Amanda (Fucking) Palmer, An ode in progess.

Originally posted in 2015, updated in 2023

I was never good at asking. I’d rather fall flat on my face several times before asking anyone for help. I still suffer from this affliction to some extent. But I’ve learned asking or receiving it is not something disgraceful. It is helpful. It creates a positive energy that you in turn can pay forward. Without help from our parents, we wouldn’t have a decent car or the house we live in. Should I be ashamed of this? No! I should however be very thankful of the help received.

I’ve only come to this realisation recently, when I started reading The Art of Asking by Amanda Palmer. I’m only halfway through this already fantastic book, so please don’t expect an elaborate review.

2023 note: I have read this book countless times since then and wormed its way again onto my ever growing to (re)read pile.)

This is my written ode to Amanda Fucking Palmer: musician, singer, writer, artist, poet and all-round voice of so many people that don’t get, or dare to yell out themselves.

AFP and Julie 2016 DIe Kantine - Cologne
Getting The Art of Asking signed after the Amanda Palmer gig at Die Kantine in Cologne in 2016. Receiving a big hug after telling her how much it meant to me.

In the book, she describes beautifully how she felt like a beggar while working as The Bride at first, a living statue she took on the road.

How she tried her hardest to connect with people, all without uttering one word. And how it felt when she broke through the shell of one of the busy commuters.

How she made her eyes speak “I SEE you”. She recalls the thankful looks of recognition. I’ll never look at a living statue the same way again.

2023 note: Having met her, I can tell you this is not a gimmick. She SEES and FEELS her fans, her people. They are both her driving force and safety blanket.

Her music and lyrics inspire me. They break me when I feel fragile, and kick my ass when I need a boost. I keep discovering more and more layers within the songs. In the words and the notes. In the silences in between. I fall in love all over again, with every note and snippet of lyric, every time I put any of her music on.

The beautiful lyrics she writes down represent full honesty and fragility. When she whispers or screams them out on stage, only then do you understand them fully. They are what you want them to be. They can be everything and nothing in between. On a road-rage-fueled morning commute, they can be a release for that anger. On a quiet drive in the fields, it can be a lovely friend who tells you how beautiful the world is.

The beautiful lyrics she writes down represent full honesty and fragility. And then when she screams them out or whispers them on stage, only then do you understand them fully. They are what you want them to be. They can be everything and nothing in between. On a road-rage-fueled morning commute, they can be a release for that anger. On a quiet drive in the fields, it can be a lovely friend who tells you how beautiful the world is.

Amanda Palmer & The Grand Theft Orchestra at Botanique BXL -2 november 2013
Amanda Palmer & The Grand Theft Orchestra at Botanique BXL -November 2nd 2013 (Potato quality courtesy of crappy iphone)

Her shows, both with The Dresden Dolls, solo or with one of her many side-projects always radiate an energy that every fan takes home and treasures for years. I’m still talking about a Dolls show in 2006 like it was yesterday. She & Brian shook the AB venue in Brussels on its foundations. Just the two of them, an electric piano, a drum set and a set of lungs. Oh and his guitar, which he smashed. I still have to small part of it I managed to get a hold of!

  • Pre-show selfie with bestie Hilary!
  • During-show picture by bestie Hilary
  • Hanson was at Trix too
  • Post-show-hug-selfie
  • Me and Edward Ka-Spell
  • creeper view of the post-show-hug-selfie
  • How AFP inspires: Hilary turned me into art

The love she shows her fans and opening acts is astonishing. The pure brutal force with which she brings her music is borderline maniacal. She lives her stories and music on stage. She leaves behind a breathless, satisfied audience that can forget about using their voice the morning after. If you’re not hoarse as a barmaid the day after a DD or AFP show, you’re doing it wrong.

The fire with which she storms the world head on makes her my most appreciated female artist of all time. She isn’t afraid to give out her opinion, but isn’t afraid to retract if she feels she was wrong. She tackles misogynists and uses wit and art to make her point. She does not back down. She isn’t afraid to ask (for help).

The way she reacted to the Daily Mail article about her Nip-Slip on stage during a festival. No. I’m not quoting the source. I am however quoting Amanda on the matter of this type of journalism:

“Anything that seems to exist just to taunt, denigrate, bully, bemoan or demean others (especially if it is wrapped in a shroud of self-righteousness) is click-bait. Instead? Fuck it! Share something actually useful and wonderful! We need more of that, always. Preferably something deep, profound, mind-blowing and enlightening, but seriously…. sloths n’ kittens are still vastly better than yet another article shit-click-baiting.“

AFP
Here’s the video. Warning NSFW!

Not only is the song pretty fucking hilarious, she dares to fight the misleading media. In this case she refused to be reduced to a nipple. Deceptive journalism is a dangerous and slippery slope. Because of what is not written, a lot of important points aren’t made. In Amanda’s case, it was about her music and how it should speak for her, and not a silly wardrobe malfunction. But it is bigger than that too. It is about some stories being reported on profusely, while others die on the metaphorical editorial floor. And it’s mostly the stories that matter, that don’t make the cut.

Amanda isn’t afraid to speak her fears, as well as her mind. She evens the path for people who have something they fear or are anxious about, to speak their mind about it.

To let them be heard, so they can start to heal. She lends her ear to fans in need in the signing queue. In turn she has a shoulder to cry on when she doesn’t feel her best.

This is how she connects with her fans. Through laying it all bare. Through showing that it’s okay to talk about it, however much it hurts. However much people might reject you. She encourages you to grow from and empower yourself with this rejection. You cannot please everyone. Deal with it.

I feel she brings a healthy and much needed voice to femininity. She posts pictures to instagram & facebook without make up and her signature painted on eyebrows. She tells girls, young and old alike, that it is okay to be yourself. That we’re all flawed. That we all have bags under our eyes on most days. That real women have pores. And taches de beauté. And that that is okay.

Someone should write a book about this woman’s life. Oh wait. That’s right, she already did. It is called “The Art of Asking” and you should read it now. (Also, this post is turning into my version of her biography: ‘My life with Amanda Palmer.’ I’m only slightly kidding. Hyperfixation much?) Then start asking, stop worrying and let people help if you can’t do it alone.

Editors note: Originally posted on February 7th, 2015

So much has happened to Amanda, me and the world (both good and bad) in the 8 years since I originally wrote this post in February 2015. Hence me feeling I have to add this rather long addendum and instead of just reposting the original from the depths of the Way Back Machine. (If it wasn’t for that site by the way, I’d have lost all my content since I started DownSideUp originally.)

Between the original post and now, I have met this beautiful person after shows on several occasions and even got to spend a day with her and her entourage.

(Biggest and only regret of the day is not telling Neil Gaiman what a fucking fantastic author he is. Instead I kept gushing about my love for his co-author to Good Omens, the wonderful Terry Pratchett. (Sorry, Neil, I LOVE YOU but I google other authors!) BUT, as you can tell from the autograph pic, he understands the love people feel for Terry Pratchett. Neil commemorated his (sadly deceased) friend and author of the Discworld Novels with a winged gravestone. So, so fitting, but I digress.)

  • AFP and Neil Gaiman at Speelgoedmuseum
  • AFP and Neil Gaiman at Speelgoedmuseum
  • AFP and Julie and youngest fan
  • AFP and Neil Gaiman browsing for a new kitchen
  • Good Omens signed by Neil Gaiman
  • Rolemodels we needed growing up - Neil Gaiman & Amanda Palmer
  • Driving Neil & Amanda back to Borgerhout
  • Pre-show selfie with bestie Hilary
Attachment to the gallery: We lost Neil Gaiman somewhere around the creepy old dolls and he started a cryptic play by play thread of trying to find us again in the maze full of oddities that is the Toy Museum.

Another sidenote from the gallery above. AFP inspires people to create unabashedly, like how Hilary made her beautiful painting from my picture and I got to go wild in my Dresden Dolls inspired Photoshoot. (Plus countless other fan art I am not mentioning because this article is already TOO DAMN LONG.)

Anyway, since that first The Dresden Dolls gig, I have seen her most every time she’s been in Europe. Every iteration has been completely different, from the loud punk-esque sound with The Grand Theft Orchestra, to the haunting tour with Edward Ka-Spel, and her various (solo) projects.

She released at ton of music in the past decade, fueled by her Patrons. There were the collaborations with with the extremely talented Jason Webley for Evelyn Evelyn and Sketches For the Musical JIB. She brought her family along for the ride with ‘An Evening With Neil Gaiman & Amanda Palmer’ and the album You Got Me Singing she made with her dad Jack Palmer. Her last tour de force was There will be no Intermission with musician Jherek Bischoff on which you already know my opinion. There is just too much to mention everything individually, so just check the full discography on her website. Do note though, that The Dresden Dolls have started hitting the stage again as of this year.

Volg The Dresden Dolls

On the road with Jack Kerouac

As a 36 year old, I finally understand why my younger self gravitated towards this sentence. Which is why I finally visualised it.

I was so rattled, entranced and inspired by this one line when I first read it, I may have completely forgotten to read the rest of the book. (#adhdproblems)

Then again, it has been with me now for over 20 years, wandering in and out of my consciousness. It acquired new meanings along the way but was always a beacon of recognition.

Anyway. Understanding yourself and your place in the world is so important. Just paying it forward. To whom it may inspire ❤️

I used Canva and Snapseed, but don’t ask me to repeat this proces.

Een imaginaire brief aan Luc De Vos

Do you not know that a man is not dead while his name is still spoken?

Terry Pratchett

Vos, weet je dat ze je nummer spelen? Jouw Mia, de echte versie? Die rauwe punk, nog voor de producer er een pianopingel over zou gieten. Die versie waarvan er maar één heel slechte blikken opname te lijkt bestaan uit 1990. En Vos, elke keer zingt iedereen mee. Met heel hun lijf. Metalheads, bikers, punkers, ravers, tante nonnekes en alles ertussen, jij was altijd al de lijm die ze kon verbinden. Van generatie op generatie fladderde je tussen je fans. De eeuwige dromer kroop in ieders hart. Je pretoogjes, die terzelfdertijd diepe gronden blootgaven. De ondeugende glimlach die steeds rond je lippen krulde. Sterren komen, sterren gaan, alleen Voske blijft bestaan. Dat is overduidelijk elke keer je nummers weerklinken.

Vos, weet je dat ik je opnieuw mis elke keer ik de eerste noot van een Gorkiplaat hoor? Een melancholische pijnscheut, diep in mijn buik. Elke 29e november voelt opnieuw als een dag van rouw. Die dag is er een lichtje gedoofd. Sinds jij er niet meer bent het allemaal donkerder en kouder. Een benauwend gevoel, de wereld een stuk minder mooi zonder jouw zijn. Toch een sprankje hoop, want je blijft leven in je muziek en boeken. Jij bent het monstertje dat in ons leeft. Een zacht monstertje dat ons lieve woorden toefluistert en laat wegdromen in een muzikale omhelzing. Vos dwaalt door de ether in onze harten en verwarmt onze koude zielen van binnenuit.

Vos, weet je nog dat je mijn ketting mooi vond? Je speelde een zingende kabouter in het toneelstuk ‘Kaatje is verdronken’. Na de show stond ik met bibberende benen en je boek in mijn handen te wachten op een handtekening. ‘WAUW, wat een mooie ketting heb jij’, riep je me toe. Ik wist even niet meer wat woorden waren. Je signeerde mijn boek met “Vos loves” boven waar ik mijn naam er in schreef. Het blijft een van mijn meest waardevolle bezittingen, die pennenstreek van jou. Het typeert je ook volledig. YES, baby! Telkens je vernoemd wordt, komt er altijd wel iemand met een typische Vos-anekdote aanzetten om hartelijk mee te lachen en weemoedig van te worden tegelijk. Ik zie het je al doen.

Vos, weet je dat ik op de grote Markt van Mechelen om je heb geweend? Tijdens Belpop Bonanza een aantal jaren geleden, stond ik klaar om te vertrekken. Tot die eerste pianonoten van Mia klonken en ik getriggerd naar het podium staarde. In zijn blote bast, zoals jij dat altijd graag deed in je meest enthousiaste momenten, stond daar Frederik Sioen. Hij bracht met zijn Gents accent en hese stem de meest perfecte cover Mia die ik ooit hoorde. Ik huilde omdat het zo mooi was. Ik huilde omdat het Sioen was. Ik huilde omdat jij het niet was. Ik huilde omdat jij er niet meer was. Achteraf blijkt dat ik de slechtste foto die ik ooit maakte tijdens een optreden niet nodig had om me dat moment levendig te kunnen herinneren, maar hierbij zal ik het vereeuwigen.

Vos, ik kende je eigenlijk niet, maar je voelde als familie. Zo voelde het bij veel mensen denk ik. Een vriend van veraf. Ik heb zelden iemand zo graag gezien. Je was zo puur, zo warm en zo echt. Als een groot kind dat nog steeds verbaasd was over de schoonheid in alles wat je tegenkwam. En was het lelijk, dan maakte je er wel een mooi liedje over. Je was niet als anderen, je leefde in je eigen wereld. Wat had ik daar graag, al was het maar vijf minuten, mogen vertoeven. In stilte naast jou, op de grond starend naar de wolken waarin jij vast verhalen zag. Vos, we kenden je misschien niet echt, maar het was buitengewoon jou te mogen kennen.

Ik hoop dat je het goed hebt in je eeuwige jachtvelden, Berejager. Wij blijven je naam hier noemen, zodat je nooit vergeten wordt.

Ook verschenen op Brothers in Raw

Stop Pretending Art Is Hard

Een bijzonder en aparte RAWreport voor Brothers in Raw deze keer. Het is een fotografisch commentaar op het effect van de coronacrisis op bands specifiek en de muziekwereld algemeen. Tegelijk is het een hartverwarmende ode aan 20 jaar The Dresden Dolls.

Concept, performance & tekst: Julie Van Craen
Foto’s: John Van De Mergel

Het begon allemaal op een banale vrijdagavond met een Facebook melding: ‘The Dresden Dolls are live now’. Mijn hart sloeg drie slagen over en ik pikte vol euforie het laatste halfuur mee van het livestream gesprek tussen Amanda Palmer en Brian Viglione over 20 jaar The Dresden Dolls.

still uit de livestream op 30 oktober 2020 | de nachtelijke verkleedpartij

Aan het einde riepen ze hun fans op om, net zoals zij, zonder schroom of voorbehoud hun gevoel te volgen en gekke arty dingen te gaan doen. Dat moet je mij geen twee keer zeggen! Deze inspiratie-sprank leidde tot een verkleed- en grimefeestje in het midden van de nacht. Ik riep de hulp van mijn vriend in om het keyboard te verzetten en de foto’s te maken. De dag erna, op de effectieve verjaardag van de band, gooide ik mijn foto’s online. De reactie daarop was zo overweldigend dat ik een ballonnetje liet opgaan bij hoofdredacteur (en soms-fotograaf) John: kunnen we hier niets mee voor Brothers In Raw?

The Art of Asking

John was zo mogelijk al even enthousiast als ikzelf en we begonnen plannen te smeden. Wie Amanda en haar Art of Asking kent weet dat ze crowdsourcing tot een kunstvorm heeft verheven. In ware AFP-stijl sprak ik dus mijn eigen netwerk aan.

Wie wist er een goede locatie waar we dit idee werkelijkheid konden maken? (Zeker in de huidige situatie geen sinecure want het moest natuurlijk ook corona-proof verlopen.) Hoe kon ik de outfit perfectioneren? Waar kon ik een bloemenwinkel vinden die me, net zoals Amanda in haar levend standbeeld periode, van goedkope bloemen kon voorzien die ze anders niet meer verkocht kregen? Kon ik een drumstel en stokjes lenen om Brian te vertegenwoordigen in de shoot? Er werd duchtig over en weer geWhatsAppt en geMessengered.

The Dresden Dolls

Voor ik verder ga moet ik ook even kaderen hoe ik bij The Dresden Dolls ben uitgekomen en wat ze voor mij betekenen. In de tijden dat het internet nog een redelijk veilige plek was waar je anoniem kon praten met de hele wereld leerde ik een kerel kennen die ik nooit meer ga vergeten. Zijn naam ken ik helaas niet meer, ik ben zelfs niet meer zeker of ik die ooit heb geweten. Hij was in elk geval een grote fan van Nine Inch Nails, net zoals ik. Op een dag kwam hij online op ICQ (yes, I’m that old), laaiend enthousiast. Hij had NIN net live gezien en ze hadden een voorprogramma mee dat hem had omvergeblazen. Hij stuurde me Girl Anachronism door en ik danste van plezier het hele huis door. (Dat durf ik wel al eens te doen als ik mega enthousiast ben over een nummer.)

Tot dat moment voelde ik me altijd een beetje een zonderling. Ik zat nooit in de fijnste klasgroepen op school en er werd gelachen met mijn eclectische muzieksmaak & hoe graag ik las. Hoe anders ik was dan wat voor cool moest doorgaan. En hier was een song en bij uitbreiding een band, die net dat anders zijn verheerlijkten. Het voelde als thuiskomen.

Op 13 mei 2006 mocht ik het dan eindelijk zelf meemaken. Het brute geweld van een optreden van The Dresden Dolls dat meer dan 14 jaar later nog altijd de beste show is die ik ooit gezien heb. Ik schreef er toen op mijn LiveJournal (ja, OUD, IK WEET HET!) het volgende over:

“They played some of their oldies, some songs off of their new CD and a few covers. Such as (among others) an outrageously good version of War Pigs by Black Sabbath, a very powerful version of Amsterdam by Jaques Brel and Tous les Garçons et les Filles by Françoise Hardy. Amanda seemed to want to murder her keyboard. Bashing and kicking onto it, while gently caressing it. The energy onstage was as good as it was frontstage. The Dolls are as much two persons as they are one, which made their set feel almost seamless. Point of all this: Best. Show. Ever.”

Hoe enthousiast het misschien ook klinkt, het doet het optreden totaal geen eer aan. Het stukje dat ik van de gitaar die Brian kapot sloeg aan het einde van de set kon bemachtigen is nog steeds een van mijn meest geliefde bezittingen. Het moest dan ook eerbiedig aan bod komen in de fotoshoot.

Stop Pretending Art is Hard

Fast forward to 7 november 2020. Een warme lentedag middenin de herfst. De dag ook waarop Nine Inch Nails in de Rock & Roll Hall of Fame wordt ingewijd. De hele week daarvoor kreeg ik al Facebook herinneringen van alle AFP optredens die ik in recentere jaren zag. (België staat blijkbaar altijd rond begin november op haar tourplanning.) De symboliek en synchroniciteit ervan is schitterend. The gods of rock smiled upon us.

Doel van de shoot was het reproduceren van een aantal iconische promobeelden van The Dresden Dolls en stills uit de clip van Girl Anachronism. Extra insteek was het expliciet weglaten van Brian, als commentaar op het effect van de coronacrisis op bands. Amanda woont momenteel in Nieuw Zeeland, Brian in de VS. Ze hadden grootse plannen om een nieuw album op te nemen en opnieuw te gaan touren met de band, wat op dit moment dus niet mogelijk is.

Gelukkig hebben ze veel ouder materiaal en brachten ze op 31 oktober ‘Return to Paradise’ uit met beeld en geluid van een optreden uit 2017. (Stay tuned: de review hierover volgt binnenkort.) Leuke kanttekening, een 20 jarig jubileum wordt geassocieerd met porselein, wat perfect past bij hun bandnaam. Alweer een synchronistische toevalligheid die me niet is ontgaan.

Een ‘woordje’ van dank:

Een belangrijk deel van The Art of Asking is ook The Art of Thanking. Daarom duizendmaal dank aan:

Nine Inch Nails om The Dresden Dolls mee te nemen op tour en ervoor te zorgen dat ze op mijn radar verschenen. Bij uitbreiding, de naamloze Britse fan die me Girl Anachronism doorstuurde en mijn wereld op zijn kop zette. I hope one day our paths will cross again!

Amanda Palmer & Brian Viglione die jonge Julie deden inzien dat een beetje gek zijn net te gek is. Dat het juist cool is om the ‘Girl Anachronism’ te zijn. Voor alle teksten die ik meedraag in mijn hart en de nummers die ik ondertussen compleet grijsgedraaid heb. Voor de live momenten die me hebben doen lachen, wenen en brullen van plezier. Amanda bedank ik specifiek voor het boek The Art of Asking dat me op een heel andere manier naar de dingen liet kijken.

Eric van Borrelend & Bruisend Oud en Nieuw Mechelen voor het aanreiken van de locatie en het bemiddelen bij de eigenaar van het kasteel.

Tom van het kasteel Caputsteen die ons gekke idee volkomen ondersteunde en ons toeliet om op zijn prachtige locatie te komen fotograferen.

Beste vriendin Hilary voor de steun en het begrip voor de onophoudelijke spam en voor het lenen van kleren die ik uiteindelijk niet aandeed. ❤

The Rabids: Yannick, Jentof, Senna & Kristof voor het uitlenen van het drumstel. Jentof in het bijzonder om de drum eerst nog te gaan oppikken in de repetitieruimte & Yannick om de eerste geïmproviseerde shoot in het midden van de nacht, die deze labour of love in gang heeft gezet, zo goed in beeld te brengen.

Go 4 Flowers uit Kontich en geweldige collega Lydie voor de mooie bloemen (dan wel niet verslenst zoals Amanda ze kreeg van haar bevriende bloemenwinkel, maar dat siert hen des te meer dat ze geen minderwaardig product willen verkopen.) De bloemetjes hebben de shoot helaas niet overleefd, hoewel ze vooraf uitmuntend mooi waren!

Andere topcollega Carina voor het helpen bedenken van de armwarmers en het aanspreken van haar crowd. Het is dan wel iets anders geworden, maar toch dikke merci!

Last but certainly not least: John Van de Mergel die helemaal meeging in mijn geschift idee en de foto’s zo fantastisch mooi in beeld bracht. Hij mag dan wel bescheiden zijn over zijn fotografiekunsten, laat deze shoot meteen duidelijk maken dat dat verdomme nergens voor nodig is. Merci voor een onvergetelijke (zij het af en toe redelijk pijnlijke) en hilarische dag!

Volg The Dresden Dolls

Ook verschenen op Brothers in Raw

De Roma

Een zaal met een ziel verweeft zich met de performance die je daar beleeft. De klanken blijven er nog lang nagalmen in de herinnering van de toehoorder. Er zijn zalen waar ik een even grote band mee heb als met de muziek die er speelde. Ze zijn het dak waaronder je hele avonden bent weggevoerd, ver van de wereld daarbuiten. Ze spelen een belangrijke bijrol al je muzikale souvenirs die je daar verzamelt en koestert, om ze af en toe nog eens te laten sprankelen in je gedachten. De Roma in Antwerpen voegt daar zelf nog een laagje aan toe. Bovenop alle herinneringen die ik er zelf compileerde, voel je er de geschiedenis doorschemeren.

De zaal zelf is een architecturale parel, die met veel zorg en liefde in ere is hersteld. Ik kijk er elke keer nog mijn ogen uit. Je waant jezelf opnieuw in de roaring twenties in dit schitterend stuk Belgisch erfgoed. De kers op de taart is het podium dat nog steeds het kader bevat van het vroegere grote scherm. Het geeft een dramatische en filmische bijklank aan elk optreden.

Als de muren er konden spreken, vertelden ze over de hoogdagen van de film waar bezoekers in hun mooiste plunje de filmgoden kwamen aanschouwen. Of over de optredens die er later de hoofdrol speelden. Misschien spreken ze over de stilte tussendoor, het afbladerend behangpapier en het verval. Over de stilte die er veel te lang bleef hangen, nadat de zaal in 1982 sloot. Vol trots zouden ze je vertellen over de dag waarop een klein leger vrijwilligers eindelijk begon aan de heropbouw.

Diezelfde vrijwilligerswerking maakt van De Roma eens te meer een zaal als geen ander. Waar ik in andere venues vaak loopt te morren over de kost van de vestiaire, leg ik met plezier een viervoud van dat eerste bedrag in het vrije bijdrage mandje van deze zaal. Je voelt het plezier en de passie van iedereen die voor en achter de schermen bezig is om iedereen een fijne tijd te bezorgen. En of dat nu tijdens een dansnamiddag voor senioren is, of net tijdens een ruig rockoptreden, ze heten iedereen met een welgemeende glimlach welkom.

Ook aan de programmatie zie je dat De Roma een zaal is als geen ander. Een boeiende mengelmoes van alle stijlen en genres. Het is veel meer dan een venue. Het is een plek waar mensen samenkomen, in alle betekenissen van het woord. De Roma, die is van ons!

Aanrader: bekijk de docu ‘De Roma is van Ons’ van Lies Van der Auwera waar je een aantal van hun topvrijwilligers ontmoet en ontdekt wat deze zaal zo bijzonder maakt

Ook verschenen op Brothers in Raw

Live! Amanda Palmer (De Roma)

In een muisstille zaal klinken de eerste ukelele tonen die Creep van Radiohead aankondigen. Onversterkt galmt een stem door de Roma en vult de ruimte volledig. Amanda Palmer is een artiest met een ongeëvenaarde intensiteit. Haar zien optreden voelt als thuiskomen. Dus nee, Amanda, we DO belong here and you’re making us feel so fucking special.

13 jaar. Zo lang is het geleden dat ik Amanda ‘Fucking’ Palmer voor het eerst zag met de Dresden Dolls. De AB daverde die avond op zijn grondvesten. Ik vertel nog altijd over dat optreden alsof het gisteren was. Net zoals die eerste keer met de Dolls is het altijd een even intense als louterende ervaring. Geen enkele andere artiest heeft me ooit al zoveel emoties tegelijk laten beleven. Met een brede glimlach op mijn gezicht zit ik wenend als een klein kind te luisteren naar In My Mind. Ik, samen met de rest van de zaal trouwens, die nog steeds in een eerbiedige stilte gehuld is tot het eind van het nummer waarna er een oorverdovend applaus losbarst.

Patreon foto De Roma – Amanda Palmer 2019


De rauwe eerlijkheid van de tour rond het album There Will Be No Intermission heeft zijn impact gehad op Amanda. Elke avond minimum drie uur lang de meest persoonlijke verhalen vertellen over abortus, haar miskraam en de dood van mentor, beste vriend en vaderfiguur Anthony hakt er natuurlijk in. Daarom besloot ze in Antwerpen, net zoals een dag eerder in Essen, haar fans te laten beslissen wat ze speelde. Veel van de gekozen nummers kwamen uiteindelijk toch van die plaat dus kregen we een light versie van de geplande show. Waar sommige fans initieel wat teleurgesteld waren, was dit gevoel al helemaal verdwenen na die eerste twee nummers.

Voor Astronaut legt ze de ukelele aan de kant en valt ze haar piano aan met een oerkracht die alleen AFP bezit. Soms lijkt het alsof ze aan het vechten is met de noten, elke toets die ze beroert een uitroepteken om haar woorden te onderstrepen. Wanneer ze overgaat in Seeräuber-Jenny uit The Threepenny Opera van Kurt Weil en Bertolt Brecht emuleert ze geheel eigenhandig de punk cabaret sound van de Dresden Dolls.

Ze vertelt over haar abortus toen ze 17 was. Hoe ze zich door een massa fundamentalisten wrong die haar bestookten met foto’s van bloederige foetussen. Hoe ze jarenlang probeerde om een nummer te puren uit deze ervaring. Haar eerste poging was Oasis, een lied met een opzwepende melodie en tekst die weinig aan de verbeelding overlaat. Ze kreeg heel wat kritiek te verwerken dat ze in dat nummer te licht gaat over abortus en verkrachting en het daardoor zou minimaliseren. Amanda zelf ziet het alsof ze er een licht op schijnt en het bespreekbaar maakt. Niemand lijkt erover te praten hoewel de statistieken ons vertellen dat heel wat vrouwen al een abortus hebben ondergaan. (sidenote: 13% van de zwangerschappen in 2011 in België werden afgebroken.) Haar Voice Mail For Jill is dan ook een ode aan alle vrouwen die dit gevoel alleen hebben doorgemaakt, een ruggesteun van begrip voor alles wat daarbij komt kijken.

Ze schijnt haar volgende spotlight op een andere levenservaring die heel wat vrouwen met haar delen en waar ook nauwelijks een woord over wordt gerept. Ze neemt ons mee naar de Kerstmis toen ze klaarstond om haar nieuwe zwangerschap met de wereld te delen. Het moment, even later, waarop ze te horen krijgt dat haar kind geen hartslag meer heeft. Hoe ze zich van de feestelijkheden wegtrekt en afzondert in een wellness center waar ze zichzelf een massage had cadeau gedaan.
Om dan te beseffen dat het een zwangerschapsmassage was en daarna te ontdekken dat haar masseuse ook net een miskraam had gehad. Hoe die vrouw haar volgende afspraak annuleert en ze twee uur lang samen hebben gehuild om hun verlies. Later op de avond volgde de miskraam die ze zelf nog te verwerken had. Die ze helemaal in haar eentje onderging op de kamer. Ze eindigt met te vertellen hoe ze achteraf buiten stapte en hoe koud het was, en stil. Het besef dat doordrong hoe onwezenlijk groot dategene was dat ze net helemaal alleen had overwonnen. Een zucht na dit verhaal zet ze Let It Go uit de film Frozen in.

Dit is een plaat waar ik op een ander moment gillend de zaal van zou uitlopen. Het krijg hier een compleet andere bijklank en diepgang. (“The wind is howling like this swirling storm inside, Couldn’t keep it in, heaven knows I’ve tried, Don’t let them in, don’t let them see, Be the good girl you always have to be, Conceal, don’t feel, don’t let them know, Well, now they know”). AFP maakt er simpelweg haar eigen nummer van. Het vuur waarmee ze zich in de song gooit en beukt op de piano heeft een verbijsterend effect. “Unapologetically balls-out” zoals ze het zelf ooit noemde.

Elke song neemt je mee op een reis van hoogtes en laagtes. Bigger on the Inside, met die simpele maar krachtige ukelele tonen en hartverscheurende tekst breekt het publiek. (“And I tried to call my brother, But he no longer exists”). Met A Mother’s Confession tovert ze opnieuw een lach op de betraande gezichten door de bloedeerlijke en tedere anekdotes van een overdonderde nieuwe moeder. Een onopzettelijke winkeldiefstal (of twee), te snel rijden omdat je kind schreeuwt van de honger, een verloren paspoort, een geliefd deken dat uiteindelijk het verkeerde blijkt te zijn. (“But everything is relative and everyone’s related, I can’t do that much right now, But take care of this baby, I figure everything’s technically all right, If at least this baby doesn’t die”).

Om dan meteen weer neergeslagen te worden door de passage van de oudere vrouw in de koffiezaak: “And she said she had a daughter who was grown, And then she paused and said she also had a son.” Boem. Mokerslag. Het finale refrein met het publiek als achtergrondkoor dat zachtjes meezingt (“At least the baby didn’t die”) is een zoveelste kippenvelmoment. Geïnspireerd door Bill Hicks en haar Patrons maakte ze It’s Just A Ride waarin ze sust met de woorden “Come out darling, And don’t you cry, It’s just a ride”. Omdat de muziek zo eerlijk uit het leven gegrepen is, voelt het allemaal heel kortbij. Ook al is Palmer soms heel letterlijk, toch kan iedereen er zijn verhaal aan ophangen.

Dan moet ik het nog hebben over de onvoorwaardelijke liefde van het publiek tijdens een AFP optreden, één van de zovele sterktes van Palmer.

Dankzij haar overtuiging, haar Patreon die haar door crowdfunding toelaat volledig vrij haar eigen ding te doen, haar radicale empathie, toegankelijkheid en luisterend oor voor elke fan heeft ze een eigen community gecreëerd. De Facebookgroep die ze rond haar Patrons opgebouwd heeft zorgt ook voor connectie wanneer de Palmer-karavaan ons kleine land weer verlaat. Daar deelt iedereen zonder schroom of onzekerheid, daar lééft de radicale empathie.

Het voelt als rondwaren in een veilige haven. Iedereen loopt met dezelfde hemelsbrede glimlach op zijn gezicht, vol verwachting of ontlading. De warmte van haar publiek straalt naar haar uit.

Zij verwerkt dat in haar muziek en gooit het met evenveel gretigheid terug naar het publiek. Een uitwisseling waar zoveel kracht van uitgaat, dat ik je alleen kan aanraden het ook eens te beleven.

Drie uur lang zaten we met zijn allen geboeid op onze stoel. Drie uur waarin Palmer zich volop gaf op het podium. Nadat ze nota bene ook vroeg uit de veren was om mee te stappen met de Antwerpse klimaatmars. Ze riep de organisatoren van het collectief Youth For Climate ook even op het podium om een woordje uitleg te geven en een hen een welgemeende knuffel te geven.

Uitmuntend songschrijfster, gepassioneerd rasartiest, voorvechter van vrouwenrechten en radicale empathie, geïnspireerd klimaatactivist, straffe schrijfster en fenomenale vrouw, sterk in haar onzekerheden. Iemand die zich hier nog afvraagt waar de ‘Fucking’ in Amanda Fucking Palmer vandaan komt? Ik dacht het niet.

Toch een impressie nodig? Niet zoveel later deed ze deze heel gelijkaardige show in Nieuw Zeeland!

Amanda Palmer – Vrijdag 20 september 2019 in De Roma Antwerpen

Ook verschenen op Brothers in Raw

Seasick Steve

Seasick Steve is een oermuzikant. Zo eentje waar geen bloed maar muzieknoten en riffs door de aderen stromen. Kan ook niet anders wanneer je weet dat hij al meer dan vijftig jaar op de planken staat. Eerst niet echt als frontrunner, maar hij bleef heel zijn leven muziek maken. Zijn eerste eigen album kwam uit in 2004, eerste echte soloplaat volgde in 2006. Zijn verschijning in Jools Holland’s ‘Hootenanny’ zorgde voor zijn grote doorbraak, eerst in de UK en daarna volgde de rest van de wereld. Ondertussen is hij bezig aan zijn tiende album dat ergens deze lente zal uitkomen.

Seasick Steve is moeilijk te vatten in een muziekgenre. Heel wat blues, een streepje country en een behoorlijke portie rock & roll attitude. Een ruige kop en al even ruwe en doorleefde stem zijn de genereuze kers op de taart van heerlijk groezelige riffs die hij uit zijn gepersonaliseerde gitaren perst.

Ook verschenen op Brothers in Raw

De Radio

Zondag Zondag met Ben Van Praag en Marc Hermans

Ikke en de radio, wij hebben een wat rare relatie. Soms kan ik oprecht houden van het ethergeluid, op andere momenten wil ik dat ding het raam uitgooien. Dat laatste gebeurt meestal wanneer Gunther D ten tonele (ten gehore? Hoe noemt ge dat?) verschijnt.
Die mens zijn stem is als een rode lap op een stier voor mij. En de onzin die er uit komt nog eens te meer. Zijn verhevenheid boven het ‘plebs’. Bah.

Ooit was het anders. Toen de Walkman met ingebouwde radiofunctie nog het meest revolutionaire gadget was, toen lag ik elke avond in bed met Peter Hoogland. Ik mocht er eigenlijk niet naar luisteren van de ouders, wegens te “racy”. Daarom, oordopjes in en lichten uit en zien dat ik niet te luid meelachte. (En lang voor het eind van de aflevering toch in slaap sukkelen. Dat ook.)

Het probleem dat ik momenteel ondervind met de standaard nationale radiozenders is dat het allemaal eenheidssoep is. En dat ze allemaal dezelfde liedjes spelen. (Classic21 nu even niet meegerekend, die hebben echt een geweldige programmatie bij momenten) En niet alleen dat, ze spelen ook nog eens altijd dezelfde twee liedjes per artiest.

Eminem is blijkbaar enkel gekend voor Stan en The Real Slim Shady.
Johnny Cash mag enkel zingen over zijn Ring of Fire.
De Dire Straits zijn enkel bekend met Money for Nothing en Sultans of Swing, of met een beetje geluk krijgen we nog eens het fantastische Romeo & Juliet te horen.
Blink 182 mag enkel vragen what their age again is.
You get my point.

En daarom haat ik radio. Omdat het geen radio meer is. Omdat het gezwets is, afgewisseld met liedjes waarvoor betaald wordt om ze toch maar ZO. VEEL. MOGELIJK. per uur te spelen. Dat is niet wat radio is. Of moet zijn.

Zondag Zondag met Ben Van Praag en Marc Hermans

Die twee kerels hierboven zijn de bekende Ben Van Praag en zijn partner in crime Marc Hermans. Ben spendeerde zijn jonge jaren volledig opgeslorpt door het medium radio. Voor de radio, de radio was. In de tijden van piratenzenders zoals Radio Veronica en boten waar mensen werden opgepakt voor zoiets onschuldig als radio maken. In 1982 leerde Van Praag dan Marc Hermans kennen bij het toenmalige Maeva. Marc zette toen alles aan de kant om de radiodroom te volgen en trok in in de studio in Ukkel, waar Ben al resideerde! Marc en Ben vonden op hun tweetjes het concept van de live ochtendradio uit.

Later maakten ze hun eerste Zondag Zondag. En nu zijn ze back in business!

Julie Van Craen WebWijf Zondag Zondag

De geschiedenis dus, voor jullie op een bordje. Vanaf nu 1 februari elke zondag op de radio te horen in de nieuwe ZondagZondag. En ik word hun WebWijf. Ik help hen alle online stappen te zetten, zodat zoveel mogelijk mensen de echte radio leren kennen zoals hij moet zijn. Luisteren jullie ook?

NOOT VAN DE REDACTIE: We schrijven 2023 en helaas is Zondag Zondag ondertussen verleden tijd. Geen nood, er is goed nieuws voor de fans van Ben en Marc. Ze zijn ondertussen al even bezig met hun wekelijkse podcast Tivoli Road.

NOOT VAN DE REDACTIE 2: Zondag Zondag heeft ooit Peter fucking Hoogland als gast gehad. Weet je wie er niet was? Het WebWijf. Waarom? Ik heb de ongelofelijke skill om op net die momenten die ik voor geen geld van de wereld wil missen, zo ziek te zijn dat ik niet meer op mijn benen kan staan. Benijdenswaardig, ik weet het.

NOOT VAN DE REDACTIE 3: De Radio is er sindsdien alleen maar op verslechterd naar mijn bescheiden mening, mogelijk waarom Ben en Marc een podcast zijn begonnen. Ofwel ben ik écht oud en keihard niet meer mee (zeer mogelijk), maar StuBru zegt me niets meer, tenzij tijdens specifieke uurtjes, met bepaalde mensen. (*kuchkuch* Thibault Christiaensen van Equal Idiots die blijkbaar nu een ochtendshow heeft. Wil ik wel mee wakker worden!) ALS ik al radio luister (hoera voor Spotify met zijn playlists en radio’s) dan is het oftewel Willy (Fuck ja, Cedric Maes!), Radio Opsinjoor (Ja, Adamo! En het Mechels Uurtje op Zaterdag) of Nostalgie. Natuurlijk ook nog steeds oude vertrouwde Classic 21en nu Tivoli Road, waar het gepraat tussen de nummers effectief ook beluisterbaar en zelfs vaak mega interessant is.

WebWijf out. *Mic Drop*

Volg Tivoli Road/Ben Van Praag

Create a website or blog at WordPress.com

Up ↑