bij de onwaarschijnlijke sprongen van wel tien meter hoog die ze kunnen maken? Ook de overduidelijke en belabberde choreografie van de gevechten zet het publiek aan tot bulderlachen. De film is dan ook nog eens gedubd, hoogstwaarschijnlijk door de F-list van Hollywood, zwaar gebuisd dus. Denk Kung Pow, maar dan in 3D. Kortom, Revenge of the Shogun Women is de verpersoonlijking van in-your-face-cinema. Niet meer, maar ook niet minder.
Origineel verschenen op (toen nog kutsite.com, ondertussen) kutfilm.be.
Een stamboom vol incest, dat leidt uiteraard tot problemen, zo ook bij de Merrye familie. Vader Titus is gestorven en liet zijn dochters, zoon, tante en nonkel in de handen van de familiechauffeur. De man heeft het echter niet gemakkelijk omdat de vijf echt wel compleet gek zijn. Dochter één, Virginia, is geobsedeerd door spinnen en zet haar zinnen op mannen die ze in haar web vangt om ze dan brutaal af te maken. Dochter twee, Elizabeth, doet te hard haar best de vrolijke en vooral onschuldige vierjarige uit te hangen, ook al is ze pakken ouder. Zoon Ralph is al zo ver weg, dat hij meer op een aapmens dan op een persoon lijkt. Tante en Nonkel leven onder de kelder en zijn dierlijker dan gorilla’s in het wild. De hele Merrye-clan lijdt namelijk aan een progressief regeneratieve ziekte die uiteindelijk leidt tot dierlijk gedrag.
Spider Baby is grappig bedoeld, laat dat heel duidelijk zijn. Het is een horrorkomedie, al komt die horror er niet bepaald in naar voren. Natuurlijk zijn wij anno 2008 al meer gewoon dan in de jaren 60. We zijn volledig immuun voor bloedvergieten en rituele slachtingen, dus komt deze film nogal braaf over. Het is dan ook komisch om de meiden met veel passie iemand buiten beeld te zien afslachten. Kindsterretje Jill Banner, bekend van Old Yeller, past uitermate goed in de rol van Spider Baby. Ze beweegt en praat zeer surreëel en overtuigt in absurditeit. De andere uitschieter qua acteergeweld is Sid Haig, die een zeer geslaagde diermens neerzet als Ralph. Zijn bewegingen lijken echt niets menselijks meer te bezitten.
Spider Baby is een film die je moet gezien hebben. De zwart-wit beelden zijn leuk geschoten, zeker als je bedenkt dat het een low-budgetfilm is die op twaalf dagen is gedraaid. De begingeneriek heeft de tand des tijds goed doorstaan. De achtergrondmuziek wordt trouwens ingezongen door Lon Chaney Jr., die de rol van Bruno de chauffeur voor rekening neemt.
Robinson Devor is over het algemeen eerder een documentairemaker, maar waagt zich mogelijk dankzij co-auteur Charles Mudede, met Police Beat aan documentarische fictie. Z is een politieagent die op zijn fiets en vrolijk in ultrakort broekje een deel van Seattle veilig probeert te houden. Hij kan zijn hoofd maar moeilijk bij de politiezaken houden omdat hij steeds moet denken aan zijn vriendin die op kampeertocht is met haar huisgenoot. Police Beat is een innerlijke monoloog en het verhaal van een week eenzaamheid in een relatie die al wat mank liep voor ze een tijdelijke scheiding moet verwerken. De voice-over is overigens volledig in het Wolof, een Senegalese taal en hoofdrolspeler Pape Sidy Niang is naar verluidt een Amerikaanse basketbalster.
De film kabbelt rustig over je heen, geen frivool snel tempo zoals we bij vele films met agenten in de hoofdrol gewoon zijn. Een peinzend werk, over hoe een man heen en weer kan geslingerd worden door zijn eigen verliefdheid. Hoe elk gesproken en vooral elk onuitgesproken woord voor een storm aan al dan niet rationele gedachten in je hoofd kan veroorzaken. Hij wordt verscheurd door zijn liefde, jaloezie en twijfels en fietst verdwaasd door de stad. Z is zo onder de invloed van zijn gedachten dat hij zijn werk op automatische piloot afwerkt en helemaal niet opmerkt wat voor intriges er zich rond hem afspelen. Het contrast tussen de extraverte vreemde figuren die Z’s pad kruisen en zijn eigen introverte zelf zorgt voor een komische noot. Dat hij het allemaal als volkomen normaal lijkt te beschouwen door zijn gebrek aan betrokkenheid lokt menig glimlach uit. De begane misdaden zijn trouwens allemaal echte incidenten. Devor kon het blijkbaar niet laten er ook een tikkeltje realiteit in te steken. Bovenal is Police Beat dus een intiem portret van een man die volledig in zijn hoofd zit opgesloten en alles in stilte verwerkt.
In Zoo liet de filmmaker al zien dat hij van een idyllische beeldvorming houdt en dat is bij Police Beat niet anders. Zachte beelden met mooie kleurwerking, alsof hij foto?s achter elkaar plakte om een poëtisch resultaat te bekomen. De cast is een allegaartje van onbekenden maar dat past perfect bij het opzet; er zal geen grote naam zijn die de aandacht naar zich toe trekt. Een topprestatie van Pape Sidy Niang trouwens, als debutant zit hij als gegoten in zijn rol.
Het resultaat van dit alles is een film die zich vredig laat bekijken, met een voice-over die tot de verbeelding spreekt. En de contrastwerking tussen het luide buitenleven en de stilzwijgende innerlijke tristesse van Z, zorgt voor een lyrisch portret dat het bekijken meer dan waard is.
Origineel verschenen op (toen nog kutsite.com, ondertussen) kutfilm.be.
Wanneer Gabriel Ventuza van grote broer de orders krijgt om de resten van hun vader te gaan ophalen in hun geboortedorp, beseft hij niet wat voor bizarre reis hem te wachten staat. Onderweg naar Bogdanski Dolina, een klein dorpje ergens in Oost-Europa, wordt hij beroofd door de treinbestuurder. Aangekomen in de buurt van Dolina wordt hij ontvangen door monniken van een niet nader genoemde religie, een voorbode van wel meer rare personages die ginds ronddartelen. Dolina zelf is een plek waar de grote afvalberg de meest prominente inwoner lijkt, iets waar Ventuza meteen nogal onzacht mee in aanraking komt. De vreemde monniken, met carnavaleske baardjes aan koorden houden Dolina streng onder de knoet, hun grimmige regime verziekt het dorp al sinds ze het met een zwaai hebben ingenomen. Ventuza ontdekt dan ook dat het terugvorderen van papa?s lijk niet van een leien dakje zal gaan, al zeker niet omdat de man geen rotte frank ? of broek- meer bezit na de reis. Hij wordt opgevangen door een van de meest kleurrijke figuren van het dorp, die het niet altijd even goed met de mensen lijkt te menen.
Dolina is een vreemdsoortig portret van een nevenwereld die voor de kijker surreëel overkomt. Er zit heel veel diepte in de beelden, het verval van Dolina spreekt uit elk frame. De stoffige straten pakken prachtig op film en geven meer prijs van de miserie die de bewoners elke dag moeten doorkomen, dan de inwoners zelf lijken te beseffen. Het is echter niet altijd kommer en kwel, de film is ook doorspekt met komische noten die perfect afgestemd zijn op het verhaal. De personages zijn sterk uitgewerkt en staan stevig in hun schoenen. Tegelijkertijd spelen ze zo mooi op elkaar in dat geen enkel karakter de bovenhand krijgt. An sich is het een harde film, maar eentje die je met fluwelen handschoenen vastneemt en zo op een zachte en serene manier de wereld van kortbij laat zien.
Origineel verschenen op (toen nog kutsite.com, ondertussen) kutfilm.be.
Beeld je eens in; je bent helemaal alleen op de wereld en het enige dat je troost kan bieden verdwijnt in de donkere nacht. Het overkomt Tim, het kleine hummeltje dat een panische angst heeft voor het donker en elke nacht opkijkt naar de sterrenhemel om onder het licht zijn ster Adhara rustig in te dommelen. Tijdens de bewuste nacht waarin Adhara uitdooft, wil de kleine Tim op het dak gaan slapen onder het deken van het lichtende hemelgewelf. Daar doet hij de verontrustende ontdekking dat de sterren stuk voor stuk uitgeroeid worden om hem in het pikdonker achter te laten.
Tim komt ook te weten dat niet alles in de wereld is wat het lijkt, en al zeker niet in de verduisterde wereld. Hij houdt helemaal niet van de nacht, behalve als het gaat om zijn geliefde sterren. Maar de nacht blijkt echter een wonderlijke tijd, waarin fabelachtige figuren ronddolen om het hele gebeuren in goede banen te leiden. De grote loebas die het ukkie ontdekt is ontdaan. Kinderen horen te slapen als het donker wordt, en al zijn katten-volgelingen staan voor die taak avond na avond paraat.
Alleen Tims kat heeft merkelijk wat problemen met die verantwoordelijkheid en wordt daardoor een beetje uit de troep geweerd. Net als zijn beschermeling waarover hij waakt is hij een beetje een eenzame buitenstaander. Maar Tim is niet de eerste de beste, hij moet en zal de sterrenhemel terug doen oplichten, met of zonder de hulp van de kattenbewaarder, Wat volgt is een verbluffende reis door de grillige nacht. De film mag dan wel op een blije noot eindigen, maar wordt nooit clichématig.
Nocturna heeft zijn bijtitel La nuit magique niet gestolen. Het is een overdonderend magisch en vertederend verhaal over groot worden en angsten overwinnen. Het mag dan wel een kinderfilm zijn, geen enkele volwassene zal zichzelf met het anderhalf durende spektakel vervelen. Nocturna is een prent die je volledig overrompelt en volkomen ontroerd achterlaat. De plot gaat nooit vervelen, wordt nooit archetypisch of banaal en kan zelfs de meest verzuurde persoon nieuw leven inblazen. De makers creëerden een toverachtige droomwereld in ongelooflijk adembenemende animatie. Je ziet de nacht niet alleen, je kan hem bijna ruiken, voelen en proeven.
Nocturna is eenvoudigweg fenomenaal getekend, in zachte en lichte kleuren en vormen. De atypische lichaamsbouw van de personages geeft een schattig en vederlicht effect. Er wordt ongelooflijk gejongleerd met licht- en schaduweffecten en de film straalt zonder meer. Op geen enkele manier de moraal van het verhaal belerend, maar simpelweg passend en ontroerend. De kleine eigenaardigheden van de creaturen van de nacht en hun drukke bezigheden maken dat de film er echt uitspringt. Vergeet Disney, leve Adrian Garcia en Victor Maldonado die je in geen tijd in hun nachtelijke fantasieën meeslepen.
Origineel verschenen op (toen nog kutsite.com, ondertussen) kutfilm.be.
De girl in kwestie heet Makoto Konno, is 17 en heeft de grootste rotdag van haar leven. Alles wat kan mislopen, loopt mis. Vreselijk mis zelfs, als ze door de falende rem van haar fiets onder een voorbijrazende trein rijdt. Ze is zelf dan ook enorm verrast als ze in de tijd teruggeslingerd blijkt te zijn en niets schijnt te mankeren. Ze gaat te rade bij haar tante ‘toverheks’ en stilaan leert ze haar kracht te gebruiken. Dat zorgt natuurlijk voor hilarische taferelen, het kind heeft namelijk de zwaartekracht nog niet helemaal onder de knie. Als ze haar gave dan toch beheerst gebruikt ze die voor banale dingen zoals vlugger op school zijn, het puddinkje opeten dat haar kleine zusje van haar stal, beter scoren op een test of een van haar vrienden aan een vriendin helpen. Dat laatste lukt slechts na talloze mislukte pogingen die ook voor de nodige hilariteit zorgen. Wanneer Chiake, een van Makoto’s beste vrienden haar uitvraagt, zet ze de tijd en het gesprek zo naar haar hand dat ze de liefdesverklaring kan afdwingen.
Langzaamaan dringt het echter tot haar door dat ze maar een beperkt aantal keren kan tijdreizen. Dat besef komt helemaal te laat als een andere vriend in gevaar dreigt te zijn. Time stops for no one, een van de catch phrases van de film, gaat blijkbaar niet altijd op want plots stopt de tijd dan toch. Chiake weet meer dan hij deed vermoeden en hij vertelt haar een groot geheim dat onomkeerbare effecten heeft.
De animatie van deze film is magnifiek. De decors zijn uitermate realistisch nagemaakt en de gelaatsuitdrukkingen zijn treffend. Er is duidelijk ook veel aandacht besteed aan schaduwen en weerspiegelingen. De scène waarin de tijd wordt stilgezet is zelfs adembenemend. Heel wat specifieke details maken de beelden rijker. De film, die voorafgegaan werd door een mangastrip die zich zo’n 20 jaar in het verleden afspeelt, is dus eigenlijk een soort van sequel. Een andere inspiratiebron was de roman The little girl who conquered time, waarvan de naam van het hoofdpersonage en een deel van het verhaal ontleend werd in de vorm van Makoto’s tante die haar met goede raad bijstaat.
The girl who leapt through time is spektakel van de bovenste plank. De film zit boordevol situatiehumor en is bijgevolg enorm grappig. Daarnaast is hij ook ontroerend, bekoorlijk en wordt het personage van Makoto bevredigend uitgewerkt. Het tijdreizen levert de kijker het plezier op de verschillen tussen de originele beleving en diegene die erop volgt te ontdekken. Wanneer de generiek over het scherm rolt, blijf je gegarandeerd met een goed gevoel achter.
Origineel verschenen op (toen nog kutsite.com, ondertussen) kutfilm.be.
Dit fijne animatiepareltje kaapte in Cannes een gedeelde juryprijs weg samen met Silent Light van Carlos Reygadas (Battle in Heaven). De film is een bewerking van de gelijknamige en kritisch erg gewaardeerde graphic novel van Marjane Satrapi, waarin ze een autobiografisch verhaal schetst over haar leven als jong meisje in Iran en later in Europa. Het verhaal begint op het moment dat Satrapi acht jaar is, eind jaren zeventig. Dit is ook het begin van een moeilijke en turbulente periode voor het Iraanse volk met de val van de sjah, de Islamitische revolutie en de oorlog tegen Irak. Marjane’s ouders en familie hebben altijd gestreden voor vrijheid van denken, haar grootvader en lievelingsoom bekochten die strijd met hun leven. Haar vrijgevochten ouders stimuleerden haar jonge geest om steeds kritisch te zijn en van haar grootmoeder krijgt ze haar belangrijkste levensles mee: behoud altijd je eigen integriteit.
Van een intelligent en lichtelijk brutaal klein meisje groeit Marjane uit tot een rebelse punker die luistert naar de ‘verboden’ muziek van punk- en metalbands. Tijdens haar jeugd gaat het in Iran van kwaad naar erger met de installatie van het fundamentalistische regime van de mollahs. Door de ogen van Marjane krijgen we een unieke blik in wat voor een invloed de politieke strubbelingen hadden op het dagelijkse leven van de Iraniërs. De eigenzinnige Marjane kan het niet laten om telkens weer in opstand te komen tegen de verheerlijking van het regime in de schoolbanken, en tegen de repressie van de vrouw die ze van dichtbij meemaakte. Uit angst voor haar leven sturen haar ouders haar naar Zwitserland, waar ze ver van alle ellende in Iran verandert in een jongvolwassen vrouw met alle ups en downs vandien.
De tekenstijl is bewust eenvoudig en naïef, maar allesbehalve saai of afgevlakt omdat er voortdurend gewerkt wordt met een associatieve en expressieve beeldtaal waarin elke emotie en frustratie visueel wordt uitvergroot. Misschien zullen sommigen zich ergeren aan de suggestieve beeldtaal en aan de semi-poëtische voice-overs maar Persepolis is dan ook in de eerste plaats een heel emotionele film, en doet dit wonderwel op een treffende en realistische manier zonder ooit melig te worden. Dit is vooral te danken aan het karakter van Marjane, al sinds haar kleutertijd een eenzaat die de dingen op haar eigen, ironische en soms cynische manier bekijkt; wat overigens ook enkele erg geslaagde en herkenbare tragikomische situaties oplevert.
Origineel verschenen op (toen nog kutsite.com, ondertussen) kutfilm.be.
Een animefilm gemaakt door een westerling? Zou je niet zeggen als je Tekkonkinkreet bekijkt. Toch is het zo, Michael Arias, onder andere bekend van de Animatrixserie, plofte neer in de regisseursstoel. De film won op het Animafestival de publieksprijs en dat volkomen terecht.
In Treasure Town tiert de misdaad welig, ook de kleine Kuro (Japans voor zwart) en Shiro (wit) terroriseren de buurtbewoners als de bende van Cats. Kuro, de oudste, is meteen ook de meest gewelddadige en impulsieve terwijl Shiro dan weer heel naïef en onschuldig overkomt. Je kan als kijker niet beslissen of kleine Shiro nu mentaal enkele jaren achterop hobbelt, of hij net geniaal en levenswijs is. Beide broertjes zijn enorm aan elkaar gehecht en kunnen niet zonder elkaar. Als ze dan toch uit mekaar worden gehaald blijft hun band onbreekbaar. De slimmeriken onder jullie hebben natuurlijk al lang een heel duidelijke rode draad door de film ontdekt, namelijk de tegenstelling tussen het goede en het kwade, zwart en wit, yin en yang. Dit contrast, of conflict, komt tot een climax in een ongelofelijk overweldigende eindscène met afwijkende tekeningen. Op andere momenten in de film is er wel een grijzere zone wat betreft de goedheid of kwaadaardigheid van de personages. Ook al zijn de twee broers onmiskenbaar boefjes, ze zijn geen onmensen. Zelfs een grote maffioso is nog de slechtste niet en zijn onderdaan ondervindt ook wat morele problemen met de gang van zaken.
De personages mogen dan wel niet echt levensecht getekend zijn, ze zijn zeer mooi naar voren gebracht, elk met zijn eigen specifieke kenmerken. Ze hebben ook allemaal hun eigenaardigheden en vaardigheden. Vooral het personage van Shiro wordt mooi uitgespeeld in de droombeeldsequenties. Het jonkie is een dagdromer en de tekenaars onderscheiden die fantasieën in heel zachte schilderachtige prenten. De vreemde snuiter verwarmt je hart omdat hij zijn kinderlijke onbevangenheid niet verliest in de harde stad. De omgeving is zeer secuur en realistisch gestileerd, enkele overzichtsbeelden en vogelperspectieven zijn simpelweg adembenemend. De gehele film baadt in fraaie en felle maar ietsje verweerde kleuren. Het geheel van beeld, klank, verbeelding en achterliggende gedachten is spectaculair. Kortom Tekkonkinkreet is er eentje die je niet mag missen, meer woorden hoeven daar niet aan vuilgemaakt te worden.
Origineel verschenen op (toen nog kutsite.com, ondertussen) kutfilm.be.
Beeld je eens in; je bent helemaal alleen op de wereld en het enige dat je troost kan bieden verdwijnt in de donkere nacht. Het overkomt Tim, het kleine hummeltje dat een panische angst heeft voor het donker en elke nacht opkijkt naar de sterrenhemel om onder het licht zijn ster Adhara rustig in te dommelen. Tijdens de bewuste nacht waarin Adhara uitdooft, wil de kleine Tim op het dak gaan slapen onder het deken van het lichtende hemelgewelf. Daar doet hij de verontrustende ontdekking dat de sterren stuk voor stuk uitgeroeid worden om hem in het pikdonker achter te laten.
Tim komt ook te weten dat niet alles in de wereld is wat het lijkt, en al zeker niet in de verduisterde wereld. Hij houdt helemaal niet van de nacht, behalve als het gaat om zijn geliefde sterren. Maar de nacht blijkt echter een wonderlijke tijd, waarin fabelachtige figuren ronddolen om het hele gebeuren in goede banen te leiden. De grote loebas die het ukkie ontdekt is ontdaan. Kinderen horen te slapen als het donker wordt, en al zijn katten-volgelingen staan voor die taak avond na avond paraat.
Alleen Tims kat heeft merkelijk wat problemen met die verantwoordelijkheid en wordt daardoor een beetje uit de troep geweerd. Net als zijn beschermeling waarover hij waakt is hij een beetje een eenzame buitenstaander. Maar Tim is niet de eerste de beste, hij moet en zal de sterrenhemel terug doen oplichten, met of zonder de hulp van de kattenbewaarder, Wat volgt is een verbluffende reis door de grillige nacht. De film mag dan wel op een blije noot eindigen, maar wordt nooit clichématig.
Nocturna heeft zijn bijtitel La nuit magique niet gestolen. Het is een overdonderend magisch en vertederend verhaal over groot worden en angsten overwinnen. Het mag dan wel een kinderfilm zijn, geen enkele volwassene zal zichzelf met het anderhalf durende spektakel vervelen. Nocturna is een prent die je volledig overrompelt en volkomen ontroerd achterlaat. De plot gaat nooit vervelen, wordt nooit archetypisch of banaal en kan zelfs de meest verzuurde persoon nieuw leven inblazen. De makers creëerden een toverachtige droomwereld in ongelooflijk adembenemende animatie. Je ziet de nacht niet alleen, je kan hem bijna ruiken, voelen en proeven.
Nocturna is eenvoudigweg fenomenaal getekend, in zachte en lichte kleuren en vormen. De atypische lichaamsbouw van de personages geeft een schattig en vederlicht effect. Er wordt ongelooflijk gejongleerd met licht- en schaduweffecten en de film straalt zonder meer. Op geen enkele manier de moraal van het verhaal belerend, maar simpelweg passend en ontroerend. De kleine eigenaardigheden van de creaturen van de nacht en hun drukke bezigheden maken dat de film er echt uitspringt. Vergeet Disney, leve Adrian Garcia en Victor Maldonado die je in geen tijd in hun nachtelijke fantasieën meeslepen.
Engelse versie, op Anima 2008 zag ik de originele Spaanse versie.
Origineel verschenen op (toen nog kutsite.com, ondertussen) kutfilm.be.
DownSideUp 