Category: Written

Het favoriete instrument van: Nele Van den Broeck

A quick guide to…
Nele Van den Broeck aka Nele Needs a Holiday is een creatieve wervelwind. Ze schrijft muziek, columns, boeken, theater en musicals. Haar pure eerlijkheid, humor en verdomd catchy tunes maken van haar een force to be reckoned with. Een plezier om live te zien. En de rest, dat vertelt Nele zelf wel!

Als je generaliserende dingen schrijft over ‘men’ en ‘ze’, dat werkt gewoon niet. Ik schrijf altijd over MIJ want dat is altijd het enige gebied waar ik ervaringsdeskundige in ben. En dan blijkt eigenlijk de mensheid uit heel veel mij’s of iks te bestaan.

Hoe en wanneer ben je met muziek begonnen?

Op mijn achtste startte ik muziekschool. Dat was de basis, ik wist hoe de akkoorden in elkaar zaten en hoe ik ze interessanter kon maken. Het heeft wel lang geduurd voor ik mijn stem had gevonden. Toen ik op mijn zestiende zelf teksten begon te schrijven, deed ik vooral na wat ik kende van de radio. Rond mijn 22ste werd ik van school gestuurd en uit mijn toenmalige band (Made in Taiwan) gegooid. Tijdens die ‘loserjaren’ ben ik daarover beginnen schrijven. Als een soort therapie voor mezelf, om mijn grote kwaadheid te kanaliseren. Toen ik die nummers voor een publiek speelde merkte ik dat het werkte, dat ik mensen kon doen lachen. Ik ontdekte dat als ik gewoon schrijf waarover ik wil schrijven, dat zoiets resoneert bij een publiek.

Je teksten zijn heel persoonlijk en specifiek maar tegelijkertijd heel herkenbaar. Hoe verklaar je dat?

Ik geloof echt wel dat het meest persoonlijke het meest universele is. Ik probeer mij kwetsbaar op te stellen en ik denk dat dat veel van mijn luisteraars goed doet. Omdat er toch nog heel veel onder de mat wordt geveegd. Dronkenschap, depressie, niet meer gelukkig zijn in een relatie, gefrustreerd zijn over je carrière, het toxische romantisch ideaalbeeld… Je vergroot het natuurlijk altijd een beetje uit, maar ik probeer zo eerlijk mogelijk te zijn, net over die dingen die ik niet durf te zeggen. Het vanuit andere perspectieven benaderen met mijn heel specifieke eerlijkheid zorgt ervoor dat anderen zich er in kunnen herkennen. Als je generaliserende dingen schrijft over ‘men’ en ‘ze’, dat werkt gewoon niet. Ik schrijf altijd over MIJ want dat is altijd het enige gebied waar ik ervaringsdeskundige in ben. En dan blijkt eigenlijk de mensheid uit heel veel mij’s of iks te bestaan.

Krijg je na een optreden ook vaak reacties van herkenning?

Niet vaak, maar het is wel zalig als mensen iets komen zeggen als ik na een optreden kapot op mijn stoel aan de merchandise zit. Ik ben dan wel echt op want ik geef echt alles op het podium. Het voelt alsof ik mijn levensadem aan dat publiek geef en daarna nog staan praten met mensen voelt vaak als een tweede optreden. Omdat ik niet weet of het oke is dat ik gewoon mezelf ben of dat ze de uitvergrote versie van op het podium willen zien.

Schrik je er soms van dat je muziek zo ver reikt, mensen zo kan raken?

Ik heb massief veel last van imposter syndrome. Je beseft het effect niet omdat fans het niet altijd uitspreken.

Je brengt iets in de wereld en weet eigenlijk niet waar dat terecht komt. Tot ik in mijn Spotify statistieken plots opmerk dat er iemand uit Göteborg op één dag 90 keer naar ‘I’m not famous but I’m free’ heeft geluisterd.

Dan besef je: oei, daar zit iemand met een gelijkaardig probleem.

Over mijn columns hoor ik het wel vaker. Dat is nooit een goed teken als mensen zich er te veel in herkennen. Dan denk ik: ‘Oei, cava?’ (bulderlacht)

Werkt je imposter syndrome dan verlammend?

Niet altijd want een klein beetje imposter syndrome is wat je ervan weerhoudt om een klootzak te zijn. Bij mij is die twijfel de potgrond, een gezonde hoeveelheid ervan is wat je werk beter maakt.

Op dit moment zit ik een wel beetje vast in een ongezonde hoeveelheid twijfel vrees ik. Als artiest begin je soms over jezelf te denken als merk en dat is dodelijk. Mijn artiestennaam heb ik twaalf jaar geleden bedacht en daar ben ik nog altijd onzeker over. Was ik maar geboren met een goede naam als Leonard Cohen, maar nee, Nele Van den Broeck, what the fucking fuck. (lacht) Ik heb nu ook drie verschillende concepten voor een plaat liggen en kom er maar niet uit.

Dat lijkt een luxeprobleem.

Misschien. Ik denk dat ik eens een heel minimalistische plaat wil maken, waar ik mij minder verstop achter humor. De lockdown heeft me veranderd en eigenlijk wil ik die plaat maken omdat ik me nu zo voel. Maar gaan de fans niet boos zijn omdat het niet grappig is, ga ik dan Bob Dylan zijn die elektrisch gaat?

Waarom je koos je uiteindelijk voor de ukelele?

De ukelele koos mij. Ik kreeg er ooit eentje cadeau en ben er verknocht aan geraakt. Het is heel toegankelijk. Ik schrijf mijn nummers wel meestal op piano. Dat is gemakkelijker, want het is overzichtelijker qua akkoorden. Maar het voelt alsof je je brein in twee moet splitsen. Ukelele speel je ook met twee handen, maar toch voelt het meer alsof het door hetzelfde brein wordt bespeeld.

Wat was je mooiste ukelele moment?

Ik speelde ooit een toneelvoorstelling in Wenen gebaseerd op ‘Een klein verhaal van liefde’ van Marit Törnqvist. Ik speelde een meisje dat op een paal zit, met mijn ukelele in de hand. Tijdens de repetities viel een van de boomstammen waaruit de paal was gemaakt op mijn ukelele. Ik ging ermee naar de muziekwinkel in de buurt waar een man hem vlot repareerde. Die man was zo charmant en mooi dat ik ter plekke verliefd werd. We zochten nog een figurant en ik heb hem gevraagd of hij wou meedoen in het stuk. Het enige wat hij moest doen was voorbij lopen, diep in mijn ogen kijken en weer vertrekken. Ik ben daar ZO verliefd op geweest. De allerlaatste voorstelling, vlak voor ik terug vloog naar België, heb ik gezegd dat ik hem na de show niet meer wilde zien. ‘Je komt op, je kijkt diep in mijn ogen en als je weg bent, ben je weg voor altijd.’ En hij ging weg en ik heb hem nooit meer gezien. Maar ik ga hem nooit vergeten.

Ik heb het gevoel dat ik één kernverhaal heb dat ik via allerlei verschillende mediums en genres naar buiten probeer te brengen. Ik schrijf liedjes en columns voor De Standaard waarop mijn boek Halfvolwassen is gebaseerd, ik maak theater, ben bezig aan mijn eerste roman. Voor mij ligt dat allemaal in het verlengde van wat ik doe: dit is mijn verhaal, in welke mogelijke genres kan ik dat vertellen.

Het grote publiek kent je van je passage aan het eind van ‘Man Bijt Hond’, hoe kijk je daar zelf op terug?

Ik weet nog altijd niet of dat me heeft geholpen, of net schade heeft berokkend. Het tv-kijkend publiek is niet noodzakelijk het concertgaand publiek. Ik kreeg wel wat aanbiedingen om met mijn ukelele bedrijfsfeestjes te gaan opleuken en heb zo wat centen verdiend. Mijn band ‘Nele Needs a Holiday’ bestond al veel langer, maar dat ukelele-meisje heeft meer bereik gehad en schiep een bepaalde verwachting. Na mijn optredens kreeg ik dan opmerkingen van mensen die me op tv hadden gezien. ‘Toch spijtig dat je niet in het Nederlands zingt’. En ‘die drum staat wel wat luid’ of ‘Ik vond dat ukelele meisje op tv toch leuker’. Mijn band is in het Engels, en daar is een drum bij. Deal with it. Het was moeilijk om uit dat hokje te ontsnappen.

Je muziek is anders wel moeilijk in een vakje te steken, hoe zou je het zelf omschrijven?

Het heeft eigenlijk geen muzikaal genre, het is eerder een universum dat heel erg om de tekst draait. Ik begin altijd met een zin die in mijn hoofd komt gevallen. ‘When I drink, I always think that I’m Beyonce’. ‘I love you but I Google other people’. Dan begin ik clusters tekst te schrijven en pas daarna zet ik daar muziek onder die past bij het gevoel.

Je muziek neigt wel naar kleinkunst, een verhaal vertellen met muziek als drager.

Fuck kleinkunst, ik maak grote kunst! (lacht)

Ik interviewde ooit Zjef Vanuytsel en die had ook een grondige hekel aan dat woord. Hij omschreef zichzelf als singer-songwriter.

In principe klopt het wel, maar die term opent weer een heel universum aan muziek waar ik mezelf niet in kan terug vinden. Er is eigenlijk geen goed woord voor in het Nederlands. Liedsmid, troubadour, minstreel? Dan zal ik misschien wel mijn tamboerijn moeten bovenhalen of belletjes aan mijn enkel hangen. (Lacht uitbundig)

Ik heb het gevoel dat ik één kernverhaal heb dat ik via allerlei verschillende mediums en genres naar buiten probeer te brengen. Ik schrijf liedjes en columns voor De Standaard waarop mijn boek Halfvolwassen is gebaseerd, ik maak theater, ben bezig aan mijn eerste roman. Voor mij ligt dat allemaal in het verlengde van wat ik doe: dit is mijn verhaal, in welke mogelijke genres kan ik dat vertellen.

Je voelt je in elk geval meer schrijver dan muzikant?

Ja, mijn job is schrijven. Ik vind het altijd moeilijk mezelf te omschrijven als muzikant. Mijn primaire taal is de tekst, en de muziek is een middel om die woorden te verduidelijken of om een publiek nog meer te raken. En soms werkt een tekst gewoon beter op muziek, door een akkoordwisseling krijgt een woord plots een heel andere lading. De tekst bepaalt wat voor nummer het wordt. Ik probeer wel om mezelf altijd te blijven uitdagen met de arrangementen, het altijd interessanter maken, maar dat kost me tijd want het is niet mijn comfort zone.

Op zich dan wel handig dat je niet vasthangt aan een genre.

Ja en nee. Een metal- of raggaeband gaat sneller zijn publiek vinden op een specifiek festival. Ik worstel daar nog altijd mee, het is misschien daarmee ook dat ik onverkoopbaar ben. (lacht uitbundig) Het duurt lang om optreden per optreden, soms optredens voor 20 man, persoon per persoon te overtuigen van je muziek. Da’s een ellenlang proces waar ik al meer dan 10 jaar mee bezig ben en ik ben moe-hoe-hoe-hoe. (lacht)

Het lijkt me wel verschrikkelijk saai om steeds in hetzelfde vakje te zitten. Ik zou het gevoel hebben dat ik telkens hetzelfde album uitbreng, dat voelt als artistieke zelfmoord. Fuck dat, je doet als artiest toch wat je wil? Ik moet er wel bijzeggen, ik ben niet rijk he. Als ik morgen een Nederlandstalige kleinkunstplaat uitbreng, word ik misschien wel op de radio gedraaid. Dan kan ik in alle culturele centra gaan spelen en dat zou mijn financiële situatie behoorlijk verhelpen, maar op dit moment zegt mij dat gewoon niets.

Hoe pak je het dan wel aan?

Ik heb nu een crowdfunding-campagne opgezet die 12.000 euro heeft opgebracht. Daar kan ik nu mijn volgende plaat mee betalen, als ik spaarzaam ben. Er kwamen donaties uit Nederland, Duitsland, Frankrijk, plekken waar mensen die mij ooit gezien hebben mij zijn blijven volgen en steunen. Er gebeurt dus wel iets maar dat is klein en het duurt gewoon heel lang. Ik heb geen platenfirma achter mij die er geld en mensen tegenaan gooit he. Maar goed, ik hoef geen Sportpaleis te vullen. Wat ik wil is door Europa toeren voor 300 muziekfans per stad.

Ik moet oppassen voor mezelf en niet alles alleen wil doen. Maar ik doe het zo graag dat ik het zelfs zou doen zelfs al moet ik er geld en tijd en mijn gezondheid bij opleggen.

Wat was je favoriete project van de afgelopen jaren?

Mijn twee platen. (It’s my Party en Love Yeah) Opnemen in de studio en daarna mijn videoclips inblikken, dat is het liefste wat ik doe. De beste momenten zijn die waar ik kan samenwerken met een team dat mij beter maakt. Dat was zo voor beide platen waar ik geweldige producers had. Dat er iemand is die heel zijn arsenaal aan talent tot jouw beschikking stelt, zodat je eigen arsenaal aan talent het best tot zijn recht komt, dat is fantastisch. Je bent ook eindelijk eens niet alleen aan het werken. Het moeilijkste is eigenlijk als ik er helemaal alleen voor sta.

Bijzonder ook dat je voor elk van je nummers een clip maakt.

Chance dat ik geen kinderen heb om geld aan uit te geven! (lacht) Dat hoort er voor mij ook bij. Het is misschien ook wel een klein beetje een neurotische trek, want als ik voor acht nummers een clip heb, ga ik voor alle tien een clip maken. Het is ook zo tof om te doen! Je komt toe, wordt geschminkt, krijgt een kostuum en je moet zelfs je tekst niet uit het hoofd leren, want die ken je al.

De mensen met wie ik aan zo’n project begin zijn ook zo enorm getalenteerd. Het is voor hen geen job, geen loon want ik kan ze niet zoveel betalen, maar ze geloven in mij. We filmen die clips ook wanneer het voor hen lukt, ik heb niet het budget om te zeggen ‘ik wil binnen twee weken filmen’. Het is meer van ‘alleen als ge zin hebt, anders moet je het niet doen. Heb je het wat te druk? Dan doen we het binnen twee maand wel.’

De afgelopen jaren iets gedaan waar je nooit meer aan gaat beginnen?

Ja, de musical die ik schreef voor Big in Belgium op Edinburgh Fringe festival. Niet omdat het geen positieve ervaring was, want ik ben enorm trots op dat project en wil nog altijd een plaat maken met die nummers. Ik heb op 6 maanden nummers en arrangementen geschreven, veel te weinig budget bij elkaar gezocht, een ploeg samengesteld, castings gedaan en beginnen repeteren. Na de try-outs is het dan een maand lang elke avond spelen. Ik ben er onderdoor gegaan. Ook al omdat je ergens wel hoopt dat je daar ontdekt gaat worden en wanneer dat niet gebeurt is dat teleurstellend.

Welke levensles heb je er uit gepuurd?

Volgende keer ik zo’n gigantisch project start, doe ik dat jaren op voorhand, met voldoende budget en mensen om mij productioneel te steunen. Ik heb uit mijn eigen zak betaald voor die musical, en ben daar geld aan verloren. Daarom ook de crowdfunding voor de volgende plaat, ik ga zien dat ik rondkom met dat budget. En als dat dan blijkt maar een EP te zijn, dan is het zo. Ik moet oppassen voor mezelf en niet alles alleen wil doen. Maar ik doe het zo graag dat ik het zelfs zou doen zelfs al moet ik er geld en tijd en mijn gezondheid bij opleggen.

Mag je het wel zo graag willen?

Ja, er is ook zoveel snobisme in de muziek, je mag het eigenlijk niet willen. Mensen die alleen maar obscure dingen tof vinden en een soort van exclusiviteitscontract met een artiest willen van ‘jij mag niet populair worden want dan ben ik niet meer cool meer omdat ik je ken’. Mijn gimmick ‘ik wil beroemd worden’ is ook een soort tegenreactie tegen artiesten die doen of ze gewoon maar een beetje aan het fluisteren zijn op hun zolder.

Die dan zeggen ‘ik maak gewoon muziek voor mezelf’ maar dan wel een budget van 200.000 promo hebben. Om er zeker voor te zorgen dat iedereen hun gefluister gehoord heeft. Ik lach soms ook eens op een bandfoto, sommige bands kijken zo grauw. Terwijl ik wel degene ben met de depressie, he! (fel, lachend)

Je schrijft muziek, boeken, columns, musicals en theater. Hoe krijg je dat allemaal ingepland?

Ik zeg altijd ik heb geen job maar ik heb werk genoeg. Theater is ongelofelijk rigide en ligt twee jaar op voorhand vast. In het clubcircuit kan je een half jaar op voorhand nog een tour plannen. Dus ik maak en speel muziek wanneer ik geen theaterwerk heb en schrijven doe ik wanneer het past. Soms in de bus, soms backstage.

Hoe anders schrijf je voor die verschillende mediums?

Een nummer en een column zijn sprints, als ik genoeg inspiratie heb dan kan ik dat op een dag schrijven. Een theatertekst of de roman waar ik nu aan bezig ben is iets heel anders. Dat is een marathon, het moeilijkste is om het idee niet beu te worden voor het af is. Maar dan gebeurt er weer iets dat je kan verwerken en is er weer brandstof.

Je zegt dat je jezelf ziet opgroeien in je boek Halfvolwassen. Hoe anders kijk jij naar de dingen als dertiger dan toen je in de twintig was?

Ik ging nooit een huis kopen en als een coole cityhopper leven. Ik heb dat gedaan, ik kan dat niet. Uit een koffer leven breekt je. Recent kocht ik een appartement. Ja, zestienjarige Nele, ben ik nu minder cool? Fuck it, ik leef mijn leven niet om cool te zijn. Als ik kapot ga aan cool, dan ben ik het liever niet. Ik leer leven met mijn eigen beperkingen, ook al is dat hard. En aan mezelf toegeven dat ik moe ben en het niet GAAT. Dat blijft een strijd maar daar ben ik al beter in geworden.

Nog andere projecten aan de horizon?

Samen met actrice Sofie Palmers ben ik een voorstelling aan het maken. Het gaat over alles wat we als artiest in de coulissen laten. Puur autobiografisch, veel te eerlijk maar kan er goed mijn ei in kwijt. Dat is ook tof, samen schrijven en iemand om mee te wenen als je geen subsidie hebt gekregen. (lacht)

En wat doe je als je niet aan het optreden, schrijven, musiceren bent?

Het enige dat mij ontspant, borduren! Borduren om niet zot te worden. Ik moest echt iets vinden waar ik slecht in was, waar ik mij op geen enkele manier in moest bewijzen. Wat ook geen economisch verhaal is, waar ik geen geld mee moet verdienen. Dan ligt er geen druk op en vermijd ik imposter syndrome.

Volg Nele Van den Broeck:

0

De Roma

Een zaal met een ziel verweeft zich met de performance die je daar beleeft. De klanken blijven er nog lang nagalmen in de herinnering van de toehoorder. Er zijn zalen waar ik een even grote band mee heb, als met de muziek die er speelde. Ze zijn het dak waaronder je hele avonden bent weggevoerd, ver van de wereld daarbuiten. Ze spelen een belangrijke bijrol in al je muzikale souvenirs die je daar verzamelt en koestert, om ze af en toe nog eens te laten sprankelen in je gedachten. De Roma in Antwerpen voegt daar zelf nog een laagje aan toe. Bovenop alle herinneringen die ik er zelf compileerde, voel je er de geschiedenis doorschemeren.

De zaal zelf is een architecturale parel, die met veel zorg en liefde in ere is hersteld. Ik kijk er elke keer nog mijn ogen uit. Je waant jezelf opnieuw in de roaring twenties in dit schitterend stuk Belgisch erfgoed. De kers op de taart is het podium dat nog steeds het kader bevat van het vroegere grote scherm. Het geeft een dramatische en filmische bijklank aan elk optreden.

Als de muren er konden spreken, vertelden ze over de hoogdagen van de film waar bezoekers in hun mooiste plunje de filmgoden kwamen aanschouwen. Of over de optredens die er later de hoofdrol speelden. Misschien spreken ze over de stilte tussendoor, het afbladderend behangpapier en het verval. Over de stilte die er veel te lang bleef hangen, nadat de zaal in 1982 sloot. Vol trots zouden ze je vertellen over de dag waarop een klein leger vrijwilligers eindelijk begon aan de heropbouw.

Diezelfde vrijwilligerswerking maakt van De Roma eens te meer een zaal als geen ander. Waar ik in andere venues vaak loopt te morren over de kost van de vestiaire, leg ik met plezier een viervoud van dat eerste bedrag in het vrije bijdrage mandje van deze zaal. Je voelt het plezier en de passie van iedereen die voor en achter de schermen bezig is om iedereen een fijne tijd te bezorgen. En of dat nu tijdens een dansnamiddag voor senioren is, of net tijdens een ruig rockoptreden, ze heten iedereen met een welgemeende glimlach welkom.

Ook aan de programmatie zie je dat De Roma een zaal is als geen ander. Een boeiende mengelmoes van alle stijlen en genres. Het is veel meer dan een venue. Het is een plek waar mensen samenkomen, in alle betekenissen van het woord. De Roma, die is van ons!

Aanrader: bekijk de docu ‘De Roma is van Ons’ van Lies Van der Auwera waar je een aantal van hun topvrijwilligers ontmoet en ontdekt wat deze zaal zo bijzonder maakt

Ook verschenen op Brothers in Raw

0

Live! Amanda Palmer (De Roma)

In een muisstille zaal klinken de eerste ukelele tonen die Creep van Radiohead aankondigen. Onversterkt galmt een stem door de Roma en vult de ruimte volledig. Amanda Palmer is een artiest met een ongeëvenaarde intensiteit. Haar zien optreden voelt als thuiskomen. Dus nee, Amanda, we DO belong here and you’re making us feel so fucking special.

13 jaar. Zo lang is het geleden dat ik Amanda ‘Fucking’ Palmer voor het eerst zag met de Dresden Dolls. De AB daverde die avond op zijn grondvesten. Ik vertel nog altijd over dat optreden alsof het gisteren was. Net zoals die eerste keer met de Dolls is het altijd een even intense als louterende ervaring. Geen enkele andere artiest heeft me ooit al zoveel emoties tegelijk laten beleven. Met een brede glimlach op mijn gezicht zit ik wenend als een klein kind te luisteren naar In My Mind. Ik, samen met de rest van de zaal trouwens, die nog steeds in een eerbiedige stilte gehuld is tot het eind van het nummer waarna er een oorverdovend applaus losbarst.

Patreon foto De Roma – Amanda Palmer 2019


De rauwe eerlijkheid van de tour rond het album There Will Be No Intermission heeft zijn impact gehad op Amanda. Elke avond minimum drie uur lang de meest persoonlijke verhalen vertellen over abortus, haar miskraam en de dood van mentor, beste vriend en vaderfiguur Anthony hakt er natuurlijk in. Daarom besloot ze in Antwerpen, net zoals een dag eerder in Essen, haar fans te laten beslissen wat ze speelde. Veel van de gekozen nummers kwamen uiteindelijk toch van die plaat dus kregen we een light versie van de geplande show. Waar sommige fans initieel wat teleurgesteld waren, was dit gevoel al helemaal verdwenen na die eerste twee nummers.

Voor Astronaut legt ze de ukelele aan de kant en valt ze haar piano aan met een oerkracht die alleen AFP bezit. Soms lijkt het alsof ze aan het vechten is met de noten, elke toets die ze beroert een uitroepteken om haar woorden te onderstrepen. Wanneer ze overgaat in Seeräuber-Jenny uit The Threepenny Opera van Kurt Weil en Bertolt Brecht emuleert ze geheel eigenhandig de punk cabaret sound van de Dresden Dolls.

Ze vertelt over haar abortus toen ze 17 was. Hoe ze zich door een massa fundamentalisten wrong die haar bestookten met foto’s van bloederige foetussen. Hoe ze jarenlang probeerde om een nummer te puren uit deze ervaring. Haar eerste poging was Oasis, een lied met een opzwepende melodie en tekst die weinig aan de verbeelding overlaat. Ze kreeg heel wat kritiek te verwerken dat ze in dat nummer te licht gaat over abortus en verkrachting en het daardoor zou minimaliseren. Amanda zelf ziet het alsof ze er een licht op schijnt en het bespreekbaar maakt. Niemand lijkt erover te praten hoewel de statistieken ons vertellen dat heel wat vrouwen al een abortus hebben ondergaan. (sidenote: 13% van de zwangerschappen in 2011 in België werden afgebroken.) Haar Voice Mail For Jill is dan ook een ode aan alle vrouwen die dit gevoel alleen hebben doorgemaakt, een ruggesteun van begrip voor alles wat daarbij komt kijken.

Ze schijnt haar volgende spotlight op een andere levenservaring die heel wat vrouwen met haar delen en waar ook nauwelijks een woord over wordt gerept. Ze neemt ons mee naar de Kerstmis toen ze klaarstond om haar nieuwe zwangerschap met de wereld te delen. Het moment, even later, waarop ze te horen krijgt dat haar kind geen hartslag meer heeft. Hoe ze zich van de feestelijkheden wegtrekt en afzondert in een wellness center waar ze zichzelf een massage had cadeau gedaan.
Om dan te beseffen dat het een zwangerschapsmassage was en daarna te ontdekken dat haar masseuse ook net een miskraam had gehad. Hoe die vrouw haar volgende afspraak annuleert en ze twee uur lang samen hebben gehuild om hun verlies. Later op de avond volgde de miskraam die ze zelf nog te verwerken had. Die ze helemaal in haar eentje onderging op de kamer. Ze eindigt met te vertellen hoe ze achteraf buiten stapte en hoe koud het was, en stil. Het besef dat doordrong hoe onwezenlijk groot dategene was dat ze net helemaal alleen had overwonnen. Een zucht na dit verhaal zet ze Let It Go uit de film Frozen in.

Dit is een plaat waar ik op een ander moment gillend de zaal van zou uitlopen. Het krijg hier een compleet andere bijklank en diepgang. (“The wind is howling like this swirling storm inside, Couldn’t keep it in, heaven knows I’ve tried, Don’t let them in, don’t let them see, Be the good girl you always have to be, Conceal, don’t feel, don’t let them know, Well, now they know”). AFP maakt er simpelweg haar eigen nummer van. Het vuur waarmee ze zich in de song gooit en beukt op de piano heeft een verbijsterend effect. “Unapologetically balls-out” zoals ze het zelf ooit noemde.

Elke song neemt je mee op een reis van hoogtes en laagtes. Bigger on the Inside, met die simpele maar krachtige ukelele tonen en hartverscheurende tekst breekt het publiek. (“And I tried to call my brother, But he no longer exists”). Met A Mother’s Confession tovert ze opnieuw een lach op de betraande gezichten door de bloedeerlijke en tedere anekdotes van een overdonderde nieuwe moeder. Een onopzettelijke winkeldiefstal (of twee), te snel rijden omdat je kind schreeuwt van de honger, een verloren paspoort, een geliefd deken dat uiteindelijk het verkeerde blijkt te zijn. (“But everything is relative and everyone’s related, I can’t do that much right now, But take care of this baby, I figure everything’s technically all right, If at least this baby doesn’t die”).

Om dan meteen weer neergeslagen te worden door de passage van de oudere vrouw in de koffiezaak: “And she said she had a daughter who was grown, And then she paused and said she also had a son.” Boem. Mokerslag. Het finale refrein met het publiek als achtergrondkoor dat zachtjes meezingt (“At least the baby didn’t die”) is een zoveelste kippenvelmoment. Geïnspireerd door Bill Hicks en haar Patrons maakte ze It’s Just A Ride waarin ze sust met de woorden “Come out darling, And don’t you cry, It’s just a ride”. Omdat de muziek zo eerlijk uit het leven gegrepen is, voelt het allemaal heel kortbij. Ook al is Palmer soms heel letterlijk, toch kan iedereen er zijn verhaal aan ophangen.

Dan moet ik het nog hebben over de onvoorwaardelijke liefde van het publiek tijdens een AFP optreden, één van de zovele sterktes van Palmer.

Dankzij haar overtuiging, haar Patreon die haar door crowdfunding toelaat volledig vrij haar eigen ding te doen, haar radicale empathie, toegankelijkheid en luisterend oor voor elke fan heeft ze een eigen community gecreëerd. De Facebookgroep die ze rond haar Patrons opgebouwd heeft zorgt ook voor connectie wanneer de Palmer-karavaan ons kleine land weer verlaat. Daar deelt iedereen zonder schroom of onzekerheid, daar lééft de radicale empathie.

Het voelt als rondwaren in een veilige haven. Iedereen loopt met dezelfde hemelsbrede glimlach op zijn gezicht, vol verwachting of ontlading. De warmte van haar publiek straalt naar haar uit.

Zij verwerkt dat in haar muziek en gooit het met evenveel gretigheid terug naar het publiek. Een uitwisseling waar zoveel kracht van uitgaat, dat ik je alleen kan aanraden het ook eens te beleven.

Drie uur lang zaten we met zijn allen geboeid op onze stoel. Drie uur waarin Palmer zich volop gaf op het podium. Nadat ze nota bene ook vroeg uit de veren was om mee te stappen met de Antwerpse klimaatmars. Ze riep de organisatoren van het collectief Youth For Climate ook even op het podium om een woordje uitleg te geven en een hen een welgemeende knuffel te geven.

Uitmuntend songschrijfster, gepassioneerd rasartiest, voorvechter van vrouwenrechten en radicale empathie, geïnspireerd klimaatactivist, straffe schrijfster en fenomenale vrouw, sterk in haar onzekerheden. Iemand die zich hier nog afvraagt waar de ‘Fucking’ in Amanda Fucking Palmer vandaan komt? Ik dacht het niet.

Toch een impressie nodig? Niet zoveel later deed ze deze heel gelijkaardige show in Nieuw Zeeland!

Amanda Palmer – Vrijdag 20 september 2019 in De Roma Antwerpen

Volg Amanda Palmer

Ook verschenen op Brothers in Raw

0

Seasick Steve

Seasick Steve is een oermuzikant. Zo eentje waar geen bloed maar muzieknoten en riffs door de aderen stromen. Kan ook niet anders wanneer je weet dat hij al meer dan vijftig jaar op de planken staat. Eerst niet echt als frontrunner, maar hij bleef heel zijn leven muziek maken. Zijn eerste eigen album kwam uit in 2004, eerste echte soloplaat volgde in 2006. Zijn verschijning in Jools Holland’s ‘Hootenanny’ zorgde voor zijn grote doorbraak, eerst in de UK en daarna volgde de rest van de wereld. Ondertussen is hij bezig aan zijn tiende album dat ergens deze lente zal uitkomen.

Seasick Steve is moeilijk te vatten in een muziekgenre. Heel wat blues, een streepje country en een behoorlijke portie rock & roll attitude. Een ruige kop en al even ruwe en doorleefde stem zijn de genereuze kers op de taart van heerlijk groezelige riffs die hij uit zijn gepersonaliseerde gitaren perst.

Ook verschenen op Brothers in Raw

0

Why women aren’t funny (And 10 reasons why that statement is simply untrue)

I just recently saw the 2014 documentary Women aren’t funny by Bonnie McFarlane and I’m afraid I have to apologise. I, along with the rest of the world, have been guilty of exclaiming: “Women just aren’t that funny”. It was a long time ago and yet this still shames me.

Women ARE funny. Maybe not all women, much like not all men are cut out to do stand up. The fact is that there are way fewer women in the comedy scene than there are men. And that these small groups in turn get even more marginalised because of their gender. Because who wants to see a female headliner? According to the club owners, no one. McFarlane tackles this injustice in her, as she likes to call it, “cocumentary”. A documentary about comedy, what were you thinking?

We have to do away with horrible generalisations like this. And that’s why we’ve prepared this list of extremely funny females, for you to enjoy. Grab a blanket, a coffee/tea (whatever your poison) and let these lovely lady voices tickle your funny bone.

1. Tina Fey

Is there anyone in the world who is not in love with Tina Fey? I first got to know her on SNL, where she’s probably most known for her impeccable Sarah Palin impression. I read Bossy Pants and wanted more, more, MORE. She passed onto her own show, 30 Rock and won me over for life. It is a wacky series about an SNL-type show, that doesn’t take itself too (at all) seriously, full of meta- and showbiz references and the most insane guest stars. I want to go to there!

Annotation anno 2023: I IDENTIFY A LOT WITH LIZ LEMON. More and more every day. I haven seen this series in forever and still quote it daily. I have however already watched it 5 times or something.

2. Amy Poehler

For me, Tina and Amy should be on this list on the same bullet point, but I decided get them each their own. They met way before they played on SNL together, and all the sketches they did together were gold. They were the best Weekend Update-team SNL has ever seen. Together they hosted the Golden Globes twice already. Poehler went on to do Parks & Recreation, a very tongue in cheek political extravaganza. However much you try, you canNOT hate Leslie Knope.

Annotation anno 2023: It cannot come as a shock but I IDENTIFY A LOT WITH LESLIE KNOPE TOO. More and more every day. I haven seen this series in forever and still quote it daily. I have however already watched it 5 times or something. (Yes, exactly like 30 Rock.)

3. Sarah Millican

With her lovely high-pitched voice and adorable accent, Sarah Millican is representing the UK. Voted best newcomer at Edinburgh Fringe Festival in 2008, she went on to be one of the 100 most influential women in the UK in 2014. Last year she was nailed to the cross on Twitter, by people who disapproved of her wardrobe choice for the Baftas. Millican set them straight in an extremely funny, yet eye-opening letter.

https://web.archive.org/web/20190618230531/https://youtu.be/u-_buNbp5H0

4. Caitlin Moran

Luciously locked Caitlin Moran taught me how to be a woman. Or at least, helped me appreciate being a non-typical part of the female race. She writes herself directly into your heart with her witty and off center views on life. She is entirely self-made and became a rock journalist from age 15 onwards. She is the best kind of feminist, the one who realizes we can still have a sense of humor towards being female.

https://web.archive.org/web/20200108133842/https://youtu.be/FQ4DzEJ8ax4

5. All female guest stars on QI

I know this is cheating, but QI is a wonderfully weird quiz show with crazy facts and figures, presented by the ever-so-lovely Stephen Fry. (NO LONGER: editors addition 2023: now it is Sandi FUCKING Toksvig. Who had the nicest and most wonderful lockdown podcast in the world of all podcasts.) It is at times a pretty male dominated show, if it weren’t for all the strong ladies who brought a smile to my face over the years. Jo Brand, Sue Perkins, Sandi Toksvig, Sarah Millican are but of few of the ever-growing list of funny as hell ladies who quiz. I picked Jo brand as the representative of the ladies, because she’s one of the funniest and most adorable women on tv. Ever.

https://web.archive.org/web/20200617070224/https://youtu.be/d9vjyAizwQU

6. Kirsten Wiig

https://www.youtube.com/watch?v=mdpauY3xrfw

Kirsten also got her big break on Saturday Night Live. She was always one of my favorite actors on the show and made for some very epically funny Saturday nights. Every time I see her face on TV, be it in a movie or in a recent guest appearance on SNL, I giggle a little. She recently made the extremely dirty and funny Bridesmaids and is on to star in the all female version of Ghostbusters alongside Melissa McCarthy. (Is this the real life? Or is it just fantasy? No! An all female cast for Ghost Busters.)

Editors note 2023: cue all the hate because OH NO WOMEN GOSTBUSTERS, AAAH. But it was a pretty decent film. Not great, but that had nothing to do with the four lovely ladies and more with the actual writing.

8. Kristen Schaal

That voice. That terrific sound she expels from her vocal chords. The inherent crazy in all the characters she plays. You just got to love Kristen. She’s perfect as the Senior Women’s Issues Correspondent on the Daily Show. She plays a weird but loveable 5 year old on Bobs Burgers. She’s the kinda too close stalker-fan from Flight of the Conchords. She goes in overdrive as a page on 30 Rock. She is the best guest-star any comedy show could ask for. (Editors note 2023: STILL TRUE! Also, much more than that: check out the AMAZING What we do in the Shadows🙂

9. Samantha Bee

Bee has been with the Daily Show since 2003 and has made the most cringe-worthy yet epically funny TV I’ve ever seen. Her face alone is comedy gold; her facial expressions say so much more than any word she utters. I cannot help but smile, every time her face appears on my idiot box.

😢<3

10. All of the women I have forgotten

I had a longer short list for this article than the aforementioned amazing women. So here I give a BIG shout out to Aubrey Plaza, Rashida Jones, Jane Krakowski, Vanessa Bayer, Aidy Bryant, Jessica Williams, Rachel Dratch, Chelsea Handler, Chelsea Peretti, Sarah Silverman, Bonnie McFarlane, Julia Louis-Dreyfuss,… And you can just fill in whomever I have mistakenly forgotten in the comment section! (Editors note: some I might not have forgotten, but not yet discovered. I will update this list as long as I live and breathe.)

Or better yet, post a video of your favourite comedienne online with the hashtag: #womenarefunny

And remember: let me NEVER again hear you say, “Women aren’t funny”. Because we are. Now go watch that documentary and tweet about it!

0

De Radio

Zondag Zondag met Ben Van Praag en Marc Hermans

Ikke en de radio, wij hebben een wat rare relatie. Soms kan ik oprecht houden van het ethergeluid, op andere momenten wil ik dat ding het raam uitgooien. Dat laatste gebeurt meestal wanneer Gunther D ten tonele (ten gehore? Hoe noemt ge dat?) verschijnt.
Die mens zijn stem is als een rode lap op een stier voor mij. En de onzin die er uit komt nog eens te meer. Zijn verhevenheid boven het ‘plebs’. Bah.

Ooit was het anders. Toen de Walkman met ingebouwde radiofunctie nog het meest revolutionaire gadget was, toen lag ik elke avond in bed met Peter Hoogland. Ik mocht er eigenlijk niet naar luisteren van de ouders, wegens te “racy”. Daarom, oordopjes in en lichten uit en zien dat ik niet te luid meelachte. (En lang voor het eind van de aflevering toch in slaap sukkelen. Dat ook.)

Het probleem dat ik momenteel ondervind met de standaard nationale radiozenders is dat het allemaal eenheidssoep is. En dat ze allemaal dezelfde liedjes spelen. (Classic21 nu even niet meegerekend, die hebben echt een geweldige programmatie bij momenten) En niet alleen dat, ze spelen ook nog eens altijd dezelfde twee liedjes per artiest.

Eminem is blijkbaar enkel gekend voor Stan en The Real Slim Shady.
Johnny Cash mag enkel zingen over zijn Ring of Fire.
De Dire Straits zijn enkel bekend met Money for Nothing en Sultans of Swing, of met een beetje geluk krijgen we nog eens het fantastische Romeo & Juliet te horen.
Blink 182 mag enkel vragen what their age again is.
You get my point.

En daarom haat ik radio. Omdat het geen radio meer is. Omdat het gezwets is, afgewisseld met liedjes waarvoor betaald wordt om ze toch maar ZO. VEEL. MOGELIJK. per uur te spelen. Dat is niet wat radio is. Of moet zijn.

Zondag Zondag met Ben Van Praag en Marc Hermans

Die twee kerels hierboven zijn de bekende Ben Van Praag en zijn partner in crime Marc Hermans. Ben spendeerde zijn jonge jaren volledig opgeslorpt door het medium radio. Voor de radio, de radio was. In de tijden van piratenzenders zoals Radio Veronica en boten waar mensen werden opgepakt voor zoiets onschuldig als radio maken. In 1982 leerde Van Praag dan Marc Hermans kennen bij het toenmalige Maeva. Marc zette toen alles aan de kant om de radiodroom te volgen en trok in in de studio in Ukkel, waar Ben al resideerde! Marc en Ben vonden op hun tweetjes het concept van de live ochtendradio uit.

Later maakten ze hun eerste Zondag Zondag. En nu zijn ze back in business!

Julie Van Craen WebWijf Zondag Zondag

De geschiedenis dus, voor jullie op een bordje. Vanaf nu 1 februari elke zondag op de radio te horen in de nieuwe ZondagZondag. En ik word hun WebWijf. Ik help hen alle online stappen te zetten, zodat zoveel mogelijk mensen de echte radio leren kennen zoals hij moet zijn. Luisteren jullie ook?

NOOT VAN DE REDACTIE: We schrijven 2023 en helaas is Zondag Zondag ondertussen verleden tijd. Geen nood, er is goed nieuws voor de fans van Ben en Marc. Ze zijn ondertussen al even bezig met hun wekelijkse podcast Tivoli Road.

NOOT VAN DE REDACTIE 2: Zondag Zondag heeft ooit Peter fucking Hoogland als gast gehad. Weet je wie er niet was? Het WebWijf. Waarom? Ik heb de ongelofelijke skill om op net die momenten die ik voor geen geld van de wereld wil missen, zo ziek te zijn dat ik niet meer op mijn benen kan staan. Benijdenswaardig, ik weet het.

NOOT VAN DE REDACTIE 3: De Radio is er sindsdien alleen maar op verslechterd naar mijn bescheiden mening, mogelijk waarom Ben en Marc een podcast zijn begonnen. Ofwel ben ik écht oud en keihard niet meer mee (zeer mogelijk), maar StuBru zegt me niets meer, tenzij tijdens specifieke uurtjes, met bepaalde mensen. (*kuchkuch* Thibault Christiaensen van Equal Idiots die blijkbaar nu een ochtendshow heeft. Wil ik wel mee wakker worden!) ALS ik al radio luister (hoera voor Spotify met zijn playlists en radio’s) dan is het oftewel Willy (Fuck ja, Cedric Maes!), Radio Opsinjoor (Ja, Adamo! En het Mechels Uurtje op Zaterdag) of Nostalgie. Natuurlijk ook nog steeds oude vertrouwde Classic 21en nu Tivoli Road, waar het gepraat tussen de nummers effectief ook beluisterbaar en zelfs vaak mega interessant is.

WebWijf out. *Mic Drop*

Volg Tivoli Road/Ben Van Praag

0

Gefilmd.

Er waren zo wat kriebels in de buik. En een lichte trilling in de benen. En het was vooral geen goed idee om mijn haar te kleuren vlak voor ik vertrok. En er was een klok die net iets te snel de minuten tikte en bijgevolg een gemiste trein. Er was mijn prachtige zomerkleedje, dat waaide in de zomerbries, onderweg naar de studio.

De mensen die me kennen, die weten dat ik camera’s en fototoestellen ontwijk en dat ge me lichtjes kunt zien wegkruipen als ik mijn eigen opgenomen stemgeluid waarneem. Maar, er was een wedstrijd die me vroeg wat films te kiezen en voor te stellen voor zo’n camera en natuurlijk evengoed ook met geluid. Ik ben niet te stoppen ben als ik aan het ratelen en tateren ben over films en series, dus MOEST ik het gewoon doen. Ik daag mezelf af en toe eens graag uit om iets te doen waarbij ik me niet 100% op mijn gemak voel. Om iets te doen, dat het stemmetje in mij liever niet zou doen. Bijgevolg schreef ik me in en gaf mijn films op, en vandaag was dan de filmdag.

Ik werd ontvangen in een prachtig gebouw met fantastisch interieur. Industrieel aanvoelende ruimtes, afgewerkt met designmeubelen die ik maar wat graag allemaal in mijn sjakos had gestoken. Eerst werden er wat korte shots genomen op het dak, waarna ik de make-up in mocht. Ik zat me daar even wat sterallures aan te meten, waarna het tijd was voor de echte opname.

De film die ik uiteindelijk heb voorgesteld is Almost Famous. Een film die me nauw aan het hart ligt, want IK WIL WILLIAM ZIJN! (Dit even ter zijde,  maar als ik een onbeperkte lijst had gekregen, denk ik dat ik Eternal Sunshine of the Spotless Mind had gekozen. Da’s de film, die voor mij een wereld van film opengooide, mijn liefde is daar ontstaan.) Er werden een paar vragen gesteld waar ik zo beknopt mogelijk op probeerde te reageren. (Again, zij die mij kennen weten hoe moeilijk het concept ‘beknopt’ voor mij is.) Daarna was het tijd voor wat zotte shots, waarover ik waarschijnlijk niet al te veel mag loslaten.

Nu, the point van dit verhaal, is dat ik eigenlijk, ergens, misschien toch wel zo een beetje het gevoel heb gekregen dat ik me niet hoef te beperken tot mijn lettertjes. Dat er mogelijk nog een andere weg is die ik kan inslaan. Dat ik dat toch wel graag deed en graag zou kunnen doen. En dat ik dat godverdomme blijkbaar nog niet eens zo slecht deed. Het smijt wat opties op de tafel, en dat, dat vind ik dik in orde. Dus binnenkort op Prime, ikke en Almost Famous! (En fantastisch.) En nog zo’n vier andere films, ziet dat ge het niet mist!

0

Film! JACK HILL, LEGENDE OP KLEINE SCHAAL

Jack Hill door de lens van Julie Van Craen in 2008

Jack Hill is een naam die maar weinig mensen op het eerste zicht iets zegt, tot je linken legt via blaxploitation over Foxy Brown naar Quentin Tarantino. QT vond JH zo geweldig dat hij prompt zijn films heruitbracht om ze meteen open te stellen voor een nieuwe generatie. Jack Hill is een legende, zij het op kleine schaal en mag zich een ware cultstatus aanmeten. Ik kon de man strikken op het Offscreen festival waar ze een ware in person-tribute voor hem organiseerden. 

Wist u dat een Hill Jack eigenlijk een Amerikaans scheldwoord is? Volgens de Urban Dictionary is een Hill Jack een persoon die luier is dan de gemiddelde Hillbilly. Hij klaagt en zaagt altijd en maant mensen aan om zich te haasten terwijl hij zelf niets doet om het proces verder te helpen. Kan je jezelf daarin herkennen?

Dat ben ik helemaal (lacht). Nee, ik heb dat woord nog nooit gehoord. Jackass kende ik wel al, ze hebben me zo al wel genoemd. Maar ik ben niet moeilijk om mee te werken denk ik. I’m a sweatheart. (Helemaal waar, n.v.d.r.)

Was het voorbestemd dat je de weg van de filmindustrie insloeg, doordat je vader daar ook al werkte?

Wel, wat moet gebeuren, gebeurt ook. Ik denk dat het helemaal niet voorbestemd was. Ik ben opgegroeid als een muzikant. Ik wou leren films te voorzien van een soundtrack. Ik heb altijd gedacht dat dat was dat ik zou gaan doen. Ik haalde mijn diploma aan de UCLA en kwam terecht in het filmmilieu omdat ik muziek voor films wou maken. Daar componeerde ik de muziek voor een studentenfilm. Maar tegelijk was ik al aan het werken aan enkele screenplays en ze moedigden mij aan om daarin verder te gaan, dus ging ik verder met film.

Je staat al een paar decennia in de filmwereld. Heb je grote veranderingen ontdekt?

Wel, ik liep in en uit. Ik zou niet zeggen dat de beeldkwaliteit er op vooruit gegaan is. De technologie is stukken beter als het over editing gaat, daar zie ik een hele verbetering. Maar een verhaal is een verhaal, dat is altijd hetzelfde en zal nooit veranderen.

Veel van je films werden in hele korte periodes gedraaid, was dat een keuze of een noodzaak?

Ik schoot ze meestal in twaalf tot achttien dagen. En dat was geen keuze, het duurste element in je budget is tijd. Daar moet je dus best het minste van gebruiken.

Denk je dat Quentin Tarantino een nieuwe storm van interesse heeft veroorzaakt voor jou als persoon en het soort films dat je maakt over het algemeen?

Het startte niet met Quentin, maar hij wakkerde zeker en vast de interesse van de mensen aan. De mensen wilden plots terug naar die films uit de jaren 70 en de exploitation films gaan kijken. Zonder Quentin konden we Switchblade Sisters zelfs niet vertoond krijgen op het Offscreenfestival. De spoel was nog in handen van MGM en als regisseur heb ik er blijkbaar geen recht op. Quentin belde met de juiste persoon en kon het voor ons vastkrijgen.

Hoe voelt het om een hommage te krijgen van een ‘Tarantino’?

Als je doelt op Jackie Brown, dat was geschreven met een boek als basis. Quentin vertelde me dat de titel een hommage was aan mij. Hij wou ook altijd werken met Pam Grier en dit was een verhaal waar ze perfect in paste dus schreef hij er een rol voor haar bij.

Koos je zelf om de blaxploitation films, of films met voor en door zwarte mensen te maken?

Nee, het was een opdracht. Mijn agent zei dat de studio met mij wou praten. Toen ik hoorde dat het om een zwarte film ging dacht ik dat ik het niet zou kunnen, wat wist ik ervan af? Ze wilden een wraakfilm over een vrouw, dus bedacht ik dat ik met Pam Grier kon samenwerken en wist dat we samen iets goeds konden maken dus accepteerde ik het aanbod. Het werd een van de grootste hits die de studio ooit had.

Gaven de mensen die het genre dan apprecieerden de labels die je heel je carrière meedroeg?

De term blaxploitation werd waarschijnlijk uitgevonden door iemand die werkte voor de Trade Papers. Die hielden ervan om zo’n namen uit te vinden, het genre was ook niet bekend daarvoor. Het ontstond kort nadat ik die films gemaakt had.

Wat vind je ervan dat de mensen die je ontdekt hebt een succesvolle carrière uitbouwen, zoals Pam Grier?

Het is bevredigend om dat te zien, al ben ik er niet zeker van dat iemand zichzelf ooit op de borst kan slaan omdat hij iemand ontdekt heeft. Ik gaf Pam Grier wel haar eerste kans, haar eerste belangrijke rol. Voor haar schreef ik zelfs specifieke dingen, en dat bleek het belangrijkste, want ze pasten perfect bij haar. Haar grootste hits waren Coffy en Foxy Brown, daar schreef ik de personages gebaseerd op haar persoonlijkheid, omdat ik haar zo goed kende. In de films die ze meteen erna deed, wisten de schrijvers klaarblijkelijk niet goed hoe haar te gebruiken. Maar ze heeft een prachtige carrière uitgebouwd, ze bleef al die tijd werken en is nu nog steeds bezig. Dat is geweldig!

Hoe heb je Pam Grier eigenlijk opgepikt?

Ik was bezig met de casting voor een ensemble van vrouwen voor The Big Doll House, haar eerste film. Het was een Woman in Prison-film, de film die het hele genre op gang trok, om het zo maar te zeggen. Ik had een aantal agenten gevraagd om mensen te sturen die ze getalenteerd vonden en zo kwam Pam binnen voor een auditie. Ik was zo onder de indruk van haar persoonlijkheid dat ik ervan overtuigd was dat ze een hoofdrol aankon, ook al had ze dat daarvoor nog nooit gedaan. Ze deed het perfect, ze stal zelfs bijna de show.

Ik las ergens dat je bezig was met een roman, staat die nog altijd stof te vergaren of heb je hem al weer ter hand genomen ondertussen?

Ik heb geen idee hoe dat verhaal de ronde is beginnen doen. Ik was bezig met een trilogie, maar dat was een grote opdracht natuurlijk. Voor de eerste roman van de drie heb ik al heel veel op papier, maar dan kregen er mensen plots weer interesse in als filmmaker dus heb ik het idee maar weer even op de plank gezet. Het kan nog terugkomen, waarschijnlijk zelfs, als ik de film beu wordt (lacht).

Wat mogen we verwachten?

Daar kan ik niet echt over spreken. Het zal een beetje zijn zoals mijn films maar het verhaal leent zichzelf eerder voor een roman dan voor de cinema.

Hoe verschillend is het schrijven van een roman en dat van een screenplay?

Heel verschillend. Een screenplay is een kunstvorm die wel lijkt op muziek. Het bestaat ergens in de tijd en je moet heel hard rekening houden met het ritme. Het publiek is gevangen in die timeframes die je ze voorschotelt. In een roman kan je dan stoppen en terug- of vooruit kijken en een aantal lijnen herlezen.

Er komt een remake van Spider Baby, wat gaat eraan toegevoegd worden? (Ik vind net nog een artikel uit 2023 met dezelfde boodschap. Op het eerste zicht sindsdien geen remake geweest helaas. Of niet want het origineel is GEWELDIG, n.v.d.r. anno 2023)

Zelf ben ik officieel de executive producer, want de mensen die hem wilden maken kwamen naar mij voor toestemming en advies. Ze gaan het helemaal anders aanpakken als wat ik gedaan zou hebben, maar ik heb al gedaan wat ik gedaan zou hebben. Ik kan dus ook geen kritiek leveren op wat ze denken dat het beste is voor een hedendaags publiek. Het eerste hoofdstuk van het script heb ik al gelezen en het ziet er vrij goed uit.

Sid Haig en jij konden in het verleden goed samenwerken, krijgt hij ook een rol in de remake?

Ik ga niet regisseren dus kan ik alleen maar mijn advies van de zijlijn geven. Het is mogelijk dat hij het doet, afhankelijk van hoe het script uitdraait. Hij is er in elk geval nog niet aan gebonden. Maar de makers zijn nog niet ver, ze hebben enkel een eerste script in klad, en ik heb de herwerking nog niet gelezen.

Als ik mijn bescheiden mening mag geven, zie ik Zooey Deschanel geknipt voor de rol van Virginia, Spider Baby zelf dus.

Ja, ik snap wat je bedoelt, al is het personage veel jonger dan Zooey. Het is interessant dat je dat vermeldt want Zooey Deschanel is een actrice die ik heel graag bezig zie. De eerste keer dat ik haar zag acteren dacht ik bij mezelf dat ze wel iemand is waar ik graag mee zou samenwerken. Momenteel ben ik bezig met een romantische komedie, en ik probeerde haar vast te krijgen maar spijtig genoeg weigerde ze.

Gaat de remake van Foxy Brown er eigenlijk nog komen?

Ze hebben geprobeerd om het rond te krijgen, ze schreven zelfs een aantal scripts. Wanneer je echter met grote studio’s zoals MGM wilt omgaan zit je met een probleem. Je spreekt vandaag met de grote baas die morgen al vervangen is, en ze hebben allemaal een verschillend idee van hoe het eruit moet zien. Ik weet dat de producenten met twee compleet verschillende scripts zaten en verschillende schrijvers hebben aangehaald. Ze konden echter niet met een script op de proppen komen waarvan de studio een film wou maken dus hebben ze het gewoon laten vallen.

Wat vond je van de initiële casting van Halle Berry in de titelrol?

Ik denk niet dat zij een goede keuze zou zijn. Mijn voorkeur zou uitgaan naar iemand zoals Rosario Dawson. Ik kan Halle echt niet in de rol zien, niet de wraaknemende vrouw. Dat is wat er gebeurt als je in de grote studio business zit, je moet dingen doen die echt totaal verkeerd zijn omdat dat de aard van het beestje is. Halle Berry is een grote ster, dus je moet haar wel hebben. En tja, Rosario Who? 

(Duizendmaal) Dank voor het gesprek!

Origineel verschenen op (toen nog kutsite.com, ondertussen) kutfilm.be.

Jack Hill door de lens van Julie Van Craen in 2008
Jack Hill door de lens van Julie Van Craen op Off Screen Filmfestival in 2008
0

Film! TEKKONKINKREET

Een animefilm gemaakt door een westerling? Zou je niet zeggen als je Tekkonkinkreet bekijkt. Toch is het zo, Michael Arias, onder andere bekend van de Animatrixserie, plofte neer in de regisseursstoel. De film won op het Animafestival de publieksprijs en dat volkomen terecht.

In Treasure Town tiert de misdaad welig, ook de kleine Kuro (Japans voor zwart) en Shiro (wit) terroriseren de buurtbewoners als de bende van Cats. Kuro, de oudste, is meteen ook de meest gewelddadige en impulsieve terwijl Shiro dan weer heel naïef en onschuldig overkomt. Je kan als kijker niet beslissen of kleine Shiro nu mentaal enkele jaren achterop hobbelt, of hij net geniaal en levenswijs is. Beide broertjes zijn enorm aan elkaar gehecht en kunnen niet zonder elkaar. Als ze dan toch uit mekaar worden gehaald blijft hun band onbreekbaar. De slimmeriken onder jullie hebben natuurlijk al lang een heel duidelijke rode draad door de film ontdekt, namelijk de tegenstelling tussen het goede en het kwade, zwart en wit, yin en yang. Dit contrast, of conflict, komt tot een climax in een ongelofelijk overweldigende eindscène met afwijkende tekeningen. Op andere momenten in de film is er wel een grijzere zone wat betreft de goedheid of kwaadaardigheid van de personages. Ook al zijn de twee broers onmiskenbaar boefjes, ze zijn geen onmensen. Zelfs een grote maffioso is nog de slechtste niet en zijn onderdaan ondervindt ook wat morele problemen met de gang van zaken.

De personages mogen dan wel niet echt levensecht getekend zijn, ze zijn zeer mooi naar voren gebracht, elk met zijn eigen specifieke kenmerken. Ze hebben ook allemaal hun eigenaardigheden en vaardigheden. Vooral het personage van Shiro wordt mooi uitgespeeld in de droombeeldsequenties. Het jonkie is een dagdromer en de tekenaars onderscheiden die fantasieën in heel zachte schilderachtige prenten. De vreemde snuiter verwarmt je hart omdat hij zijn kinderlijke onbevangenheid niet verliest in de harde stad. De omgeving is zeer secuur en realistisch gestileerd, enkele overzichtsbeelden en vogelperspectieven zijn simpelweg adembenemend. De gehele film baadt in fraaie en felle maar ietsje verweerde kleuren. Het geheel van beeld, klank, verbeelding en achterliggende gedachten is spectaculair. Kortom Tekkonkinkreet is er eentje die je niet mag missen, meer woorden hoeven daar niet aan vuilgemaakt te worden.

Origineel verschenen op (toen nog kutsite.com, ondertussen) kutfilm.be.

0

Create a website or blog at WordPress.com

Up ↑